Isang doktor ang lumabas sa emergency room. “Ikaw ba ang kanyang pamilya?”Nagdalawang isip si Susie. “Kasamahan niya ako sa trabaho. Ayos lang ba siya?”Ang doktor na naka puti ay mukhang hindi maganda ang tingin. “Tawagin mo ang pamilya niya.”Namutla ang mukha ni Susie. “Doktor, malala ba talaga ito?” Malakas ang pintig ng kanyang puso. Kung si Jane ay namatay… Hindi ba’t ibig sabihin nito mamamatay tao si Susie?Hindi, hindi, hindi ganoon, hindi niya ito kasalanan. Nadulas si Jane ng magisa. S-Siya ay nililigtas lang ang buhay ni Jane sa pagdala sa kanya sa ospital.Kung may nakaalam ng ang aksidente ni Jane ay may kinalaman sa kanya… siya ay siguradong matatanggal sa university.Naghirap siya ng madaming taon para lang makapasok sa S University, kaya paano na lang siya…!Sa sandaling iyon, si Susie ay sobrang kinakabahan. Ang kanyang isip ay kung ano na ang iniisip, kinukunsidera ang kahihinatnan kung may mangyari kay Jane at malaman ng iba na kasalanan niya ito. Inisip niy
Tinaas ni Susie ang kanyang ulo para tignan ng maigi si Susie ng maingat.Hindi siya tumugon kay Sherry, sa halip ay natanong pa, “Gusto mo si Mr. Soros, Sherry?”Nagmadaling winagayway ni Sherry ang kanyang kamay, sinasabi, “Ay hindi, hindi ako. Madaming ibang tao an gusto si Mr. Soros.”Ang talas sa tingin ni Susie ay nawala at inabisuhan niya ng diretsuhang tingin si Sherry. “Salamat sa diyos hindi mo siya gusto, Sherrry. Ibig kong sabihin, kinukunsidera na kung anong klaseng lalaki siya, sigurado ako mataas ang standards niya. Kahit na sinong magawang madate ni Mr. Soros ay siguradong kakaibang tao.”“Si Mr. Soros ay nandito lang sa East Emperor para magsaya, kaya walang pagkakataon na mahulog ang loob niya sa mga mangaakit na iyon. Sherry, hindi ko binabastos ang kahit na sino, ngunit sigurado ako na mataas ang kanyang standards. Huwag kang umaligid sa kanya tulad ng mga babaeng iyon, kung hindi siguradong masasaktan lang ang puso mo.”Pagkatapos nito, nakita niya kung paano ta
Ito ay simpleng bagay lang, sobrang simple na si Jane ay manatiling hindi lumalaban. Kailangan niya lang na yumuko at sumangayon sa bawat isa sa hindi makatwiran at nakakahiyang hiling ni Susie.Subalit, sa kalooblooban ng kanyang puso, naging sakim siya— Ginusto niya ang “respeto” na kanyang nawala matagal na panahon na. Hindi niya kailangan tingalain tulad ng dati. Kailangan niya lang ang pinaka simpleng respeto na dapat mayroon siya bilang regular na tao, bilang isang “tao”.Subalit, ito ay malinaw na hindi mangyayari tulad ng inaasahan niya.Matapos ito, si Jane ay tinago ang mabigat at sugatang puso ng mas malalim pa, itinatago ang mga bagay na hinahanap ng kanyang puso sa kailaliman nito. Walang sinoman ang makakaabot sa mga ito doon, kung saan ito ay madilim at malamig, tulad ng walang ingay na pagiisa sa kailaliman ng dagat kung saan ang pinaka tahimik.Umalis at bumalik si Susie, bumalik at umalis ulit. Palagi siyang dumadating sa oras ng pagkain at umaalis pagkabigay niya
Ang taxi ay pumunta sa East Emperor at si Jane ay lumabas na dito, nakatayo sa harap ng mga pintuan ng East Emperor International. Ang lugar ay inaayos ng kaunti, ngunit ito ay magarbo pa din sa maliit na paraan.Hindi siya nagmamadali na pumasok. Sa halip, tinaas niya ang kanyang kamay at inayos ang kanyang damit, inayos ang kanyang sarili. Tinanggal niya ang benda na nada kanyang noo at ginamit ang kanyang bangs para takpan ang sugat na may tatlo o apat na tahi.Pagkatapos ng lahat ng iyon, diniretso niya ang kanyang likod. Ang kanyang likod ay nakayuko ng tatlong taon ngunit sinubukan niya itong ideretso gayunpaman. Ang kanyang mata ay diretsyong nakatingin sa harapan niya, tinaas niya ang kanyang paa at naglakad sa maliwanag na East Emperor International.Sa likod niya, isang asul na Ferari ang huminto sa pintuan ng East Emperor International. Ang bintana ng kotse ay bumaba, pinakita ang isang sobrang gandang mukha. Ang taong ay hindi kilalang lalaki na nakita ang buong paguusap
Ang dulo ng mga tenga ni Jane ay biglang namula. Ang hininga ng lalaki ay masyadong malapit at malinaw, umiihip diretso sa kanyang tenga. Hindi niya maiwasan ito kahit na gustuhin niya.“Pwede mo ba akong pakawalan, sir,” sabi niya.Ang hindi niya inasahan ay na ang lalaki ay ang hindi pagbitaw at pagatras man lang. Sa halip, biniro niya siya sa pagsabing, “Sige ba kung gayon.”Pagkatapos nito, binitawan niya ang kanyang kapit… para lang malanding kagatin ang kanyang tenga.Napatanga si Jane. Nakasalubong siya ng madaming tao, ngunit wala sa kanila ang naging ganito kagulo.Bumitaw siya… Totoo ang bagay na iyon!Subalit, hindi ito pumipigil sa kanya para hawakan siya gamit ang kanyang labi.At sa kaparehong sandali, ang kanyang boses ay hindi pamilyar sa kanya.Lalo lang nalito si Jane… Sigurado siya na hindi niya kilala ang hindi pamilyar na lalaking ito.Bigla niyang naalala ang babala ni Miss Kohr sa may pintuan ng kwarto. Gayunpaman kahit siya ay talagang nagdadalawang isi
“Halikan mo ako”Ang malalim na boses ay nagsalita na parang natural lang ito.Ang mata ni Callen ay puno ng katatawanan.Hindi niya mapigilan. Ito ang kanyang guilty pleasure at masamang panlasa.Ang kanyang buhay ay masyadong nakakasawa, kaya kailangan niyang ibahin ito.Sa tatlong buwan na mananatili siya dito sa S City, si Jane Dunn ay ang magsisilbing pampalasa sa kanyang nakakasawang buhay.Gusto ni Callen na makita ang babaeng ito na puno ng kontradiksyon ang nagkakagulong saloobin muli. Sa sandaling ito, subalit, siya ay talagang nabigo.Napakurap ang babae saglit bago magsalita ng mahina at tinatanong siya na may seryosong mukha, “Biro ba iyan, sir?”“Hindi.” Ngumiti siya ng kaunti, ang kanyang ekspresyon ay kalmado. Sa sumunod na segundo, ang kanyang ngiti ay nanatili sa kanyang mukha at biglang nanlaki ang kanyang mga mata. Hindi naniniwala, tumingin siya sa kanyang hindi magandang mukha, ngayon ilang inches ang layo mula sa kanya...Pagkatapos nakaramdam siya ng ma
”Jane, ipaliwanag mo!” Ang tao kagaya ni Alora ay hindi maloloko ng ganun kadali, syempre. Ang kanyang magandang mukha ay nanlamig. “Sinasabi mo ba sakin na hindi ka talaga nag day off dahil napagod ka?”Pagkasabi niya nito, si Alora ay kinuha ang phone niya at tinignan si Jane. “Ayos lang kung hindi mo sasabihin sakin. Tatawagan ko na lang si Mr. Stewart.”Hindi ito ay pinaka magandang aksyon, ngunit hindi maayos ang pagiisip ni alora ngayon.“Alroa, walang pakialam si Mr. Stewart sa kung anong mangyari sakin.”Napakurap si Alora. Sa sandaling ito, talagang sinasabi ni Jane ang katotohanan.Inisip ni Alora si Sean Stewart. Siya ang nagtrato ng pinaka malala kay Jane.Kung talagang tinawagan niya siya ngayon at sinabi na nasaktan ang ulo ni Jane, siya ay maaaring walang epekto.“Sige, Jane. Mahusay. Hindi ko tatawagan si Mr. Stewart. Tatawagin ko ang iyong PR department manager at tatanungin ko siya dito.”Namutla si Jane. “Huwag mong tawagin si Miss Kohr.” Medyo nagulat si Alo
Matapos magtrabaho ni Jane, mag-isa siyang naglakad pauwi sa gabi kagaya ng dati.Si Susie ay hindi pupunta sa trabaho at bumalik kasama siya, syempre.Nang bumalik si Jane sa dorm, medyo nagulat siya ng makita ang mga ilaw sa sala. Nakaupo si Susie sa isang simpleng couch doon, naglalaro sa kanyang phone.Sa sandaling pumasok si Jane, agad na inilapag ni Susie ang kanyang phone at tumayo.“Andito ka na?”Lalong nagulat si Jane ngayon. Karaniwan, si Susie ay nagtatago sa kanyang kwarto at natutulog na, ngunit ngayon ay nakaupo siya sa isang sopa sa sala. Hinihintay niya ba si Jane?""Yeah." Si Jane ay hindi kailanmang naging babaeng marami kung magsalita. Sa tatlong taong niya sa kulungan, wala siyang masyadong mapag-uusapan.Ang katahimikan ang kanyang madalas na mode niya.“Narinig kong hiniling ka ng isang kliyente sa VIP room sa 6th floor. Sino yun?"Sinusubukan ba ni Susie na kausapin siya? Tinaas ni Jane ang kanyang mga mata upang tignan si Susie bago tumawa sa isipan ni
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si