Chapter 1

Nilibot ko ang paningin ko sa buong mansyon. Malaki ang bahay namin pero mas malaki pala ang bahay ng asawa ni Zariah. Sabagay isang Del Llegado, kilala ang pamilya  nila sa larangan ng business. Hindi na ako magtataka kung may totoong dyamante sa loob.

Huminga ako ng malalim at hinawakan ang maleta na dala ko. Pinagbuksan ako ng isang matanda na mukhang nagulat din na makita ako.

"Jusko, ma'am Zariah! Mabuti naman bumalik ka na saan ka ba nagpunta isang buwan kang  nawala. Hindi ka man lang nagpaalam. Sigurado ako na matutuwa si Sir Drake kapag nakita ka." Tipid akong ngumiti noong hawakan niya ang braso ko para makapasok kami sa loob.

Tama nga ang hula ko dahil subrang ganda sa loob. May mga guards din kanina sa labas.

"Nasaan po ba ang a-asawa ko?" Napapikit ako dahil sa pagka-utal. Hanggang ngayon hindi pa rin ako sanay na may tawagin na asawa.

Hindi nga ako nagkaroon ng boyfriend tapos asawa pa kaya. Ano bang nagawa ko sa mundo bakit kailangan kung umabot sa ganito. Para sa pamilaya at kapatid ko kailangan kung gawin ito.

Pagkatapos nito gusto kung tumakas sa lahat. Mabuhay ng mag-isa at mag enjoy.

Kambal kaming dalawa ni Zariah kaya halos hawig kaming dalawa. Ang pinagkaiba lang dahil mas maliit ako ng kaunti sa kanya. Hindi naman siguro mahahalata ng asawa niya.

"Umalis si Sir Drake noong isang araw pa hindi ko alam kung saan siya pumunta. Huwag mo ng isipin iyon, halos hindi rin naman kayo nagkikita. Baka malungkot ka na naman."

"Hindi kami nagkikita madalas?" hindi ko mapigilang tanong.

Napakunot ang noo ng matanda na tiningnan ako. "Ano ka ba! Huwag kang umakto na nakalimutan mo. Hindi ka magaling umacting, bago ka mawala umalis ka na umiiyak dahil sa asawa mo. Hindi ko alam ang pinag awayan nyo, ano nga ba?"

Napakurap ako. Ibig sabihin bago nawala si Zariah nag-away sila ni Drake. Kung ano man ang pinag-awayan nilang dalawa iyon ang dapat kung alamin. Kailangan kung mas mag-ingat at sana bumalik na kaagad si Zariah.

Alanganin akong ngumiti sa matanda. "Huwag na natin na pag-usapan ang tungkol doon Manang. Hindi ko pa kayang i-kwento. Maayos din namin iyon."

"Oh, siya siguro nga huwag na nating pag-usapan ang tungkol doon. Kung hindi mo kaya hindi kita pipilitin basta kung kailangan mo ng kausap nandito lang ako. Hindi mo kailangan na kimkimin lahat, baka sabihin ng mga magulang mo pinapabayaan ka rito."

Yumakap ako lalo sa bisig ni Manang. Dapat maging mabait ako sa kanya dahil siya ang tumulong sa kapatid ko. Pansamantala ko lang naman gagawin ito. Sooner or later mamahanap na rin nila si Zariah. Papalitan niya ang pwesto ko. Kaya ayaw kung magkaroon ng malalim na attachment sa tao sa paligid niya.

Lalo na ang mahulog sa asawa ng kapatid ko.

"Ipagluluto kita ng pagkain matagal na rin noong huli akong nagluto. Aalis nga pala ako sa susunod na araw sa isang buwan pa ang balik ko dahil kailangan kung umuwi sa'min. Ikaw na ang bahala."

Nanlaki ang mata ko. "Aalis ka Manang? Paano ako?"

Hindi ako marunong magluto, paano ako makakasurvive sa mansyon na ito. May mga katulong kami kaya hindi ako marunong magluto.

Tumawa si Manang. "Ano ka ba makakaya mo. Marunong ka naman na magluto, tapos iyong mga tinuro ko sayo tandaan mo."

Alanganin akong ngumiti. "Okay!"

Manood na lang siguro ako sa YouTube para matuto akong magluto. At mga gawain bahay limitado lang kasi ang alam ko.

Pinagmasdan ko so Manang na magluto ng adobo. Masarap siyang magluto ng pagkain. Andami kong nakain matakaw pa naman ako minsan. Lalo na kung masarap ang ulam.

Noong pumanhik ako sa ikalawang palapag naligaw pa ako. Mabuti na lang pagkatapos ng apat na pinto na binuksan ko nakita ko na ang mga gamit ni Zariah. Tinangal ko ang iba niyang gamit, napaka girly ang style niya masakit sa mata. Pati ang mga pabango niya. Halos mapangiwi ako ng makita ang style niyang damit subrang ikli halos makita na ang lahat.

"Wala kang taste, Zariah!" Napailing ako. Sinimulan kung tangalin ang iba niyang gamit dahil naalibadbaran ako. Siguro naman hindi pa rito pumasok si Drake. Hindi niya makikita ang mga bagay na iniba ko.

Pagkatapos kung kumain natulog na ako. Wala namang ibang pwedeng gawin dito sa bahay.

Naalimpungatan ako sa mahimbing kung tulog. Pag tingin ko sa orasan alas dos pa lang ng umaga. Bumangon ako para kumuha ng tubig sa baba.

Madilim na ang paligid tanging flashlight at ilaw mula sa buwan ang nagsisilbing liwanag.

Nanlaki ang mata ko noong marinig ang ingay mula sa kusina. Mabilis akong napatingin doon. Bumilis ang tibok ng puso ko at naging dahan dahan ang mga hakbang ko.

Paano na lang kung may magnanakaw, hindi ako pwedeng sumigaw para humingi ng tulong dahil baka madamay si manang.

"Mabuti naman naiispan mong umuwi, akala ko ay sasama ka na sa kabit." Napaitlag ako dahil sa malamig na boses na narinig ko. Noong bumukas ang ilaw nagtama ang tingin naming dalawa.

Sa picture ko lang nakita ang mukha niya bata pa siya roon. Ang lalaking nasa harap ko ngayon ay mas mature tingnan matangkad, may tatto siya sa braso na nagbigat lalo sa awra niya. Itim ang buhok niya at makapal niyang mga kilay. Higit sa lahat mayroon siyang brown na malamig na mata.

At anong sinabi niya kabit ko? Wala akong kabit.

Tumikhim ako para akong nawalan ng lakas na sumagot. Tumatagos sa'kin ang malamig niyang tingin na parang kakainin ako ng buhay.

Kinagat ang ibabang labi ko. "This is also my house asawa mo ako kaya uuwi ako rito. At lalong wala akong kabit."

Mas lalong dumulim ang mukha niya. "After what you did you have guts to say that you're my wife. Funny! Hindi ka ba nahihiya sa sarili mo."

"Bakit ba ganyan ka magsalita sa'kin? Noong wala ako hinanap hanap mo ako pero ngayon na nandito na ako ang sakit mong magsalita. Gusto ko lang kumuha ng tubig at mas lalong hindi ko deserve ang masasakit mong salita." Hindi ko mapigilan na magdabog paalis habang tumutulo ang luha ko.

Ang sama sama ng ugali nito. Kaya siguro umalis ang kapatid niya dahil sa ugali nito. Mayaman lang siya at makapangyarihan. Kung ganoon lang kadali na makuha iyon iiwan ko siya.