Aguy nakakainis talaga yung traydor na kaibigan. Ano bang dapat gawin kina Vincent at Miles?? ahhahaha
Tinawag niya ang kanyang sekretarya sa opisina at malamig na sinabi, "Kontakin mo si Antonio at ipaghanda ang pagsira kay Roxanne." Nakita ng sekretarya ang basag na cellphone sa sahig, yumuko, at sinabing, "Opo, Sir, aayusin ko agad." Nang matanggap ni Antonio ang tawag, kasama niya ang kanyang kasintahan para sa isang prenatal checkup Nang malaman niyang kailangan niyang kumilos laban kay Roxanne, nag-alinlangan siya. Ang alam niya, pinapapunta lang siya ni Vincent para takutin si Roxanne, hindi para saktan ito nang totoo. Noong unang lapitan ni Vincent si Antonio, problemado ito sa hinihinging 660,000 na dowry ng mga magulang ng kanyang kasintahan. Sinabi ng mga ito na kung hindi siya makakabayad, dadalhin nila ang kasintahan niya sa ospital para ipalaglag ang bata. Dahil sa kawalan ng pag-asa, tinanggap ni Antonio ang isang milyong piso mula kay Vincent kapalit ng pagsunod sa utos na sundan at takutin si Roxanne. Sinabi rin ni Vincent sa kanya na si Roxanne ay anak ng dating ma
Napailing ang company director sa narinig mula kay Devon.Tiningnan siya ni Devon at mariing sinabi, "Babayaran ko lang ito kung mapapatunayang siya talaga ang may kasalanan." "Sino pa ba kung hindi siya? Ang email ay ipinadala mula sa kanyang computer, hindi ba totoo ‘yon?" Kung hindi lang siya natatakot na mahirapan siya kay Devon, baka nasabi na niya nang direkta na pinoprotektahan lang niya si Roxanne. "Tama, mula sa kanyang computer iyon, pero wala pang ebidensya na may kaugnayan siya sa nagpadala ng email." "Iyon na mismo ang ebidensya! Ano pang ibang patunay ang hinahanap mo? Mr. Devon, ayaw mo bang bayaran ang halagang ito?" "Sir, ang pinag-uusapan natin ngayon ay ang eksaktong halaga ng kabayaran, hindi kung handa akong bayaran ito o hindi." Napailing si Mr. Perez at hindi na nagsalita pa. Matapos ang isang oras ng pag-uusap, napagkasunduan ang kabuuang kabayaran na 1.56 bilyon. Nang matapos ang pulong, lumapit si Mr. Perez kay Devon, "Mr. Devon, payo ko lang, alisin m
Ngumisi si Miles sa kanya, "Huwag kang mag-alala, sundin mo lang ang sinabi ko at hindi mapapahamak ang nanay mo.”Tinitigan siya ni Frizza nang may galit, nanginginig ang labi sa pagkakakuyom ng kanyang mga ngipin, "Miles, hindi ko akalaing hindi mo tutuparin ang pangako mo! Ang tanga ko para umasa sa isang traydor na kagaya mo!" Naalala niya kung paano siya tinakot nito para umutang ng dalawang daang libo kay Roxanne, at hindi niya alam kung ano pa ang ipapagawa nito sa kanya sa susunod. Napuno ng kawalan ng pag-asa ang kanyang puso. Wala na bang paraan para mailantad ang tunay niyang pagkatao? Tinitigan siya ni Miles mula ulo hanggang paa. Hindi siya naaawa sa mga luha sa pisngi ni Frizza, bagkus ay naiinis pa siya. Hinawakan niya ang baba nito at dahan-dahang sinabi, "Bukas ng umaga, pupunta ka sa opisina para ipagbigay-alam si Roxanne. Ang dalawang daang libong ibinigay niya sa’yo ngayong gabi ay kabayaran para sa katahimikan mo." Nanlaki ang mata ni Frizza at agad na umiling
Natigilan si Frizza sa tanong ni Roxanne. Matagal bago siya nakapagsalita. "Mahalaga ba ito? Hindi ba sapat na malaman mong ako ang may gawa nito?" "S'yempre mahalaga. Kapag dumating ang mga pulis, itatanong din nila ang mga detalyeng ito. Kung hindi magtutugma ang sagot mo sa NRV, ibig sabihin may iba pang nasa likod mo." Kung ang mga tao ng NRV ay talagang gusto ang experimental data ng PharmaNova mula pa sa simula, hinding-hindi nila ito ilalabas sa publiko dahil alam nilang haharap sila sa kaso. Ngayon na nailabas na ito, ibig sabihin hindi nila kailanman intensyon na kunin ang data, kundi ang pabagsakin lang ang PharmaNova. Ang pinaka-mahalagang bagay ay matapos niyang pagdudahan si Frizza, sinuri niya ang surveillance. Totoong kinukuha ni Frizza ang pagkain niya sa cafeteria araw-araw. Hindi ito nahinto kahit kailan sa surveillance, kaya wala siyang pagkakataong bigyan si Roxanne ng pampatulog o kung ano pa man. Kinagat ni Frizza ang ibabang labi niya, huminga nang malalim,
Ibinaling ni Roxanne ang kanyang mga mata sa kumukulong sabaw sa palayok at nanatiling tahimik. Sa sandaling iyon, tanging tunog ng pagpuputol ng gulay ni Devon at ang ingay ang maririnig sa kusina. Matapos niyang tapusin ang paghiwa ng patatas, tiningnan siya ni Roxanne at sinabing, "Pumunta ka muna sa sala at magpahinga sandali. Ako na ang tatapos dito." Hindi talaga akma ang kanilang relasyon para magluto nang magkasama. Maliwanag na nagsimula nang magsisi si Roxanne. Dapat ay tinanggihan na niya si Devon nang nasa pintuan pa lang ito. Tiningnan siya ni Devon nang ilang segundo bago tuluyang tumango. "Sige." Nang makalabas na siya ng kusina, saka lang nakahinga nang maluwag si Roxanne. Matapos itapon ang sabaw sa palayok, walang pag-aalinlangang hinugasan niya ito at sinimulang igisa ang hiniwang patatas. Makalipas ang sampung minuto, dinala niya ang pagkain at sabaw palabas ng kusina, ngunit laking gulat niya nang makitang nakatulog na si Devon sa sofa. Saglit siyang natigil
Ang tanging Nakita ni Roxanne ay ang matangkad na pigura ng dalawang lalaki na nagsusuntukan na sa kanyang harapan. Mabilis naman na ipinatumba ni Devon si Miles sa sahig at muntik niya ng baliin ang braso nito. At natakot si Roxanne dahil dati ng may binalian si Devon noong muntik na siyang mapahamak.Walang pag-aalinlangan, inabot niya ang kanyang kamay upang hawakan ang kanyang suit, at unti-unting namula ang kanyang mga mata. Mabuti na lang at bumalik siya. Matamang tinitigan ni Devon si Miles, naninigas ang kanyang panga, at ang buong katawan niya ay naglalabas ng nakakatakot na lamig. Si Miles, na dati-rati’y laging maamo, ngayon ay may galit at hinanakit sa mga mata habang nakatitig kay Devon. "Devon, nakikipagbalikan ka sa dati mong kasintahan habang patuloy na ginugulo si Roxanne. Talaga bang ganyan kapangit ang ugali ng pamilya mo?" "Lumayas ka, Miles baka mapatay pa kita ng wala sa oras." Hindi sumagot si Miles sa kanya, bagkus ay tumingin siya kay Roxanne na nasa likur
Matalim ang kanyang tingin, at ang mahigpit niyang pagkakahawak sa manibela ay nagpabana sa kulay ng kanyang mga kamay. Lumingon si Roxanne sa ibang direksyon, may pait sa kanyang puso. Mula nang piliin niya si Daphne, wala nang natitirang posibilidad para sa kanila. Para kanino pa ba ang mga ikinikilos niya ngayon? Iniligtas siya nito, at nagpapasalamat siya. Totoong may kaunting lambot pa rin siya para kay Devon. Ngunit alam niyang hindi sapat ang damdamin para mapunan ang agwat sa pagitan nila. Ayaw na niyang maranasan ang matinding sakit ng panonood sa taong mahal niya habang pinipili ang iba. "Devon, maraming salamat, pero hindi na kinakailangan." Dahil tapos na sila, ayaw na niyang magkaroon pa ng anumang utang na loob kay Devon. Biglang inapakan ni Devon ang preno at ipinarada ang sasakyan sa gilid ng kalsada. Pagkatapos, humarap siya kay Roxanne, may pagpipigil at pigil na emosyon sa kanyang mga mata. "Roxanne, pwede bang huwag ka nang magmatigas?" Kumunot ang noo ni Rox
Narinig ni Vincent ang usapan at agad na sumabat, "Kung talagang ayaw mong ipahiya ako, lumabas ka ngayon at ipahayag sa lahat na nakipaghiwalay ka na kay Devon at tayo na." Napatahimik si Daphne, kita sa kanyang mga mata ang pagkalito at galit. Hindi niya maintindihan kung bakit biglang nagbago si Vincent, na dati’y laging sumusunod sa kanya. Bukod pa roon, kakatawag lang niya kay Devon para ipaliwanag na magkaibigan lang sila ni Vincent. Kung bigla niyang ipapaalam na sila na ngayon, ano ang iisipin ni Devon tungkol sa kanya? "Vincent, kailangan mo ba talaga akong pilitin?" Napangisi si Vincent. "Daphne, hindi mo kailanman binigyan ng halaga ang nararamdaman ko, kaya tayo nauwi sa ganito. Pumili ka—gawing opisyal ang relasyon natin o huwag ka nang magpakita sa akin kailanman. Kapag hindi ko nakita ang post mo bago mag-alas otso bukas ng umaga, ipagpapalagay kong pinili mo ang pangalawa." Bago pa siya makasagot, ibinaba na ni Vincent ang tawag. Mabilis niyang tinawagan ito pabali
Pasilip na tumingin si Paris kay Lance na nakaupo sa hapag-kainan at naghihintay ng hapunan, at sandaling nag-alinlangan siya."Kuya, hindi talaga ako makakapunta ngayong gabi. Nag-leave ang yaya namin sa bahay, at hindi ako mapalagay na iwan si Lance mag-isa.""Eh ‘di isama mo na lang siya rito. Ako na muna ang bahala sa kanya. Pagkatapos mong makausap ang mga investor, saka mo na lang siya iuwi."Sa narinig na kaba sa boses ni Zach, alam na ni Roxanne na mahirap na siyang tumanggi sa celebration party ngayong gabi.Napakagat siya sa labi at mahina niyang sabi, "Sige, tatanungin ko muna si Lance."Matapos ibaba ang tawag, lumapit si Roxanne sa mesa, lumuhod sa tabi ng anak at tinitigan ito nang malumanay."Baby Lance, may pupuntahan si mama ngayong gabi. Celebration party lang naman, pero hindi ako mapalagay na iwan ka mag-isa sa bahay. Gusto mo bang sumama kay mommy? Sandali lang naman ito."Tumingin si Lance sa kanya, at matapos ang ilang segundong katahimikan ay tumango ito, "Sige
"Mr. Devon..."Nang lumingon si Devon, tumigil ang mga hakbang ni Secretary Kenneth.Ang mga mata niya ay ganap na naiiba kumpara sa mga mata ni Roxanne nang malunod siya sa dagat. Ngayon, ang mga mata niya ay walang emosyon at malamig, katulad ng hindi mabait at matigas na nakilala niya sa Pharmanova noon.Mukhang naging matagumpay ang hypnosis ni Mr. Devon."Ano ang nangyari?" Nagtataka si Kenneth.Ang mga mata ni Madame Julie ay nagdulot sa kanya ng takot na huwag siyang magsasalita o kung hindi, paparusahan siya nitoTumingin si Secretary Kenneth kay Devon at nagsabi nang kalmado, "Sir Devon, dumaan lang ako upang ipaalala sa’yo na may mahalagang meeting bukas ng hapon.""Oo, lumabas ka na at maghintay sa akin, babalik ako sa kumpanya sa loob ng sampung minuto.""Okay, boss."Pagkaalis ni Secretary Kenneth, tumingin si Devon kay Madame Julie, "Pag-iisipan ko ang pagkuha ng kumpanya ni Lolo gaya ng sinabi mo, pero para sa akin, ang Pharmanova ang pinakamahalaga."Tumango si Madame J
Tumigil si Devon, humarap at tiningnan si Dr. Rex, ang mga mata nito ay kumikislap ng malamig na tingin, "Ano ang sinasabi mo?"Medyo natakot si Dr. Rex sa mga tingin ni Devon na tila kayang tingnan at makita ang lahat, ngunit nanatili siyang may magaan na ngiti sa kanyang mukha."Sir Devon, nais ko lang sanang pag-usapan ang kalagayan ng inyong ina. Si Jameson ay nag-aalaga sa inyong ina sa itaas at bababa rin siya agad."Tiningnan siya ni Devon at dahil sa hindi niya maintindihan, hindi niya napigilang maglakad papunta sa kanya.Pagkaupo sa tapat ni Dr. Rex, nagsalita si Devon nang malalim ang boses, "Ano ang nais mong sabihin sa akin?"Ngumiti si Dr. Rex at nagsabi, "Sir Devon, hindi po ba't alam niyo? Hindi po maganda ang pagtulog ng inyong ina kamakailan at siya'y may sleep disorder. Para sa mga taong sa ganitong edad, ang pagkakaroon ng sleep disorder ay isang delikadong bagay..."Sa simula, naririnig pa ni Devon ang mga sinasabi nito, ngunit habang tumatagal, napansin niyang hin
Kinabukasan ng umaga, kakarating pa lang ni Devon sa kumpanya nang makatanggap siya ng tawag mula sa lumang bahay ng pamilya, sinabing may sakit si Madame Julie at hinihiling na bumalik siya.Bahagyang yumuko si Devon, malamig ang boses, "Kung may sakit siya, maghanap kayo ng doktor. Hindi naman ako doktor."“Sir …” ang tinig sa kabilang linya ay tila walang magawa, sabay buntong-hininga. “Kitang-kita naman sa lahat na nag-aalala ang iyong ina. Mula nang mag-away kayo, iniisip na niya kung paano aayusin ang relasyon niyo. Sobrang nag-aalala na siya…”“Marami akong ginagawa ngayon. Pag-usapan na lang natin ’yan kapag may oras ako.”Matapos iyon, agad niyang ibinaba ang tawag.Ibinaba ng katulong ang telepono at maingat na tumingin kay Madame Julie na nasa gilid at galit ang mukha. “Madame… ayaw pong bumalik ng iyong anak…”Malamig siyang tiningnan ni Madame Julie, “Hindi ako bingi.”Nataranta ang katulong sa lamig ng tingin ng babae kaya agad siyang yumuko at hindi na muling nagsalita.
Si Secretary Kenneth ay nais pang kumbinsihin siya, ngunit nang makita niyang malamig ang mukha ni Devon, alam niyang hindi ito makikinig. Kaya napabuntong-hininga siya at lumabas ng opisina. Paglabas niya, agad niyang nakita si Madame Julie na kakababa lang ng elevator. Nagulat si Secretary Kenneth at mabilis na lumapit. "Madame, bakit bigla kayong pumunta rito?" Tumingin nang walang emosyon ang babae sa kanya. "Nandito ako para makita si Devon. Dalhin mo ako sa kanya." Nagdadalawang-isip si Secretary Kenneth. Noong nakaraan, ipina-lock ni Madame Julie si Devon sa ospital at hindi siya pinayagang makita ng kahit sino. Sinabi rin mismo ni Devon sa kanya na ayaw na niyang makakita ng sinuman mula sa pamilya. Nakita ni Madame Julie ang pag-aalinlangan sa mukha ni Secretary Kenneth kaya bumagsak ang kanyang ekspresyon. "Secretary Kenneth, kung ayaw mong dalhin ako sa kanya, pupunta ako nang mag-isa." Nang makita niyang maglalakad na ang matanda papasok sa opisina, mabilis siyang hum
Bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin, malamig siyang pinutol ni Lola Ofelia. "Baliw ka ba, Juliette?”Walang nakakaalam kung ano ang maaaring mangyari pagkatapos ng ganitong uri ng hypnosis? Narinig niyang may ilang taong naging tulala matapos sumailalim dito. Natakot si Madame Julie sa malamig na tingin ng matanda. Mabilis niyang ibinaba ang kanyang ulo at hindi nangahas tumingin sa kanya. Naisip niyang halos hindi na makasurvive ang kumpanya ni Jameson dahil sa ginawa ni Devon. Kaya naman, naglakas-loob siyang magsalita muli. "Ma, mungkahi lang naman ito. Ano't anuman, anak ko si Devon. Paano ko siya masasaktan? Ginagawa ko lang ito para sa ikabubuti niya at ng pamilya natin!" Ngumisi nang malamig si Lola Ofelia. "Ikaw lang ang nakakaalam kung ginagawa mo ito para sa kanya o para sa sarili mo!" Matapos sabihin iyon, tumayo si Lola Ofelia at umalis nang hindi man lang lumingon kay Madame Julie. Habang nakatingin sa papalayong likuran ng kanyang ama, puno ng galit at pagkadis
Isang oras ang lumipas nang galit na pumasok si Miles sa opisina ng presidente ng Pharmanova. May mahigit isang dosenang security guards na sumunod sa kanya, pero wala ni isa ang nangahas na pigilan siya. Nang makarating siya sa mesa ni Devon, mahigpit niyang pinisil ang kanyang mga kamao at mariing inihampas sa mesa. Hinablot niya ang kwelyo ni Devon, ang kanyang mga mata ay pulang-pula sa galit. "Devon, pinatay mo si Roxanne! Paano mo nagagawang manatiling kalmado na parang walang nangyari?! Hindi kita papatawarin!" Pinalis ni Devon ang kamay nito at malamig siyang tinitigan. "Lumayas ka." Mapaklang tumawa si Miles at mariing sinabi, "Hindi matatapos ito nang ganun lang! Maghintay ka lang!" Pagkasabi noon, tumalikod siya at umalis. Habang walang kahit anong ekspresyon sa kanyang mukha. Nakatayo sa may pinto si Secretary Kenneth, nanginginig at halatang kinakabahan. "Boss Devon… pasensya na..." "Lumabas ka." Agad namang lumabas si Secretary Kenneth at inutusan ang mga security
Nang makita ni Vincent na hindi na siya nagpupumiglas, isinuot niya ang inihandang singsing sa kamay nito, pagkatapos ay sinuot din ang sa kanya, saka niya hinawakan ang mga daliri ni Daphne. Kumuha ng ilang larawan ang mga reporter bilang simbolikong dokumentasyon ng kasal, pagkatapos ay agad silang umalis. Sa totoo lang, napakabigat ng aura ng bagong kasal, at tila hindi iyon isang normal na seremonya ng kasal. Pagkaalis ng mga reporter, agad na binitiwan ni Vincent ang kamay ni Daphne. Nagkatitigan silang dalawa, punong-puno ng pagkasuklam sa isa’t isa, tila gusto nilang burahin ang bawat isa sa mundo. "Vincent, habambuhay ka nalang bang magiging sunud-sunuran kay Devon!" Hindi pa natatapos ang kanyang sinabi nang biglang mahigpit na kinapitan ni Vincent ang kanyang leeg. At sa sandaling iyon, puno ng dilim ang kanyang mukha, at naging nakakatakot ang kanyang anyo. "Anong sinabi mo?!" Nanlabo ang paningin ni Daphne dahil sa kakulangan ng hangin, pero kahit nahihirapan, pilit p
"Kailangang pumunta siya rito at humingi ng tawad kay Jameson, kung hindi, tatawag ako ng pulis!" Sabi naman ni Lola Ofelia.Malamig na tumingin sa kanya si Madame Julie. "Ang kahihiyan ng pamilya ay hindi dapat inilalabas sa publiko. Kung tatawag ka ng pulis, mas lalo tayong pagchichismisan.”"Juliette! Kaya hindi mo sila madisiplina dahil hindi mo sila tinuturuan ng leksyon mula pa pagkabata!" Singhal ng matanda.Habang mainit ang pagtatalo ng dalawa, tahimik lang na nakatingin sa labas ng bintana si Jameson, na nasa kama at may benda ang paa. Hindi alam kung ano ang iniisip niya. Sa di kalayuan, tanaw mula sa bintana ang isang unibersidad. Sa ilalim ng papalubog na araw, maraming kabataan ang naglalakad nang magkahawak-kamay sa palaruan. Pulang-pula ang langit na parang dugo, at mahahaba ang anino ng mga tao. Bigla niyang naalala ang isang taon kung kailan sa wakas ay napapayag niyang sumama si Roxanne sa kanya para maglakad-lakad. Gusto niyang hawakan ang kamay nito pero hindi n