Good morning. Sorry I was busy from University. Thank you for understanding everyone. I received the heartfelt messages you sent on Messenger. Thank you so much. 🥰
=ELVIRA’S POINT OF VIEW=“Maupo ka Zian, nasa taas pa kasi si C-Clayn…” mahinahon na sabi ni mama kaya hindi ako mapakali dahil malapit ako sa sofa.“T-Tawagin mo na yung kapatid mo,” bulong na utos ni mama kaya naman napalunok ako at mabilis na umalis doon bago pa man makalapit si Zian sa sofa.Madali kong inakyat yung hagdan kahit pa nakatakong ako. Pagkabukas ko ng kwarto ni Zian ay nagulat siya. “Oh?”“I didn’t know you were still close wirh Zian! Pinapunta mo pa talaga dito!” bulyaw ko at hahampasin na sana siya but then his eyes widened.“Ehh?! Sabi ko sa university niya na ako kitain… Hindi ko ba nasabi…”“Sa akin hindi mo sinabi!” sigaw ko.“Oh? Naka move on ka na ‘di ba?”Pinandilatan ko ng mata si Clayn sa nang-aasar na tono niyang sabi. “B-Bumaba ka na lang doon. Bilisan mo!” bulyaw ko at tinalikuran na siya. Narinig ko pa nga ang mahina at nakakaasar niyang tawa.Pagbalik ko sa hagdan, bumagal ang mga hakbang ko. Hindi ko alam kung bakit bigla akong nagdalawang-isip bumaba
Pagkapasok ko ulit sa venue, ramdam ko pa rin ang bigat ng titig ni Zian sa likuran ko. Parang hinahatak ako pabalik, pero hindi ko siya nilingon. Hindi ko dapat lingunin. I walked straight to Clayn, na mukhang tinamaan na nga ng alak. Nakayakap siya sa isa niyang kaklase habang walang pakialam sa paligid. “Ay, ate! Ikaw ba ‘yan? Ba’t namumula ka?” nakangiting tanong niya, pero medyo lutang na ang boses. “H-hindi ako namumula,” mariing sagot ko, pilit pinapakalma ang sarili. “Ikaw ang lasing. Uuwi na tayo.” “Bukas na! Let’s enjoy the night!” aniya, sabay tawa. Napabuntong-hininga na lang ako. This night is a mess. Nang lingunin ko ang paligid, saka ko lang napansin na marami na palang nakatingin sa amin. Lalo na si Zian. Nakatayo siya malapit sa bar, hawak ang baso ng whiskey habang pinagmamasdan ako sa isang paraang hindi ko mabasa. Nag-iwas ako ng tingin. I refused to acknowledge his presence any longer. Pero kahit hindi ko siya tingnan, nararamdaman ko siya. The way
=Elvira’s Point Of View= “You sure you won’t regret turning around?” sobrang hina ng kanyang bulong ngunit labis na pinanghina no’n ang tuhod ko. Nilingon ko siya ng sandali, doon ay nagtama ang mga mata namin. “If I regretted it once bit, then it should’ve been two years ago. So, no. I won’t regret,” mariing sabi ko at doon ay nanlambot ng tuluyan ang mga mata niya. Ngunit bago pa man ako manghina ay tuluyan ko ng nilisan ang pasilyong iyon at naglakad papalayo sa kanya. Tatlong linggo na ang lumipas mula noong graduation party ni Clayn, at mula noon, hindi ko na ulit nakita si Zian. At dapat okay lang ‘yon. Dapat nga, masaya ako. Mas mabuti na ang ganito. Mas madali. Pero bakit parang may kulang? Napailing ako at bumuntong-hininga bago tinungga ang natitirang kape sa baso ko. Nandito ako ngayon sa isang sikat na café, naghihintay kay Clayn dahil may gusto daw siyang ipakita sa akin. Pero ang hindi ko inaasahan? Ay ang makita siya ulit. Zian. He walked in like
=Elvira’s Point of View= Tama si Clayn. Mas lalong hindi ko na kayang basahin si Zian. At kung may isa pang bagay na hindi ko matanggap, ito ‘yon—hindi ko inasahan na mas lalong hindi ko siya kayang iwasan. Dahil pagkatapos ng gabing ‘yon, hindi ko inaasahan na muling magtatagpo ang mga landas namin. At hindi ko rin inaasahan kung paano niya ako tinitigan sa pagkakataong ‘to. Walang pag-aalinlangan. Walang alinlangan. Walang kahit anong bakas ng emosyon. Parang hindi niya ako kilala. Parang hindi kami nagkaroon ng kahit anong nakaraan. The next time I saw him was at an unexpected place—a corporate event in a high-end hotel. I wasn’t supposed to be here. Pero dahil sa biglaang imbitasyon ng isang business partner na may kaugnayan sa proyekto ko abroad, napilitan akong dumalo. It was a formal gathering, a networking event for professionals in engineering, architecture, and construction industries. Sa una, I was focused on my work. Kausap ko ang ilang investors
=Elvira’s Point of View= Four months later. Hindi ko inaasahan ‘to. Never in my wildest imagination did I think that I’d be working on the same project as Ian Zachary Garcia. Pero heto kami ngayon—magkaharap sa isang boardroom meeting, kasama ang iba pang engineers at project heads. Alam ko namang maliit lang ang mundo ng mga katulad namin, pero bakit ngayon pa? Bakit dito pa? Zian looked even sharper than before. He was wearing a tailored navy-blue suit, sleeves folded just enough to reveal his watch-clad wrist. His hair was neatly styled, but there was still that effortless look—parang kahit hindi siya mag-ayos, perpekto pa rin. At ang presensya niya… Damn. He didn’t even need to speak, pero ramdam mo agad ang bigat ng dating niya. Parang isang utos niya lang, susunod ang lahat. But what really hit me the hardest? It was how cold he was. Para akong hangin sa harapan niya. Ni hindi man lang nagbago ang ekspresyon niya nang makita ako sa loob ng meeting room. Pa
=Elvira’s Point of View= You won’t lose, Elle. Pinanindigan ko ‘yon. For the rest of the inspection, I kept my composure. Wala akong pakialam kahit na naramdaman kong nasa peripheral vision ko si Ian Zachary Garcia, kahit na bawat utos niya sa site workers ay para bang may halong pwersang sinasadya niyang iparamdam sa akin. He didn’t talk to me again. And I sure as hell didn’t talk to him either. Pero sa bawat hakbang namin sa site, sa bawat pagkakataong napapalapit kami sa isa’t isa, ramdam ko ang presensya niya—sobrang dilim at lamig na parang sinusubukan niya akong lamunin. Tangina, gusto niya akong gibain? Hindi ako patitinag. Sa dulo ng walkthrough, tumigil kami sa isang elevated section ng site kung saan tanaw ang buong proyekto. Kasama namin ang clients at project director, nagdidiscuss ng final remarks. Ako naman, tahimik na nakatingin sa site, pilit na ine-enjoy ang tanawin para mawala ang bigat sa dibdib ko. But then, I felt it. A presence too close.
=Elvira’s Point of View= Nag-freeze ako. Sa pagitan ng sobrang tahimik na silid at ng dagundong ng pintig ng puso ko, hindi ko agad nagawang gumalaw. Nakatayo lang ako roon, hawak ang documents, habang nararamdaman ko ang malamig na presensyang nanggagaling kay Zian sa isang banda—at ang mainit na boses na pumuno sa silid mula sa likuran ko. Dahan-dahan akong huminga bago ko tuluyang nilingon ang nagsalita. At sa unang pagkakataon mula nang bumalik ako sa Pilipinas, nakita ko ulit si Caleb. Matangkad, nakasuot ng light gray button-down shirt, at relaxed ang postura. Pero ang unang sumalubong sa akin ay ang mga matang puno ng lambing, tila ba masayang-masaya siyang makita ako. “Elle.” Muling tawag niya, mas malambing ngayong mas malapit na siya. Saka niya inilagay ang kamay niya sa baywang ko, marahan akong inilapit sa kanya. “Kanina pa kita hinahanap. Bakit hindi ka nag-update?” Alam kong dapat akong sumagot. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil sa tanong niy
=Elvira’s Point of View= Napapitlag ang daliri ko sa ibabaw ng keyboard. Hindi ko alam kung dapat ko bang buksan ang email o balewalain na lang. Pero kahit anong pilit kong huwag bigyang pansin, tila may sariling isip ang kamay ko at agad na tinap ang notification. From: Engr. Ian Zachary Garcia Subject: Design Revision Meeting - Urgent Elvira, We need to discuss the design revisions for the structural framework of the arena. The client has requested modifications that will affect the load distribution. The meeting is scheduled for tomorrow at 10 AM in the main conference room. Be there. • Garcia Wala man lang Regards o kahit anong pormalidad. Diretso. Walang emosyon. Walang bahid ng kung anong familiarity. Para bang… hindi niya ako dating kilala. Napalunok ako. Gusto kong matawa sa sarili ko. Ano ba kasing ini-expect ko? Na pagkatapos ng dalawang taon, magiging casual lang kami? Na babati siya ng Hey Elle, long time no see! at tatawanan namin ang lahat ng nakaraa
=Elvira’s Point Of View= Pinanood ko ang likuran ni Zian habang nasa tenga ko ang telepono, naghihintay ng kasunod na kataga na bibitiwan nito. “I asked you… Nicely, before…” marahan na sabi ng boses sa kabilang linya nababahiran ng pagkadismaya ang tono, “Leave my son alone…” Gumunaw ang mundo ko sa nakikiusap na tono sa kabilang linya. It was his dad, Zian’s dad. No other than Zai Garcia. Huminga ako ng malalim at mabilis na hinabol si Zian, bago pa man siya makalapit ay nahuli ko ang kanyang pulsuhan. Napahinto siya at lumingon ng may pagtataka. “H-Huwag na… I’ll handle this, Engr. Garcia. Thank you,” mahinahon kong sabi na ikinakunot ng kanyang noo. Tinitigan ako ni Zian, para bang sinusubukan niyang basahin ang dahilan sa likod ng bigla kong pagbabago ng isip. “Elle?” mahinang tawag niya, bahagyang kunot ang noo. Pinilit kong ngumiti ng tipid, kahit na ang bigat sa dibdib ko ay tila sasabog anumang oras. “Huwag na lang, Zian. Ako na ang bahala,” marahan
=Elvira’s Point Of View= A few days after that ruckus, I don’t have a choice but to wait for the confirmation of my lawyer. It was stressing me out, to the point that I couldn’t even sleep. While I was on standby on the site, Zian went into the small container office and gave me glances. “Didn’t know you’re still here,” he said before grabbing a bottle of water from the small fridge. Nang titigan ko siya ay tumaas ang kilay niya ng mapansin ang kabuohan ng mukha ko. “Did you even sleep? What the fuck. Didn’t know my fellow engineer was a panda.” Inirapan ko siya agad. Should I ask for his help? No… I can’t do that… “So—” “Don’t talk,” mariing sabi ko. “Well, Leon’s outside and looking for you. I said you weren’t here since I don’t know that you are here…” Tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Zian. ‘Well, I’m glad he didn’t say I am here. I’m avoiding any contact with Leon. He’s a little obsessed and abusive.’ “Alright…” “Are you not going to go outside and cal
=Elvira’s Point Of View= Ngunit bago pa man makasagot muli ay napahinto ako sa pagtunog ng cellphone ko and it was Caleb. “Oh, the fiance’s calling. Are you not gonna answer him?” he asked, there was a hint of sarcasm on his voice and he watched me stare at my phone. Huminga ako ng malalim at sinagot ang tawag. “Caleb—” “I have a bad news,” sobrang hina ng boses ni Caleb sa kabilang linya. Nakakapagtaka naman dahil ano pa ba ang bad news na darating sa buhay ko? “What is it?” Narinig ko ang matunog na paghinga ni Caleb sa kabilang linya. “He’s here. I think he followed you back to the Philippines, Elle. He is here…” Labis na nangunot ang noo ko. He’s here? Sino? “Sino—” I was cut off when I heard a familiar voice on the other line. “Are you calling Elle? Tell her not to diss me. I’ll wait for her, here…” At ang tinig na ‘yon ay nagbigay kaba sa aking puso. ‘No way!’ “A-Ano— b-bakit siya nandito?” naguguluhang tanong ko, shit… “Just come here and take him out bef
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Tangina niya. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko siyang sinulyapan habang kausap niya yung Angela na ’yon. Mula sa ngisi niya, sa paglapit niya, sa paraan ng pagkakadantay ng kamay niya sa likod ng babae—lahat ng ’yon ay sinasadya. And he’s doing a damn good job pissing me off. Tinungga ko na lang yung laman ng baso ko. Mapakla. Masakit sa lalamunan. Pero mas okay na ‘to kesa makita pa siyang nakangiti ng gano’n sa ibang babae. Gago talaga ’yon. “Hey,” mahinang bati ni Caleb, sabay abot ng isang basong tubig. “You okay?” Hindi ko siya sinagot. Imbes ay pinanood ko si Zian habang tumatawa pa sa joke nung Angela. Halos mapamura na lang ako ulit. “Ano, umuusbong na naman feelings mo?” “Shut up,” iritadong bulong ko. “Eh mukha kang gusto mo nang lapitan at bunutan ng pilikmata si ate girl eh.” Napairap ako sabay harap kay Caleb. “Gago ka ba? Bakit ako magseselos? Hindi na kami, ‘di ba?” “Oo nga. Pero hindi naman ibig sabihin non, di
=Elvira’s Point of View= Babe. Nabingi ako sa narinig ko. At hindi ko alam kung dahil ba sa shock o dahil sa sakit na sumaksak sa dibdib ko. Pero tangina—sino ba ako para masaktan? Wala na kami. Matagal na. At sinabi ko na sa sarili ko na hindi ko siya hahayaang makita ang kahinaan ko ulit. So bakit ganito? Bakit parang may humigpit sa lalamunan ko? Tahimik akong pumikit ng ilang segundo, pilit nilulunok ang kung anumang bumara sa dibdib ko. Nang idilat ko ang mga mata ko, naroon pa rin siya—nakatayo, hawak ang telepono sa tenga niya, pero sa akin nakatingin. At putangina. Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang, pero parang may kung anong kasiyahang dumaan sa mga mata niya nang makita ang reaksyon ko. Gago ka talaga, Ian Zachary Garcia. Kailangan kong makaalis. Kailangan kong lumabas bago pa niya makita ang epekto ng ginagawa niya sa akin. Pero bago ko pa magawa, naglakad siya papalapit—sobrang lapit, hanggang sa halos isang dangkal na lang
=Elvira’s Point of View= Hanggang ngayon, pakiramdam ko nasa loob pa rin ako ng conference room na ‘yon—kahit nasa sasakyan na ako, kahit si Caleb ay nagsasalita sa tabi ko, kahit patuloy na umaandar ang mundo sa labas. Dahil sa isang hawak lang. Isang titig lang. Tangina. Muling bumalik sa isip ko kung paano niya ako hinawakan—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan ako. Hindi marahas, pero hindi rin malambing. Parang hindi niya alam kung dapat ba niya akong hayaang umalis o dapat ba niyang sabihin ang isang bagay na hindi ko maintindihan. Pinikit ko ang mga mata ko saglit at mariing napabuntong-hininga. “El, okay ka lang?” tanong ni Caleb, bahagyang binagalan ang pagmamaneho niya. Nagmulat ako ng mata at pilit ngumiti. “Yeah. Just tired.” Sinamaan niya ako ng tingin. “Tired or stressed?” Ngumuso ako. “Both.” “Because of your ex?” asar niyang tanong. Napairap ako. “Caleb, please.” “Nagtatanong lang naman, baka kasi—” “I’m fine,” madiin kong putol sa sasabih
=Elvira’s Point of View= Napapitlag ang daliri ko sa ibabaw ng keyboard. Hindi ko alam kung dapat ko bang buksan ang email o balewalain na lang. Pero kahit anong pilit kong huwag bigyang pansin, tila may sariling isip ang kamay ko at agad na tinap ang notification. From: Engr. Ian Zachary Garcia Subject: Design Revision Meeting - Urgent Elvira, We need to discuss the design revisions for the structural framework of the arena. The client has requested modifications that will affect the load distribution. The meeting is scheduled for tomorrow at 10 AM in the main conference room. Be there. • Garcia Wala man lang Regards o kahit anong pormalidad. Diretso. Walang emosyon. Walang bahid ng kung anong familiarity. Para bang… hindi niya ako dating kilala. Napalunok ako. Gusto kong matawa sa sarili ko. Ano ba kasing ini-expect ko? Na pagkatapos ng dalawang taon, magiging casual lang kami? Na babati siya ng Hey Elle, long time no see! at tatawanan namin ang lahat ng nakaraa
=Elvira’s Point of View= Nag-freeze ako. Sa pagitan ng sobrang tahimik na silid at ng dagundong ng pintig ng puso ko, hindi ko agad nagawang gumalaw. Nakatayo lang ako roon, hawak ang documents, habang nararamdaman ko ang malamig na presensyang nanggagaling kay Zian sa isang banda—at ang mainit na boses na pumuno sa silid mula sa likuran ko. Dahan-dahan akong huminga bago ko tuluyang nilingon ang nagsalita. At sa unang pagkakataon mula nang bumalik ako sa Pilipinas, nakita ko ulit si Caleb. Matangkad, nakasuot ng light gray button-down shirt, at relaxed ang postura. Pero ang unang sumalubong sa akin ay ang mga matang puno ng lambing, tila ba masayang-masaya siyang makita ako. “Elle.” Muling tawag niya, mas malambing ngayong mas malapit na siya. Saka niya inilagay ang kamay niya sa baywang ko, marahan akong inilapit sa kanya. “Kanina pa kita hinahanap. Bakit hindi ka nag-update?” Alam kong dapat akong sumagot. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil sa tanong niy
=Elvira’s Point of View= You won’t lose, Elle. Pinanindigan ko ‘yon. For the rest of the inspection, I kept my composure. Wala akong pakialam kahit na naramdaman kong nasa peripheral vision ko si Ian Zachary Garcia, kahit na bawat utos niya sa site workers ay para bang may halong pwersang sinasadya niyang iparamdam sa akin. He didn’t talk to me again. And I sure as hell didn’t talk to him either. Pero sa bawat hakbang namin sa site, sa bawat pagkakataong napapalapit kami sa isa’t isa, ramdam ko ang presensya niya—sobrang dilim at lamig na parang sinusubukan niya akong lamunin. Tangina, gusto niya akong gibain? Hindi ako patitinag. Sa dulo ng walkthrough, tumigil kami sa isang elevated section ng site kung saan tanaw ang buong proyekto. Kasama namin ang clients at project director, nagdidiscuss ng final remarks. Ako naman, tahimik na nakatingin sa site, pilit na ine-enjoy ang tanawin para mawala ang bigat sa dibdib ko. But then, I felt it. A presence too close.