Chapter 25
"Are you really sure it’s gonna work? " usisa ni Carter habang nagtatakal ako ng bigas at inilalagay ko sa isang may kalakihang grapon.
Nakapatong pa ang isang siko ni Carter sa balikat ko, pero balewala lang sa akin since kumportable na nga kami sa isa’t-isa.
" I could buy a new one,-"
"Ssshh! Oo, gagana ulit ‘yang phone mo. Wag ka na bumili, sayang." confident na sagot ko saka ko ibinaon ang cellphone niya doon sa bigas.
Kakatapos lang naming magswimming. At dahil itinulak niya ko doon, nakasama pati phone niya nang sagipin niya ko.
"Natry mo na?" usisa niya at umupo nasa high stool.
&n
Chapter 26Saglit akong napatunganga sa kanya. Parang hindi si playful Carter itong kaharap ko, parang isang taong seryoso talaga sa buhay. Alam niyo iyong nakakaintimidate na boss? "S-Sige subukan ko ngayon." "Pakita mo sa akin draft mo para malaman ko kung may potential ka nga ba talaga. I’ll be waiting." Bigla akong napressure. "Hinging typewriting. Doon ako susulat." Napangiti siya at hinawakan ang braso ko, hinila niya ako patayo. "Saan tayo punta?"&n
Chapter 27Callie's POVHindi ko mapigilang mapangiti pero may halong kaba. After 5 consecutive days nakasulat din ako ng nobela, pero hindi pa tapos. Nakalimang chapter din ako, nakakasulat ako kapag tulog si Harlie, kapag nagbabantay kay Hailey. Basta pag may pagkakataon.At ngayon nga ipinapabasa ko kay Carter ang initial chapters na ipinaprint pa niya sa'kin. Napapansin kong natatawa siya at madalas na napapangiti kaya feeling ko maganda ang ginawa ko."So? Ano na?" hopeful na tanong ko at umupo sa tabi niya sa sofa sa sala.Karga ko pa si Harlie na alive na alive pag ganitong hapon. Parang kiti-kiti, kawag nang kawag."Hoy Carpenter! Ano na?" untag ko dahil hindi siya sumagot."Pangit." plain na sagot niya kaya nalaglag ang balikat ko."Pangit? Eh, bakit ka nangingiti at natatawa kung pangit? Aminin mo na, nagandahan ka.""Hindi porke natawa ko, nagandahan ako. My dear Callie, always remember, things are not always
Chapter 28Napalingon ako nang marinig ang boses ni Carter na tinatawag ako. May bitbit pa siyang dalawang magazine sa isang kamay habang sa kabila buhat niya si Harlie. Seryoso ang mukha niya. "Gutom na ko, bayaran na natin sa cashier iyang kinuha mo." aniya nang makalapit. Hindi man lang tapunan ng tingin si Jacob. "Sir Carter?" tawag ni Jacob dito kaya medyo gulat ako na kilala niya si Carter. "Have we met?" pormal na tanong ni Carter dito. "Si Jacob Samaniego po. Isa po sa contract author niyo. Last week lang po ako pumirma ng contract sa office ninyo." "I see." tumatangong ani Carter.&nbs
Chapter 29 Napapitlag ako nang tumunog ang phone ko. Dali-dali kong tiningnan kung sino ang tumatawag. Si Irene pala."O baks?" bungad ko."Busy ka?"Mga tanungan na ganito, mukhang may problema ‘to."Punta ka na lang dito sa bahay ni Carter, dito mo na lang ingalngal kung ano man problema mo, okay?"Hinintay ko si Renato, sakto nakaluto na ko kaya may kasabay akong maghapunan. Nang dumating siya ay wala man lang kasigla-sigla sa katawan."Para kang zombie. Ano ba talagang problema mo?" puna ko.Bigla itong ngumalngal na parang baka sa tanong ko. Sinasabi ko na nga ba, eh!"Si Erwin kasi nag-away kami. Sinangla niya iyong motor, eh, ni hindi ko pa nga fully paid iyon! Hayop na ‘yon!" gigil na sikmat niya."Ano? Eh, bakit niya sinangla?" parang nagkainstant highblood na react ko."Marami raw siyang utang, naospital daw nanay niya.
Chapter 30"This is supposed to be a surprise but it turned out, kami pa ang nasurprise." napapailing na sabi ni Lola matapos titigan si Harlie. "And why would we believe them? Baka modus lang ‘yan. Akyat-bahay." nakairap na pasaring ni Carla. Kurutin ko tahong nito, eh. "Akyat-bahay? Kung akyat-bahay kami, eh, di sana hindi na namin kayo hinarap? Sana kumaripas na kami ng takbo. Duh." Common sense naman. Gusto ko sanang idagdag kaso baka mayari ako kay Carter kapag inaway ko ‘tong childhood SWEETHEART niya. "Hindi ba? Mukha ka rin naman kasing akyat-bahay. Look at your clothes. So cheap." panglalait niya sa suot kong shorts na bulaklakin at T-shirt na may drawing na winnie
Chapter 31 "We’re home," ani Carter matapos akong alalayang bumaba ng kotse niya. Nginitian ko na lang siya kahit medyo kinakabahan ako, iba na kasi ngayon. Kasama na namin Lola niya. Mukha pa namang masungit. Ayoko namang tanungin si Carter kung hanggang kailan mananatili ang Lola niya doon. Diyahe. Bahay naman niya ito, kaya kahit sino’ng gusto niyang patirahin, karapatan niya. Kaya quiet lang ako. "La, nandito na sila." ngiting-ngiting ani Carter nang madatnan namin ang glamorosa niyang Lola na nag-i-spray ng mga halaman sa may garden. Napatingin siya sa amin at itinigil ang ginagawa. Ngumiti siya kaya nakahinga ako ng maluwag. Baka pwede naman kaming maging close?
Chapter 32Tumayo na ako at nagligpit na ng mga pinagkainan."Madam ako na diyan," saway ng isang kasambahay."Okay lang, sanay-"Napatigil ako nang may narinig na doorbell."Ako na." sabi ko at nagtungo sa labas.Binuksan ko ang gate at nakita ang panauhing medyo may edad na ngunit matikas pa rin ang tindig. Mukhang mayaman. Nangingintab ang itim na sasakyan niyang BMW. May nakatayo pang isang lalaki sa likuran niya na may bitbit na kung ano. Driver niya siguro."Sino po sila?" magalang na tanong ko."Nandiyan ba si Carter?" parang atubiling tanong pa niya."May kailangan po ba kayo sa kanya? Ano nga pong pangalan niyo?" sa halip ay tanong ko.Ayoko ngang magdisclose ng kahit anong info, baka mamaya mafia or ano pa ito."I’m Alfred Doctolero. I’m his father."Bahagyang nanlaki ang mga mata ko. Tatay ni Carter? Ay wow nagsusulputan na mga family members ni Carter ngayong nalalapit na ang
Chapter 33Nakakainis naman ang Carter na ‘yon! Hindi naman ako bingi para sigaw-sigawan niya ko. K. Fine. Naging insensitive nga siguro ako, naging makulit. Pero tama bang patalsikin niya ang tutuli ko sa sigaw niya? Sampigahin ko nguso niya, eh. Napabuntong hininga ako habang nakatingin sa nakapinid na pintuan ng silid niya. Ibinaba ko ang kamay kong akmang kakatok doon. Balak ko sanang yayaing kumain na siya ng hapunan at magsorry na rin sa pagiging slight pakialamera ko about sa pudra niya. Pero ‘wag na. Baka isnabin ako ng tukmol at tuluyan na akong mabadtrip sa kanya. Sayang nagluto pa naman ako ng giniling. Kasi alam ko trip niya iyon. Ganyang mainit ang ulo niya, bahala siya. Ayokong mabugahan na naman ng apoy. Umalis na ako sa tapat ng p
Epilogue Wakas... Kakatype ko lang ng word na wakas nang may humablot sa laptop ko. Napalingon tuloy ako. Si Carter pala. "Kagulat ka naman!" "Sorry. Just want to check kung okay itong magiging second novel mo," nakangiting aniya at umupo sa damuhan sa tabi ko. Seryoso niyang binabasa ang ending ng manuscript ko na nilagyan ko ng title na 'Lucky Me, Instant Mommy?' Napasinghot ako ng hangin at napatingin sa lapidang nasa harap ko. May sumilay na malungkot na ngiti sa labi ko nang makita ko ang pangalang nakaukit doon. Hindi ko akalain nasa ganito lang ang kahihinatnan niya. Napakabata pa niya. Hindi man lang niya naranasan mabuhay ng matagal sa mundo. "Seryoso? Ito talaga gusto mong maging ending natin?" tanong ni Carter kaya nilingon ko siya. Seryoso ang mukha niyang nakatitig sa monitor. "Tapos bakit iminatch mo pa si Jacob kay Carla?" follow up question niya.
"May mga bagay na hindi natin kontralado kaya may mga nangyayaring hindi planado..." Napailing ako nang maalala kong sinabi ko iyon dati kay Carter. Kaya nga siguro, sa ganito ang ending ng storyang nasimulan namin kahit hindi sinasadya. Napangiti ako habang naglalakad papasok sa simbahan, kung saan magaganap ang isang engrandeng kasalan... Halos may isang oras pa bago magsimula iyon. Inihakdaw ko ang paa ko papasok. Unti-unti palang nagdadatingan ang mga bisita. Humalimuyak kaagad ang bango ng mga bulaklak na nakapaligid sa simbahan. Naglakad ako sa aisle na nalalatagan ng pulang alpombra.
CARTER’S POV Hindi ako makapagconcentrate sa ginagawa ko. Hindi maalis sa isip ko si Callie. Nakatitig lang ako sa laptop ko, pero hindi naman umuusad ang ginagawa ko. Nakaamin na ako sa nararamdaman ko, dahil inakala kong gagaan ang loob ko kapag ginawa ko iyon, pero mas lalo lang bumigat. Napahilamos ako sa mukha. Hindi ko na alam ang gagawin. I love my child. Pero kung susundin ko naman ang nararamdaman ko, wala rin namang mangyayari. Tinanggihan na niya ko. Hindi niya kayang saktan si Hailey at si Harlie. For the past three months hindi siya nawala sa isip ko. I love he
JACOB SAMANIEGO DOCTOLERO Iyon ang pangalan na nakalagay. Napatayo ako bigla. "Callie, where are you going?" takang tanong ni Mamshie pero hindi na niya ko napigilang lapitan ang table nina Jacob. "Excuse me, gentlemen." tawag pansin ko sa kanila. "Hija! Callie!" lumiwanag ang mukhang tawag sa akin ng tatay ni Carter nang makilala ako. "Kamusta po?" nakangiting bati ko pero napansin ko ang gulat na mga mata ni Jacob nang mapalingon siya sa akin.&n
"Tingin mo, wala talaga tayong pag-asa?" tila nahihirapang tanong niya. Yumuko ako at tumango-tango. "Tingin ko, kaya wala tayong pag-asa dahil hindi tayo para sa isa’t-isa. Sorry Carter. Hindi pa man kami naisisilang sa mundo ito, magkasama na kami ni Hailey. Hindi ko siya kayang saktan. Hindi ako karapat-dapat sa’yo dahil hindi kita kayang ipaglaban."I walked away as fast as I can. Halos takbuhin ko na palabas. Ipinagpasalamat ko na lang na hindi na niya ko hinabol.Naglakad ako sa daan na parang wala sa sarili. Ayaw maampat ng luha ko. Nanlalabo tuloy ang paningin ko. Sa sobrang sakit na nararamdaman ko, pakiramdam ko hindi na ko maiinlove ulit.Kung hindi rin lang si Carter,`wag na lang.~*~*~*~*~*~ "Hailey..." tawag ko
Medyo kabadong naglalakad ako papasok sa publishing company ni Carter, hawak ang business proposal na iniwan niya sa akin last week. Nagtext na ako sa kanya na darating ako. Lunch time kaya nagbababaan na ang mga empleyado para kumain. Halos walang tao akong naabutan sa second floor kung nasaan ang office ni Carter. Bago iyon ay madadaanan ko muna ang office ng mga editors, nagulat pa ako nang makitang lumabas doon si Jacob. Parang nagkagulatan pa kami dahil hindi kaagad siya nakapagsalita. Napansin kong mabilis niyang isinuksok sa bulsa ng polo ang isang flash drive. "H-Hey, Callie!" tila malikot ang mga matang bati niya nang tila makabawi sa pagkabigla. "Uy. Ano’ng ginagawa mo diyan? Isa ka na rin ba sa mga editors?" takang tanong ko.&nb
Chapter 523 MONTHS LATER..."Ma, kamusta na sila?" usisa ko kay Mamshie Elaine nang magkita kami sa isang resto."Thery’re still looking for you anak, magpakita ka na kaya?" himok niya saka dinampot ang menu.Napabuntong-hininga ako. Tatlong buwan na akong parang bulang naglaho sa paningin nina Hailey at Carter. Noong mga unang buwan para akong baliw na iiyak tuwing gabi. Hindi rin ako halos makakain, namimiss ko si Harlie, parang may malaking bahagi ng pagkatao ko ang nawala noong hindi ko na siya makarga, minsan natatagpuan ko ang sarili ko paggising ko sa umaga na nakatingin sa gilid ng kama ko, sa bahay kasi ni Carter katabi ko ang crib ni Harlie.Parang pinatay din ang puso ko nasa tuwing gigising ako, mag-isa na lang ako. Wala na si Carter na bukod kay Harlie ay siya ang unang nakikita ko paggising ko.Idagdag pa na ang tagal naming hindi nagkasama ni Hailey pero hindi ko man lang siya nakasama ulit. Pakiramdam
Chapter 51"Where to?" tanong ni Carter habang naglalakad kami. Nag-isip ako, kung manonood kami ng sine, kakain iyon ng halos dalawang oras. Walang masiyadong bonding na magaganap dahil konsentrado kami sa panonood. Gusto ko kasing sulitin ang last day ko kasama siya. Iyong parehas kaming mag-eenjoy ng hindi nakaupo lang. "D-Doon! Gusto kong subukan." turo ko sa ice skating rink na natanaw ko. Lumiwanag ang mukha niya. "Talaga? Masaya mag-ice skating." "Marunong ka?" "Yup! I’ll be your personal trainor. Let’s go!" hinawakan niy
Chapter 50"Ano pong ilalagay natin sa cake madam?" tanong sa akin ng babaeng crew na binibilhan ko ng cake. Ang pulang laso. "Eto sinulat ko." iniabot ko ang isang papel. Kinuha niya iyon at iniabot sa isa pang crew na lalaki. Kitang-kita ko ang matamis nilang ngitian. "Love, eto pa. Okay ka lang ba diyan?" malambing na tanong ng babae. Bulungan pa, dinig ko rin naman! "Miss, balikan ko na lang, ah?" paalam ko dahil nabibigatan na ko sa dala ko, tapos tatlo pa iyong sinundan ko na dedication cake din ang ipinagawa. "Sige po Ma’am. Receipt niyo po for claiming." abot niya sa akin ng resibo.&nb