Ang sinag ng araw ay dumadaan sa salamin ng pool area, nag-iiwan ng mga kumikislap na hugis sa malinaw na asul na tubig. Nakaupo si Abby sa gilid ng isang lounge chair, maingat na nilalagyan ng sunblock ang mga braso ni Biah. Ang maliit na bata ay di mapakali sa kasabikan, ang bright pink niyang swimsuit ay bumagay sa kanyang masayahing enerhiya.“I’m telling you the truth po,” giit ni Biah, tumingala sa mukha ng ina. “Daddy said uuwi na siya, and baka daw mamaya, andito na siya!” Punò ng pag-asa at kasiguraduhan ang kanyang tinig na nagpangiti kay Abby kahit papaano.“Biah, hindi ba sabi ko sa ’yo, huwag ka masyadong umaasa? Baka busy pa rin ang daddy mo sa trabaho niya,” sagot ni Abby sa mahinang tono. Nais niyang ibaba ang inaasahan ng anak. Si Rafael kasi, madalas hindi malinaw ang mga pangako, at ang presensiya nito ay parang hangin – dumadaan pero hindi nagtatagal.“Pero, mommy,” giit ni Biah, naka-pout at nakatawid ang mga braso. “He said so! Daddy never lies to me, diba? You ju
Habang naglalaro sila sa tubig, ramdam ni Abby ang init ng mga mata ni Rafael. Parang nag-aapoy ang mga ito, at kahit malamig ang tubig, parang tumagos sa kanyang balat ang init na dala nito. Ang kanyang puso ay mabilis na tumitibok, at kahit si Biah at Rafael ay masaya sa kanilang tawanan, may tila hindi maipaliwanag na tensyon sa pagitan nilang dalawa.“Daddy, hindi ka mag-swimming?” tanong ni Biah, ang mga mata niyang puno ng pag-asa habang naglalangoy-langoy sa tubig. Ang kanyang mga kamay ay lumulutang sa ibabaw ng tubig, parang nag-aanyaya sa ama na sumama sa kanila.Tumingin si Rafael kay Abby, at sa mga mata nito, may isang tanong. “I’m not sure if I want to get wet right now,” sagot niya, ang tono’y malamig pero may halong biro. Ang mga mata niya, bagamat punong-puno ng pagtutol, hindi maikakaila ang ibang emosyon na nagkukubli sa kanyang mga titig.“Come on, Daddy! It’ll be fun! Mommy’s here, and we can have a race!” pakiusap ni Biah, ang boses niya puno ng kasiyahan at isan
Gabi na ng magdesisyon silang umahon mula sa pool. Ang tubig na sa buong araw ay nagbigay saya at kilig, ngayon ay tila isang malamig na alaala na lamang habang umaakyat sila sa hagdang-hagdang daan patungo sa villa. Ang buwan ay tumatagos sa makapal na ulap, ang hangin ay mahangin ngunit maligamgam. Ang katahimikan ng gabi ay nagbigay daan sa isang tahimik na damdamin, kung saan ang bawat hakbang ay puno ng mga hindi nasabi, ng mga tanong na nag-aalab sa kanilang mga puso.Ngunit habang sila’y naglalakad, isang bagay ang nagtakda ng kakaibang alon sa hangin—si Biah, na kanina lamang ay masaya sa pool, ay ngayon ay abala na sa loob ng kwarto."Biah, saan ka pupunta?" tanong ni Abby, may halong pagtataka sa kanyang boses habang nakita niyang may mga maid na nag-aasikaso kay Biah, pinapalitan ang mga damit nito ng hindi pang bahay kundi pang-alis."Good evening mommy ko," sagot ni Biah, ang mga mata nito ay kumikislap ng saya. "Pupunta po ako kay Lolo kasi sabi ni daddy duon daw muna ak
Nagising si Abby na may sakit sa katawan. Ang bawat kalamnan ay tila may kirot mula sa magdamag na paggugol ng oras. Dahan-dahan siyang gumalaw, ang mga galos na dulot ng kanilang naging init ng gabi ay parang nagsisilbing alaala ng mga nangyari. Tumagilid siya, iniiwasan ang mga masakit na bahagi ng katawan, at dahan-dahan bumangon.Habang pinipilit mag-adjust ang katawan, narinig niya ang tunog mula sa kusina. Ang maligaya at masiglang boses ni Biah na nakikipag-usap kay Rafael. Nasa kusina si Rafael, abala sa pagluluto, at si Biah naman ay puno ng tanong at usapan.“Daddy, why is Mommy still sleeping?” tanong ni Biah, ang tinig ng anak ay puno ng kabuntot na pag-aalala.“She’s resting, baby,” sagot ni Rafael, ang tono ay kalmado at walang pinapakitang kaba. “She’s a bit tired from last night.”Nag-isip sandali si Biah, halatang hindi pa rin siya kuntento sa sagot ni Rafael. “But why is she tired? I didn’t see her play yesterday.”Habang pinagmamasdan niya sila, dahan-dahan na gumal
Nang matapos nilang kumain ng agahan, hindi mapakali si Abby. Habang si Biah ay abala sa paglalaro sa sala, siya’y patuloy na naglalakad pabalik-balik, nag-iisip. Kanina pa siya naguguluhan kung paano ipapaabot kay Rafael ang iniisip niyang gawin. Kailangan niyang sabihin ito, pero takot siya sa reaksyon ni Rafael.Tumingin siya sa oras at nakita niyang si Rafael ay nakapasok na sa kanyang opisina. Ang pinto ay bahagyang nakabukas, at doon siya nagpasya na lumapit. Hindi niya alam kung bakit, pero habang papalapit siya, lalo siyang nakakaramdam ng kaba. Isang bahagi ng kanyang katawan ay ayaw niyang sabihin ito, pero sa kabila ng lahat ng iyon, alam niyang darating ang oras na kailangan niyang magpaliwanag.Nang makarating siya sa harap ng pinto, narinig niyang tahimik na nagsusulat si Rafael, at ang bawat tunog ng kanyang pen sa papel ay para bang tumitibok ng mabilis sa kanyang dibdib. Tumigil si Abby sa labas ng pinto at nag-aatubili sandali bago tuluyang pumasok."Raf, puwede tayo
Naglakad si Abby patagilid papunta sa kwarto ni Biah. Nararamdaman niyang nag-aalangan siya, ang puso niya’y mabilis na tumitibok. Tinutok ang mata kay Biah, ang anak na siyang naging gabay at ligaya niya sa kabila ng lahat ng hirap. Pero ngayon, may isang bagay na kailangang sabihin, at alam niyang hindi na niya pwedeng ipagpaliban pa.Dahil sa takot at kaba, tumigil muna si Abby sa harap ng pintuan, nagtataka kung paano niya sisimulan ang usapan. Sa likod ng pintuan, naririnig niyang masaya si Biah habang naglalaro ng mga laruan sa loob ng kwarto nito. Hindi pa rin siya sigurado kung paano siya magiging handa sa momentong ito.Puminto siya sandali, huminga ng malalim, at pagkatapos ay itinulak ang pinto. Dahan-dahan, pumasok siya sa kwarto ni Biah, kung saan naglalaro ito sa kanyang kama.“Biah, love…” mahinang tawag ni Abby habang inilalapit ang sarili sa anak.Napatingin si Biah sa kanya, may ngiti sa labi. "Mommy! Look! I made a castle!" masayang sinabi ni Biah habang ipinapakita
Dahan-dahang bumukas ang mabigat na pintuan ng mansyon, at kasabay nito ang pagragasa ng kaba sa dibdib ni Abby. Hawak niya nang mahigpit ang maliliit na kamay ni Biah, habang ang puso niya’y parang tambol na bumibilis ang pintig. Sa kabila ng pangamba, ramdam niyang ito na ang tamang panahon para magtapat.Ang loob ng bahay ay nanatiling kasing elegante ng pagkakaalala ni Abby—malawak, malamig, at puno ng alaala. Hindi nagtagal, bumaba mula sa hagdan ang kanyang ina, si Stephanie. May ngiti ito sa labi na naglaho nang makita ang bata sa tabi ni Abby.“Abby?” bungad ni Stephanie habang pababa ng hagdan. “Oh, sino itong kasama mo?” tanong niya, halata ang pagtataka sa mukha.Bago pa man makasagot si Abby, lumabas mula sa study si Lucian, ang kanyang ama. Ang presensiya nito ay agad naramdaman sa paligid—matangkad, matikas, at malamig ang ekspresyon. Tumingin ito kay Abby, at pagkatapos ay kay Biah.“Abby,” aniya, ang boses ay mababa at walang emosyon. “What’s going on? And who is this
Ang mga ilaw sa dining room ng mansyon ay kumikislap habang ang pamilya ay nagsasalo-salo sa hapunan. Ang hangin ay malamig at maligaya, isang salo-salo na matagal nang hindi naramdaman ni Abby. Kasama nila sa hapag si Biah, ang maliit na bata na ngayon ay bahagi na ng kanilang pamilya. Si Lucian, ang ama ni Abby, ay nakaupo sa isang dulo ng mesa, at si Stephanie, ang kanyang asawa, ay nakaupo sa kabilang dulo, masayang tinutulungan si Biah na kumain. Si Abby, sa kabilang banda, ay tahimik na nakamasid, masaya at kontento sa nakikita.Si Lucian, na mas kilala sa pagiging malamig at tahimik, ay unang nagpakita ng pagiging awkward sa presensya ni Biah. Habang nakatingin si Lucian sa bata, nag-aalangan siya kung paano makikisalamuha dito. Hindi siya sanay sa mga ganitong sitwasyon, at ang pagninilay sa bagong papel niya bilang lolo ay may kalakip na kaba sa kanyang puso."I don't know how to do this," mahina niyang sinabi, nakatingin kay Stephanie. "I'm not good with kids."Ngunit hindi
Eto na po yung end of the story, sana po ay na enjoy ninyo ____________________________________________________________________Ang simbahan ay puno ng puting mga bulaklak at mahahabang ribbons na kumikislap sa liwanag. Ang hangin ay tahimik at puno ng kaligayahan, at ang mga bisita ay dahan-dahang pumapasok. Ang mga bintana ng simbahan ay may makulay na salamin na naglalabas ng malambot na liwanag, parang isang eksena mula sa panaginip. Ngayon na ang araw na matagal nang pinakahintay nina Abby at Rafael—ang araw ng kanilang kasal.Si Abby ay nakatayo sa gilid ng altar, ang puso niyang mabilis ang tibok. Hindi niya kayang ipaliwanag ang kaligayahan na nararamdaman. Matapos ang lahat ng nangyari—ang mga pagsubok at sakit—narito siya, nakatayo, at handa na pakasalan ang lalaking hindi iniwan siya, si Rafael.Ang puting gown ni Abby ay kumikislap sa liwanag, tamang-tama sa katawan niya. Ang buhok niya ay nakaayos nang maayos, at ang simpleng belo na bumabagsak sa kanyang likod ay nagbiga
Abby’s POVBumangon ako mula sa pagkakahiga, nararamdaman ko pa rin ang sakit sa katawan ko, pero mas magaan na ang pakiramdam kumpara sa mga unang araw ng aking paggaling. Nakaharap ako sa bintana ng kwarto, ang liwanag ng araw ay tila nagpapasigla sa aking puso. Nasa tabi ko si Rafael, tahimik na nag-aalaga at tumutulong sa lahat ng kailangan ko. Minsan, tinatanggal niya ang mga ulap ng takot at pangarap ko, pinapalitan ito ng mga pangako ng pagmamahal at proteksyon.“Puwede na akong maglakad, Rafael,” sabi ko habang nagbabalik-loob sa sarili kong lakas. “Hindi na ako laging nakahiga.”Tumingin siya sa akin ng may alalahanin sa mata, pero ngumiti rin. "Are you sure?." Ngunit nang makita niyang tumayo ako nang maayos, wala siyang magawa kundi ngumiti at magbigay ng suporta. "Baby you still need to rest"Kahit na may kahirapan, unti-unti kong natutunan kung paano maglakad ng mag-isa, at sa bawat hakbang, mas naramdaman ko ang kagalakan na muling magpatuloy sa buhay. Sa tuwing ako’y na
Abby’s POVAng bigat ng talukap ng mga mata ko, parang hinihila ako pabalik sa dilim. Pero sa likod ng kadiliman, may naririnig akong boses. Isang pamilyar na tinig—malalim, puno ng emosyon, at pilit na pinipigil ang paghinga.“Abby... please... gising ka na...”Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata. Sa una, malabo ang paligid, pero unti-unting luminaw ang kwarto. Ang puting kisame, ang ilaw sa gilid ng kama, at ang mukha ni Rafael—halos hindi ko maipaliwanag ang ekspresyon niya.“Rafael...” mahina kong sambit, halos isang bulong lang.Parang biglang huminto ang oras. Kitang-kita ko ang pagbabago sa mukha niya. Ang takot, pagod, at bigat na kanina’y nakaukit sa kanyang mga mata, napalitan ng matinding pagluwag. Agad siyang yumuko, hinawakan ang kamay ko nang mahigpit na para bang natatakot siyang mawala ulit ako.“Abby...” boses niya’y nanginginig. “You’re awake... you’re okay...”Ngumiti ako nang mahina. “Buhay pa ako, Rafael. Hindi mo ako basta-basta matatalo.”Bigla siyang napabun
Habang nakaupo sa waiting area ng ospital, hindi mapakali si Rafael. Palakad-lakad siya, paulit-ulit na kinukusot ang kanyang mga palad habang ang malamig na pawis ay bumalot sa kanyang noo. Sa bawat segundo na lumilipas, tila lalong bumibigat ang kanyang dibdib. Ang imahe ni Abby na duguan at walang malay ay paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. Hindi niya inaasahan na tinamaan din ng baril ni Dana si Abby kanina, ang akala niya ay napigilan nila ito pero nahuli sila“Abby… please be okay,” bulong niya sa sarili, halos hindi marinig ng sino man sa paligid.Nang biglang bumukas ang pinto, tumambad si Lucian, mabilis na pumasok sa waiting area. Nasa likuran niya si Stephanie at Ally, parehong halata ang kaba at pag-aalala sa kanilang mga mukha. Subalit si Lucian ang pinakamapanganib sa itsura. Ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit habang ang kanyang mga kamao ay nakatikom, halatang puno ng hinanakit.“You promised me, Rafael,” ani Lucian, malalim at puno ng galit ang boses.
Habang binubuhos ang malamig na tubig sa kanyang ulo, ramdam ni Abby ang panghihina ng kanyang katawan. Nanginginig siya sa lamig, at ang sakit sa kanyang mga binti ay parang tinutusok ng libo-libong karayom. Sa kabila nito, patuloy niyang pinipilit na manatiling mulat. Para kay Biah.“Dana, tama na... gawin mo na lahat sa akin, pero huwag mo nang idamay ang anak ko,” bulong ni Abby, halos hindi marinig sa kahinaan ng kanyang boses.Ngunit tila bingi si Dana. Lumapit ito kay Abby at hinila ang kanyang mukha para magkatitigan sila. “Nakakainis, Abby. Kahit na anong gawin ko, para kang laging martir. Naiinis ako sa tapang mo, sa pagmamahal mo sa anak mo! Pero tignan natin kung hanggang saan mo kaya.”Muling iniabot ni Dana ang timba, pero biglang nagsalita si Biah, halos pasigaw. “Please po! Tama na po! Tita Dana, huwag mo nang saktan si Mommy! Ako na lang po ulit!”Napatingin si Abby sa anak. Sa kabila ng takot sa mga mata nito, kitang-kita niya ang pagmamalasakit at pagmamahal ng kany
Habang abala sina Rafael at ang team ng ama ni Abby sa paghahanap ng impormasyon tungkol kay Biah, biglang tumunog ang cellphone ni Abby. Nasa gitna siya ng sala, nakatitig sa isang blangkong pader habang pinipilit kontrolin ang kaba sa kanyang dibdib. Agad niyang kinuha ang telepono at binasa ang natanggap na mensahe.“Kung gusto mong makita ang anak mo, pumunta ka sa address na ito. Mag-isa ka lang. Kapag may sumama sa’yo, papatayin namin siya.”Parang natuluyan nang nagdilim ang mundo ni Abby. Ang mga kamay niya’y nanginginig habang hawak ang telepono. Ramdam niya ang bigat ng banta. Hindi siya makapagsalita. Niyakap niya ang sarili, pilit na nilalabanan ang takot."Abby, anong nangyari?" tanong ni Rafael, napansin ang pagbabago sa ekspresyon ng mukha niya. Lumapit ito, halatang nag-aalala.“Wala… wala,” mabilis na sagot ni Abby, pilit na pinapakalma ang boses niya. Tumayo siya, mabilis na nilihis ang tingin para maitago ang lungkot at kaba. “Kailangan ko lang umakyat sa kwarto. Sa
Pagkarating nila Rafael at Abby sa bahay, umaasa si Abby na magkakaroon sila ng isang tahimik na lunch kasama si Biah. Ngunit pagkapasok nila sa pinto, isang hindi inaasahang tanawin ang sumalubong sa kanila—ang mga kasambahay na karaniwang kalmado ay kitang-kitang nag-aalala, ang mga mata nila'y puno ng takot."Ano'ng nangyari?" tanong ni Rafael, ang boses ay matalim, puno ng utos.Nagmadaling lumapit ang head maid, kitang-kita ang kaba sa kanyang mukha. "Sir, Ma'am... Si Biah... nawawala po siya. Nandiyan lang siya kanina, pero nung marinig namin ang sigaw niya, tinanong namin siya... at wala na siya. Isang sasakyan po ang dumaan at... at tinangay siya bago pa kami makarating."Ang mundo ni Abby ay biglang nabulabog. Ang mga salitang iyon ay parang dagok sa kanyang dibdib. Nawawala si Biah? Parang ang lahat ng hangin ay nawala sa kanyang katawan. Lahat ng kanyang mga pandama ay parang huminto. Hindi makapaniwala na mangyayari ito sa kanila. Ang kanilang anak, ang kanilang prinsesa,
Habang nag-aalala si Abby kung anong gagawin, lumapit si David at nagtanong, "May kailangan ka po ba?" Tiningnan siya ni Abby, at hindi niya maiwasang mag-isip kung anong klaseng galit ang maaaring ipadama ng mga tao sa paligid ni Rafael sa kanya. Alam niyang busy siya at hindi siya nais makialam sa trabaho ni Rafael, kaya nagdesisyon na lang siyang ipasa na lang kay David ang lunch na dala niya para kay Rafael."Ah, kung okay lang , maaari niyo na lang pong dalhin ang packed lunch kay Rafael," sabi ni Abby, medyo nahihiya pa. "Siguro masyadong busy siya sa trabaho at ayokong mag-abala."David, na may malumanay na ngiti, ay tumango. "Walang problema. I’m sure he’ll appreciate it." Tumingin siya kay Abby, at nagtanong ng hindi inaasahan, "I just have to ask, what’s your relationship with Mr. Rafael?"Sumabog ang katahimikan sa tanong na iyon, at si Abby ay medyo nagulat. Hindi niya naisip na magiging ganito kabilis ang pagtatanong ni David tungkol kay Rafael, ngunit nagdesisyon siyang
Nagising si Abby sa malumanay na halik sa kanyang pisngi at leeg. Hindi pa siya makapagmulat ng mata, ngunit naramdaman niyang nakayakap si Rafael sa kanya. Habang binabati siya ng mahinang, "Baby, I'm going to work now. I know you're still asleep, but I want to kiss you before I go," unti-unting nawala ang antok ni Abby at ngumiti sa nararamdaman niyang pagmamahal. "Love you," sabi ni Rafael bago siya lumabas ng kwarto. Si Abby ay bumalik sa pagtulog, at dahil sa pagod, ilang oras pa bago siya muling magising. Pagkagising niya, agad niyang narinig ang ingay mula sa sala, at sa tunog ng mga tawa at boses ni Biah, agad niyang naisip kung ano ang nangyayari. Nagtungo siya sa banyo at nag-ayos, ngunit hindi siya makapaniwala nang makita ang dami ng mga sling bags na nakakalat sa sala. "Ate, saan galing ang mga 'to?" tanong ni Abby, nakatingin sa mga sling bags na abot sa mga daliri ng anak niya. Ang mga ito ay puno ng kulay at mukhang para kay Biah. Tinatantiya niyang nasa dalawampu't p