Grabe nakakalula sa laki. Unang beses na nakapunta ako rito ay noong sinama ako ni Ma'am Natalie pero dahil sa hiya ay hindi na ako tuluyang pumasok sa loob. Pinagbuksan kami ng gate ng dalawang gwardiya at matapos makapagpark sa malawak na parking area sa loob ay mangha akong bumaba. "Pasok ka
Aba napakaswerte ko nga naman talaga! Walang kahirap hirap ang kinsemil na sasahurin ko plus libre pa kami sa lahat ng personal needs namin kaya tiyak makakapagpadala ako ng buo kina Nanay at Tatay. Ang sahod na kaytagal kong pinangarap ay di ko aakalaing makakamit ko lang pala sa pagpasok bilang is
Agad din akong naglinis matapos pagpantasyahan ang napakagwapong larawan ni Vincenzo Villaroman. Parang ayaw kong maniwala na suplado ito gaya ng mga narinig kong sinasabing deskripsyon sa kanya. Para kasing kay amo at nangungusap ang mga mata niya. Ang tangos tangos pa ng ilong. Basta napakaperpekt
Parang Giraffe ang leeg ko sa sobrang haba habang tanaw sa di kalayuan ang lalaking kakababa lang ng isang mamahaling sasakyan. Pinalaki ko pa lalo ang mga mata ko para talaga klarong klaro sa aking paningin maski hibla ng buhok nito. At habang naglalakad ito papalapit sa kinatatayuan naming lah
"Naku iha, tutulungan na kita---" Alok sana sa akin ng driver. Ngunit agad ding naputol ang sasabihin nito nang bigla na lamang naming narinig ang malakas na boses ni Señorito Vincenzo. "Hayaan niyo na siya Mang Kiko dahil kaya na niya yan. Iyong inuutos ko nalang po sa inyo ang asikasuhin niyo
"Anong nangyari sayo? Bakit parang nakakita ka ng multo?" Takang tanong ng kasamahan kong si Melai nang makababa ako at agad na dumiritso sa kusina para uminom ng tubig. Sakto kasing nandito ito at naghihiwa ng lulutuin. "Hindi multo kundi cobra! Isang malaking cobra!" Wala sa isip na bulalas ko s
( Vincenzo POV ) "Ano prepared na ba ang lahat bro? five minutes nalang at darating na kami. And may pasalubong kaming chikas sayo!" One of my close friend Rustell uttered on the other line. Nakahagikhik pa ang loko. Ito kasi ang pinakapilyo at pinakaplayboy sa aming magkakaibigan. Palibhasa kas
(Luciana's POV) Parang sasabog ang dibdib ko sa sobrang sakit, kahihiyan at pagkadismaya pero tahimik akong umalis sa harapan niya. Hindi ko makontrol ang panginginig ng buong katawan ko sa harap harapang pang iinsulto at panlalait. Sanay na akong laitin ng kung sinuman eh, pero ngayon ako sobra
"Baka naman manlilimos ito o manghihingi ng donasyon. Naku! Modus na naman! Mabuti pa umalis ka nalang bago ka pa namin ipadakip sa mga pulis." Mariing turan ng mga ito na halatang nakatingin sa akin mula ulo hanggang paa. At kahit pa may mga suot itong salamin, alam na alam ko ang pangungutya sa
"A--- ako po Manang Martha? Ba-- bakit naman po ako?" Di magkandaugagang tanong ko sa nauutal na boses habang nakaturo ang isang daliri sa aking sarili para makasigurado. Makailang beses na tumango si Manang Martha kaya mas lalo akong tinambol ng kaba. "Ikaw na ikaw nga Lucy! At kung bakit ikaw
Matapos akong pagsabihan ng ganoon ng aroganteng Señorito ay tuluyan na talaga itong umalis at hindi na muli pang bumalik. Dahil nga wala naman akong pagpipilian ay tinapos ko nalang ang sinabi ng doktor na manatili na muna rito ng tatlong araw. Bayad na rin naman lahat kaya sulitin ko nalang lalo
Pagkalabas nito ay hindi na ito ulit bumalik. Para bang pumasok lang iyon sa kwarto hindi para kumustahin ako kundi para paalalahanan ako na hindi libre itong pagdala niya sa akin dito at para ipaalala na rin na bawal ang lampa at tanga sa mansyon nila! Na sa kabila ng lahat na nangyari na muntikan
"Ouch!" Marahan akong napadaing nang maramdaman ang pagkirot ng aking ulo. Hindi ko pa man lang tuluyang naibuka ang aking mga mata ay ramdam na ramdam ko pa rin ang parang pag ikot ng aking paningin. At nang tuluyan at buo kong naibuka ang aking mga mata ay saka ko pa lang napansin ang buong pa
Agad akong nag iwas ng tingin at walang pasabing tumalikod para kunin ang mop. Sa tipo ng tingin ng aroganteng Señorito ay ramdam kong may masama na naman itong interpretasyon sa akin. "Mukha ba akong may nakakahawang sakit para madapuan ang kaibigan niya na nakikipag usap lang naman sana sa akin
Saktong natapos kami ni Claire sa pag iihaw at nagsimula na rin ang kasiyahan nina aroganteng Vincenzo. "Pwede bang samahan mo na rin akong ihatid ito kina Señorito?" Tanong ni Claire na marahan ko lang na tinanguan kahit na nag aalangan ako dahil sa pangungutya sa akin ng lalaking iyon kanina. An
Napahagikhik naman ng tawa si Claire. "Gusto mo ng palayasin kaagad? Ayaw mo bang makakita ng libre ng isang gwapong nilalang?" Tunog panunudyo na tanong nito na siyang ikinasimangot ko. "Kung ganoon naman ka arogante at mapanglait at huwag nalang." Walang prenong sagot ko kaya mas lalo itong na
(Luciana's POV) Parang sasabog ang dibdib ko sa sobrang sakit, kahihiyan at pagkadismaya pero tahimik akong umalis sa harapan niya. Hindi ko makontrol ang panginginig ng buong katawan ko sa harap harapang pang iinsulto at panlalait. Sanay na akong laitin ng kung sinuman eh, pero ngayon ako sobra