"I'M SORRY, hon. I didn't mean to hide things from you. Nagkataon lang talaga na pumunta sa shop si Uno. I was surprised to see him again, actually."Pinagpatuloy lang ni Judah ang ginawang paghahanda ng kanilang almusal. Maaga pa lang ay pumunta na siya sa bahay nina Ellie upang ipaghanda ang mag-ina niya ng pagkain. Hindi rin naman niya kayang tiisin nang matagal si Ellie. Naunahan lang siya nang pangamba.He turned around to see Ellie's face. Nag-init ang kaniyang pakiramdam habang nakatingin sa kabuuan ni Ellie. Nakasuot pa ito nang manipis na pantulog na natatakpan ng robe nito na bahagyang nalihis kaya nasisilip niya ang bandang dibdib ng dalaga.He swallowed hard. Muli na lang niyang tinuon ang atensiyon sa ginagawa. He respected Ellie. Ayaw niya itong pilitin na gawin ang isang bagay na hindi nito gusto. There were so many times that he was tempted to do it. He's a man with needs, but he can wait.Lumapit si Ellie kay Judah at niyakap ang kasintahan mula sa likuran. "I'm sorry
ELLIEHindi ako mapakali habang gumagawa ng report sa harap ng laptop ko. Kinakabahan ako sa sinabi ni Uno na pupunta nga siya rito sa shop bago mag-alas dose ng tanghali.Naisip kong tawagan si Judah at yayain na kumain sa labas. Inabot ko ang phone at dinial ang number ni Judah pero saglit akong napatigil at napaisip. Kapag niyaya ko si Judah, paano kung totohanin nga ni Uno na pupunta? Siguradong mag-aaway na ang dalawa.Binaba ko ang phone na hawak at halos pabagsak na nga rin ang ginawa ko na pagsara ng laptop dahil hindi ako makafocus sa kakaisip. Hinilot ko ang sintido at naginhale exhale upang pakalmahin ang sarili para naman makapag-isip ako ng tama. Kanina pa lutang na lutang ang isip ko.Tumayo ako at lumabas ng opisina. Nasa labas kasi si Reese at nag-aayos ng bulaklak.Simula kaninang umaga pagdating namin sa shop ay hindi na ako lumabas ng opisina. Baka kasi hindi naman umalis si Uno. Glass wall ang shop kaya kita ang loob. Ang opisina lang namin ang hindi glass wall par
ELLIEBUMALIK NA naman si Uno sa shop. Ang kulit! Napataas ang isang kilay ko at napakagat ng labi habang nakatingin kay Uno sa labas ng shop namin. He crossed his arms while standing outside his car looking at me. He looked like a boss watching over his staff—standing proud.Umangat ang dulo ng labi niya nang nagtama ang paningin namin na dalawa. Natuwa yata siya dahil tiningnan ko siya. Ang babaw niya. As if naman madadaan niya ako sa mga ginagawa niya ngayon."Kanina pa diyan si sir Uno. Kawawa naman, madam. Baka gusto mong yayain dito sa loob para makaupo. Mukhang hindi pa naman siya ang tipo na pinaghihintay," saad ni Thine habang nakatingin din kay Uno sa labas.Inismiran ko si Thine. Naalala ko tuloy noong bagong magkakilala pa lang kami ni Uno. Nakaabang na iyon sa labas ng building kung saan ako nagtatrabaho noon sa isang private company. Araw-araw niyang ginagawa iyon. Nauuna siyang pumupunta sa trabaho ko at sa bahay. Noon ay natutuwa at kinikilig ako kapag ginagawa niya i
ELLIE"ANO?! PAANO nangyari na nawawala si Mikhay? Nasaan sina Julius?" Napatayo ako sa kinauupuan ko nang marinig ang sinabi sa akin ni Yvette sa kabilang linya. Nawawala ang anak ko! Umiiyak si Yvette at putol-putol na halos ang pagsasalita dahil mukhang kanina pa umiiyak."Ma'am mabilis po ang pangyayari. May kumausap daw po kina Julius sandali kanina tapos paglingom po nila hindi na nila makita si Mikhay. Kinuha ko lang din po iyong naiwan na notebook ni Mikhay sa loob ng silid niya. Iyon nga po pagbalik ko, hinahanap na nina Julius si Mikhay. Ma'am, sorry po talaga..."Ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Para akong tinakasan ng hininga sa pag-aalala kay Mikhay. Sobra akong natatakot para sa anak ko. Hindi ko kakayanin kung may mangyaring masama sa kaniya. Ikakamatay ko!"Bakit niyo kasi iniwan ang anak ko? Hintayin mo ako diyan!" Napaiyak ako sa pinaghalong takot at galit dahil sa nangyari. Sino naman kaya ang kukuha sa anak ko? Hindi naman ako mayaman at lalong wala akong kaaway.
ELLIE"MOMMY I'M scared." Yumakap sa baywang ko ang anak ko habang nakaupo siya sa kama at ako naman ay nakatayo sa harap niya. Marahan kong hinahaplos ang buhok niya.Yumuko ako at hinalikan siya sa ulo. "Don't be scared, baby. Mommy is here.""Is daddy going to pick up us here?"Napalunok ako sa tanong ng anak ko. Lumuhod ako sa harap niya para makita ang kaniyang mukha. Hinaplos ko ang magkabila niyang pisngi at ngitian siya. May naiwan pang bakas ng luha sa kaniyang mata kaya pinahid ko rin iyon."Y-es. Daddy will be here later." I said kahit alam kong imposible na makita kami ni Judah kahit pumunta siya rito.Any moment by now I know he'll arrive here. Hindi ko lang kayang isipin kung ano ang mangyayari mamaya. Siguradong malaking gulo iyon sa pagitan ni Uno at ni Judah. Uno changed a lot. Akala ko, he is still the man that I used to know but I was wrong. The way he looked at me, the way he spoke to me — all of that has changed. Para siyang laging galit at ang lalim nang iniisip
ELLIEHALOS HINDI ako nakatulog kagabi kakaisip sa nangyayari ngayon sa amin ni Mikhay. Kanina pa ako gising pero hindi ko magawang bumangon. Dilat na dilat pa rin ang diwa ko kahit wala ako halos tulog.Things happened too fast. I couldn't even imagine that we would end up here together with Uno. For the longest time, I never thought that Uno and I would see each other again."Mommy, I'm hungry. Where's daddy?" My eyes automatically locked on my daughters' face."Uhm... nasa work pa siya baby." Kaya hindi rin ako bumabangon pa dahil hindi ko alam kung gising na ba si Uno. But I need to get up for my daughter. Gutom na siya. "C'mon. Let's go downstairs. Mommy will prepare a food for you."Naiilang akong bumaba dahil sa suot ko na damit ni Uno. But I need to set aside my feelings. Kailangan ko rin makausap si Uno para makabili ng gamit namin ni Mikhay.Niligpit ko muna ang pinaghigaan namin ni Mikhay at nagtooth brush muna bago kami lumabas ng silid.It's already six thirty in the morn
ELLIENAPATAYO AKO sa higaan at lumapit sa pintuan nang makarinig ako na may pumipihit ng seradura ng pinto. Nakalock ang silid namin. Alas dos pa lang ng madaling araw. Hindi pa nga rin ako dalawin ng antok dahil simula kanina na umalis sina Uno at Sandra ay hindi pa sila bumabalik. Ni hindi rin nagawang magpaalam ni Uno sa amin ng anak ko. Alam kong nasaktan ko siya at galit siya.Pero hindi naman niya ako masisisi. Hindi madali ang lahat. Hindi madaling paniwalaan ang mga sinabi niya. Ang isip ko ay nahahati. Pero ang puso ko ay gustong maniwala kay Uno. Natatakot lang ako. Natatakot lang ako na masaktan ulit. Natatakot lang ako na malaman ang totoo dahil mahal ko rin si Judah. Pero kung totoo iyon, hindi ko alam kung ano kaya ko siyang patawarin.Pagkabukas ko ng pinto ay bumungad sa akin si Uno na mapupungay ang mga mata nakatingin sa akin. Hindi agad ako nakakilos."Sabihin mong mahal mo pa rin ako, Ellie. Please, babe?" Hinawakan niya ako sa kamay at pinisil. Pagkatapos ay pin
NIYAKAP AKO ni Uno mula sa likuran. Simula kaninang umaga ay hindi ako bumaba para kumain. Nagdahilan akong masama ang pakiramdam ko. Pinakiusapan ko lang si Aling Sonya na siya muna ang bahala kay Mikhay. Hindi naman nagpumilit si Uno at siya ang nag-alaga kay Mikhay. Naiinis ako dahil nandito palagi si Sandra kahit na sinabi ni Uno sa akin na magkaibigan na lang silang dalawa ni Sandra. Gusto raw bumawi ni Sandra kay Uno kaya tinutulungan siya nito ngayon.Hinalik-halikan niya ang balikat kong lantad dahil sa suot kong sleeveless na dress na hindi aabot sa tuhod. Agad akong pumiksi sa ginawa niya at naglakad papunta sa couch na naroon sa loob ng silid namin at doon umupo. Sumunod siya sa akin at lumuhod sa harap ko, sa pagitan ng hita ko. "Ano ba?!" Nag-iinit pa rin ang ulo ko sa kaniya. Tinabig ko ang kamay niyang nagsimulang humahaplos sa binti ko. "Lumabas ka na nga. Baka hinahap ka na ni Sandra." Hindi ko napigilan ang sarili na sabihin. Iniwas ko ang tingin nang marealize ang