Chapter Two

IN no time, the day had passed and the man who had been kept safe by Klaire in their home had fully recovered. Until those moments, the girl had no idea about Thor's origin. He named him that way because he has a resemblance to the actor who performed here. He didn't complain to her, because he didn't say anything after that.

Maging ito man ay wala pa rin naman maalala.

"May pupuntahan ka ba ngayon araw Klaire?" tanong ni Thor matapos itong makalapit sa kaniya at kasalukuyan siyang nagpapatuyo ng kamay sa nakabitin na tela malapit sa may lababo. Katatapos lamang nilang mag-agahan ng mga sandaling iyon.

"Wala namanakong lakad ngayong araw. Tanging pupuntahan ko lamang ang mga tanim kong gulay sa may likuran at para makapagpatuka na rin ako ng mga alagang manok," sagot naman ng dalaga.

"Gusto ko sana na magpasama sa iyo kung maari," sabi naman nito habang nakatitig ng diretso sa kaniyang mata. Bigala naman napaiwas nang tingin siya.

"B-bakit saan mo balak pumunta? May naalala ka na ba, alam mona ba kung saan ka nakatira at kung sino ka ba talaga?" Sunod-sunod niyang pagtatanong sa lalaking napapakamot sa sariling ulo.

"W-walang ganoon Klaire, naisip ko kasi na magpasama sa iyo sa may presinto para magtanong-tanong. Alam mo na baka makatulong sila sa kung sino ba talaga ako," sabi naman nito.

Tumango-tango naman si Klaire na tila nakakaunawa naman sa lalaki.

"Mabuti pa nga at nang makauwi ka na rin sa inyo, baka nag-aalala na rin ang pamilya mo, sandali at magbibihis lang ako mamaya na lang ako gagawa," tugon niya rito.

As she recalled something, Klaire's chest heaved slightly. Because she was already used to being with him, in the short time they were together, she quickly became close to the man. Sa ideya na balang-araw ay aalis din ito sa poder niya ay bahagiya niyang ikinalungkot iyon.

Muli ay mabilis niyang pinalis sa isipan ang mga ganoon bagay na hindi pa naman nangyayari.

Mabilis naman siyang natapos sa pagbibihis. Hindi naman niya pinaghintay nang matagal ang lalaki sa totoo lang madalian talaga siyang magbihis, dati pa.

Isang plain white shirt at kupasin na pantalon ang ipinares niya roon. Bagama 't nag-aaral sa kolehiyo ay lagi naman siyang nag-uniporme sa Unibersidad. Kaya hindi na niya matandaan kung kailan huli siyang nakapamili ng bagong damit. Iyong isinuot na nga lang niya ngayon ang isa sa mga matitinong damit na meron siya. nag-sandals na lang din siya na mumurahin din niya nabili sa may Divisoria sa Maynila.

Kahit paano ay nakuntento na siya sa nakitang repleksyon mula sa salamin sa harap ng tokador niya. Ipinusod na lamang din niya ang mahabang buhok saka nagpulbos. Wala siyang kahilig-hilig sa paglalagay ng make up, simple lang siyang manamit at pomorma ayos na sa kaniya iyon. Para sa kaniya ay presentable na siyang tignan kahit ganoon siya.

Tuluyan na siyang lumabas sa kanyang silid, nakita niyang nakapagpalit na rin si Thor. Isang chekered na polo na ginagamit ng Papa niya noong nabubuhay pa ito ang isinuot nito. Bago pa tignan ang pantalon nito dahil bagong bigay lamang daw iyon ng amo ng ama nito dati.

Naisipan ni Klaire na pahintulutan muna ang lalaki na gamitin ang mga gamit ng namayapa niyang ama dahil wala naman ibang gagamit niyon. Sa tingin naman niya ay hindi na magagalit ang ama.

"Tama lang pala ang size ng paa mo sa rubber shoes ni Papa." Puna ni Klaire nang dumako doon ang pansin niya, mabilis kasi niyang inilihis ang pansin sa nakahantad na mabuhok na dibdib hanggang pababa sa may puson ng lalaki ang tingin niya. Hindi pa kasi tapos ito sa pagbu-botones kanina nang lumabas ito mula sa pintuan ng silid. Napapalunok siyang umiwas ng tingin dito, ewan ba niya bigla siyang nag-init at nahiyang makipagtitigan dito ngayon.

"Thank you for your help. Once I discover my real identity and where I came from, I will be willing to repay your kindness, Klaire." It was filled with gratitude and promise.

Matipid na lamang din nangiti ang dalaga at inaya na itong umalis sila para hindi sila magabihan sa pag-uwi. Malayo pa naman ang Bayan baka gahulin sila sa oras kapag nagkataon.

"Huwag mo ng isipin iyon, ayos lang basta maging okay ka na." Iwinasiwas pa ni Klaire ang kamay sa harap ng lalaki.

"Klaire, I am insistent that I will get back to you as soon as I recover my memory. I am serious about it." The man reached for it and held her hand automatically.Naghinang tuloy ang mga mata nila, parang nakulong sila sa isang mahika na sila lamang ang nakakaramdam. Nahihiya naman na hinila ng dalaga ang kamay pagkatapos. Nag-aya na siya agad umalis.

Maglalakad kasi sila hanggang sa may bukana ng gubat. Saka pa lamang sila makasakay ng pampasaherong trycle para magpahatid sa nag-iisang police station sa Bayan ng San Salvation. Mahaba-haba rin oras sila makakarating sa pupuntahan.

IT was almost three hours before they reached the town itself. Like the provinces, there are not many paved roads in their area. They passed through dirt and dust. There are only a few individuals who own cars, while others rely on horses or bicycles for transportation.

"Halika na at nang makausap na natin si Chief para matulungan ka niya,"  wika niya sa lalaki na kaagad naman sumunod. Naglakad-lakad na nga sila, pansin ni Klaire ang pagmamasid nito sa mga nadadaanan nila, sa taas niyang 5'8 ay matangkad na siya. Pero heto at hanggang sa balikat lang naman siya ng lalaki.

Dahil nasa probinsiya sila ay kapansin-pansin ang paglingon-lingon sa kanila ng mga nadadaanan nilang tao. Hindi naman masisisi ni Klaire ang mga ito halatang dayo lang kasi ang kasama niya at hindi likas na taga roon sa itsura pa lang nito.

"Klaire! ija, aba't sino ba iyang napaka-guwapong kasama mo, nobyo mo ba iyan?"  corious naman na tanong ni Aleng Conching na naglalako ng bigas sa gilid ng daan. Kasalukuyan silang nasa may palengki ng Bayan ng San Salvation.

"Hindi po manang, sinasamahan ko lang ho siya,"  nahihiyang sagot naman ng dalaga.

"Totoo ba talaga iyan, mukhang hindi naman huwag mo na nga akong nililigaw ineng alam ko na ang galawan na ganyan!"  Biglang pag-buwelo nito na may ngisi sa labi. May ipinapahiwatig ang mga nanunuksong mata sa kanilang dalawa ng kasama niya.

"Po? hindi ho talaga, sige na po may pupuntahan pa kami."  Iniiwas ni Klaire ang mukha, kasabay niyon ang pag-ikot ng kanyang mata. Nakakaramdam talaga ng inis ang dalaga kapag ganoon na ang tono ng mga chismusa sa kanilang lugar.

Ang usisera mukhang hindi naniniwala, ngunit hindi na nagtangkang umulit pa ng tanong dahil may kaagad nang bumili dito ng bigas na tinda nito.

Habang silang dalawa ay diretso sa paglalakad at saglit na walang imikan sa pagitan nila. Nakabuti naman iyon kay Klaire dahil kumukulo pa rin ang dugo niya sa nangyari.

"Pasensiya ka na, huwag mo na lamang pinapansin ang mga ganoon tao dito sa amin."  Mayamaya ay nagsalita na si Klaire.

"Don't worry hindi big deal sa akin iyon,"  sagot naman ni Thor.

Sa isip ng dalaga ay mabuti pa ito at wala lang dito. Pero para sa kaniya ay sobrang malaking bagay iyon lalo at pinag-uusapan ang dignidad niya bilang babae. Para sa katulad niyang lumaki sa hirap ay iyon lamang ang nagiisang iniingat ingatan niya sa buong buhay niya.

Nakarating na nga sila sa presinto ng San Salvation, bagaman at luma na dahil sa nababakbak na pinturang inilagay mula roon ay maayos pa naman ang ibang parte ng building.

Nagtanong-tanong muna sila sa may front desk nang tuluyan silang makapasok sa loob. Matapos naman silang masabihan na nasa loob ang police officer na kanilang hanap ay dumiretso na sila mula roon.

"Ano ang maipaglilingkod ko sa inyong dalawa ija at ijo? Ako nga pala si Spo2 Reymundo Binondo."  Pakilala ng lalaking nakaupo mula sa loob na kaagad napatayo matapos nilang makapasok.

"Magandang umaga po sir, ako pala si Klaire Hendoza, narito po kami kasi kailangan nang tulong ng kasama ko,"  magalang na sagot ng dalaga.

"Ganoon ba, maupo muna kayo at pag-uusapan natin ang isinadiya niyo."

Kaagad naman naupo sa bakanteng upuan ang dalawa sa harapan ng lamesa ng pulis. May ginawa muna ito bago sila muling kinapayaman.

"Ano bang maitutulong ko Ms. Hendoza, siya nga pala ano ang pangalan ng lalaking ito. Hindi siya pamilyar sa akin," tugon ng pulis na binibistan ang kasama ni Klaire nang harapin na sila.

"Pasensiya na po at hindi ko masasagot ang katanungan niyo. Dahil maging ako man ay hindi alam ang tunay na pagkatao nitong kasama ko. Tinatawag ko lamang siyang Thor." Amin ng dalaga.

"Bakit naman, kung hindi mo siya kilala... bakit kayo magkasama ngayon?" takang tanong nito.

Because of that, Klaire narrated everything, from when her parents disappeared and when she saw the man lying in the forest until she brought him and treated him at their house. She didn't skip anything because it might help in their investigation.

"... Kaya nakikiusap ho kami na sana ay matulungan niyo po kami,"  may pagmamakaawang sambit ni Klaire.

Tinitigan naman siya ng pulis at saka napatango-tango.

"Titignan ko ang aking makakaya ija, mukhang mahihirapan pa tayo lalo at ikaw na rin ang nagsabi na wala ka man lang nakitang identification card mismo sa kaniya," direktang saad nito.

Bahagiyang nalungkot naman si Klaire. Buhat sa sinabi nito, mukhang napansin naman nito ang pagkalungkot ng pulis sa kaniya.

"Huwag kang mag-aalala kakausapin ko ang ibang mga mga kasamahan ko sa ibang lugar para makatulong sa inbestigasiyon natin ija. Sa ngayon ay  kinakailangan magfill 'an up mo muna ito para sa ibang impormasyon na kakailanganin natin. Saka ijo, magpunta ka sa kabilang silid sabihin mong magpapakuha ka ng litrato para mailagay dito sa folder na sinusulatan ni Ms. Hendoza."  Bilin ng matandang pulis.

Kaagad naman sumunod ang lalaki na tahimik na lumabas. Nag-umpisa na rin naman sagutan ni Klaire ang papel na na nasa harap niya.

"Ija, concern lang ako sa iyo. Hindi ka ba natatakot sa taong kinakasama mo, lalo at mag-isa ka lang at babae ka pa. Hindi sa nanghihimasok ako pero hindi mo siya lubos na kakilala man lang,"  sabi ng pulis sa kaniya.

Klaire was stunned for a moment, she didn't get to speak immediately right away because even the first day she saw him she didn't feel any danger, in fact she felt comfortable about Thor.It never crossed his mind that he would hurt him, as the police told him.

Iimik na sana si Klaire nang pumasok na si Thor, itinuon na lang din ni Klaire ang pansin sa papel na nasa harapan.

"Heto na po sir."  Sabay bigay niya sa papel na katatapos lamang niyang sagutan. Inabot naman iyon ng pulis at saglit na pinasadaan ng tingin.

"Ayos na ito ija, babalitaan ko na lang kayo kung mayroon na kaming nakalap na impormasyon. Kapag nagkaroon ng problema ay heto tawagin mo ako sa numerong ito."  Pagkatapos na maibigay ng sarhento ang maliit na papel ay lumabas na rin sila sa tanggapan nito.

"You alright?" tanong sa kaniya ng lalaki habang naglalakad na sila sa papunta nang sakayan ng trycle. Napuna siguro nito ang biglaang pananahimik niya ng mga sandaling nakalipas.

"H-huh? o-oo may iniisip lang,"  sabi na lang niya pero ang totoo ay iniisip pa rin niya ang sinabi ng pulis sa kaniya kanina. Alam niya may laman ang pagbibigay ng contact number nito sa kaniya. Sinadiya nitong ibigay sa kaniya ang numero para kapag may masamang ginawa ang lalaki o may malaman siya sa totoong pakatao rito na maaring magpatotoo sa hinila ng pulis ay matawagan niya kaagad ito.

But how can he tell the police that he has a hunch as to who the man with him is..