Sa taong din na iyon, nagpasya ang patriarka ng Maurus na papuntahin si Rei sa kanilang ancestral house- sa Ireland. He was sent there to finish his college, that’s why I was reassigned to clean the swimming pool and the backyard instead.
“Transfer Ery. Make her my servant.” Dinig ko ang mahinang boses ni Reu sa office ni Teron nang napadaan ako isang araw.
“You’ll go with Rei for a vacation, young master. I’m sorry, I cannot do that.”
“Transfer her, Teron.” Dumiin ang boses ng lalaki. Naninibago ako dahil mas lalong lumalim ang boses niya. Dahil siguro…nagbibinata siya. “She’ll go with me to Ireland.”
“Young mas
Nagtitimpla sa gatas ni Gregore sa kitchen, napaawang ang labi ko nang magkasalubong ang mga mata namin ng lalaking hindi ko nakita ng mahigit isang taon.“Y-Young master…” Huminto ako sa ginagawa at yumiko ng maliit sa kanya, hindi inaasahan ang aming pagkikita at sa ginitong lugar pa talaga na hindi niya naman normal na pinupuntahan!Binuksan niya ang ref at nagsalin ng tubig.Nangunot ang noo ko. Hindi dapat siya nandito. Maaari niya namang utosan ang mga kasambahay para kunan siya ng kung ano man ang gusto niya. At…nagtataka ako dahil…mayroong kaunting party na ginawa para sa kaniyang pag-uwi.Ginaganap ito sa garden, kaya walang tao ngayon sa loob ng Mansion, tanging ako lang at ang mga kukunting alipin, idagdag pa si Gregore na kasalukuyan namang nasa kanyang kwarto.Hindi siya umimik. Sa halip, sumandig siya sa kitchen island habang umiinom ng tubig ngunit ang mga mata ay nakatuon sa akin.Umiwas
Napabalikwas ako sa pagkakahiga nang maalala ang nangyari kagabi. How could I sleep and not assist Reu, Gualin, and Merelle! That’s not me- irresponsible and careless!Agad kong sinuri ang tingin sa buong paligid. I was… not in my bed. I was sleeping in a guest room with Merelle, who was still sleeping like a frog beside me.Pumikit ako ng mariin nang mahagip din ng mata ko ang sinag ng araw. Dali-dali akong nag-ayos ng sarili at tinabunan ng kumot ang sabog na mukha ni Merelle.“Nag bubuhay prinsesa ka na. Congrats!” Masamang tingin ni Nena ang unang sumalubong sa akin nang pumasok sa kusina. “Iba talaga basta naakit ang young master! Masyadong haliparot!”Hindi ko siya pinansin
Natagpuan ko na lang ang sarili sa isang malaking puno na mayroong maliit na duyan. Ang harapan nito ay kapatagan.Tanaw din sa malayo ang plantasyon na binili ng mga Maurus. And the sun had just risen, which further beautified the whole place.Umupo siya sa duyan at binitawan ako. Humakbang ako ng ilang beses sa harap habang naka-awang ang labing tinitignan ang buong lugar. Lahat ay kulay berde. Gazing at the field, you could find peace. There was serenity. There was peace.Above all, there was…freedom.Hindi ako nakapaglibot sa buong lugar, kahit na sa Hacienda. Kung hindi dahil kay Reu, hindi ko mapupuntahan ang mga magagandang bahagi ng Asturias."Beautiful, isn't it?"
Mabilis dumaan ang panahon. Ilang linggo nang bumalik sila Reu sa Manila, at sa nagdaang linggong iyon, walang mintis siyang tumatawag sa akin. At tulad ng kanyang sinabi, parati siyang tumatawag kapag tapos na ako sa aking trabaho o sa oras ng aking pahinga. Hindi ko alam kong paano humantong sa ganito...at kung hanggang kailan ito matatapos. Ang alam ko lang, lahat ay may hangganan. Alam kong mali, pero hindi ko mapigilan ang sarili kong hindi mahulog…unti-unti, hanggang sa dumating ang puntong wala na akong magagawa kundi ang mahulog ng mahulog. “Alam mo ba ang kalikasan ng tao?” Tumingin ako sa palitong nasa aking tabi. “Ano?” Tinungga niya ang inumin na nanggaling sa binuksang niyog.
"Ilang araw kayo rito?"He shrugged. "Depends on my whims."Tumango ako.“Bakit hindi ka sumama kay Gregore sa ibang bansa?”Nagulat ako sa kanyang tanong. Paano niya nalaman na wala si Gregore sa Pilipinas? Maurus was a very private family, and they were so secretive in their ventures. Don’t tell me he and Gregore were communicating?"Come on." Ngumisi siya. "You are always tailing Gregore. It's a surprise that you are here in the province."Umiwas ako ng tingin at hindi na nakapagsalita.Ilang araw na
"And how did you know that Gregore's in the Philippines already?" Mariin kong sabi.Tinaasan niya naman ako ng kilay. “Why are you asking me that? Ikaw ang mas malapit kaya dapat ikaw ang mas nakakaalam.”Tinikom ko ng mabuti ang bibig at pinakalma ang sarili, iniiwasan makagawa ng kasalanan.“You’re right. Ako ang mas nakakalapit, pero hindi ko alam. Ikaw na walang koneksyon sa kanya, ikaw pa ang may ideya.” I tilted my head. “O wala nga bang koneksyon?”Ngumisi siya. "Your Gregore's not that special. I am interested in you and not her." He boldly said and extended his hand, and held the tip of my hair.Nanlaki ang mata ko at biglang umisog, palayo sa kanya. Hinawakan ko ang buhok na nadampian ng kanyang mga daliri…at ng mga daliri rin ni Reu.Pakiramdam ko maling mali ang ginawa niya. Pakiramdam ko…hindi niya dapat iyon nangyari. I felt uncomfortable…and very guil
“Nakakain ka na ba nito, Ery?” Ngisi ni Tatio ang sumalubong sa akin nang papalapit na ako sa kanilang pwesto sa palengke. Itinaas niya ang balde na puno ng mga gumagalaw na shell.Araw ng linggo ngayon, at ito rin ang araw ng aking pamamalengke kaya mukhang nakaabang na si Tatio sa labas ng kanilang tindahan.“What’s that?” Tanong ko sabay abot sa kanya ng listahan ng bibilhin ko sa kanilang tiangge.“Suso o kuhol. Ma! Si Ery nandito na!” Sabay lakad sa loob para asikasuhin ang aking bibilhin.“Oh, ang manugang ko pala!” Pinakita na naman ng mama ni Tatio ang sobrang gandang ngiti nito na nagpapatikom talaga ng aking bibig. “Kailan daw ang kasal niyo ni Tatio, ganda?”“Sana magising na siya sa kanyang panaginip, ma’am.”Bumungisngis ito. “Palabiro ka talagang bata ka!”I tilted my head.“Sabi ko nga sayo na tawagin mo na lang
Bumuntong hininga ako. “You shouldn’t be here-”“Then come with me. Let’s go to my car-”“Hindi ako pwedeng umalis dito. Babalikan ako ni Tatio rito.”“Tatio? Is he that boy you were talking with?” Randam ko ang asim sa kanyang mga salita.“Oo. Inaasahan niya na sa kanyang pagbalik, makikita ako sa pwesto na’to.”“So you need to wait for that sickening boy…”Tumango ako, kahit na ba hindi nagustuhan ang kanyang sinabi.Naglakas loob akong
You are at the final chapter. Sorry, I did not proofread some of the published chapters (The reason why this story has so many grammatical and typographical errors, misspelled words, etc., etc.). Nevertheless, I would like to thank you for reaching this far. Thank you for allowing me to share my thoughts through this. It means a lot to me. I hope you like my first story. God bless! – Pumayag ako na manatili sa loob ng kwarto, pero siya ang lumabas para tumulong sa paghahanap kay Roel. Hindi pa nakalipas ang sampong minuto, agad kong narinig ang pag galaw ng doorknob. Agad akong tumayo at lumapit sa pintuan. Bakit siya agad na bumalik? "May nakalimutan ka ba-" Agad akong napahinto at na estatwa sa kinatatayuan. Hindi si Reu ang bumalik kundi ang kanyang panganay na kapatid. “Can you prepare tea for me?” He scanned the whole room before finally setting his eyes on me. “I’m a guest.” "M-Master Rei..." I stuttered. Agad siyang pumasok, sumunod ang apat na lalaking naka uniporm
After we calmed down, Reu decided to get a room at the nearest motel. We were in a remote area, so he really had no choice but to sleep in a cheap room. His bodyguards were outside and roaming around, of course. Naging tahimik kaming dalawa matapos ang eksena sa terminal. Tanging mumunting pagmasid lang ang nakuha ko mula sa kanya, habang ako ay umaaktong hindi napapansin ang parati niyang pagbaling sa aking direksyon. Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa maliit na sofa. Siya na nakatayo sa bintana habang may katawagan ay mabilis na pinagmasdan ako. Binaba niya ng kaunti ang cellphone niya hanggang sa pinatay niya na ito. Sinundan ko ang kamay niya nang pinasok nito ang gadget sa kanyang bulsa. Nangunot ang noo ko. Sigurado akong hindi pa tapos ang usapan ng kanyang kausap. “Where are you going?” Inangat ko ang tingin sa kanya. Lumapit siya sa akin. Umiwas ako ng tingin at tumikhim. “G-Gusto kong pumunta ng banyo para maligo.” Natigilan siya at tumango ng dahan dahan, para bang n
“Liyan,” Mabilis akong nilingon ng dalaga. Namula ang mga pisngi niya at mabilis na iniwas ang mga mata sa akin. “B-Bakit, Ken…” Mahina ang boses nito, tila nahihiya sa akin. Apat na taon. Apat na taong pagtatago ang ginawa ko simula nang araw na iyon. At sa apat na taong nagdaan, hindi ako kailanman tinantanan ng mga tauhan ng mga Maurus. Rason kung bakit sa apat na taong iyon, natuto akong mabuhay sa kabundukan para lang hindi mabilis na matagpuan ng mga Maurus. Mahirap mataguan ang lugar, mahirap ang pasikot sikot- tama lang na pinili kong manatili sa kabundukan para mabuhay lang. I made sure I didn’t stay long in one location, I jumped from one place to another. I also frequently change my name for my safety. Nanatili ring lalaki ang identidad ko sa mga tao, pero minsan, nahihirapan din ako dahil sa mga sitwasyong…tulad nito. “Hindi pa ba nakabalik ang kuya mo mula sa bayan?” Mataman kong tanong sa kanya, isinawalang bahala na ang reaksyon niya. Umiling ito ng ilang beses.
Hindi ako makapaniwala. Patay na ang ama ko at ako ang dahilan. Gusto ko nang mamatay at hindi na umahon mula sa tubig na kinabagsakan ko. Pero ang boses niya na nagpapaalala sa akin na maging malaya ay siyang nag patigil sa akin mula sa pagkalunod. Umahon ako at nag baluktot sa lupa dahil sa sobrang pagod, umubo ng paulit ulit dahil sa nainom na tubig. Masakit ang buo kong katawan mula sa pagkakabagsak at sa ilang oras din na pagtakbo. Nanghihina pa ako pero pinilit kong tumayo dahil namataan ko ang nagkukumpulang mga trabahador sa itaas ng tulay, tinitignan ako at nag uusap na sa isa’t isa. Probably talking about how to get down the bridge and capture me. Mabigat pa rin ang loob at nagdadalamhati sa nangyari sa ama, tumakbo ako habana bumubuhos ang panibagong batalyon na luha. Tumakbo ako sa mga damuhan, hindi alintana ang mga nadadaanang mga putik, ang ilang beses kong pagkadapa dahil sa mga bato, ang mga paa kong maraming sugat dahil sa naaapakan na mga matutulis na kahoy- tuma
Isang iglap, namalayan ko nalang ang sarili na nakasakay sa sasakyan. “Lock the door.” Matigas niyang utos sa driver.“P-Paolo, hindi ako ang may gawa! Nakita ko si Consi, kakaalis lang sa villa ni Gregore-”Nakita kong nandilim ang paningin niya. “Kasama ko si Consi kanina pa, Ery. Hindi siya nagtagal sa villa ni Gregore.”“Pero…” Mas lalong lumakas ang tambol ng dibdib ko, hindi na alam ang totoo. “N-Nakita ko talaga siya-” “Don’t let her out.” Putol niya at pinalo niya ang sasakyan, takda na dapat na kaming umalis. “Paolo!” Galit na sigaw ko habang tumatakbo na ang sasakyan. Halo halong emosyon na ang nararamdaman ko. Galit, pighati, pagsisisi…parang buong mundo na ang pasan ko at sobrang bigat na, wala na akong magawa kundi ang umiyak ng umiyak. Kinapa ko ang cellphone ko sa aking bulsa, nagbabakasakaling matawagan si Consi at humingi ng saklolo para maligtas si Gregore. Pero kahit anong hanap ko, wala akong may makapa. Hanggang sa naramdaman ko nalang na huminto ang sasakyan
I read somewhere that the price of wisdom is beyond rubies. Neither gold nor crystal can compare with it, nor can it be had for jewels and gold. Even corals and jasper are not worthy of mention. Wisdom is more precious than anything else. Without wisdom, you will never be happy…satisfied…and be complete. Ang karunungan ang siyang gabay mo sa lahat ng desisyon mo. Dahil kung wala ito, hindi mo alam ang patutunguhan mo. Kung wala ito, hindi mo alam kung ano ang magiging magandang desisyon para sa ikabubuti mo.Tulad na lang ng sitwasyon ko ngayon. Alam kong wala na. Hindi na dapat. Pero…Fool. I’m such a fool.Malalim akong bumuntong hininga at tinignan ko ng matagal ang screen ng cellphone ko at ang binuo kong mensahe. I groaned when I realized I couldn't find the courage to hit the send button. I wanted to greet him a happy birthday. I know I already wished him a happy birthday last week, but it's... different today. Ito ang araw ng kaarawan niya talaga. Gusto kong batiin siya, dah
Nakatulogan na lamang ni Gregore ang pag iyak sa kotse. Hanggang sa makarating kami sa resort at kahit na sinalubong kami nila Consi, ang disposisyon ni Gregore ay hindi pa rin nagbabago.Wala pa rin ito sa mood at walang gana sa lahat ng bagay. Ang excitement niya kaninang umaga ay napalitan ng madilim na aura. Nakahawak sa likod ng aking upuan, inilapit ni Paolo ang bibig niya sa aking tenga kahit sobrang lapit na ng aming posisyon. “Do you want lemonade or tea?” Tinignan ko si Gregore sa aking harapan na walang ganang nakikipag-usap kay Consi na siyang katabi niya rin. Hindi pa siya kumakain, wala ring laman ang tiyan niya ng kahit na ano. She must be thirsty. “Lemonade sweet tea. How about that?” Sabay baling ko sa kanya. Agad kong nahuli ang pagbaba niya ng tingin sa aking labi at ang pagbalik ng mga mata sa akin. He licked his lips. It instantly became red. “That’s…a nice choice.” He said hoarsely. Tumango ako at ibinalik ang mga mata sa pinagkainan. Nakarinig naman ako ng
Sa oras na aalis na sana kami, gano’n din ang oras ng pagdating ni Colan sa Mansion. Huminto ang sasakyan niya sa daan mismo, kaya wala kaming nagawa ni Gregore kundi ang bumaba sa sasakyan at salubungin siya. Yumakap si Gregore sa kanya, habang ako at si Harold ay na nasa likod lang ni Gregore. Yumuko kami at binati siya. “Where are you going?” Ang walang ekspresyong mga mata ni Colan ay napasulyap sa amin ni Harold, huling binalingan si Gregore. Magsasalita na sana ako ngunit agad akong tinignan ni Gregore gamit ang nanlilisik na mga mata. Napatikom ako ng bibig. “Consi’s beach resort.” Ngumiti ng matamis ang dalaga. Nangunot naman ang noo ni Colan. “You know it’s kuya’s birthday today.”“And you know our grandparents hate to see me.” Umikot ang mata niya. “At isa pa, dadalo ang pamilya ni Papa.”“Genoughver will not touch you, Gregore.” “Hindi lang naman si Genoughver, ah! Kasama na rin ang kapatid niya-”“Na kapatid mo rin-”“I don’t want to address them as my brothers and si
Tahimik ang naging byahe namin pabalik sa paaralan. Walang sino man sa kanilang dalawa ang nangahas na mag salita at magtanong sa akin tungkol sa nangyari kanina. At iyon ang pinasasalamatan ko.Lumipas ang mga minuto at bumaba kami sa isang park, malapit din sa paaralan. Nag-usap ng sandali si Merelle at Gualin, bago tuluyang umalis si Gualin at iniwan kaming dalawa sa bleacher. Inabutan ako ni Merelle ng tubig na agad ko namang tinanggap. Umupo siya sa aking gilid, sinamahan ako sa pagtanaw sa mga batang naglalaro at naghahabulan. Tinabihan niya lang ako, hindi siya nagsalita…gustong ipaalam sa akin na nandiyan lang siya. Ngumiti ako. I thought I was lonely, I forgot…I still have someone. I didn’t acknowledge Merelle as my friend…pero hindi ko nalang namamalayan, naging kaibigan ko na pala siya…at ang presensya niya ngayon ay isang malaking bagay na sa akin- kahit hindi ko man aminin.“I wish I was like them.” Uminom ako ng tubig. “Ang alin, ang madapa sa lupa dahil sa katangahan