Chapter 4

LARA VIA

NAGPAKAWALA ako ng malalim ba buntong hininga pagkatapos kong isilid ang mga damit ko sa dalawang maleta. Alam ko namang mangyayari ito kaya pinaghandaan ko na. Alam ko naman na kahit kailan ay hindi nya ako magagawang mahalin, mahal nya ako oo pero alam ko biling KAPATID lang. Pinilit ko pa rin kahit alam ko na, pinilit ko pa rin kahit ilang beses na nya akong pinagtulakan pinagsabihan ng masasakit na salita.

Pero kahit ganun itong lintik kong puso mahal pa rin sya. Hindi aya basta basta mo na lamang makakalimutan kapag gusto mo nasasaktan ako kasi wala akong lakas na ipagpatuloy itong pagmamahal ko. Mahirap kalabanin ang tadhana kahit sabihin mong gaano ka kalakas.

"Are you sure about this princess?" Napairap na lang ako dahil sa sinabi ni kuya lennox.

"Kuya may i remind you kayo kaya yung nagtutulak sa akin noon na tigilan ko na ang kahibangan ko sa kaibigan nyo at magkalayo layo na lang dahil masasaktan lang ako. Heto na sobra na akong nasaktan kahit gusto mo pang lumaban eh game over na. Don't worry about me mga kuya's magiging okay ako sa Europe" matagal na talaga akong papuntahin nila kuya sa  europe pero dahil baliw ako sa kaibigan nila ay wala silang nagawa ng manatili ako sa pinas. Nasa europe ang lola ko at mga magulang ko kaya gusto nila akong paalisin.

"We are just worried princess, always take care"

"Sure mga kuya's"

"What about a-aiden" napahinto ako sa pagsasarado ng maleta ko dahil sa sinabi ni kuya logan. I don't know! Hindi ko alam basta ang alam ko lang ngayon, i need to heal myself gusto ko na syang burahin sa sistema ko. I also want to be happy, pagod na ako ang humahabol nag mamakaawa, there's a lot of guys who's more deserve to be loved.

"L-lets not t-talk about h-him" i heard them all sigh, alinlangan pa nilang kinuhab ang maleta ko at nilagay sa kotse. Katabi ko ngayon si kuyan Landon sa backseat. Kuya lennox was assign to drive while kuya logan was on passenger seat.

"W-what?" Nagtataka ko silang tinignan ng pagmasdan nila akong tatlo.

"D*mn! Bat ba kami nasali sa gulo nyong dalawa"

"You both look mess!"

"I think you really both need time for yourself. Maybe it wasn't the right time for the both of you"

"Yeah we are not in the right time and we are not for each other. Someday we can also find the person that really for us" kita ko ang lungkot sa mga mata nila bago mag umpisang mag drive si kuya lennox. Naging tahimik ang byahe namin, hanggang sa nakarating kami sa airport ay wala silang imik.

"So i think this would be the last time mga kuya's na makikita ko ang mga gwapo nyong mukha, thank you mag kuya's for taking care of me mamimiss ko talaga kayo!" Hindi ko maiwasang pangilidan ng luha ng makita ko ang pangingilid ng luha ng tatlo kung kuya. Siguradong ma miss miss ko ang pag sermon sa akin nilang tatlo. Bihira kasing umuwi ang mga ito sa Europe dahil sa negosyo dito sa pinas kaya madalas ay kami ang bumibisita sa kanila dito sa pinas.

"T-tsk stop being dramatic!" Natawa ako dahil sa inasta na kuya logan ang madalas seryoso sa kanilang tatlo. Patago pa itong nagpunas ng luha na binatukan ni kuya lennox kaya natawa kami.

"Let's group hug guys!" Niyakap nila akong tatlo, hindi ko maiwasang humikbi dahil mangungulila ako sa kanila. Hindi ko ba alam kung namamalikmata ako ng may napansin akong isang pamilyar na pigura sa madilim na bahagi ng airport. Halos matumba ako ng maaninag ko ang mukha nito.

Aiden!

He was wearing a blue hoodie and that hoodie was my birthday gift to him. Akala ko ay tinapon nito iyon dahil iyon ang sinabi nya sa akin. Mas lalong lumakas ang hikbi ko dahil kita ko ang pagtalikod nya kasabay ng pagyugyog ng balikat nito.

Umiiyak ba sya? Baket?

"We will miss you princess" nakatanggap ako ng h***k sa noo mula sa tatlo kong kuya. I start to walk away at kasabay nun ang pagtulo ng mga luha ko. Hindi ko kayang makitang mahina sa harap ko. Napahampas na lang ako sa d****b ko dahil sa kirot na nararamdaman ko roon.

Ang sakit sobrang sakit! Bakit kasi sa maling panahon pa! Minahal ko sya ng sobra. Natatanaw ko na ang eroplano na sasakyan ko bumabagal ang paglalakad ko hindi ko alam kung bakit hanggang sa may naramdaman akong mahigpit na bisig na nakayakap mula sa likuran ko. Rinig na rinig ko ang paghikbi nito, sabay sabay nagsituluan ang mga luha ko.

"A-agape" i can still remember the first time he call me agape. Napakasaya ko ng araw na yun ng marinig iyon sa kanya. Im just a fifteen that time it was my birthday. Hinarap ako nito mula sa kanya bago saluhin ang pisngi. Nanginginig ang mga kamay nito habang pinupunasan ang luha ko, ngayon ay kitang kita ko na ang kabuuan ng mukha nito.

This will be the last time i can see his face this close. Can i be selfish this time?

His eyes that fulls of emotion, nangingibabaw ang sakit at takot roon at ang mabilis na pagbagsak ng mga luha nito na tila hindi nya alintana.

"A-amore" i can help but to touch his face for the last time. I stroke every inch of his face trying to memorize his perfect features.

"I-i l-love you agape" halos kapusin ako ng hininga dahil sa binitawan nitong salita. Rinig ko na ang pagtawag sa akin ng tauhan ni lola. Pero binalewala ko ito. I just felt his lips touch mine, it was the first time he kiss me! Gusto kong magwalan sa kilig pero andun yung lungkot na this will be the first and last kiss of us. Gusto kong manatili sa tabi nya pero alam ko mas masasaktan namin ang isat isa kapag ginawa ko iyon. Nag bitaw ang mga labi namin ng kapusin kami ng hininga.

"I-its fvcking hurt agape! Ang sakit! I cant bare this pain. The image of you with another man in the future are keep bagging me! I want you, i love you so much!" Napahagulgol ako dahil sa ipinapakita nitong mga emosyon, hindi ako sanay. The aiden i use to know is strong, cold, and emotionless pero itong nasa harap ko ay kabaligtaran nya. His eyes are full of regret, afraid and loneliness.

"I-im so sorry for h-hurting you amore! If i could just distance myself on you h-hindi sana m-mangyayari ito. Kung sana sa iba na la-----"

"No! No don't say that, i love you okay mas nasasaktan ako kapag sinabi mong nagsisisi kang nakilala at minahal mo ako. No don't say that p-please. Y-you are the greatest thing that happen into my l-life" gusto ko na lang lumubog sa kinatatayuan ko at layuan. I don't wanna see him on that state, his so weak so fragile!

"Y-yes, your right"

"W-what do you mean?"

"I-i r-regret loving you!" Ayokong bawiin ang sinabi ko kahit hindi totoo dahil alam ko hindi ito titigil at matatauhan.

"N-no! Y-your j-just joking right?" Tinabig ko ang kamay nito na dapat ay hahawakan ang kamay ko. Kita ko ang panginginig ng kamay nya at pagdantay ng sakit sa mga mata nya.

"CAN'T YOU HEAR ME! I REGRET LOVING YOU COLE AIDEN! I HATE YOU! NO I LOATHE YOU FOR HURTING ME!"

"I-im s-sorry, i-im s-sorry!" Ang mga hikbi namin ang maririnig mo rito sa airport gladly it was own by one of my kuya's bestfriend.

"I-i l-iove you so much that's why u hurt you, natatakot ako na baka ako ang dahilan upang hindi  mo maabot ang mga p-pangarap mo"

"I don't want to hear your rants! Just go away i don't wanna see you again!" Ang mga mata nito ay biglang nawalan ng emosyon, hindi ito nagsalita at pinakatitigan lamang ako.

"Y-you hate me t-that much huh, well i deserve it. The girl i love is burying me on her mind. I deserve this fvcking pain. I-i know you will find a better man than me. No I'm not better, cause i just bring pain on you. Kahit sa anong anggulo ko tignan YOU WILL NEVER BE MINE" Unting unti na lang ay mauubusan na ng lakas ang mga paa at tuhod ko, hinang hina na ako pakiramdam ko ay kakapusin na ako ng hininga. Napakarami ko ng niluha ngayong araw na ito.

"A-always take care of yourself. I love you. You will be the only girl that i love. You, JUST YOU" pinagmasdan ko ang pigura nito habang papalayo ng hindi ko na ito natanaw ay syang panghihina ng tuhod ko upang mapaluhod ako. Agad akong dinaluhan ng mga tauha  ni lola at inakay na makapasok sa eroplano.

Waalng tigil sa pagtulo ang luha ko habang nasa himpapawid na kami, wala akong maramdamang sakit at pagod pakiramdam ko ay namatay ang katawan ko at tuluyang namanhid. Naramdaman ko na lamang ang pagsuko ng talukap ng mga mata ko at binalot ng kadiliman ang paningin ko.

"MADAME, MADAME we are already arrive, madame?" Napaungol ako ng makaramdam ng sakit sa katawan ko, nananakit ang mga mata ko ng imulat ko ito. Alam ko ang pagkapaga nito dahil sa kakaiyak ko magdamag. Napakagat na lang ako sa labi ko ng mag badya nanamang tumulo ang mga luha ko. Kailan ba sila titigil sa pagbagsak!

"Madame don't cry baka po akusahan kami na pinaiyak kayo"

"I-im sorry. I need to retouch" hindi ako pwedeng makita ng parents ko sa ganitong lagay lalo na si lolo at lola paniguradong hindi ako tatantanan ng mga iyon. Pagbaba ko ng eroplano ay halos manibago ako dahil sa katahimikan kung sa NAIA ako ngayon paniguradong tilian ang maririnig ko dahil sa mga tao. Pero ngayon halos mabingi ako sa katahimikan. Hindi ako sanay, pero kailangan kong sanayin ang sarili ko dahil rito na ako maninirahan.

Naka pag retouch na ako at hindi na gaanong halata ang namamaga kong mga mata. We are now on our way home. Nagpakawala ako ng malalim na hininga ng makitang malapit na kami, just relax and be calm lara via! Kaya mo yan, live your life to the fullest you can live without him! Sanayin mo na ang sarili mo na may sinusyo ka sa umaga at may nag susungit sayo. You are already in the europe pero sya pa rin ang iniisip mo!

"Thhnk you" agad akong bumaba ng kotse ng pagbuksan ako ng isa sa mga tauhan sila ang may dala dala ng maleta ko.

"Mommy! Daddy! Lola!" Nangningning ang mga mata nila ng makita ako, dali dali nila akong sinalubong ng mainit na yakap. Hindi ko maiwasang hindi maluha namiss ko sila...

"Lara anak! Miss na miss ka namin"

"I miss my lovely parents too"

"Welcome home apo/anak!" Sabay sabay nilang sabi.

Yeah this is where i really belong....they are my home....my family...nabulag ako sa pananaw na sya ang tahanan at buhay ko

Maybe we are really not meant for each other.