“Are you all right, Hon?”
I nodded. “But, you shouldn't have done that to Scarlet.”
“I know. But I was carried away by my emotions, that's why I did it.”
“Sorry.”
“Why are you apologizing?”
“It's my fault why you did that to Scarlet. It's my fault that she's mad at me.”
“No. Is not your fault.” Sabi ni Blue at iniwan ako dito sa living room.
Habang tinitignan ang likod ni Blue papuntang kusina ay hindi ko muli maiiwasan masaktan para kay Blue. Pinunasan ko agad ang nagbabadyang luha na baba sa aking mata.
Paanong naatim ni Blue na sabihing wala ako kasalanan? Sa laki ng kasalanan ko ay
“Ma'am, hindi po kayo ulit papasok rito sa café?” Tanong ni Marie sa kabilang linya.“Sorry. Hindi ulit ako makakapasok ngayon, masama pa ang pakiramdam ko.”“Okay, Ma'am. Mag-pagaling po kayo.”“Thank you.”Agad ko na pinatay ang tawag sa cellphone at linagay ito sa side table.Ilang araw na ako wala sa sarili. Ilang araw na walang gana sa lahat. Maski kumain ay nawawalan ako ng gana. Ang tangi gusto ko lamang ay humiga mag-damag hanggang sa makalimutan ko itong pangungulila nararamdaman ko para kay Reed.Hindi pa ako handang kalimutan ang nararamdaman ko para kay Reed. Hindi ko pa kaya. Masyado ko siya mahal para makalimutan agad itong mali nararamdaman ko para sakanya. Hindi ko alam ang gagawin ko ngayon. Gusto ko siya makita ulit, pero hindi p'wede lalo na at bantay sarado ako ni Scarlet.Isang beses ay binalak ko pumuntang kumpanya para t
It's my first day in the hospital today as a professional doctor. I finally became a doctor of a famous hospital. I have struggled to be a doctor for a long time. There was a time when I gave up my dream too much. I feel then that no matter how hard I try to review, I will never reach this dream of mine. How many times have I cried, how many times have I broken down and, most of all, there was a chance I tried to end my life because of my dream. Because if I don’t reach my dream, I don’t know what I will do with my life. Hindi ko naman kailangan magsikap sa buhay para sa mga magulang ko. Maayos ang estado namin sa buhay, meron kami sariling malaking kumpanya na maayos, sagana kami sa buhay, kaya ang kaisa-isang pangarap ko lamang na maging doctor ang tangi pinagkukunan ko ng lakas para magkaroon ng dahilan na ayusin ang buhay ko. Until I met a man who realized that, I needed to continue what I had started no matter how difficult it was, b
NOTE : THIS WHOLE CHAPTER IS FLASHBACK *********************** Pagkatapos ko mag-round sa mga pasyente ay agad ako pumunta sa opisina ni Dr. Garcia. Nandoon na daw siya kasama ang lalaking hinahanap ko. When I was in front of the door of Doctor Garcia’s office I stopped walking when I stopped holding the door knob. OhMyGoodness! Napaka tanga ko. I was so excited that I was not able to prepare myself before coming here. I took my cell phone out of my coat pocket and looked at myself. My hair is messy, I even forgot to put on make-up or even lipstick. Ngayon lang ulit kami magkikita ngunit ganito pa ang itsura ko? Napasinghap ako at napasandal ang noo ko sa pintuan. “Mauna na ako. Mukhang hindi na iyon darating
NOTE : THIS WHOLE CHAPTER IS FLASHBACK ********************** I looked at my cell phone lock screen again, where a picture of Blue and me was displayed. After that day, the first time Blue invited me for coffee I thought it was the last time but I was wrong. A few months ago we got even closer to each other. He would often come here to the hospital for the two of us to go out, and if there was an opportunity or if our schedule was not hectic, we would both go out of town for a short vacation. “Ang lapad ng ngiti mo.” Panunukso ni Shiela sa akin nung nakasalubong ko siya. I hid my cell phone in my white coat. “Is my smil
NOTE : THIS WHOLE CHAPTER IS FLASHBACK *********************** When Blue and I became in a relationship, the happiness I felt at that time was unbearable. The relationship between the two of us lasted until it got to the point that he asked me to marry him because I was sure that Blue would love me. I said yes to him. I will marry him soon. “Perrine, hindi pa ba tumawag o kahit text man lamang sa iyo si Blue?” Tanong ni Sheila sa akin habang kumakain kami sa cafeteria nitong hospital. “Hindi pa.” “Sa tingin mo ba ay wala ginagawa kung ano si Blue?” “I have trust in Blue.
NOTE : THIS WHOLE CHAPTER IS FLASHBACK **************************** It’s been a few months since Blue and I broke up. Paunti-unti nababawasan ang sakit na naidulot niya sa akin hanggang sa isang araw ay bigla nawala ang bigat na nararamdaman ko. It’s not easy to forget how I feel for Blue because I thought he was the first and last man I would be with for the rest of my life. But, what they are saying is that destiny is really playful. Basta ngayon ay maayos na ako at nakalimutan ko na ang nararamdaman ko para kay Blue. Hindi madali ang naging proseso ng pagkalimot ng nararamdaman ko para kay Blue. Kailan ba naging ma
NOTE : THIS WHOLE CHAPTER IS FLASHBACK. ************************* “PERRINE!” Dinig ko sigaw ni Shiela habang nag-aayos ako ng mga gamit ko rito sa tulugan namin.Pag-pasok na pasok ni Shiela ay agad niya akong linapitan.“Totoo ba? Totoo ba, Perrine?!”“Which one?”“Nag-resign ka?!”Tumigil ako sa pag-aayos ng mga gamit ko at tumingin kay Sheila. “Oo, tot
NOTE :THIS WHOLE CHAPTER IS FLASHBACK *********************Pag-pasok namin sa loob ng botoquie naabutan namin ni Mommy Maricel si Reed na palakad-lakad habang nakatingin sa lapag.“Son.” Tawag sa kanya ni Mommy Maricel.Agad na tumingin si Reed sa amin ni Mommy Maricel at lumapit sa amin.“Huwag kang mag-alala, tuloy ang kasal ninyo ni Perrine.” Sabi ni Mommy Maricel tapos ay iniwanan kaming dalawa.I watched the reaction on Reed's face. Are you really worried that our marriage will not continue? Do you really want our marriage to continue? I want to ask him that.When Reed looked at me I didn't take my eyes off him. I stared at his face. I don’t know if he is happy, angry, or dis