RAFFY
"Couz, which one is better?" Larah said while presenting her two dress on me."Ha? Ah... The pitch one!" I answered without even looking and immediately return my attention on my phone. I can't even count already, of how many times she presented her dresses to me for her date with Kevin this evening. She's very unsettled and her extreme excitement seems filling the entire room."Are you sure mas maganda 'tong pitch. Tignan mo 'tong yellow. I think it looks better." tugon niya habang nakaharap sa salamin at marahang sumasayaw-sayaw.Napairap na lang ako sa kanya, minsan talaga ang mga babae ay hindi mo maintindihan. I turned my rolled eyes on her and said. "At nagtanong ka pa talaga ha.""Hsst..." inis na expresyon niya at nagsabi, "Of course I want suggestions. Kupal ka talaga." pag-irap niya."Ewan ko sayo!" sabi ko na lang at bumalik sa sa paglalaro ng Mobile Legend.Sandali pa ay biglang tum"I like you Raffy!" He said without hesitation. It immediately made me blushed and turned my face into red. Hindi ako nakasagot at parang umurong ang aking dila. Nagpatuloy naman siya sa pagsasalita. "I know na pabigla-bigla ako pero. I'm hiding this for years and I can't help myself anymore . Mas mabuti na sigurong ma-reject mo ko kaysa patuloy kong itago ang nararamdaman kong 'to." patuloy niyang wika sa akin. Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. Bigla akong natameme at hindi ko alam ang isasagot ko. "R-Richard, nagbibiro ka lang hindi ba?" ang nasabi ko nalang dahil sa hindi maipaliwanag and nararamdaman ko, pati ang dapat kong maging reaksyon. "Okay." bigla niyang wika. "I do not like you!" dagdag niya. Bigla naman akong natawa at parang nakahinga ng maluwag. "Gago ka, tinakot mo—" "Because I love you!" pagputol niya sa akin. At kasabay no'n ay ang biglang paglapat ng kaniyang m
LARAH "Maganda kaya?" wika ko sa sarili habang nakaharap sa salamin. Hindi ko kasi alam kung mas maganda ba 'tong yellow na dress kaysa sa pitch. Dalawa na nga lang ang pagpipilian sobra pa akong nalilito. Regalo 'to ni mommy ang yellow dress na suot ko while ang pitch naman ay regalo ni daddy. Parehas 'tong gawa ng magagaling na designer. I decide na lang to wear this yellow one because I like minions! Silly right? Pero bahala na, I just hope tama ang desisyon ko. After dancing in front of the mirror and imagining myself as Belle from beauty and the beast, I returned my sight in the hanging digital clock na kanina ko pa tinitignan. It's 5:20 in the afternoon and it means that I have to wait few several minutes bago mag 6 o'clock! Napabuntong hininga na lamang ako at marahang umupo sa kama upang hindi magusot ang damit ko. "Ang tagal namang mag-alas sais." I said while pouting my lips. I didn't expect myself to be much exci
"Larah's with me. The two rooms are for us! So you don't need to cancel any reservation." "Ow, I see. Thank you sir!" napangiti naman si Franco at parang nakahinga ng maluwag dahil sa sinabi ni Kevin. Napalingon naman ako kay Kevin na puno ng pagtataka. I just wondering kasi kung bakit pa siya magbabayad eh, sa amin naman ang resort. Talagang gumastos lang siya na hindi naman dapat. "I know that look!" aniya. "You're with me right now, you're a guest not the niece of the owner. Okay?!" "But—" hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang bigla niyang idinikit ang kanyang daliri sa aking mga labi. Kaagad akong napatahimik sa gulat at nanlaki rin ang mata ko nang mga oras na 'yun. At nang tignan ko ang mga mata niya ay para akong hinihigop, ewan ko kung guni-guni ko lang pero para siyang mas lumiwanag na kapansin-pansin ang mala almond brown niyang iris, na tila nangungusap. Bigla rin akong nakaramdam ng kakaibang pakiramdam n
"P-pero 'yun po 'yung sabi ng kasama n'yo po eh." bigla niyang sabi, ngunit kaagad niyang tinakpan ang bibig niya na tila hindi niya dapat sabihin 'yun. "Patay! Patay ako!" nag-aalala niyang wika. Marahan kong hinalukipkip ang aking mga mata at tinignan siya. "Kasama ko?" wika ko. "Patay nasabi ko." bulong niya sa sarili. Natawa naman ako sa reaksyon ng bata kasi naman halos maiyak na siya na parang sobrang laki ng kasalanang nagawa niya. "Sorry po ma'am. Mali po kayo ng narini—" "Don't worry, I don't mind. Ang totoo payag na ako na suotin ko yan." pagpapagaan ng loob ko sa kanya dahil mukhang sobrang tense na niya no'n. Pero habang naglalakad at suot ang blindfold ako naman ang nate-tense. Kasi alam kong si Kevin ang talagang nagpapapunta sa akin sa exclusive pool garden ng resort. At alam ko na ang mangyayari. And just like what I expected, pagdating namin sa lugar ay pinaupo ako subalit hindi pa rin tinanggal ang blindfold. At nang
Isang katok sa kaniyang pintuan ang nakapagpabalik kay Larah sa kasalukuyan. Inaalala niya kasi ang nangyaring pagtatapat ni Kevin noong inimbitahan siya nitong sumama sa resort ng kaniyang tito. "Sino yan?" nalumanay niyang sagot. "Ah, iha si manang Perla ito. Baka nasa labas na ang hinihintay mo." "Po? Okay manang I'll just fix my hair lang. Pwede po bang pakisabing sandali lang po?" magalang na wika niya sa matandang kasambahay. At kapansin-pansin sa boses nito ang labis na pagkatuwa "Sige anak. Wala ka bang kailangan?" anang matanda. "Wala po." maligalig na sagot nito. Napatawa nalang ang matanda dahil nararamdaman niya ang pagkasabik at kaba ng alaga. Kilalang-kilala niya ito dahil siya na ang nagpalaki sa dalawang magpinsang Larah at Raffy. Nagmadaling bumaba sa kanilang malawak na sala ang dalaga at habang pababa siya sa hagdanan ay nakikita na niya si Kevin na naghihintay. Napatayo ang binata
SPENCER "Wolf." mahina kong bigkas habang nag-uunat ng aking katawan. "Wolf? Aaron asan ka?" dugtong ko matapos kapain ang kama at mapagtantong wala roon si Aaron. Medyo nahina ang pagtawag ko dahil malat ang aking boses sapagkat kakagising ko lang. "Ahemm..." Hinanda ko sng boses ko at tinanggal ang tils nskabara sa aking lalamunan. Hindi naman ito kagaya ng iniisip n'yo. Wala akong plema, sadyang kailan lang talaga ihanda ang lalamunan ko para mawala ang pagkamalat. "Aaron." Pagtawag ko ulit sa pangalan ng mokong. Iniwan na ata ako. Sinilip ko ang bintana at bumungad sa akin ang kulay kahel na sunset, medyo naguluhan ako kasi akala ko'y umaga na. Tyaka ko lang naisip na alas dos pala ako ng hapon nakatulog. Nilingon ko ang digital wall clock sa gilid sa itaas ng salamin. It's 7:25 pm. Halata talagang napagod ako sa byahe namin kanina. Aayusin ko nga sana ang mga gamit namin sa cabinet pero nakatulog ako, at ngayon naka-ayos na ang la
"Oh, ba'y ka namumula? Naiinitan ka rin 'ba bunny ko?" Biglang nagsitayuan ang balahibo ko sa braso at batok. Labis akong kinikilabutan at ang tibok ng puso ko ay parang tunog ng isang bass drum na mabilis sa pinapalo at tila napako rin ang mga paa ko. Mas tumindi pa ito nang marahan siyang lumapit sa akin—sobrang lapit at dikit ng aming balat. "W-wolf—" "Shhh" biglang putol niya sa nauutal kong pagtawag, habang ang kaniyang hintuturo ay nakalapat sa aking mga labi. "You're the cutest bunny in the world." pabulong na dugtong niya at lalo pang inilapit ang kaniyang mukha sa akin. Amoy na amoy ko ang bango ng hininga niya at ang init nito. Ang tanging nagawa ko na lang ay pumikit at hintayin ang malalambot niyang labi na muling lumapat sa akin. Ngunit may biglang naamoy kaming baho na parang nasusunog at sobrang lapit nito sa amin kaya natigil kami sa aming ginagawa. Pagdilat ko ay nagtagpo ang aming paningin at sabay na nags
AARON "Hey!" biglang sulpot ni Richard sa likuran ko. "H-hey, what's up?" I shortly replied and took the tray of uncooked barbecue. "Nandito ka naman din, could you help please?" suyo ko sa kanya. "Ah, can I talk to you? Kahit sandali lang?" sagot niya sa akin. I looked at him and he seems so serious of his words kaya ibinaba ko muna ang bitbit ko. Itinuon ko ang atensyon sa kaniya and waited for what he'll speak. "Uhmm, Aaron. Hindi naging maganda ang simula nating dalawa. We both know that! And I just want to tell that I'm sorry and all of those are just misunderstan—" Hindi ko ka siya pinatapos pa at kaagad na nagsalita. "I know bro. I'm sorry as well! I'm the one who thinks superficially. Siguro dahil hindi pa kita talaga kilala n'on. And it's my bad na hindi kita kinilala ng maaga. You're a good man bro—you're a good friend! Thank you sa pagaalaga kay Nathalie noon, ang swerte niy
“Buns?!” wika ng lalaki.Kita ko ang kasiyahan sa kaniyang mukha. Isa lamang ang pumasok sa utak ko na kakilala ko ang taong 'to ngunit hindi ko maalala ang pangalan niya pati ang dati naming pinagsamahan.“I—I'm very glad to see you.” masaya niyang wika.Tanging ngiti lang din ang naitugon ko sa kaniya dahil hindi ko alam kung anong dapat na ikilos ko. Ngunit parang may kakaiba sa kaniya na hindi ko maintindihan. Para kasing may mabigat akong nararamdaman sa taong 'to. Hindi ko alam kung positibo ba o negatibo ang bigat na nararamdaman ko dahil hindi ko namn alam kung kaibigan ko ba siya sa nakaraan o hindi.Bigla siyang lumapit at aaktong yayakap ngunit may biglang malabong ala-ala na nagbabalik sa akin. Kasabay ng ala-ala ang pagsakit naman ng ulo ko, napahawak ako sa sintido matapos mag flash ang kaunti at malabong alala sa amin ng lalaki. Magkasama kami at tinawag niya akong Buns at mayroon rin akong tawag sa kaniya at 'yun ay Wolf. At sa pamamagitan no'n napagtanto kong kaibigan
SPENCER“Hi ganda, san ka na ngayon?” text ko kay Joan.“Papunta na ako babe. Sure ba 'to? Ipapakilala mo na ba talaga ako?” reply nito sa akin.“Syempre, 'wag kang mag-alala mabait naman sila.” pagpapagaan ko sa loob niya.Si Joan Madrigal ay ang girlfriend na ipapakilala ko na kina nanay, tatay, at ate Eilana. Medyo kinakabahan nga ako dahil siguro first time ko itong gagawin pero ayaw ko namang magtago sa mga magulang ko dahil 'yun rin ang bilin nila sa akin, na huwag kailan man mag sekreto.Makalipas ang ilang minutong paghihintay sa labas ng gate ay sa wakas ay nakarating na ang girlfriend ko. Alas 6 na at halos 30mins din akong naghihintay sa labas ng gate, galing kasi ako sa restaurant na paborito naming puntahan ni Joan para bumili ng paborito niyang crispy-pata. Matapos ko kasing bumili ay hinintay ko nalang siya sa gate upang sabay na kaming pumasok sa loob. Baka magtanong kasi sila nanay tungkol sa crispy-pata at wala akong maisagot, susupresahin ko kasi sila nanay sa pagpap
MATHEW"Oras? Hala?" tinignan ko ang aking lumang relo at nakitang late na ako ng 20 minutes. Kaagad akong tumakbo papunta sa Senior high building at nagtanong kung asaan ang classroom ng Humanities and Social Sciences strand. "HUMSS?! HUMSS ka pala? Oh, me too. We're classmate! Don't worry I'll take you there. Come with me." masiglang wika ng babaeng napagtanungan ko. Napakamasiyahin niya tignan at halatang palakaibigan, at nang tinanong ko siya ay napakagalang din. Halata rin sa kutis nito na mayaman, may kalakihan din ang kaniyang pangangatawan dahil sigurado akong laging masarap ang kinakain niya.Habang nasa paglalakad kami ay kwento ng kwento siya. Doon ko nalaman ang kaniyang pangalan, siya si Thea Emmanuel. Siguro ay nahalata niya ang pagmamadali ko, kaya sinabi niya sa akin na walang dapat na ipag-alala dahil tuwing first day of class ay hindi naman gaanong pinapahalagahan ng mga teacher dito kung late ka o hindi, dahil hindi pa magsisimula ang lesson sa unang araw ng klase.
Aligaga sa pamamalantsa si Mathew sa kaniyang uniporme, at kahit makikitang may kaunting mga gusot pa ay pinabayaan na lamang niya sa pag-iisip na hindi na naman ito mapapansin. Nagmadali siyang naligo at kumain dahil kalahating oras na lamang ang natitira sa kaniya upang hindi ma late sa unang araw ng klase. Labis siyang kinakabahan sa unang araw niya bilang mag-aaral sa regular na eskwela ngunit labis din ang kaniyang excitement dahil sa wakas ay mararanasan na niyang mag-aral kasama ang kaniyang mga ka-edad. Kaka graduate lamang ni Mathew sa isang Alternative Learning System (ALS) nang nakaraang taon, at sa totoo lang ay pakiramdam niya'y hindi pa sapat ang kaniyang mga nalalaman kumpara sa mga bago niyang magiging kaklase. Hindi tulad ng ibang bata, si Mathew ay hindi nakapag-aral ng elementary at junior high school dahil, gayunpaman ay natuto ang binata sa kaniyang sariling pamamaraan. Noong nasa kalsada palamang siya at nagpapalaboylaboy ay palagi siyang sumisilip sa bintana ng
Taong 2012, ang kahabaan ng kalsada ay tila nagmimistulang isang paradahan dahil sa mga sasakyang tila hindi umuusad sa trapiko. Ang ingay ng mga busina ay tila nag-uunahan at hindi na matigil pa. Magulo, mainit, maalikabok, 'yan ang buhay na kinalakhan ni Mathew. Sa murang edad na walong taon ay natuto na itong makipagsapalaran sa buhay kalsada upang makakain at mabuhay. Ulilang lubos, walang bahay, walang makain, at walang pumapansin. Dala-dala ang isang plastic tray na naglalaman ng limang pirasong nakaboteng tubig at sari-saring mga kending kaniyang pilit na ibinibenta sa mga dumadaang sasakyan at tao. Paminsan-minsan ay may bumibili, ngunit kadalasan ay wala. Hindi maiwasan ng paslit na tignan ang kaniyang naging kita sa loob ng apat na oras. Medyo nakaramdam ito ng lungkot habang hawak-hawak ang sampung pisong barya. Hindi naman siya naliliitan sa pera, sa katunayan ay maari na itong makabili ng tigdodos na tinapay upang siya'y makakain at makapagumagahan na. Alas nuwebe na ng u
AARON"Sa tingin ko may amnesia si Spencer.""What? S-seryoso ka ba? If it's a joke bro, well it's not funny." sagot ko kay Kevin. "No bro, I'm serious. I also thought that Spencer is just making fun of us, but..." paghinto niya sa gustong sabihin. "But, what? Sabihin mo Kevin.""But, we talk to Nathalie's brother. Kuya Bryell, and he confirmed it." saad nito.Hindi ko alam ang mararamdaman ko sa nalaman. I don't know what to react and what to do because hindi pa ako nakakasalamuha ng taong may amnesia, hindi ako nakaimik at pilit na pinapasok saking isipan ang mga nangyayari. At nang ma realize ko na pupwedeng hindi ako maalala ni Spencer at maaring pati ang pagmamahal niya sa akin ay biglang umagos ang mga luha saking mata kasabay ng pagsikip ng aking dibdib. Ayokong hindi na ako maalala ng mahal ko, ayokong mawala ang pagnamahal sa akin ni Spencer. Siguro'y hindi ko kayang mangyari 'yun."Bro? Aaron? Are you okay?" paulit-ulit na tanong ni Kevin sa kabilang linya. Habang ako nama'
AARONDalawang linggo ang nakakalipas nang pinagamot ko sa Australia si dad. Araw araw naman akong nagpapadala ng mensahe kay Spencer sa pamamagitan ng sulat dahil na pupwede niyang basahin kapag gumaling na siya sa pagkaka-comatose. Lagi rin akong nagti-text kina ate Eilana ngunit ang sabi lang nila'y hindi pa rin gumigising si Spencer at babalitaan nalang daw nila ako kung gising at nakarecover na ang mahal ko.Lumipas ang tatlong buwan ay nagaalala na ako dahil hindi pa rin ako nakakatanggap ng mensahe patungkol sa kalagayan ni Spencer habang si daddy naman ay malaki ang improvement dahil sa magagaling na doctor at mga advance na gamutan dito sa Australia. Ngunit gustuhin man naming umuwi ni dad ay hindi maaari dahil sa kumakalat na pandemyang covid-19. Tumataas kasi ang paglaganap ng sakit at sa katunayan ay nagpositive ako. Palagi kong pinapadalhan ng mensahe sina ate Eilana at maging si kuya Bryell ngunit ni isa sa kanila ay walang sumasagot kahit sa tawag. Si Kevin nalang sana a
“Bunso?! Nay, tay! Gising na si bunso.” malakas na sigaw ni Eilana nang makita ang nakamulat niyang kapatid.Kaagad na lumapit sina nanay Rosa at tatay Alberto sa anak. Kita ang masayang mukha ng mag-anak. “Ipapaalam ko po muna ito sa nurse station para makatawag ng doctor." ani Eilana at nagmadaling lumabas ng kwarto."Anak, may masakit ba sayo? Anong nararamdaman mo? Tumawag na si ate ng doctor anak. Salamat sa dyos at gising kana. Sobrang kaming nag-aalala sayo." Iyak ni nanay Rosa.“'Wag kang mag-alala anak magiging maayos ka. Magiging maayos din ang lahat ” dagdag ni tatay Alberto.Hindi sumasagot si Spencer at napansin ng mga magulang nito na tila nalilito ang binata sa mga nangyayari.“A-anak? Bakit? S-sino ho kayo?” naguguluhang wika nito.'Di makapaniwala ang mag-asawa sa sinabi ng anak. Tanging pagtitinginan na lamang ang kanilang naitugon kasabay ng labis na pag-aalala. “Nak, Spencer. Si nanay at tatay 'to.” ani nanay Rosa.“Di mo ba kami nakikilala anak? Malabo ba ang pan
***AARON"Malaki ang progress niya and we hope na anytime soon magigising na si Spencer. Pero hindi pa natin tiyak dahil ano mang oras pwedeng mangyari. Maaaring bukas, sa susunod na araw o sa susunod na linggo. Pero ang importante ay nagpakita na siya ng palatandaan." Pagpapaliwanag ni kuya Bryell sa kalagayan ni Spencer. Maya-maya pa ay dumating na rin sina Kevin, Raffy at Larah. Nadadtnan nila akong nakatayo lamang sa labas ng ICU habang tinitignan sa nakaharang na salamin ang maamong mukha na natutulog kong nobyo kasama sa loob ang pamilya niya.“Hey bro. Kumusta? May balita ba?” kaagad na bungad ni Kevin.“Hey guys. Kuya Bryell said na anytime pupwede nang magising si Spencer. Sana mas mapabilis ang paggising niya. I really miss him.” saad ko.“I'm sure, Spencer is doing his best to recover fast para sa atin. Because he knew that here we are, waiting for him.” ani Larah.Nabalot ng ngiti ang ngiti ang aming mga labi sa magandang progress ni Spencer sa bawat araw. Ngunit 'di rin