Naiintindihan ko naman na namatayan siya at naawa ako sa kanya. Pero below the belt naman ang pagka-bitter niya. Nakakasakit ng damdamin ng ibang tao.
Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko ngayon, medyo nasaktan talaga ako sa ginawa niya sa akin kanina. Nag assume kasi akong magiging maganda ang magiging una naming interaction. Pero ang nangyari, hindi!
Sa totoo lang dahil sa kanya nagkaroon ako ng confusion sa sarili ko. Pero inisip kong mabuti, okay lang! Magigin
AARON "Are you out of your mind Aaron?! Bakit ba napakatigas ng ulo mo?!" bulyaw ni Daddy sa akin. Ramdam ko ang galit niya pero nakapagdesisyon na ako at hinding-hindi ko na babaguhin 'yun! "I think of it many times dad! Nakapag decide na'ko and I will never change it anymore." walang emosyon kong tugon sa kanya habang nakatingin sa kawalan. Hindi ko kayang tignan siya sa mukha. Masakit sa akin ang ginagawa niyang pagtutol sa mga gusto kong gawin sa buhay ko. "Wow! See! Nagiging bastos ka na rin!" "Pwede ba dad! Just for once pagbigyan n'yo ko sa gusto kong gawin sa buhay ko! I'm not a robot for you to control!" "Let you?! Let you what! Ruin your life by singing in cheap resto?" Hindi ko maiwasang makaramdam ng inis sa daddy ko. Alam kong hindi ako dapat magalit sa kanya pero labis
SPENCER "Ti tit, ti tit, ti titt..." Nagising ako dahil sa tunog ng alarm clock. Sinubukan kong hindi pansinin ito at bumalik sa pagtulog dahil sobra pa rin ang antok ko sa katawan. "Hmmm... Shut that fucking alarm!" ungol ni Larah. Hindi ko na rin nakayanan ang ingay dahil ako ang malapit dito kaya kinapa ko ito at pinatay. Kaming tatlo nina Raffy at Larah ang natulog dito sa kwarto habang si Richard naman ay sa kabila. Si Larah dapat ang matutulog do'n pero nauna na itong humandusay sa kama kaya nagpalit na lang sila ni Richard. Nasa makabilang gilid kaming dalawa ni Larah habang napapagitnaan namin si Raffy. Nakaka-inis nga 'tong si Raffy kasi sobrang likot matulog. Kung alam ko lang sana do'n na rin ako natulog sa kabilang kwarto. Hindi naman ako nagpuyat, kasi bawal sa akin. Pero p
"GOOD DAY EVERYONE! Welcome in Music Camp 2021" masayang pagbati sa amin ng president ng music club na si ate Joyce. Nagpalakpakan at Naghihiyawan kaming lahat dahil sa taas ng energy sa buong lugar. Araw ng sabado ngayon at nandito kami sa university. Nagsimula na ang opening program pero wala pa rin sina Larah at Raffy. Dahil sa pagkainip sa paghihintay sa kanila, naisip kong tawagan ang dalawa. "Spence! On the way na kami." sabi kaagad ni Raffy matapos niyang sagutin ang tawag ko. "Ahh... Sige, kayo talaga 8 am usapan." wika ko. "Hello, Spencey. Si Larah 'to! Meron pa kasi akong dinaanan sorry. Pero papunta na kami." "Hmm... Okay lang, wala namang problema. Dalian n'yo ha! Segi na baba ko na, hintayin ko na lang kayo." ani ko. Alas otsyo emedya nagsimula ang opening pogram
"Hi! I'm Aaron Villanueva. Nice to meet you all. And just like what Joyce said, ako na ang magiging team leader n'yo." wika ni Aaron. "So, maiwan ko na kayo?! Ikaw na ang bahala dito Aaron ha. Be nice!" wika naman ni ate Joyce bago tuluyang umalis. Ngumiti lamang si Aaron at tumango bilang tugon. Pagkaalis ni ate Joyce ay bumalik na sa pagiging casual ang lahat. May maingay na rin at ang iba'y bumalik na sa kani-kanilang ginagawa. "At bakit kayo maingay? Keep silence, and give me your attention please!" sabi ni Aaron na punong-puno ng awtoridad. Natahimik ang lahat pagkatapos niyang sabihin 'yun. "As a leader, gusto kong desiplinado kayo. Para ito sa ikabubuti ng buong team, I also want you to be competitive because this is a competition, but in rational way! Be competitive but expect to lose. In every competition the
"Hmm... Spencey, ang aga mo naman atang gumising!" ani Larah sabay binat at hikab. Nakaupo ako sa gilid ng tent at akap-akap ang dalawa kong tuhod. Nakikinig lang ako ng musika — siguro halos magdamag. Hindi kasi ako masyadong nakatulog dahil sa pag-iisip sa nangyari sa amin ni Aaron kagabi. Magdamag kong iniisip kung bakit nangyari 'yon. O totoo ba talaga 'yun? May nararamdaman din kaya siya sa akin? "Spencey, bakit ganyan mata mo. Ba't parang namamaga 'yan?" biglang pansin ni Larah sa aking mata. "Ha?! Hindi! baka nakulang lang sa tulog. Inaatake na naman siguro ako ng insomnia ko." palusot ko sa kanya. "Akala ko umiiyak ka eh. Nevermind, hindi ka naman iyakin at ano namang iiyakan mo. Pero kapag nagkaproblema ka ha! Sabihan mo kaagad kami. Resbakan natin aaway sa'yo!" pabirong saad sa akin nito. Napang
Nakaupo kami ngayon ni ate Eilana sa kama. At hinihintay na niya ang sasabihin ko. Kinakabahan ako ng sobra ngayon. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon niya. Hindi ko naman inaalala na hindi ako matatanggap ni ate kasi alam kong tatanggapin at tatanggapin niya ako at ng pamilya ko dahil pinalaki kami ng mga magulang namin na may respeto sa ano mang pagkakakilanlan ng isang tao. Pero ang sarili ko kasi ang pinoproblema ko, hangang ngayon kasi kahit na inaamin ko na sa 'king sarili na gusto ko si Aaron pero ang idea na nagiiba na ang gender identity ko ay medyo naguguluhan pa ako. Pero kahit na ano man ang maging pagbabago sa sarili ko ay nakahanda akong tanggapin ito. "Ate!" Seryoso lang na nakatingin sa akin si ate Eilana. Naghihinatay ito na mag-open-up ako sa kanya. "May nagugustuhan na kasi ako ngayon!" nahihiya kong wika.
SPENCER "Spence! Tumatawag si ate Joyce." Sigaw ni Raffy mula sa kwarto. Nagmamadali itong tumayo galing sa pagkakahiga at pumunta sa kusina kung saan kaming dalawa ni Larah ay naghahanda ng agahan. "Sino 'yan?!" Pagpapaulit ni Larah. "Si ate Joyce nga. Gusto kang kausapin!" ani ya. "Bakit daw?!" senyas ko sa kanya. Itinaas lamang nito ang kanyang balikat tanda na hindi rin niya alam kung bakit. Kinuha ko ang telepono at sinagot si ate Joyce. "Hello" malumanay kong sabi. "Hey, Spencer! I just heard from Aaron that you left the camp yesterday." sabi nito sa kabilang linya. "A-ate, pasensya na po kasi..." "It's okay, hindi naman talaga natin maiiwasan ang emergency, I understand. Kumusta ka na ba? Wala
"Pok!" malakas na ingay ang nagawa sa pagpapaputok ng confetti. Hudyat ito sa pagsisimula ng celebration. "Ahhh..." "Welcome! New members!" Malakas din ang sigawan at tawanan ng mga senior at new members ng music club. Nang tumugtog na ang malakas na music ay nagsimula na ring nag sayawan ang lahat. Napuno ng kasiyahan ang buong plaza ng university na kung saan ginanap ang music camp. Nag-aabang na rin ang lahat sa gaganaping Mr. & Ms. Music Camp 2021, ilang minuto nalang kasi ang hinihintay at magsisimula na ito bilang main event ng gabi. At bilang panimula ng gabi, ay nagpa-welcome party muna ang club para sa mga bagong myembro. Ang magkaibigang Spencer, Raffy, at Larah ay nasa camp station lang nila. Gusto sana nilang makisaya sa welcome p
“Buns?!” wika ng lalaki.Kita ko ang kasiyahan sa kaniyang mukha. Isa lamang ang pumasok sa utak ko na kakilala ko ang taong 'to ngunit hindi ko maalala ang pangalan niya pati ang dati naming pinagsamahan.“I—I'm very glad to see you.” masaya niyang wika.Tanging ngiti lang din ang naitugon ko sa kaniya dahil hindi ko alam kung anong dapat na ikilos ko. Ngunit parang may kakaiba sa kaniya na hindi ko maintindihan. Para kasing may mabigat akong nararamdaman sa taong 'to. Hindi ko alam kung positibo ba o negatibo ang bigat na nararamdaman ko dahil hindi ko namn alam kung kaibigan ko ba siya sa nakaraan o hindi.Bigla siyang lumapit at aaktong yayakap ngunit may biglang malabong ala-ala na nagbabalik sa akin. Kasabay ng ala-ala ang pagsakit naman ng ulo ko, napahawak ako sa sintido matapos mag flash ang kaunti at malabong alala sa amin ng lalaki. Magkasama kami at tinawag niya akong Buns at mayroon rin akong tawag sa kaniya at 'yun ay Wolf. At sa pamamagitan no'n napagtanto kong kaibigan
SPENCER“Hi ganda, san ka na ngayon?” text ko kay Joan.“Papunta na ako babe. Sure ba 'to? Ipapakilala mo na ba talaga ako?” reply nito sa akin.“Syempre, 'wag kang mag-alala mabait naman sila.” pagpapagaan ko sa loob niya.Si Joan Madrigal ay ang girlfriend na ipapakilala ko na kina nanay, tatay, at ate Eilana. Medyo kinakabahan nga ako dahil siguro first time ko itong gagawin pero ayaw ko namang magtago sa mga magulang ko dahil 'yun rin ang bilin nila sa akin, na huwag kailan man mag sekreto.Makalipas ang ilang minutong paghihintay sa labas ng gate ay sa wakas ay nakarating na ang girlfriend ko. Alas 6 na at halos 30mins din akong naghihintay sa labas ng gate, galing kasi ako sa restaurant na paborito naming puntahan ni Joan para bumili ng paborito niyang crispy-pata. Matapos ko kasing bumili ay hinintay ko nalang siya sa gate upang sabay na kaming pumasok sa loob. Baka magtanong kasi sila nanay tungkol sa crispy-pata at wala akong maisagot, susupresahin ko kasi sila nanay sa pagpap
MATHEW"Oras? Hala?" tinignan ko ang aking lumang relo at nakitang late na ako ng 20 minutes. Kaagad akong tumakbo papunta sa Senior high building at nagtanong kung asaan ang classroom ng Humanities and Social Sciences strand. "HUMSS?! HUMSS ka pala? Oh, me too. We're classmate! Don't worry I'll take you there. Come with me." masiglang wika ng babaeng napagtanungan ko. Napakamasiyahin niya tignan at halatang palakaibigan, at nang tinanong ko siya ay napakagalang din. Halata rin sa kutis nito na mayaman, may kalakihan din ang kaniyang pangangatawan dahil sigurado akong laging masarap ang kinakain niya.Habang nasa paglalakad kami ay kwento ng kwento siya. Doon ko nalaman ang kaniyang pangalan, siya si Thea Emmanuel. Siguro ay nahalata niya ang pagmamadali ko, kaya sinabi niya sa akin na walang dapat na ipag-alala dahil tuwing first day of class ay hindi naman gaanong pinapahalagahan ng mga teacher dito kung late ka o hindi, dahil hindi pa magsisimula ang lesson sa unang araw ng klase.
Aligaga sa pamamalantsa si Mathew sa kaniyang uniporme, at kahit makikitang may kaunting mga gusot pa ay pinabayaan na lamang niya sa pag-iisip na hindi na naman ito mapapansin. Nagmadali siyang naligo at kumain dahil kalahating oras na lamang ang natitira sa kaniya upang hindi ma late sa unang araw ng klase. Labis siyang kinakabahan sa unang araw niya bilang mag-aaral sa regular na eskwela ngunit labis din ang kaniyang excitement dahil sa wakas ay mararanasan na niyang mag-aral kasama ang kaniyang mga ka-edad. Kaka graduate lamang ni Mathew sa isang Alternative Learning System (ALS) nang nakaraang taon, at sa totoo lang ay pakiramdam niya'y hindi pa sapat ang kaniyang mga nalalaman kumpara sa mga bago niyang magiging kaklase. Hindi tulad ng ibang bata, si Mathew ay hindi nakapag-aral ng elementary at junior high school dahil, gayunpaman ay natuto ang binata sa kaniyang sariling pamamaraan. Noong nasa kalsada palamang siya at nagpapalaboylaboy ay palagi siyang sumisilip sa bintana ng
Taong 2012, ang kahabaan ng kalsada ay tila nagmimistulang isang paradahan dahil sa mga sasakyang tila hindi umuusad sa trapiko. Ang ingay ng mga busina ay tila nag-uunahan at hindi na matigil pa. Magulo, mainit, maalikabok, 'yan ang buhay na kinalakhan ni Mathew. Sa murang edad na walong taon ay natuto na itong makipagsapalaran sa buhay kalsada upang makakain at mabuhay. Ulilang lubos, walang bahay, walang makain, at walang pumapansin. Dala-dala ang isang plastic tray na naglalaman ng limang pirasong nakaboteng tubig at sari-saring mga kending kaniyang pilit na ibinibenta sa mga dumadaang sasakyan at tao. Paminsan-minsan ay may bumibili, ngunit kadalasan ay wala. Hindi maiwasan ng paslit na tignan ang kaniyang naging kita sa loob ng apat na oras. Medyo nakaramdam ito ng lungkot habang hawak-hawak ang sampung pisong barya. Hindi naman siya naliliitan sa pera, sa katunayan ay maari na itong makabili ng tigdodos na tinapay upang siya'y makakain at makapagumagahan na. Alas nuwebe na ng u
AARON"Sa tingin ko may amnesia si Spencer.""What? S-seryoso ka ba? If it's a joke bro, well it's not funny." sagot ko kay Kevin. "No bro, I'm serious. I also thought that Spencer is just making fun of us, but..." paghinto niya sa gustong sabihin. "But, what? Sabihin mo Kevin.""But, we talk to Nathalie's brother. Kuya Bryell, and he confirmed it." saad nito.Hindi ko alam ang mararamdaman ko sa nalaman. I don't know what to react and what to do because hindi pa ako nakakasalamuha ng taong may amnesia, hindi ako nakaimik at pilit na pinapasok saking isipan ang mga nangyayari. At nang ma realize ko na pupwedeng hindi ako maalala ni Spencer at maaring pati ang pagmamahal niya sa akin ay biglang umagos ang mga luha saking mata kasabay ng pagsikip ng aking dibdib. Ayokong hindi na ako maalala ng mahal ko, ayokong mawala ang pagnamahal sa akin ni Spencer. Siguro'y hindi ko kayang mangyari 'yun."Bro? Aaron? Are you okay?" paulit-ulit na tanong ni Kevin sa kabilang linya. Habang ako nama'
AARONDalawang linggo ang nakakalipas nang pinagamot ko sa Australia si dad. Araw araw naman akong nagpapadala ng mensahe kay Spencer sa pamamagitan ng sulat dahil na pupwede niyang basahin kapag gumaling na siya sa pagkaka-comatose. Lagi rin akong nagti-text kina ate Eilana ngunit ang sabi lang nila'y hindi pa rin gumigising si Spencer at babalitaan nalang daw nila ako kung gising at nakarecover na ang mahal ko.Lumipas ang tatlong buwan ay nagaalala na ako dahil hindi pa rin ako nakakatanggap ng mensahe patungkol sa kalagayan ni Spencer habang si daddy naman ay malaki ang improvement dahil sa magagaling na doctor at mga advance na gamutan dito sa Australia. Ngunit gustuhin man naming umuwi ni dad ay hindi maaari dahil sa kumakalat na pandemyang covid-19. Tumataas kasi ang paglaganap ng sakit at sa katunayan ay nagpositive ako. Palagi kong pinapadalhan ng mensahe sina ate Eilana at maging si kuya Bryell ngunit ni isa sa kanila ay walang sumasagot kahit sa tawag. Si Kevin nalang sana a
“Bunso?! Nay, tay! Gising na si bunso.” malakas na sigaw ni Eilana nang makita ang nakamulat niyang kapatid.Kaagad na lumapit sina nanay Rosa at tatay Alberto sa anak. Kita ang masayang mukha ng mag-anak. “Ipapaalam ko po muna ito sa nurse station para makatawag ng doctor." ani Eilana at nagmadaling lumabas ng kwarto."Anak, may masakit ba sayo? Anong nararamdaman mo? Tumawag na si ate ng doctor anak. Salamat sa dyos at gising kana. Sobrang kaming nag-aalala sayo." Iyak ni nanay Rosa.“'Wag kang mag-alala anak magiging maayos ka. Magiging maayos din ang lahat ” dagdag ni tatay Alberto.Hindi sumasagot si Spencer at napansin ng mga magulang nito na tila nalilito ang binata sa mga nangyayari.“A-anak? Bakit? S-sino ho kayo?” naguguluhang wika nito.'Di makapaniwala ang mag-asawa sa sinabi ng anak. Tanging pagtitinginan na lamang ang kanilang naitugon kasabay ng labis na pag-aalala. “Nak, Spencer. Si nanay at tatay 'to.” ani nanay Rosa.“Di mo ba kami nakikilala anak? Malabo ba ang pan
***AARON"Malaki ang progress niya and we hope na anytime soon magigising na si Spencer. Pero hindi pa natin tiyak dahil ano mang oras pwedeng mangyari. Maaaring bukas, sa susunod na araw o sa susunod na linggo. Pero ang importante ay nagpakita na siya ng palatandaan." Pagpapaliwanag ni kuya Bryell sa kalagayan ni Spencer. Maya-maya pa ay dumating na rin sina Kevin, Raffy at Larah. Nadadtnan nila akong nakatayo lamang sa labas ng ICU habang tinitignan sa nakaharang na salamin ang maamong mukha na natutulog kong nobyo kasama sa loob ang pamilya niya.“Hey bro. Kumusta? May balita ba?” kaagad na bungad ni Kevin.“Hey guys. Kuya Bryell said na anytime pupwede nang magising si Spencer. Sana mas mapabilis ang paggising niya. I really miss him.” saad ko.“I'm sure, Spencer is doing his best to recover fast para sa atin. Because he knew that here we are, waiting for him.” ani Larah.Nabalot ng ngiti ang ngiti ang aming mga labi sa magandang progress ni Spencer sa bawat araw. Ngunit 'di rin