Kabanata 2: Trauma

Athena Ramirez

Hinila ko ang lumang Creaky Toyota papunta sa parking lot at pinatay ang makina. Ito ay nanginginig, umuubo at humihingal na parang ilang mabangis na hayop na may emphysema, ngunit kalaunan ay huminto. Ang makina ay kumikiliti habang ito ay lumalamig, at ako ay bumaba sa kotse na may hagulgol.

"Kamukha mo ang nararamdaman ko ngayon, matandang kaibigan" pagod kong sabi..

Inunat ko ang aking sarili, masakit ang aking mga kalamnan pagkatapos ng isa pang mahabang araw sa aking bagong trabaho, nakatitig ako sa aking kotse habang naaalala ko kung paano ako tinitigan ng ilang empleyado habang nagmamaneho. Tumingin sa akin ang isa na para akong isang baboy na pinili nila. ng isang kulungan ng baboy. Hindi ko sila sinisisi, hindi ko rin masisisi ang sasakyan......

Maaaring luma na ito, kinakalawang at maaaring mas marami pa siyang na-oxidized na spot kaysa sa pintura ngayon ngunit dinadala pa rin ako nito pabalik-balik mula sa trabaho. Bagama't karamihan sa mga araw, ang pagpasok sa trabaho ay higit na isang pakikipagsapalaran kaysa sa nararapat. Alam kong hindi siya matagal para sa mundong ito, na nagpapakaba sa akin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko nang wala ang kotse, Hindi tulad ng mayroon akong pera para sa malawakang pag-aayos, pabayaan ang pagkuha ng isang bagay upang palitan ang ilan sa lumang bahagi.

And I know it's a matter of time before it shut down for good but it's all I have. Ganun din ang lahat ng mayroon si Troy sa mundong ito, pagkatapos ng pagkamatay ng kapatid ko at ng asawa niya sa aksidente sa sasakyan na iyon. Nag-iisang tagapag-alaga at magulang niya.

Naging mahirap....

Believe me its still is, I still have to struggle to take care of him and manage my time with work and taking care of a child... Bagama't isang bahagi ko ang nagpapasalamat sa ahensya na nagrekomenda sa akin para sa bagong trabahong ito, tila medyo selective type ang bagong boss ko. Ang mga tsismis ay narinig tungkol sa kanya, karamihan sa kanila ay maaaring pinalaki ngunit kinumpirma ko ang ilan sa mga ito ngayon...

Seeing him at the office made my insides quaver and its obvious I didn't make quite the impression, infact am sure he hates me. Pero kaya ko naman sigurong magtagal sa trabaho dahil wala akong interes na manligaw sa kanya tulad ng iba.

Tila, si Eros Ramazzotti, ang aming CEO ay isang workaholic na sawang-sawa na ang kanyang mga batang sekretarya at PA ay umibig sa kanya at nawalan ng konsentrasyon sa kanilang trabaho. Lumalabas na ang pagiging hindi kaakit-akit ay itinuturing na isang bonus dahil hindi rin niya nais na magambala. Matagal ko nang naisumite ang aking resume at nahihirapan ako sa mababang trabaho, at part-time.. waitress, paglilinis, pagtuturo sa iyo ng pangalan na nagawa nito ang lahat ng mga kakaibang trabaho na maiisip mo.

Anyway I didn't give up that easily until it seems luck smiled on me and I finally got the job which I’m not going to give up that easily no matter how much of a jerk he is. Nakumbinsi ko ang ahensya na ipadala ako para sa interbyu. Para sa magandang sukatan at hindi ma-blacklist, nagdagdag ako ng isang pares ng pangit na salamin sa aking normal na pananamit at hinila ang aking buhok sa isang hindi kaaya-aya na tinapay, at voila ako ngayon ay mukhang hindi kaakit-akit at seryoso na isang magandang bagay.

Kinuha ko ang aking bag sa labas ng kotse, isinara ko ang pinto at ni-lock ito, hindi nag-abala na i-set ang alarma - hindi ito gumagana. Ngunit kahit na nangyari ito, sino pa rin ang magnanakaw nito? Malamang na maiiwan ko ang kotse na nakaupo doon, nakababa ang lahat ng bintana, nakabukas nang malapad ang mga pinto, at walang kukuha nito.

 Siyempre, mababaliw ako kung gagawin nila, kaya kahit papaano ay nagkukunwari akong ni-lock ito.

Napabuntong-hininga ako, tumungo ako sa gusali, kinuha ang aking sulat, at umakyat sa tatlong hagdan ng hagdan. Kumatok ako sa pinto ng apartment 4B, na nasa tapat ng unit ko, na dapat may label na 4C, pero matagal nang nahulog ang 3.

Ilang sandali pa, bumukas ang pinto at ngumiti sa akin si Mrs.Cruz, isang matangkad na babae na may kulay olive na balat, buhok na mas kulay abo kaysa itim, at mabait na mga mata.

"Hola, Athena," she beams, dala ng boses niya ang hubad na pahiwatig ng kanyang impit.

"Hola, Mrs. Cruz," ngumiti ako pabalik sa kanya, nakangiti.

Naging matamis at mabait siyang babae sa amin ni Troy. Infact she's been a life saver, in her younger days, ang babae ay isang stunner. She was all legs and had that exotic appeal men fall all over themselves for. Noong unang panahon, siya ay isang mananayaw. Unfortunately, she never got her big break, but she made a good living performing in some off-Broadway shows and whatnot. Paano ko malalaman ito? Kung hindi niya ako dinala sa isang paglalakbay sa memory lane at ipinakita sa akin ang mga larawan, hindi ako mahihirapang paniwalaan ito. Sa kanyang mahahabang linya at magaan na galaw, naglalabas siya ng halos maharlikang biyaya mula sa bawat butas ng kanyang pagkatao.

Ngayon ay nagretiro na siya sa entablado at ngayon ay balo na, si Mrs. Cruz ay kumikita na ngayon ng dagdag na pera sa paggawa ng daycare at pag-aalaga ng bata mula sa kanyang apartment. Siya at ako ay naging matalik na magkaibigan sa paglipas ng mga taon, at palagi niya akong pinuputol sa mga sinisingil niya sa panonood kay Troy habang nasa trabaho ako. I know for a fact she charged me to watch Troy than she does for watching the other kids. Ilang linggo, tinatanggihan niya ako ng pera - na labis kong ipinagpapasalamat. Parang natural na alam niya kung aling mga linggo ang mas mahigpit sa pananalapi, at palaging dumadaan para sa akin.

Gusto kong sabihin na nasa posisyon ako na tanggihan ang kanyang mga pagtanggi sa pagbabayad at pilitin ang pera sa kanya, ngunit kung minsan ay nagpapasalamat na lang ako sa break. Nangangahulugan ito na maaari akong maglagay ng ilan pang mga pamilihan sa mga aparador o panatilihing bukas ang mga ilaw sa loob ng isa pang buwan.

"Kamusta ang bagong trabaho, mahal?" Tanong niya

Nagkibit-balikat ako. "Well, hindi ako nanampal ng kahit na sino, kaya oo. It's been great” nakangiting sabi ko

Mayaman at malalim ang tawa niya. "Pagkatapos ay sasabihin kong ito ay isang matagumpay na araw."

Ang tunog ng mga bata na tumatawa ng mas malalim sa apartment ay nakakakuha ng atensyon ko, at nararamdaman ko ang kabog ng pag-asa sa aking dibdib – umaasa na baka sumama si Troy sa kanilang mga tawanan at laro. Ito ay isang pag-asa na mayroon ako para sa kanya sa bawat oras na kailangan kong ihatid siya sa lugar ni Mrs.Cruz.

"It was something," tumawa ako. “Kamusta siya ngayon?”

"Tahimik. Hindi interesado na makipag-ugnayan sa ibang mga bata, "sabi niya sa akin.

At sa tuwing sinusundo ko siya mula sa kanyang lugar, ang mga pag-asa na iyon ay nawawala. Siya ay bihirang makipag-usap sa sinuman at kadalasang matatagpuan ang kanyang ilong sa isang libro o nasa ibang mundo na kanyang nilikha. Marahil ito ay isang mundo kung saan nabubuhay pa ang kanyang ina, at hindi na niya kailangang mawala.

"So, the usual," sabi ko.

"Natatakot ako," malumanay niyang sabi.

Lumambot ang ngiti niya, at nakikita ko sa mga mata niya ang awa. Alam niya ang buong kuwento - madalas kaming nagpalitan ng mga hikbi tungkol sa aming buhay sa alak na hindi ako sigurado na may anumang bagay na hindi niya alam tungkol sa akin. Maliban sa matalik kong kaibigan na si Catherine, maaaring mas kilala ako ni Mrs.Cruz kaysa sa sinuman sa planeta.

"I just keep hoping he'll snap out of it one of these days," I shake my head miserably.

“At baka siya pa. Pasensya na," sabi niya sa akin. “Marami na siyang pinagdaanan. Tulad ng mayroon ka.”

"Tatlong taon na," sabi ko.

Nagkibit-balikat siya. "Patience sweetie, remember he went through hell, nasa iisang sasakyan siya kasama ng parents niya nung namatay sila" Malungkot niyang sabi..

Bumuntong hininga ako at tumango, I literally have no choice in the matter. Kailangan kong makalimot agad. Kung tutuusin, na-trauma ang bata. Buong oras siyang gising bago pa man dumating ang tulong, sana lang ay gumaling siya at nagsimulang mag-enjoy sa kanyang oras. Hindi ko man lang kayang magluksa dahil may anak akong palalakihin. Wala akong oras o karangyaan sa paglulubog sa aking kalungkutan. Sa ilang mga paraan, iyon ay isang magandang bagay. Pinilit akong gawin ang lahat para alagaan si Troy.

Ang aking kapatid na babae at ako ay napakalapit na ang pagkawala sa kanya ay tulad ng pagkawala ng isang mahalagang paa. At simula nang kunin siya sa akin, hindi ko na naramdamang buo. Ngunit, dahil alam kong umaasa sa akin si Tory, wala akong ibang pagpipilian kung hindi ang magpunas ng luha at magsimulang malaman ito. Gaya nga ng sabi ni Mrs.Cruz, bigyan mo ng oras.

"Pupunta ako at kukunin siya," alok ni Mrs.Cruz.

“Salamat,” tugon ko. "Gusto ko lang umuwi at maupo saglit."

Ang kanyang ngiti ay mainit at tunay. "Yan, naiintindihan ko."

Tumalikod siya at naglakad sa maikling pasilyo papasok sa kanyang apartment. Narinig ko ang mahina niyang boses na nagsasabi kay Troy na nasa pintuan na ako. Pagkaraan ng ilang sandali, lumabas siya ng kanyang apartment, bumagsak ang mga balikat at tumungo, nakatutok ang mga mata sa lupa. Hindi niya ako tinitingnan o binabati sa anumang paraan. Naglalakad lang siya papunta sa pinto namin at nakasandal sa pader, hinihintay ako.

Bumalik ako kay Mrs. Cruz, na bumalik sa kanyang pintuan. Sinusundan ng kanyang mga mata si Troy, at nang lumingon siya, binigyan niya ako ng isang maliit na ngiti ng pampatibay-loob at pakikiramay.

"Magiging mas mabuti," bulong niya sa akin. "Bigyan mo lang ng oras."

Oras na!

Sana hindi kahoy at tigas ang ngiti sa aking mukha. Alam kong sinusubukan niyang tumulong, ngunit napakatagal na. Nawawalan na ako ng pag-asa na ito ay magbabago o gagaling sa bawat araw na lumilipas.

"Salamat," sabi ko kay Mrs.Cruz.

Tumalikod ako at naglakad papunta sa pintuan ko. Nang makita ko si Troy na nakatayo doon na may nakikitang sakit at pangungulila sa mukha niya, mas lalo akong natalo kaysa noong umalis ako sa trabaho kanina. Walang bagay tungkol dito ang madali. Walang nangyari tungkol dito. At hindi sa unang pagkakataon, iniisip ko kung mas mabuting nasa foster home si Troy kaysa kasama ko.

I-slide ang susi sa lock; Binuksan ko ang pinto at tinulak ito papasok. Tahimik na pumasok si Tory sa apartment at naglaho sa kwarto, ang pinto ay sumara sa likod niya.

"Dinner in twenty minutes," tawag ko sa kanya.

Isinara ko ang pinto at pinihit ang lahat ng tatlong kandado dito, tinatakan kami sa loob para sa gabi. Nakatira kami sa isang medyo magaspang na kapitbahayan, at hindi karaniwan na ang apartment ng isang tao ay masira. Nakarinig ako ng higit sa isang kuwento tungkol sa mga taong pinaslang sa gusali, ngunit sa kabutihang palad hindi sa oras na kami ay naninirahan dito. Ngunit iyon marahil ang dahilan kung bakit ako nakakuha ng napakagandang deal sa lugar na ito. Pagkatapos ng lahat, sino ang gustong tumira sa isang gusali kung saan ang mga apartment ng mga tao ay sinisira at sila ay binubugbog o pinapatay?

Ibinaba ko ang aking bag sa mesa at inihagis ang aking mga susi sa mangkok na nakapatong sa ibabaw ng maliit na mesa sa tabi ng pinto. Habang naglalakad ako papunta sa kusina, pinasadahan ko ng baril ang stack ng mail na nakolekta ko sa aking pag-akyat kanina, pakiramdam ko ay mas lalong lumulubog ang puso ko sa bawat sobre.

“Bill. Bill. Collection agency,” ungol ko. “Past due. Critically past due.”

Binuksan ko ang may markang 'Critical' at inalis ang sulat sa sobre. Ito ay mula sa Con Ed - kumpanya ng kuryente sa aming lugar. Naisip ko na mayroon pa akong kahit isa o dalawang araw pa bago ko makuha ang liham na nagsasabi sa akin na ang kuryente ay papatayin kung hindi ako magbabayad kaagad. Bumuntong hininga ako at ibinaba ang sulat sa counter.

Iyan ang pinakakritikal na bill na hindi pa nababayaran ngayon, kaya kailangan ko munang bayaran iyon. Yung iba kayang maghintay. Mayroon akong hindi bababa sa ilang linggo bago ako magsimulang makakuha ng mga kritikal na liham mula sa ilan sa iba pang mga utility na responsibilidad ko, para makapaghintay sila. At siyempre, ang renta ay babayaran din sa loob ng ilang linggo.

Bumuntong hininga ako at pinasadahan ng kamay ang buhok ko. Ganyan ang karamihan sa mga buwan – sinusubukan ang lahat ng aking mga bayarin upang makita kung alin ang kaya kong bayaran at kung alin ang maaari kong ipagpaliban ng ilang sandali.

Hindi ito ang pinaka-ideal na pag-iral para sa akin o kay Troy, Ngunit kami ay nakaligtas. Kami ay namamahala. Bagama't hindi masagana ang pagkain, hindi kami natutulog nang gutom, at hindi pa namin pinatay ang mga ilaw - mabuti, maliban sa isang pagkakataon, ngunit hindi ko iyon kasalanan. Naging napakahusay ako sa pag-uunat ng pera at pag-juggling sa lahat ng aking mga bayarin.

Hanga ako sa aking sarili kung hindi ito napakahirap.

Muli akong nagpapasalamat para sa aking bagong trabaho, at pati na rin ang matabang tseke sa suweldo na sasagot sa lahat ng aming mga gastos!

Nang hindi ako nakaramdam ng gutom, naghanda na rin ako ng hapunan. Kung hahayaan ko lang, malamang na kakain ako ng toast o isang mangkok ng cereal. O baka naman hindi pa kumakain. Pero kailangan kong alagaan ang pamangkin ko. Kailangan kong laging alagaan ang aking pamangkin. Kaya tinatapos ko ang paggawa ng hapunan ngayong gabi - isang kapistahan ng macaroni at keso na may hiniwang hot dog - isang pagkain na mayroon kami dalawa o tatlong beses sa isang linggo. Hindi ito gaano, ngunit pinupuno nito ang kawalan.

Habang ang aming pagkain, tulad nito, ay natapos nang magluto, nagdadala ako ng mga plato, mangkok, at mga kagamitang pilak sa maliit na bilog na tabla ng kahoy na nagsisilbing mesa namin. Ang kahoy na ibabaw ay may tapyas at may galos - ito ay isang paghahanap sa lokal na tindahan ng pag-iimpok. Sigurado akong tatawagin itong vintage ng ilang hipsters doon. Tinatawag ko lang itong isang piraso ng junk na mura, ngunit ito ay mas mahusay kaysa sa wala.

Pagkatapos kong ayusin ang mesa, pumunta ako sa maliit na kusina at kinuha ang naka-pack na salad at dressing sa ref. Ito ay ang aking pagtatangka upang ilagay ang isang bagay na malusog sa Troy. Nang matapos na ang lahat, inihagis ko ang aming pagkain at inilagay ang walang laman na palayok sa lababo. Naglalakad ako sa hallway at kumatok sa pinto ni Troy.

"Troy, lumabas ka," tawag ko sa labas ng pinto. "Handa na ang hapunan."

Bumalik ako sa maliit na mesa at umupo. Ilang saglit pa, narinig kong bumukas ang pinto ni Troy, at ang nagtatampo na batang lalaki ay bumaba sa pasilyo, ang kanyang tingin ay nakatutok pa rin – gaya ng dati – sa sahig sa ilalim ng kanyang mga paa. Umupo siya sa mesa nang hindi nagsasalita. Tumingin si Troy sa kanyang plato, at hindi ko maiwasang makita ang pagkasuklam sa kanyang mukha. Halos nababasa ko ang iniisip niya

 This shit again? Hindi sa sinisisi ko siya. Ako mismo ay pagod na sa kalokohang ito. Ngunit hindi tulad ng mayroon akong pera upang pagsilbihan siya ng higit sa anumang bagay na mas mahusay.

“Huwag kang mag-alala kapag nakuha ko na ang aking suweldo sa katapusan ng buwang ito ay makukuha natin ang anumang gusto mong kainin, pangalanan mo lang” sabi ko na sinusubukang alisin ang pagtatampo sa kanyang mukha ngunit gaya ng dati ay walang tugon.

Pagkatapos ay kumain kami sa parehong pilit na katahimikan na minarkahan ang karamihan ng aming mga oras na magkasama. Hindi kami masyadong nag-uusap ni Troy. Ito ay hindi tulad ng marami akong pagkakatulad sa isang labing-isang taong gulang, o mayroon kaming anumang magkaparehong interes na pag-usapan sa hapunan. Sinubukan kong makipag-ugnayan sa kanya. meron talaga ako. Ngunit hindi ako naging komportable sa mga bata. At ang tatlong taon na ginugol ko sa pagpapalaki sa kanya ay hindi gaanong nagagawa upang mapagaan ang pasanin o gawing mas madali para sa akin.

Ang mas malala pa ay hindi pa namin napag-usapan ang nangyari sa kanyang ina. Hanggang ngayon, wala pa kaming sinasabi sa isa't isa tungkol dito. Hindi ko alam kung ano ang nakita niya noong gabing iyon, at ayokong ilabas iyon. I’d rather not re-traumatize him if I can help it.

Pero kahit na gusto niyang pag-usapan iyon, hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Kahit na matapos ang lahat ng mga taon na ito, hindi ko alam na nakayanan ko na ito. Itinulak ko na lang lahat sa loob. Wala akong oras para harapin lahat ng emosyon ko. Wala rin akong pera para kumuha ng therapist. Bagama't medyo nag-iipon at kapag sapat na ay balak ko na siyang dalhin para magpatingin sa therapist..

Tiyak na hindi ko ito maaaring i-drag at kailangan niya ng tulong. Hinding-hindi ginusto ng kapatid ko na maging ganito ang anak niya at utang ko sa kanya na subukan ang lahat para maging masaya siya.

I clear my throat. "So, kamusta ang school ngayon?"

"Fine," bulong niya nang hindi tumitingin.

"May ginawa ka ba - kawili-wili?"

Nagkibit-balikat siya. “Hindi naman.”

Ang pagpapasabi kay Troy ng higit sa dalawang salita sa isang pagkakataon ay parang pagbubunot ng ngipin. Pero patuloy akong nagsisikap. Patuloy kong sinusubukan na magkaroon ng isang uri ng koneksyon sa kanya. Pero I swear to God, minsan parang nauntog ang ulo ko sa pader.

Patuloy kaming kumakain ng hindi nagsasalita, ang pagsalpok ng aming mga tinidor sa mga plato ang tanging ingay sa kwarto. Ilang minutong katahimikan sa kwarto bago tumingin sa akin si Troy.

"May field trip sa school," sabi niya sa akin. "Sa aquarium."

Iyon lang ang sinasabi niya. Siyam na maliliit na salita. Ngunit sinasabi niya ito nang may sigasig na hindi ko akalain na narinig ko siyang nagtipon noon.

“Gusto mo ba iyon?” Nagtanong ako. "Para pumunta sa aquarium?"

Nagkibit-balikat si Troy, biglang naging malungkot na naman ang tono niya. “I guess so.”

"Interesado ka bang maging marine biologist o ano?" Hinihikayat ko siya.

Binigyan niya ako ng isa pang pagkibit-balikat – which is his default gesture. "Oo siguro."

Sinusubukan niya ngunit hindi maitago ang maliit na kislap ng sigasig na nakita ko sa kanya. Nandoon iyon. Ito ang unang pagkakataon sa mahabang panahon na nakakita ako ng pagkakataong gumawa ng anumang uri ng koneksyon sa aking pamangkin. Ibig sabihin kailangan kong gumawa ng paraan para mapasama siya sa field trip na iyon. Ito ay isang gastos na hindi ko kayang bayaran. Hindi sa isang mahabang pagbaril. Pero alam kong kailangan kong gumawa ng paraan para maisakatuparan ito.

Para kay Troy!

"Okay, we'll figure it" sabi ko sa kanya.

He nods, and I swear I see the flicker of a smile pulling at the corners of his mouth. Ngunit tulad ng mabilis na makita ko ito, nawala muli ito, at siya ang parehong nagtatampo na batang lalaki na palagi niyang ginagawa. Ito ay doon, bagaman. Nakita ko. At kailangan kong gawin ang lahat ng aking makakaya upang mapangalagaan ito at masunog ang nagniningas na mga baga sa nagniningas na apoy.

Hindi ko alam kung paano ko ito gagawin. Alam kong kailangan ko lang.