I just shoke my head as an answer. But deep down I want to say 'Yes! There is a problem'. Ayokong makasama ang mga taong 'yon sa iisang department. I just want to avoid them. Mahirap ba 'yon?
"Then that's good," aniya pa habang nakangiti. "It's already a good opportunity to be a part of this company even as an intern. I hope you'll learn a lot in here."I smiled at him half baked. Hindi ko alam kung iisipin ko pa ba 'tong good opportunity o ewan! But I think there is something wrong with this set up. This is too much for a coincidence. Sunod-sunod talaga? Ghaaad!Wala ako sa sarili habang sinusundan si sir Michael. Iniisip ko lang kung ano ang pwedeng gawin habang nandito pa ako, at for sure they won't agree with me if I happen to ask them to change my assigned area. Isipin ko pa lang naaasar na ko. Tsk!Lutang na lutang nga siguro ako dahil hindi ko manlang namalayan na bumukas na ang elevator, and when I came to my senses I'm already in front ofIT WON'T DISAPPEAR.Ano ulit ang sinabi niya kahapon? Did my eardrum finally got damage or something? "LEYLAH," rinig kong tawag sa'kin ni Brian na ngayon ay nasa harapan ko. "... pinapatawag ka ni Xeno sa opisina niya. ASAP." Pagkatapos niyang sabihin 'yon ay umalis na siya.Lugmok akong tumayo at tumungo sa opisina ni Xeno. Pagdating ko foon ay busy siya sa pagpipirma ng mga papeles ni hindi manlang niya namalayan ang presensya ko.Ilang segundo pa ang tinagal ko bago niya namalayang nasa loob na ako ng opisina niya."Get me a coffee," utos niya.I rolled my eyes before I went to the coffee brewer, again. May natira pang kape no'n kaya ni-reheat ko na lang. Sayang naman kasi kung itatapon ko 'to, e, parang thirty-minutes ago ko pa 'to tinimpla. Nang matapos ko ng i-reheat ang kape ay isinalin ko na 'yon sa malinis na tasa at pagkatapos ay tinungo ang mesa ni Xeno. Dahan-dahan ko 'yong nilapag, kasi baka mat
Binawi ko agad sa kaniya ang braso ko at sinipatan siya ng tingin. "Tigilan mo ako," saad ko bago nagpatuloy sa paglalakad."Hahayaan mo lang bang mabaliwala ang lahat ng pinaghirapan mo?"Tumigil ako sa paglalakad, at pinakinggan ang mga sasabihin niya."Ilang buwan na lang 'di ba, ga-graduate kana? Kung aalis ka sa kompanyang 'to, hinding-hindi na mangyayari ang bagay na 'yon," saad niya, "... Pero kung 'yan talaga ang gusto mo, hindi na kita pipigilan, pero kung gusto mong magtapos, tapusin mo ang termino mo dito, Princess."Parang may pumagting sa tainga ko nang tawagin niya akong 'Princess'! Ang kapaaaal talaga ng mukha niya!Sa inis ko ay malalaki ang nagawa kong hakbang para makalapit agad ako sa kaniya. "Huwag mo akong matawag-tawag na Princess!" Saad ko. "Wala kang karapatan na tawagin ako sa pangalang 'yan!" Nanlaki bahagya ang kaniyang mga mata nang bigla akong napasigaw. Maging ako ay nabigla rin sa ginawa
NAKAKAINIS! Ano bang gustong patunayan ng ungas na 'yon? Arg! Kaasar! Akala niya ba hindi ko nahalata 'yong napaka-antipatikong ngiti niya kanina? Ano bang tingin niya sa akin, bulag? Nakakaasar talaga siya! Nakakakulo ng dugo! Pagkatapos niya akong ipagtimpla ng ilang baso ng kape na sa huli ay ako palagi ang umiinom, ngayon naman ito? Sumusobra na talaga siya! Kaasar!Pabagsak kong binaba ang patong-patong na box na dala ko. Puno ito lahat ng mga papel na hindi na gagamitin, kaya halos magkandaugaga na ako kanina sa pagdala niyan rito sa shredding room. Kung minamalas ka nga naman, tatlong box na may lamang papel ang dinala ko mula sa office ni Xeno hanggang rito sa S.R. Hindi ko naman pwedeng isa-isahin dahil nasa thirty floor ang S.R, kaya sobrang bigat ng dinala ko mula sa office ni Xeno hanggang dito. Wala manlang tumulong.Nag-unat muna ako ng katawan bago sinimulang ilagay isa-isa sa shredding machine ang mga papel. Nang nangangalahati n
Ilang minutong hindi kami nagkibuan ni Hans. Ngunit sa huli ako ang nauna akong magsalita nang may naaala akong bagay."Hans," I called him, "paano kung ang taong inakala mong mabuti at pinagkakatiwalaan mo ay hindi pala kagaya ng iniisip mo?" Nangunot lang ang noo niya sa tanong ko. "What do you mean?" He asked.I shook my head, "Wala. May naisip lang ako.""Ang gulo mo!" Angal niya. Pagkatapos ay tumayo na. "Just make sure that what you're doing is right. That you won't regret any of it. Pero sana, huwag mo ng mahalin si Leylah, sasaktan ka lang niya panigurado. At kapag nangyari nga 'yon, pagtatawanan talaga kita. Ang laki mong tanga. Tss... At kapag umiyak si Ciara, bubugbogin talaga kita! Sinasaktan mo lang ang best friend ko."I looked at him in disbelief before he disappeared in my sight. Really? I sighed before took back the papers I was unable to finish because of Hans hypocrisy. Nahinto ulit ako sa pagbabasa nang may
HERE I AM AGAINIniisip kung dapat ba akong kumatok sa pinto o hindi, but nonetheless, I knocked the door thrice before I decided to get inside. Pagpasok ko, naabutan ko siya na nakade-kwatro sa couch, at parang malalim ang iniisip base narin sa klase ng pagkakunot ng kaniya noo. Ano na naman kaya ang kailangan sa aking ng lalaking 'to?Natigilan ako sa paglalakad at napatayo ng matuwid nang makita kong umangat ang tingin niya sa'kin. Awkward akong ngumiti nang nakitang parang bad mood siya ngayon."You took too long to get back here," malamig niyang wika bago inalis sa pagkade-kwartro ang isang binti.Bumaha agad ang inis ko nang narinig ko'yon mula sa kaniya.E, Sino bang nagpadala ng sandamakmak na carton do'n sa shredding room kanina, ako? Kung maka-utos 'to akala mo naman ako si Superman. Tsk.Hindi ko na siya sinagot pa kahit sa isipan ko, kating-kati na akong bangayan siya. But I did my best to suppress my feelin
"Teka nga," Seya intervened, "sino ba 'yang ex na 'yan hah? Sound suspicious," saad pa niya, pagkatapos ay nagkatinginan silang tatlo like they just saw something that peaks their interest. "W-Wala, no!" deny ko agad. "Natanong ko lang kasi," I trailed off, thinking what should I use as an excuse, "... kasi, naitanong rin 'yan sa akin ng isa sa mga kaibigan ko!"Nagkatinginan muli silang tatlo na para bang nakarinig sila ng kahina-hinalang pangungusap."kaibigan," they said in chorus and then giggled."Nakakapang hinalang kaibigan," makahulogang saad ni Jyma na tinawanan nilang tatlo.Napasimangot ako. Pati sila, pinagtatawanan na ako."Alam mo Leylah, bakit ka pa mag-fo-focuse riyan sa ex mo, e puwede namang kay sir Mañuz na lang," turan pa ni Seya habang nagtataas-baba ang kilay. "Ang pagkakarinig ko pabalik-balik ka raw sa office ni sir, Mañuz, simula palang kahapon," she said with a smug on her face."Ya!" Sapaw nam
"SAAN KA PUPUNTA?""Uuwi na 'ko."Halos gumiwang na ako nang bigla akong tumayo, pati ang paningin ko ay nanlalabo na rin dahil sa kalasingan. Maingay ang paligid at sa tingin ko ay hanggang ngayon kumakanta parin sa intablado sina Carl at Raymond-mga kapwa lasing."Hooooy, Lela," rinig kong tawag sa'kin ni Neca.Nabaling ang tingin ko sa kaniya at saktong umikot na naman ang paningin ko, that's why I shook my head to clear up my vision but it ended up in vain. Malabo pa rin ang paningin ko at unti-unti nang rumerehistro sa akin na sumasakit na ang aking ulo kaya ako napahawak rito bago binalingan muli ng tingin si Neca."Bhakit?" I asked. "Saan ka pupunta?""Uuwi na ako. Ang iingay niyo nama-an dito kaya uuwi na ako."Kita kong bigla siyang napaayos ng upo. "Uuwi ka na?"Tinanguan ko siya. Actually, kanina ko pa gustong umuwi, simula noong malapit na ako gupuin ng pagkalasing, pero hindi naman nila a
Nagkibit-balikat na lamang ako at pinagmasdan ang likuran niya mula rito sa kinauupuan ko. I smiled by the view. Who would have thought na ang isang doktor na katulad niya ay magsusuot ng SpongeBob SquarePants na t-shirt? Okay na sana kung sakto lang ang sukat sa kaniya, pero nagmukha lang siyang suman sa sinuot niya. Ang sikip tingnan ng t-shirt ko sa kaniya, kahit sabihing maluwang 'yon sa'kin. Mahina akong natawa. Ang seksi niyang tingnan. But I freeze when he glanced at me. A creased form on his forehead when he saw my reaction. "Is there something wrong?" he asked and concern is evident in his tone.Umiling ako sa kaniya. "Wala. Ang cute mo lang tingnan habang sinusuot mo 'yang damit ko."Pilyo siyang ngumisi sa'kin. "Ano, na hulog ka na ba sa'kin nang suotin ko 'to?" Pagkatapos ay kinindatan ako."Sira," natatawa kong ani. "Tapusin mo na lang 'yang ginagawa mo. Pagkatapos ay umuwi ka na. Malapit ng mag-aalas-dos, diba may pasok k
Paano siya makakauwi mamaya kung may butas ang gulong ng sasakyan niya?"Ayos na. Pinaayos ko na sa talyer na dinaanan ko kanina kaya okay na," aniya. "Sabihin na lang nating may inggit sa akin ang taong gumawa n'yon kaya niya naisipang gawin iyon sa sasakyan ko. Pero ayos lang. Kilala ko naman kung sino iyong may gawa."Kumunot ang noo ko. Subalit hindi na ako nagtanong dahil alam kong magsasalita pa siya."But you know what? Never had I expected him to have a cute personality like that. That's probably why mom likes him a lot." Then he giggled.Mas lalo akong naguluhan sa kinuwento niya pero hinayaan ko na. Maya maya ay may kinuha si Cayster mula sa kaniyang bulsa. Pagkatapos ay inabo niya sa akin."Inumin mo 'yan twice a day para hindi lalong mamaga and to relieve the pain.""Thanks.""Habang may pamamaga pa rin, iwasan mo muna ang tumakbo, sumayaw, o kahit anong sports activities. Then..." he said in suspe
HE LOOKED SHOCK."Leylah?" Kung gulat na siyang makita ako ay mas lalo pa nang mapansin niya ang isa ko pang paa. Kumunot ang kaniyang noo pagkatapos ay madaling lumapit sa akin. Maging si kuya Raymond na nasa likuran niya kanina ay iyon rin ang ginawa."Anong nangyari riyan sa paa mo?" sabay na tanong nina Cayster at Kuya Raymond."I—""She sprained her ankle," bara ni Xeno sa sasabihin ko. Halata ang pagkairita sa kanyang boses and I rolled my eyes because of it. "Ikaw, anong ginagawa mo dito?" dagdag niya pang tanong. Saglit na natigilan si Cayster nang marinig ang boses ni Xeno. Nakita ko pa kung paano bumukol ang kanyang kaliwang pisngi saka niya nilingon si Xeno. He gave him a bored expression bago ulit ako binalingan ng tingin."Masakit pa rin ba?" Cayster asked me, totally ignoring Xeno."Hindi na masyado." Sabay iling ko. "Saka, why are you here? Hindi ba't dapat nasa hospital ka ngayon?" "B
Natawa ako sa huling linya. Naimagine ko kasi ang mukha ni Manang."At saka umuwi ka na raw, miss ka na niya," dagling dagdag niya.Napangiwi naman ako dahil do'n. "Sinungaling ka talaga. Hindi naman iyon sinabi ni, Manang, e," sagot ko sa kanya.Hindi naman talaga ako pinapauwi ni Manang dahil alam niya kung nasaan ako. Saka minsan nga bumibisita siya sa condo ko na may dalang kung anu-anong ulam."Bakit naman? Miss ka naman talaga ni, Manang. Kahit nga ako miss na kita." Tumigil siya sa paglalakad. "Iyong mga gamit mo, nasa kwarto mo pa. Walang pinagbago ro'n. Araw-araw iyong nililinisan ni, Manang, baka kamo raw bumalik ka. And I'm sure, malungkot iyon kasi kahit ako, wala doon."He sighed. "Promise ko kasi sa kanya papauwiin kita. And I'm glad I'm showing results. Sapat na sa akin iyong alam kong nag-aalala ka pa rin pala."Pagkatapos ay nagsimula na siyang maglakad ulit. Saka ay sinundan na naman ng katahimikan. Ma
Umurong ata ang luha ko after I heard him sighed.Wait.WAIT. WAIT. WAIT. WAIT. WAIT!Naglo-loading na naman ang kinakalawang kong utak dahil sa kagagawan ko ngayon. I'm still processing what just happened and when I finally realized my reality, para akong binuhusan ng napakalamig na tubig, iyong may yelo at umuusok pa sa lamig. WHAT THE ACTUAL F*CK HAVE I DONE AGAIN?D-Did I actually ran back here, like an actual crazy woman, lashed out to those men just because I was worried about this guy? SA LALAKING 'TO?Muli kong inangat ang tingin kay Xeno at maging siya ay nakatingin din pala sa akin. Malamlam ang kaniyang mga mata na parang nag-aalala sa akin ng husto. "You feeling fine now?" Inabot niya ang pisngi ko at pinahiran ito gamit ang kaniyang hinlalaki. Hindi ko siya sinagot. Nakatitig lang ako sa kaniya habang unti-unti na namang bumabalik sa ulirat ko ang mga nangyari. I freaking panicked think
"Miss, maling direksyon ka!" rinig ko pang saway noong lalaking nasa unahan ko nang magtagpo ang aming mga mata pero nagkibit-balikat lang ako. Patuloy lang ako sa pagtakbo kahit kinakapos na ako ng hangin. Ang nasa isip ko lang sa sandaling 'to ay ang makarating ako roon. Kakalimutan ko na lang muna sa ngayon ang atraso't kasalanan niya sa akin basta makita ko lang ang kalagayan niya. Hindi ko maiwasan ang kung anu-anong pumapasok sa isipan ko kaya mas lalo lang akong nag-aalala."S-Sandali!" Hinihingal akong napahinto sa tapat ng ambulansya na limang metro ang layo sa akin. Wala iyong nagkukumpulang tao."H-Huwag niyo munang isara!" pakiusap ko nang makitang kong isasara na nila iyong ambulansya.Nagtatakang lumingon sa akin iyong dalawang medics kaya mas lalo akong nataranta."Baka kilala ko siya!" pilit kong dagdag kahit hinahabol ko pa ang hininga."Sa tent mo na lang siya puntahan pagkatapos ng Marathon, Miss."
"Pero malay mo, baka miss ka nga nila kasi wala namang mga magulang na hindi nami-miss iyong sarili nilang anak. Baka dahil na rin sa pride nila bilang magulang, na ikaw iyong lumayas—alangan namang sila pa iyong magkandarapang habulin o hanapin ka, e ikaw nga iyong lumayas di 'ba? But that doesn't mean, hindi ka na nila na-miss."Ngumiwi ako. "You don't know them. Hindi sila kagaya ng mga magulang na nai-imagine mo. Marami akong nababasa sa libro at napanood na documentary videos sa YouTube tungkol sa mga magulang na di kayang tiisin ang mga anak nila, pero sila Mom and Dad? They're different. Mas mami-miss pa yata nila iyong aso, kaysa sa akin."Lumamlam ang mga mata ni Kuya Raymond. "Ley," tawag niya sa pangalan ko na parang dinadamayan ako.Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang naman ako. Nandiyan naman kayo, e! Alam ko namang hindi niyo ako iiwan."Sumingot si Kuya. "Malamang! Ako pa?" Turo niya sa sarili. "Kuya mo 'ko, kaya hindi kita ii
MUGTO ANG MGA MATA KO KINABUKASAN. Dinaig ko pa 'yong taong kinagat ng bubuyog sa mga mata sa sobrang maga. To the point na feeling ko hindi na ako makakita ng maayos dahil may sagabal sa paningin ko. Mabigat pa rin ang loob ko pero kailangan ko pa ring bumangon.Napagalitan pa nga ako ni kuya Raymond nang magkita kami sa venue ng marathon. Dapat kasi five ng umaga ang all in, kasi may kaunting aktibidades na gagawin, pero lampas five na yata akong narating. Hindi ko na naabutan ang prayers at ang pa-zumba nila."Umiyak ka na naman siguro kagabi. Tsk. Di raw affected pero ang maga ng mata." Heto nga't nanenermon na si Kuya Raymond."Di na lang kasi aminin, e. Nagtatapang-tapangan pa, para namang iba na ako sa 'yo," dagdag niya pa bago niya inabot sa akin ang isang plastic bottle na may lamang tubig, malamig pa 'yon. Kinuha niya pa 'yon sa ilang staff na naatasan sa event ngayon."Lagay mo diyan sa mata mo. Mukha kanang panda, tatakbo ka pa naman m
I immediately averted my eyes when I saw him staring at me. May kung anong kumirot sa dibdib ko nang marinig ko ang concern sa boses niya. Sh*t. Bakit ba kasi narinig ko pa si Maricar kanina? Kung anu-ano na tuloy 'tong naaalala ko.Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya sa akin. Bahagyang lumuhod ang isang binti niya upang magpantay ang mga mata namin."Sinong nagpaiyak sa 'yo?"Winaksi ko agad ang kamay niya nang iniangat niya 'yon. "Wala," pait kong sagot. Wala naman palagi 'yong nasasagot ko. Wala lang.Saglit siyang natigilan pagkatapos ay bumalik na sa upuan niya, nakatanga. "May nagawa na naman ba akong mali? Bakit feeling ko, ako ang may kasalanan kung bakit ganyan ang mga mata mo ngayon?"Hindi ko siya sinagot at hindi rin ako makatingin sa kanya. Siya 'yang may kasalanan sa akin, pero bakit ako pa ang may guilty conscience sa amin? Bakit ba ganito ako? Bakit isang paalala lang, nagiging lam
"OKAY KA LANG, LEY?"Agad kong pinunasan ang nagbabadya kong luha nang marinig ko ang boses ni Kuya Raymond."Teka, umiiyak ka ba?" "H-Hindi. Napuwing lang ako," agad kong kaila sabay kusot ng mga mata. "May kung anong maliit na bato kasi ang pumasok sa mata ko. Ang sakit nga, e." Pero bakit iba yata 'yong klase ng sakit? Hindi sa mata ko, kundi sa kaliwang banda ng dibdib ko?"Pa tingin nga." "W-Wala na," dagli kong sagot nang makitang mas lalo siyang lumapit sa akin. "Nawala na. Okay na, ako, Kuya."Halata ang pagdududa sa mga mata ni Kuya Raymond pero hindi niya na pinagpilitan ang gusto. Mayamaya'y sabay naman kaming napalingon nang marinig naming muling nagsalita si Maricar."Kaya kayo, kapag magmamahal kayo, piliin niyo 'yong matino at hindi kayo lolokohin. Piliin niyo 'yong taong kayo lang 'yong mamahalin at hindi kayo sasaktan. But above all, h'wag kayong masyadong tanga.""... Okay lang na m