next chappy ko na kayo papakiligin. may unexpected meeting kasi ako tonight huhu kaya na-delay. hope you enjoyed the chapter po
Malamig ang ihip ng hangin ngunit sakto lang ito para kahit papano ay makaramdam siya ng kaginhawaan kahit saglit. They’re in a garden outside the hospital and there’s only the two of them. Sobrang tahimik nila at hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat na sabihin.“Kung hindi ko nalaman… kailan mo balak sabihin sa ‘kin?” panimula ni Leon sa usapan.She bit her lower lip and looked at him. “To be honest, I don’t know. Hindi ko alam kung kailan ko sasabihin sa ‘yo.”There’s no point of lying or denying anything. Kung maglilihim siya, siya lang din naman ang maba-bother. And besides, Leon deserves to hear her explanations and he deserves to know the truth. At hindi niya ipagdadamot ang bagay na ‘yon.Mapaklang natawa si Leon sa kanyang sagot. “So, you’re not planning to tell me about them? Until when, Chandria? How long are you gonna hide away from me.”“Hangga’t sa kaya ko,” diretsong sagot niya. “I was about to tell you about them, Leon. I mean it. But then after knowing you’re get
Tinitigan nang mabuti ni Chandria ang binatang abala sa pagsusubo ng pagkain kay Leil. Hindi lang siya ang nakatingin dito kundi pati na rin ang kapatid niyang si Zayn. They’ve been observing Leon and she can say… he’s happy. Nakangiti ito habang abalang abala sa pagpapakain sa anak niyang si Leil.“Damn,” mahinang sambit ng kanyang kapatid dahilan para mapatingin siya rito. “I didn’t know Leon has this side.”She smiled at that and nodded her head. “Me, too.”Hindi niya alam na ganito ang magiging approach ni Leon sa kanilang mga anak. Alagang-alaga nito si Leil kanina pa. After their conversation last night that was interrupted by Eros, she can see how Leon treats her differently now.“I can’t believe it,” sambit ni Leil at tumingin sa pwesto niya. “I do really have a father. And it’s you, Mr. Stranger!”Napangiti si Chandria. Naikwento ni Leon ang tungkol sa banggaan nila nila ni Leil at Eros ng dalawang beses. And she thinks its fate taking the turns for them to meet. Siguro nga’y
“What exactly the fuck are you doing here, Allysa?” nag-iigting ang mga pangang tanong ni Leon sa dalaga.Yes, it was Allysa. Nakatanggap siya ng tawag mula sa kanyang ama na dali-dali niyang sinagot, only to find out it was Allysa’s mobile number. She pulled some string for it to appear like it was his father’s caller ID.“Hindi ba pwedeng bisitahin ka?” she asked using her soft voice.Tinitigan niya lang ito. Hindi niya maintindihan kung saan galing ang galit sa kanyang dibdib habang nakatingin sa dalaga. Ayaw niya itong makita. At mas lalong ayaw niyang makita ito ni Chandria.“Leave this place, Allysa.” His jaw clenched. “While I’m still nice.”Sa halip na pakinggan siya ay matamis lamang itong ngumiti at bumuntong hininga. She then held his hand and smiled. “Why are you acting so mad at me? Is it because I chose Leo before?”Mas lalong nag-alab ang galit sa kanyang dibdib sa narinig. “Leave.”“I can choose you now,” sambit nito. “Come on, Leon. Let’s fix this. Naging sobrang mada
“Bakit mo ako gustong makausap? And… how did you know I was here?” hindi niya mapigilang itanong sa binata.Hindi muna ito sumagot. Instead, he raised his hand to call for the waiter’s attention. Ngumiwi si Chandria at tinitigan nang mabuti si Marco. Doon niya napansin ang eyebags nitong parang healthy na healthy. Halatang hindi ito nagkaroon ng magandang tulog nitong mga nakaraang araw.“I followed Tito and you,” he said. “Bibisita sana ako pero nauna kang lapitan ni Don Leonardo kaya naman sinundan na lang kita. Kamusta ang usapan niyo? Was he rude to you?”So being rude is Don Leonardo’s specialty, huh. Na kahit si Marco ay naitanong ang bagay na ‘yon. And it seems like it’s normal to him. Siguro nga ay ganoon talaga ang pag-uugali ng ama ni Leon.Walang pagdadalawang isip siyang tumango at tipid na ngumiti. “Ganoon ba talaga ang pag-uugali niya?”Tumango rin si Marco sa kanya. “He’s always like that. Dapat lahat ng gusto niya ay nasusunod, if not, there would always be a war. And
“Dito na,” sambit niya.Sinunod naman ni Marco ang kanyang sinabi at tumigil ito sa mismong harap ng ospital. Tinanggal niya ang pagkakakabit ng seatbelt sa kanyang katawan at humugot ng malalim na hininga. Agad namang lumabas ng sasakyan ni Marco at umikot para pagbuksan siya ng pinto.Tipid niyang nginitian ang binata at humakbang palabas ng sasakyan. “Thank you.”“Anything for you, Ria.”Tipid niya lang itong nginitian at humugot ng malalim na hininga. She roamed her eyes all over the place and it landed at the man standing at the entrance of the hospital. Nakakunot ang noo nito at masamang nakatingin sa kanilang pwesto.Muling bumalik sa isipan ni Chandria ang mga litratong nakita niya kanina at ang kaninang natanaw niyang kausap nito. She wanted to come to Leon and ask him about that but… sino ba siya sa buhay ni Leon? Ano ang katayuan niya para magkaroon siya ng karapatang magtanong tungkol sa mga bagay-bagay sa personal na buhay nito?“Leon,” Marco greeted when he noticed Leon
Nakatitig siya rito. Hindi maproseso ng kanyang utak ang mga sinabi ng binata sa kanya. Tinitigan niya ito dala ng pagkakunot ng kanyang noo. Pakiramdam niya ay tumigil sa pag-ikot ang kanyang mundo habang nakatingin sa binata. “Mahal kita, Chandria.” Leon reached for her hand and hold it tightly. “Can’t you feel it? This is the reason why I want to build a family with you. This is the reason why I don’t want you to leave. Hindi lang dahil sa mga bata. I love you, Chandria. So much.” Hindi niya alam kung ano ang isasagot sa binata. Nakatitig lang siya rito at parang hirap niyang i-process ang mga nalaman. Her heart’s beating erratically and she’s lost for words. Pakiramdam niya ay tinakasan siya ng sariling tinig. “Why do you keep pushing me away? Do you hate me that much? Do you want our children to experience what a broken family is like, Chandria? Do you hate me?” Nakatitig lang siya rito at habang nakatitig ay hindi niya napansin ang pagpatak ng luha sa kanyang mga mata. Mabili
KASALUKUYANG INAAYOS NI Chandria ang mga kagamitan ni Leil. Ngayon ang discharge ng bata kaya naman sabik itong umuwi. Even her parents are excited to visit Leon’s home. Hindi sana siya sasang-ayon dito ngunit ayaw niyang mabura ang ngiti sa mga labi ng kanyang mga anak kaya wala na siyang ibang choice kundi ang pumayag.“Mommy, are you okay?” her son asked, Eros.Nag-angat siya ng tingin dito at tipid na ngumiti. “Of course, I am. Why do you ask?”“Nothing.” Umiling ito sa kanya at lumapit.Maagap niya naman itong hinawakan sa takot na baka mahulog ito. Mabilis namang yumakap ang kanyag anak sa kanya. Walang pagdadalawang-isip niya itong niyakap pabalik at hinalikan ang sintido.“What’s wrong?” nag-aalala niyang tanong sa anak.“Mahal po kita,” sambit nito habang yakap siya. “I love you so much, Mommy. Thank you for doing everything for me and my sister.”He heart felt warm after hearing how Eros spoke her native language. Bahagya siyang kumalas sa kanilang yakapan at tinignan ang ka
“Wow! This house is beautiful!” tila nasasabik na sambit ni Leil habang naglilibot ng paningin sa buong paligid. She also roamed her eyes all over the place. Doon niya napansin ang mga pagbabago. From the curtains, to the decorations on the wall. Parang pinalitan at binago. Parang pinaghahandaan. “What happened to your house?” wala sa sarili niyang tanong at nilingon ang binata sa kanyang tabi. Leon also roamed his eyes all over the place and nodded. “Yes, I did.” Otomatiko namang nangunot ang kanyang noo. “Why?’” “Because you’ll be staying here from now on,” he said and looked at her. “I changed it because it feels so empty and dull just like what you said before.” “Huh?” She frowned even more. “I said that? When?” Sa halip na sagutin ang kanyang tanong ay tipid lang itong ngumiti at inilibot ang paningin sa buong bahay. Naglibot na lang din siya ng tingin at bumuntong hininga. Chandria looked at her kids and saw then in awe while looking at the aquarium. “And you have an aqua
"Are you sure about this?” Binigyan niya ng malamig na tingin ang kanyang kasamahan. “Do I look like joking?” Ngumisi lang ito sa kanya at binuksan ang selda ng kanyang kapatid na si Lucas. Bahagya siyang napangiwi sa amoy ng paligid. Well, the cell is clean, okay? It’s just that, it smells so lewd. Or maybe he’s not just used to this kind of place. “What are you doing here? To tell me I’m the loser?” mahina ngunit nanunuyang sambit nito habang nakatingin sa kawalan. Inayos ni Leon ang kanyang tayo. “Why did you do that?” “Do what?” inosente nitong tanong at bumaling sa kanya. “Oh, you mean, surrendering myself? Submitting myself to the authorities and locking myself in this kind of dummy place?” Hindi siya umimik at muling naglibot ng tingin. May isang kama at mayroon ding isang unan at kumot, ngunit bukod doon, wala na. This is literally a jail. Nakaupo si Lucas sa malamig na sahig at nakatitig sa pader ng kanyang silid. “Because I love her.” Nakatitig lang siya rito. He was
“Who was it?” bungad niyang tanong kay Leon nang makapasok ito sa loob ng bahay. Bago pa man masagot ni Leon ang kanyang katanungan, isang dilag ang naglalakad papasok ng bahay. Nang makita siya nito ay tumakbo ito palapit sa kanya at niyakap siya nang mahigpit. Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon dala ng gulat. “What happened?” wala sa sariling sambit niya at tinapik ang likod ni Solene. Yes, it was Solene. Humikbi ito sa kanyang balikat kaya naman mas lalong nangunot ang kanyang noo. Kasunod niyang pumasok sa loob ng bahay ay ang yaya at anak ni Solene. Bahagya niyang hinimas ang likod nito at hinayaan muna itong umiyak. “I’ll go and check the kitchen,” sambit ni Leon. She smiled at him and nodded her head as she mouthed, “Yes, please. Thank you.” Nang makaalis si Leon ay saka pa lamang kumalas sa yakapan nila si Solene. She’s busy wiping her tears while Chandria is staring at her in confused. Hindi niya alam kung ano ang una niyang itatanong sa dami ng tanong sa kanyang
“Why don’t you just ask him directly?” suhistyon ni Maia.Yes, she’s with Maia Revamonte right now. Matapos ng usapan nila sa restaurant kanina, they decided to spend their time here, in the roof top of Maia’s husband’s company. Tanaw na tanaw nila ang malawak na syudad ng Maynila sa baba.She forced a smile towards the woman and shook her head. “Kapag ayaw ni Leon, talagang hindi mo siya mapipilit.”“Well, may alam akong paraan kung paano natin sila mapapasunod sa gusto natin,” Maia said.Chandria looked at the woman and asked, “How?”Ngumisi ito sa kanya na para bang may naiisip itong kakaiba. Isa sa rason kung bakit mabilis na napalapit ang loob niya kay Maia ay dahil may pagkamakulit ito. Marami rin itong dalang kwento at katulad niya, naranasan niya na rin ang ma-kidnap.Siguro ganoon na ang nakatadhana sa kanilang ikakasal sa mga miyembro ng organisasyon nila ni Leon, ang ma-kidnap.Maia started suggesting her ideas and that made her chuckle. Nilingon nila ang kanilang asawa na
“Anong ginagawa mo rito? Who the hell gave you the permission to come here?!”“Lindsay, stop it.”Blankong nakatitig si Chandria sa dalagang nakaupo ngayon sa kama at masama ang tingin sa kanya. Looking at Lindsay now, she can’t help but feel sad for the woman. Malaking malaki ang pinagbago ni Lindsay kaysa sa huli nilang pagkikita.“It’s fine,” she said and smiled. “I’ll just outside so you guys can talk.”Bakas sa mukha ni Leon ang hindi pagsang-ayon ngunit hindi ito pinansin ni Chandria. Maingat siyang lumabas ng silid na ‘yon at nang maisarado niya ang pinto sa kanyang likuran ay parang doon niya pa lang naalalang huminga.Hindi pa man nakakaabot ng dalawang minuto ay kasunod niyang lumabas ang ama ni Lindsay. She immediately composed a smile. Mukhang binigyan nito ng oras si Leon at Lindsay sa loob.“I’m sorry for my daughter’s aggressive behavior,” he said and sighed. “She’s just a spoiled girl.”Napatango siya. “I understand.”“I’m really sorry,” sambit nito. “You’re Leon’s fia
They filled a case against Lucas and that made Chandria feel a little better. Bahagyang naibsan ang takot na kanyang nararamdaman para sa kanyang mga anak at para rin sa kanyang mga magulang.A week passed and her parents moved out of their house. Ang sabi ng kanyang ina ay kailangan ng mga itong umuwi dahil walang nagbabantay sa kanilang bahay at lahat ng mga gamit nito ay nandoon kaya naman hinayaan na lang ni Chandria na umuwi ang mga ito.At dahil alam ni Leon na hindi siya mapapanatag na umuwi ang kanyang mga magulang, he sent five men to guard the house and two guards to look after her parents during their work.In other words, Leon made her life easier and less stress. Hindi niya alam kung ano ang nagawa niya noon para maging ganito ang lalaking makaakasama niya sa habang buhay.“Are you okay?”Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin sa kanyang pinsan nang magsalita ito para putulin ang kanyang malalim na pag-iisip. Tipid siyang ngumiti rito at tumango.“Oo naman. Bakit mo na
Tahimik lamang si Chandria sa tabi ni Leon na ang mga mata ay diretsong nakatingin sa kalsada. To be honest, she’s hurting. Sobrang bigat ng kanyang dibdib ngayon at nasasaktan siya. Hearing the phone call he had with Lindsay’s father is like slapping her with reality.Binaling ni Chandria ang kanyang paningin sa labas ng bintana ng sasakyan habang kagat ang ibabang labi. Alam niyang ramdam ni Leon na wala na siya sa mood. Ang tuwa niya kanina matapos ng pagmumuni nila ni Leon sa burol ay napalitan ng lungkot at sakit ngayon habang pauwi sila.It seems like Leon noticed that that phone call stirred her mood kaya naman ramdam niya ang panay pagsulyap nito sa kanyang pwesto na pilit niyang h’wag pansinin. Sa totoo lang ay hindi alam ni Chandria kung ano ang kanyang dapat na maramdaman.Should she feel mad? Sad? Broken? Hindi niya alam. Hindi niya rin alam kung may karapatan din siyang makaramdam ng galit dahil alam niya namang walang nararamdaman si Leon para sa babaeng ‘yon.But still…
Tahimik na nakatitig si Chandria sa kawalan na hinahayaan naman ni Leon. She’s happy and relieved at the same time that someone can read what’s going on inside her head. Gustong gusto niyang magpunta sa lugar kung saan malamig ang simoy ng hangin at malayo ang matatanaw.And it seems like Leon can understand her in some ways no one could. And she’ thankful. Thankful is an understatement for what Leon is doing right now. This actually saved her mental health.“If you don’t mind me asking, what did you guys talk about?” mahinang tanong ni Leon sa kanyang tabi.Mapait siyang napangiti sa tanong nito at kusang tumulo ang luha sa kanyang mga mata na agad niya namang pinuasan. “I can’t imagine someone like him existed.”Hanggang ngayon ay hindi maalis sa isipan ni Chandria kung paano ito nag-request na h’wag siyang ipakulong. How can he ask that kind of request in front of her face? Ngayon niya pa ba hindi ipapakulong? Kung kailan may mga ebidensya ng nakalatag?“What did he tell you?”“He
“I’m sorry,” sambit ni Lucas sa kanya. “I have loved you so much, Chandria. Mali ang iniisip mo noon na kaya kita ganoon kung protektahan ay dahil sa tinuturing kitang kapatid.”Tatahimik na nakikinig ni Chandria. Matapos ng ilang minutong pakiusap ni Chandria kay Leon na hayaan muna sila ni Lucas dito sa loob na mag-usap nang masinsinan ang half-brother nito. Hindi napapanatag si Leon kaya naman sinabi nitong sa labas muna siya mananatili.“I’m so sorry.” Tipid itong ngumiti sa kanya. “I’m sorry sa nagawa ko. I was blinded. Iniisip ko kasi na lahat na lang ng meron ako ay inaagaw ni Leon at ng kapatid niya.”“That’s why you think I am one of your possessions? Are you out of your mind?” nagpipigil luha niyang sambit. “I was waiting, I was waiting for that child, Lucas. Hindi mo alam kung paano ko… paano ko pinagkakaingatan ang pagbubuntis ko tapos…”Tinakpan ni Chandria ang kanyang mukha at humikbi. Hinding-hindi niya ito matatanggap. Kahit ilang sorry pa ang lumabas sa bibig ni Lucas
Pinasadahan ng tingin ni Chandria ang kabuoan ng labas ng building kung saan nila tatagpuin si Lucas. Hindi alam ng dalaga kung alam ba ni Lucas na nandito sila. But there’s only one’s thing for sure, she’s nervous.“Let’s get inside?”Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon at hilaw na ngumiti. Gusto niyang mag-back out ngunit hindi na pwede. They’re already here. The only thing she can do right now is to calm down and control her emotions.Humawak siya sa braso ni Leon at sabay silang pumasok sa loob ng hotel. Yes, it’s a hotel. At sa totoo lang ay kinakabahan siya. After that incident she had in a hotel during the twin’s birthday, pakiramdam niya ay nagkaroon na siya ng trauma. Pakiramdam niya ay mauulit na naman ‘yon.Nagtaka siya nang tumingin sa binata nang bigla itong tumigil sa paglalakad. Leon faced her and said, “You’re trembling like crazy. Are you okay?”She roamed her eyes once again before looking at Leon. Buong pagtatapat siyang umiling dito at bumuntong hininga. “No,