BUMAKAS ANG lungkot sa mukha ko nang madatnan kong wala pa si Zandy sa bahay. Ilang araw na siyang late kung umuwi dahil sa trabaho sa opisina. Magla-launch kasi ng bagong games ang kompanya kaya palagi siyang nag-o-overtime. Naiintindihan ko naman si Zandy kaya lang hindi ko maiwasang hindi malungkot. Nami-miss ko na agad siya kahit umuuwi naman siya ng bahay. Dumeretso ako sa kwarto namin ni Zandy. Inihagis ko sa sofa ang bag ko at pabagsak na humiga sa kama. Naramdaman ko ang pagod ng katawan at utak ko kaya hinahanap na niyon ang pahinga. Pumikit ako. Nakaramdam ako ng bahagyang ginhawa ng maramdaman ko ang malambot na kama. Kinuha ko ang unan at niyakap iyon. Dahil sa pagod, hindi ko namalayang nakatulog na pala ako dahil sa pagod. Nagising na lang ako nang maramdaman kong may yumakap sa akin. Gumalaw ako at pagmulat ng mga mata ko nakita ko si Zandy. "I'm sorry, Honey hindi na kita nasundo and late ako umuwi. I have a lot of works to do in the company at hindi ko kayang tapusi
BINABA KO ang cellphone ko nang matapos ang tawag ni Ton para sa gagawin naming plano sa nalalapit na opening ng restaurant na matagal ng pangarap ni Zandy. Natawa nga ako sa pangalang naisip ni Zandy para sa restaurant. sMILES Restaurant na talagang ipinangalan pa niya sa akin. Sa dami ng magagandang pangalan na pwedeng maisip, iyon pa talaga ang naisip niya pero aaminin ko na natuwa ako at na-apppreciate ko iyon dahil sa pamamagitan niyon, naramdaman kong mahalaga talaga ako kay Zandy. Bumuntong-hininga ako habang nakaharap sa malawak na kalangitan. Tanghali na rin dahil mataas na ang sikat ng araw. Tumingin ako sa cellphone na hawak ko at nakita kong pasado alas-dose na ng tanghali. Malungkot akong pumihit at umupo sa upuan na naroon sa terrace. Nami-miss ko na agad si Zandy dahil kahit sabado, kailangan niyang pumasok sa kompanya kasama ang game developer ng kompanya para sa prototype g games na ila-launch nila. Gumising nga akong wala siya sa tabi ko at naiwan lang ang sticky no
DAHAN-DAHAN kong iminulat ang mga mata ko pero agad din akong napapikit nang maramdaman ko ang pagkirot ng ulo ko. Nasapo ko pa iyon. Mabigat din ang pakiramdam ko. Mahina akong napaungol. "A-anak! Gising ka na!" narinig kong sabi ni Mama na bakas doon ang saya at pagkagulat. Gumalaw ako sa pagkakahiga at nang akmang tatayo ako nang pigilan niya ako. "Don't move too much, anak, kailangan mong magpahinga." Nang imulat ko ang mga mata ko, tumambad sa akin ang maputing paligid at ang kakaibang amoy. Kumunot ang noo ko nang mapagtantong nasa hospital ako. Pilit kong inalala ang huling nangyari at nang maalala ko iyon, napahawak ako sa kumot na nasa katawan ko. Hindi ko alam pero kinakabahan ako sa pwedeng nangyari at sa dahilan niyon. Nasapo ko ang tiyan ko habang nagtataka. "A-anong nangyari, 'Ma?" usisa ko habang seryosong nakatingin sa kaniya. Bumuntong-hininga si Mama at Bahagyang yumuko. Lumapit pa siya sa akin at hinawakan ang mga kamay ko. Marahan niya iyong pinisil. "Last nig
HINDI KO inaasahang darating ang mga magulang ni Zandy kinaumagahan. Bakas ang pag-aalala sa mukha nila dahil sa kalagayan ko. Marahil alam na rin nila ang dahilan kung bakit ako nandito at ang nangyari sa amin ni Zandy. Kasalukuyan namang nag-aasikaso si Mama ng mga papel para sa paglabas ko ng hospital at si Papa ay nasa bahay dahil kailangan din nitong magpahinga. Ngumiti ako sa kanila kahit walang saya roon. Bahagya akong nagulat nang yakapin ako ni Tita Mandy bago siya umupo sa bakanteng upuan malapit sa akin. Habang tahimik lang si Tito Andrew na nasa parteng dulo ng hospital bed. "Kumusta ka na, hija? Are you feeling well?" puno ng concern na tanong ni Tita Mandy sa akin. Kinuha pa niya ang kamay ko at bahagya iyong pinisil. "I heard what happened between you and my son," panimula niya. "I'm sorry, hija for what he did to you. He's totally a jerk! Hindi ko kukunsintihin ang ginawa niya sa 'yo. Ang saktan ka niya habang nasa tiyan mo ang batang dinadala mo." Gumuhit ang sakit s
"Zandy?!" Napako ang tingin ko sa kaniya. Hindi ako nakagalaw. Kahit gusto kong umiwas ng tingin sa kaniya, hindi ko magawa dahil alam ko sa sarili kong nananabik na akong makita siya. Mayroon sa loob ko na gustong tumakbo para lapitan siya at yakapin. "H-honey," masuyo at narahang saad ni Zandy habang direktang nakatingin sa akin. Ni hindi kumukurap ang mga mata niya. Hindi ko alam pero nababanaag ko sa mukha niya ang pananabik. "C-can we talk?" aniya. Humakbang siya ng ilang beses palapit sa akin. Nang makabawi ako sa gulat at kabang nararamdaman ko, pinilit kong umiwas ng tingin sa kaniya dahil kung titingin pa ako sa kaniya, baka hindi ko na mapigilan pa ang sarili ko. "Why are you here? Ilang araw na ako sa hospital, Zandy pero hindi mo man lang ako nagawang puntahan. Ay! Oo nga pala, you're busy with the company kaya wala kang time para sa akin," makahulugan at sarkastiko kong sambit. Sa bawat katagang binibitawan ko, pakiramdam ko'y pinipiga ang puso ko. Mas nare-realize ko l
ISANG araw na ang lumipas simula nang makalabas ako ng Hospital. Maayos na ang pakiramdam ko pero kailangan ko pa ring magpahinga ng maayos dahil sa kalagayan ko. Ayon sa doctor, hindi raw ako dapat magpagod at ma-stress dahil sa pinagbubuntis ko. Kailangan kong ingatan ang sarili ko para sa magiging anak namin ni Zandy. Bumuntong-hininga ako habang nakahiga sa kama. Marahan kong hinimas ang tiyan ko na bahagya nang umuumbok. Ngumiti ako dahil everytime na hinahawakan ko iyon, nararamdaman ko ang connection namin ng anak ko. "I'm so excited to see you, baby," mahina kong sabi. Sa kabila ng nangyayari sa amin ni Zandy, nandito pa rin sa puso ko ang saya at ligaya dahil sa bata. Napawi ang ngiti sa mga labi ko nang maalala ko ang huling pag-uusap namin ni Zandy. Bumalik sa isip ko ang pagtalikod niya sa akin dahil iyon ang gusto kong gawin niya pero sa totoo'y gusto kong bumalik kami sa dati. 'Yong nararamdaman ko pa ang pagmamahal niya para sa akin. Namalayan ko na lang ang muling pa
Zandy's POV [The Accident] NAPAPANGITI na lang ako habang nakikita ko ang pagkataranta ni Miles sa tuwing nilalapitan ko siya at nagpapanggap na sweet kami sa harap ng mga kaibigan at katrabaho niya. Hindi ko maintindihan ang sarili ko pero may saya akong nararamdaman sa tuwing nakikita kong naiinis siya sa akin sa pang-aasar ko. Nahihiya siya sa ginagawa ko kaya pati pisngi niya namumula na hindi ko mawari kung bakit ang cute niyon sa paningin ko. Maaga pa lang nang dumating ako sa Publication na pinagtatrabahuhan ni Miles para sa gaganaping photoshoot para sa magazine cover kung saan ako ang feature roon bilang anak ng isang bilyonaryong pamilya na nagmamay-ari ng isang sikat na gaming company sa bansa. Nang pumasok si Miles sa silid ni Troy, agad na nakuha ko ang atensyon niya at hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagkagulat niya at pagtataka kung bakit nandoon ako. Mas nagulat pa siya nang sabihin ni Troy na kailangan niyang sumama sa akin sa studio para i-assist niya ako sa ph
ILANG araw na akong nasa loob lang ng bahay dahil hindi pa rin ako pinapayagan ng pamilya ko at pamilya ni Zandy na bumalik sa publication. Kailangan ko raw muna magpahinga ng mabuti para sa bata bago ako bumalik sa trabaho. Iyon din naman ang payo ng doctor sa akin kaya wala akong ibang choice kung 'di ang sundin sila para na rin sa kaligtasan ko at ng bata. Araw-araw dumadalaw si Tita Mandy at Tito Andrew sa bahay para kamustahin ang kalagayan ko. Palagi rin silang may dalang mga pagkain at iba pang pangangailangan ko. Nakikita ko ang labis na galak at excitement nila para sa magiging apo nila. Bumuntong-hininga ako habang nakatayo at nakahalukipkip sa tapat ng bintana ng silid ko at pinagmamasdan ang maaliwas na paligid. Pahapon na rin kaya makikita ang paglubog ng araw mula roon. Ilang araw ko nang hindi nakikita si Zandy at aminin ko man o hindi, labis akong nananabik sa kaniya. Pakiramdam ko, isang buwan na kaming malayo sa isa't isa. Gusto ko siyang yakapin at halikan pero al
Miles' POV HANGGANG ngayon hindi pa rin ako makapaniwala na finally, totoo, legit, tunay, confirmed nang mag-asawa na kami ni Zandy. Mayroon na kaming marriage contract na magpapatunay ng aming kasal at pag-aari namin ang isa't isa. Walang mapagsidlan ang sayang nararamdaman ko hanggang ngayon at ang sarap ng pakiramdam ko na bumabalot sa buo kong sistema. Maraming bagay ang dapat kong ipagpasalamat. Sa kabila ng mga nangyari, narating namin ang puntong ito na magkasama pa rin kami na nagmamahalan at walang handlang. Nasaktan man namin ang isa't isa, nagkamali man kami, ang mahalaga 'yong naging katapusan ng lahat nang iyon. Marami rin akong natutunan sa mga nangyari. Naintindihan ko kung gaano kahalaga ang tiwala at pakikinig sa mga dahilan at huwag unahin ang galit at bugso ng damdamin. Ang tiwala at pagmamahal ang matibay na pundasyon ng isang relasyon na ngayon ay naintindihan ko na iyon. "I love you, Honey!" ani Zandy matapos niyang bumagsak sa tabi ko. Humihingal pa siya da
Zandy's POVHINDI ko maipaliwanag ang sayang nararamdaman ko habang nakangiti at pinagmamasdan ang papalapit na si Miles. Nakasuot siya ng kulay puting wedding dress at belo na talaga namang lalong nagpaganda sa kaniya. She's the most beautiful girl I've ever have. Halata na rin ang tiyan niya dahil sa pagbubuntis niya. Sa bawat paghakbang niya, sinasabayan iyon ng himig na palaging naririnig sa mga kasalanan. Mas nagiging romantik iyon para sa amin habang bakas ang saya sa mga saksi roon.Ito na ang araw at oras na pinakahihintay naming dalawa, ang kasal na hindi plinano ng iba, kasal na hindi pinagkasunduan ng mga magulang namin, kung 'di kasal na ginusto namin at pinagdisisyunan dahil mahal namin ang isa't isa. A wedding we dream to happen and I can't wait to say 'I do' and be his lawful husband.Agad na ngumiti si Tita Emma at Tito Wesley sa akin nang marating nila ang kinaroroonan ko para ihabilin nila ang kanilang anak sa akin. Kita ko ang naluluhang mga mata ni Tita Emma."For
"BAKIT hindi mo sinabi sa akin na alam mong buntis ako?" tanong ko kay Zandy habang nakayakap ako at nakaunan sa braso niya. Dahil sa pananabik at pagmamahal namin sa isa't isa, inangkin namin ang gabing iyon matapos nang successful na opening ng restaurant ni Zandy. Masaya ako dahil sa wakas natupad na niya iyon nang kasama ako. Walang mapagsidlan ang sayang bumabalot sa akin. "Kasi alam kong galit ka pa sa akin nang araw na iyon at baka mas lalo ka lang ma-stress at makasama sa baby. Masakit para sa akin na tumalikod at sundin ang gusto mo pero wala akong magagawa dahil galit ka at nasaktan. Alam kong hindi ka pa handang tanggapin ang paliwanag ko at para patawarin ako," paliwanag niya sa akin. "I'm sorry, Honey hinayaan kong masaktan ka sa pamamagitan ko." Nakailang ulit na ba siyang sinabi iyon? Tumingala ako para tingnan siya. "Can you please stop saying sorry? I forgiven you and that's enough. Tapos na ang bagay na iyon at dapat na nating kalimutan at simulan ang bagong buhay
Zandy's POV(Bago ang birthday ni Miles)"IBA rin talaga ang epekto sa 'yo ni Miles, ah. The last time I knew, you're not like this. Ni hindi ka mahilig magbigay ng regalo sa ibang tao bukod kay...I mean, it's not usual for me to see you being like this with other girl," manghang sambit ni Ton sa akin habang papalapit kami sa isang jewelry shop sa loob ng mall kung saan kami nandoon para bumili ng regalo sa darating na birthday ni Miles. "Ako nga never nakatanggap ng regalo from you," maktol pa nito.Natawa ako at napailing. "Ano'ng hindi? I remember when were in high school I bought you a backpack," pagpapaala ko sa kaniya.Kumunot ang noo ni Ton habang nakatingin sa akin. "Backpack? Are you kidding me, Zandy? As far as I know you bought that backpack dahil Christmas party iyon and you need to present me a gift." Napasinghap si Ton at saglit na kumiling ang ulo.Natawa ako. "Christmas party ba 'yon? I thought I gave you the gift because it was your birthday," pagdadahilan ko pa para
PUMIKIT ako ng mariin at pilit kong kinakalma ang sarili para sa batang nasa sinapupunan ko. Muli kong tiningnan si Zandy na bakas ang pagkadismaya at sakit sa mukha ko habang nag-aalala at nababahala ang emosyong nakarehistro sa mukha niya. Suminghap ako. Pinahid ko ang luha sa mga mata ko, saka umiling bago tuluyang tumalikod at humakbang palayo kahit mabigat ang mga paa ko para ihakbang ang mga iyon. Sunod-sunod na tumulo ang luha sa mga mata ko dahil sa matinding sakit dahil sa pagguho ng pag-asa kong magkakaayos pa kami. Huli na pala ako. Habang magkalayo kami, nagkaroon na pala ng pagkakataong magkabalikan si Zandy at Beverly. Sobrang sakit dahil kung kailan handa na akong ayusin ang lahat, wala na pala akong pag-asa dahil huli na ang lahat para sa aming dalawa. "Honey! Stop, I'll explain," narinig kong sigaw ni Zandy. Hindi ko na alintana ang mga customers na nandoon sa loob. Pinilit kong hindi lumingon kahit gusto ng puso kong harapin siya. 'Yong pagtawag niya sa akin ng 'Ho
HALOS hindi ako nakatulog nang nagdaang gabi dahil sa kakaisip ko kay Zandy dahil sa mga sinabi ng taong nasa paligid ko na isa lang din ang gusto nilang sabihin sa akin, na bigyan ko ng pagkakaton si Zandy na maging ama at asawa sa bata at sa akin. Gayon din ang pagkakataon na baka tuluyang mawala si Zandy sa akin kung hahayaan ko siyang lumayo. Tumayo ako mula sa pagkakaupo ko sa gilid ng kama. Lumapit ako sa side table na naroon at kinuha ang isang envelope. Binuksan ko iyon at nakita ko ang pangalan ng sMILES Restaurant na itinayo ni Zandy sa tulong ni Ton. Invitation iyon para sa opening niyon at ipinidala ni Ton sa akin ang invitation. Gaganapin ang opening sa isang araw at hanggang ngayon, pinag-iisipan ko kung dapat ba akong pumunta roon o hindi. Napangiti ako nang mabasa ko ang pangalan ng restaurant na si Zandy mismo ang nag-isip at hindi niya naisipang palitan pa iyon. Bumuntong-hininga ako. Binalingan ko ang umuumbok kong tiyan. Hindi ko maiwasang hindi mapangiti. Hinim
HABANG mas tumatagal na magkahiwalay kami ni Zandy, mas lalo akong nahihirapang kalabanin ang sarili ko para puntahan siya at ayusin ang lahat sa amin. Naghihintay ako sa kaniya at nagbabakasakaling darating siya para sabihing mahal niya ako. Nami-miss ko na siya at alam kong kailangan ko siya sa tabi pero may kung ano'ng pumipigil sa akin para puntahan si Zandy. Marahil iyon ay ang pride at konting galit ko sa kaniya dahil sa nangyari. Bumaling ako sa tiyan ko na umuumbok na dahil sa pagbubuntis ko. Bahagya na ngang halata iyon kung titingnan. Ngumiti ako at marahang hinimas ang tiyan ko. Palagi kong kinakausap ang bata sa tiyan ko at hinihimas iyon dahil pakiramdam ko'y malapit sa akin si Zandy dahil pinapaalala sa akin ng bata ang ama niya. Bumuntong-hininga ako. Nagpasiya akong bumaba ng kama ko at lumabas ng silid dahil pakiramdam ko'y mababaliw na ako roon. Dumeretso ako sa sala. Hanggang ngayon kasi, hindi pa rin ako pinapayagan ng pamilya ko at pamilya ni Zandy na bumalik sa
"KUMUSTA ka na, hija?" puno ng pag-aalalang tanong ni Tita Mandy sa akin. Kanina pa silang nandito sa bahay para dalawin ako at kamustahin. Abala naman sa pag-uusap si Papa at Tito Andrew sa sala habang nagluluto si Mama sa kusina. Pilit akong ngumiti habang nakaupo sa kama ko. Kinuha ni Tita Mandy ang kamay ko at marahan iyong pinisil. "I mean, kumusta na ang puso mo?" Simple siyang ngumiti. Hindi agad ako nakaimik. Seryoso lang akong nakatingin kay Tita Mandy. Kumusta nga ba ang puso ko? Sa sarili ko'y alam kong hindi ok. Ngumiti ako. "Magsisinungalin po ako, 'Mama kung sasabihin kong ok ang puso ko...kasi ang totoo po...h-hindi ako ok. I'm trying to be ok kasi alam kong may bata sa sinapupunan ko pero everytime na naiisip kong magkakaanak ako, naiisip ko rin si Zandy." Saglit akong huminto sa pagsasalita. "It's been a week since we last talked at nami-miss ko na siya. Sa maikling panahon na naghiwalay kami para sa space na hinihingi ko, marami akong na-realize. Alam ko, 'Ma na kai
ILANG araw na akong nasa loob lang ng bahay dahil hindi pa rin ako pinapayagan ng pamilya ko at pamilya ni Zandy na bumalik sa publication. Kailangan ko raw muna magpahinga ng mabuti para sa bata bago ako bumalik sa trabaho. Iyon din naman ang payo ng doctor sa akin kaya wala akong ibang choice kung 'di ang sundin sila para na rin sa kaligtasan ko at ng bata. Araw-araw dumadalaw si Tita Mandy at Tito Andrew sa bahay para kamustahin ang kalagayan ko. Palagi rin silang may dalang mga pagkain at iba pang pangangailangan ko. Nakikita ko ang labis na galak at excitement nila para sa magiging apo nila. Bumuntong-hininga ako habang nakatayo at nakahalukipkip sa tapat ng bintana ng silid ko at pinagmamasdan ang maaliwas na paligid. Pahapon na rin kaya makikita ang paglubog ng araw mula roon. Ilang araw ko nang hindi nakikita si Zandy at aminin ko man o hindi, labis akong nananabik sa kaniya. Pakiramdam ko, isang buwan na kaming malayo sa isa't isa. Gusto ko siyang yakapin at halikan pero al