Enjoy po...Maraming salamat sa mga nagbabasa at nag-add sa library nito.
"What did you do, Justin?" Gulat na napalingon si Justin nang biglang sumulpot si Reynald. Ang tangkang pagtulong nito sa akin ay hindi na rin natuloy. Tumayo siya ng tuwid, humalukip, at sumandal uli sa locker. "Anong ginawa n’yo kay Erica?" Nilapitan ako ni Reynald at umupo sa harapan ko. Ang talim din ng tingin nito sa pinsan niya at kung makasinghal kuno ay parang totoong galit. Alam ko namang um-acting lang siya. "Erica, what did they do to you?" I was writhing in pain, at hindi ko kayang sagutin ang fake niyang concern. "Erica…" Hinawakan nito ang kamay ko na hinayaan ko lang. "Masakit ba?" hinihipan niya pa iyon na sandaling ikinalaki ng mga mata ko. Impaktang Shaira. Alam kong nagseselos siya dahil sa paglapit-lapit nitong si Reynald sa akin, kaya niya ginawa sa akin 'to. Ito nga rin kasi ang ginagawa nila sa mga babaeng umaaligid-aligid dito sa malanding lalaki na 'to. "Sumosobra na kayo. Hindi na tama itong ginagawa n'yo!" Na kay Justin na ang tingin niya. Matalim at ma
“May masakit ba sa'yo, Erica? Nahihilo ka ba?" nag-aalalang tanong Reynald. Hindi ko napigil ang pagsalubong ng mga kilay ko. Rinig ko pa ang labas sa ilong na tawa ni Myra. " 'Wag mo nga akong hawakan," sita ko, sabay tampal sa kamay niya at tinulak pa siya. Ang lakas ng loob niya na haplusin ang pisngi ko. Pinakita ko sa kanya kung paano ko pinahid ng paulit-ulit ang pisngi ko na parang diring-diri sa ginawa niya."Erica, sorry, concern lang naman ako. Baka kasi may iba ka pang nararamdaman o baka may iba pang masakit sa’yo. Balik na lang kaya muna tayo sa clinic. Pahinga ka muna do'n—""Pwede ba, Reynald. Tigilan mo na itong fake mong pagbait-baitan," madiin kong sabi saka nilampasan siya."Reynald, isip ka ng ibang tactic. 'Di umobra ang pagbait-baitan mo," pang aasar pa ni Myra, bago sumabay sa paglalakad ko."Haba ng hair mo today! Um-effort si Papa Reynald, 'yon nga lang hindi umobra sa nerd,” ngisi na naman nitong sabi at panay din ang lingon niya. Hindi ko alam kung sumusun
Paulit-paulit akong napapailing. "You like me huh?" naiirita kong tanong. Sarap supalpalin ng bibig niya. Sinadya niya pang lakasan ang boses, halatang kumukuha ng atensyon sa mga taong dumadaan. Gusto yata nito na dumugin ako ng lahat. Ngiti at paulit-ulit na nagpagtango ang sagot niya kasabay ang paglapit sa akin. "D'yan ka lang." Pandidilat ang kasabay ng sinabi ko. May kasama pang duro. Akmang hahawakan na naman niya kasi ako. Feeling talaga 'to. "Erica, hindi pa ba sapat ang ginawa ko kanina? Pinagtanggol na nga kita sa mga kaibigan ko. Ano pa ba ang dapat kong gawin, maniwala ka lang na gusto kita?" Nasapo ko ang noo ko. Gusto ko pa nga sanang tumawa ng tumawa, pero baka naman isipin niya na natutuwa ako dahil gusto nga raw niya ako. "Feeling dehado ka rin 'no? So, gusto mo magpasalamat ako dahil you chose me over your friends? Tingin mo, happy ako dahil gusto mo ako? Gusto ako ng isang Reynald Punzalan—ang pantasya ng mga kababaihan na saksakan ng yabang at kamanyakan." Hi
Yuko ang ulo at parang wala sa sarili akong naglalakad papunta sa school. Paanong hindi ako mawala sa sarili, demonyo ang kapareha ko sa project. Buo ang loob ko na ipasa ang lahat ng subjects ko para maka-graduate at maka-alis na sa paaralang ‘to. Paano pa mangyayari ‘yon? Hindi ko nga alam kung paano e-approach si Justin. Hindi ko alam kung paano namin gagawin ang project.“Erica,” mahinahong boses ang narinig kong tumatawag sa akin, pero hindi ako nag-abalang pansinin. “Good morning,” sabi pa nito habang nasa tabi ko na. “Sayang, ako na lang sana ang partner mo, at hindi ang pinsan ko." Napilitan akong lumingon. Kaagad sumalubong ang fake na ngiti ni Reynald. Gusto ko nga sanang talakan na naman. Pero wala na nga akong energy. Naubos kahapon. “Tingin mo, gusto kitang maging partner?” medyo gigil kong tanong. “Alam ko namang ayaw mo rin akong maging partner, but me, gustong-gusto ko. Ang malas lang at si Myra pa ang partner—”“Wow! Ikaw pa talaga ang malas?” biglang sulpot ni My
“Ano na naman ang ginawa mo, Justin?” Narinig kong sigaw ni Reynald kasabay ang pagbagsak sa mga bigsig niya. “Wala akong ginawa, Reynald—” “Ano ba? Talagang magtatalo pa kayo? Kita n’yo na nga na kailangan ng tulong ang kaibigan ko!” sikmat na sabi naman ni Myra, bago tuluyang nagdilim ang paningin ko. “Erica?” Kapa ko ang ulo ko, at hindi pa kaagad maidilat ang mga mata. “Erica, pinag-aalala mo ako,” Nag-aalalang mukha ni Myra ang bumungad sa akin pagmulat ko. “Kumusta na ang pakiramdam mo?” tanong nito sabay hawak sa noo ko. “Ang init mo pa.” “Ayos na ako, at saka, hindi pa naman ako mamamatay,” sabi ko sabay naman ang paggala ng paningin ko sa kwartong kinalalagyan ko ngayon. “Hindi mamamatay! Bunganga mo din minsan walang preno. Kilabutan ka nga sa sinasabi mo,” sita nito sa akin. “Ano ba kasi ang nangyari? Bakit ako nandito?” tanong ko habang ang tingin ay nasa dextrose bag na nakasabit sa stand. Napatingin din ako sa kamay kong balot na balot. “Ewan sa’yo, Erica! Tatano
"Oo, ayoko na magkaroon ng utang na loob sa'yo!" sagot ko. Nagulat ako sa biglang pagdating at pagsabat ni Reynald, pero agad ko namang nasagot ang tanong niya. Pasikmat pa nga, para ramdam na ramdam niya na ayoko at hindi ako natutuwa sa tulong na ginawa niya. Rinig ko ang pahapyaw niyang tawa na sinundan ng buntong-hininga. Um-acting na naman siyang affected sa sinabi ko. "Erica, alam mo, ang hirap at ang sakit mo palang gustuhin—""Pinsan, pinaggagawa mo sa sarili mo? Nagmumukha ka nang tanga. Tigilan mo na nga 'yang bait-baitan mo. Lalo na ang drama mo. Hindi bagay sa'yo." Napapikit ako ng todo nang marinig ang boses ni Justin.Kahit saan na lang ay bigla na lang sumulpot ang mga demonyo na 'to. Ewan ko ba kung bakit lagi kaming nag-aabot. Para kaming may mahabang tali sa mga kamay na hindi maputol-putol. "Ano ba naman 'to? Akala ko makapagpahinga ako ng maayos ngayon, hindi pala. Hanggang dito kasi sa hospital, boses at kayabangan pa rin ng mga demonyo ang naririnig ko," nangh
Mapakla akong tumawa. “Wala… wala akong tinatago, Myra. Bakit ba iyan kaagad ang pumapasok sa utak mo?” tanong ko sabay iwas ng tingin.“Kasi nga, ang weird mo. Wala ka nga bang tinatago?” tanong nito ulit.Ang kulit din talaga niya. Umiling na lang ako. Kaya lang tingin niya ay nagdududa pa rin. "Ang totoo, kaya ayokong pumasok ka sa kwarto ko, hindi kasi ako komportable—hindi ako komportable na may ibang tao na pumapasok sa comfort zone ko, Myra. Nakakahiya. Makikita mo pa ang mga kalat ko.” putol-putol kong palusot.“Makalat ka?” tanong niya na para bang hindi makapaniwala na makalat akong babae.Tipid akong ngumiti. “Kita mo naman siguro ang buhok ko at hitsura ko. Ang kalat, hindi ba? Malamang kwarto ko mas matindi pa ang kalat.” Hindi na siya nagsalita, nakamot na lang niya ang ulo, pero wala pa ring pagbabago sa tingin niya na parang binabasa pa rin ako. “Totoo ang sinasabi ko, Myra. At saka, ayoko rin kasi na hawakan ng ibang tao ang mga gamit ko. Sanay nga akong mag-isa—san
“Anong sabi mo? Nilandi ko ang pinsan mo? Hindi ba't the nerd ang tawag mo sa akin, nag-level up na ba? Naging malanding the nerd na?” Ramdam ko ang pagsingaw ng init sa ulo ko. Kumulo ang dugo ko. Bumitiw ako sa stand. Kung kanina ay lumalayo ako nang lumapit siya. Ngayon ay ako naman ang lumapit. Gusto kong hampasin ang mukha niya. Nakakapanggigil. Walang kurap akong tumitig sa hambog niyang pagmumukha. Naikuyom ko pa ang kamao ko sa puntong halos bumaon na ang mga kuko ko sa palad ko.“Maang-maangan ka pa, pumatong ka nga—”Mapakla akong tumawa. Napapailing pa ng paulit-ulit. “Iyan ba ang sinabi niya? Pumatong ako? At talagang naniwala ka? Kung ikaw kaya ang patungan ko? Tatayuan ka ba?” walang preno kong tanong. Nasobrahan yata ako sa tapang ngayon at kung ano-ano na lang ang lumabas sa bibig ko. Nahiya akong bigla. Parang umurong ang dila ko at bigla rin akong nanghina. Pero pinilit kong ‘wag magpahalata. Nagtapang-tapangan pa rin ako, kahit ang totoo ay naduduwag na naman ako.
This is it. Ang araw na pinakahihintay namin ni Justin. Our wedding. Hindi mawala-wala ang ngiti sa aming mga labi habang hinihintay na sabihin ni father ang magic word. “You may now kiss the bride—” “Uhmm… mwah!” “Justin," mahina ko siyang hinampas. Pero nakangiti naman. Paano ba naman kasi, hindi pa nga tapos si father na sabihin ang magic word, nauna na akong sunggaban ng halik ni Justin na nagpatawa sa lahat na dumalo sa kasal namin. Maging si father ay natawa na lang at nailing. Masyadong atat itong mahal ko. “Humanda ka later," bulong pa nito sa akin. Malandi ko siyang nilingon. “Matagal na akong handa," bulong ko naman sa kanya na nagpakagat labi sa kanya. Kumislap pa ang mga mata. “ ‘Wag na kaya tayong pumunta sa reception, diretso honeymoon na tayo nang makarami," landing bulong na naman nito habang palabas na kami ng simbahan, at sinabuyan ng mga rose petal ng mga bisita. “Ikaw talaga—" Kurot sa tagiliran niya ang tumapos sa pagsasalita ko. Kaharap na kasi namin
“My nerd," malambing na sabi ni Justin, sabay ang mahigpit na yakap mula sa likuran at may pahabol pa na halik sa leeg ko. “Ano ba ang ginagawa mo rito? Kanina ka pa namin hinihintay sa loob," dagdag sabi pa nito na sumabay sa pagsiklop ng mga kamay namin.Nilingon ko rin siya at nginitian ng matamis. “Nagpapahangin lang at saka may iniisip din," sagot ko. Sumulyap pa ulit ako sa kanya at sumandal sa dibdib niya. “Isip na naman? Kasama mo na nga ako kaya hindi mo na ako kailangan isipin. Ang kailangan mo na lang gawin ay…” Pinihit niya ako paharap sa kanya. Ngayon ay diin na diin na naman sa akin ang katawan niya. Pinulupot ko naman ang mga kamay ko sa batok niya na agad nagpangiti sa kanya ng sobrang tamis. At sa tuwing ganito siya ka lambing ang saya ko, parang laging hinahaplos sa puso ko. "Ang yakapin, halikan, lambingin, at landiin ako, ‘yon ang kailangan mong gawin at hindi ang mag-isip,” ngising sabi nito, at syempre may kasabay na naman ‘yong halik sa labi ko na nagpapapikit
Mabagal na humakbang palapit sa amin si papa, at ang tingin nito ay nakatutok pa rin kay Justin. Si Justin naman panay kamot na lang sa ulo at ngayon ay yuyuko-yuko na. Mukhang magkakaproblema na naman yata kami nito. Justin naman kasi!“Move!” pasikmat na utos ni papa. Turo nito ang kabilang side ng couch. Agad namang sumunod si Justin. Ang bilis nga niya kumilos. Takot yata mahampas ng bote. Mabuti na lang at nilagay na ni papa ang bote ng alak sa lamesa, at saka umupo sa pagitan namin ni Justin.“Tinatanong kita, Justin? Saan kayo magpapakasal?” madiin na tanong ni papa. “S-sa simbahan po,” nauutal na sagot nito sabay naman ang pagyuko. Ang bait na nga niyang tingnan. Behave na behave; walang bakas ng pagiging abusado. Kakaibang ngisi naman ang sagot ni papa, at saka nilingon ako. Ako naman ang napakamot sa ulo. “Sigurado kayo?” Makahulugan pa rin ang tingin niya sa akin na parang binabasa ang ekspresyon ng mukha ko. Eh, ekspresyon nga niya ang nabasa ko. Ekspresyon na nagsasab
“Erica, ingat ka palagi ha?" Ako naman ang hinarap ni Myra, matapos ilabas ang galit nito sa kuya ko na ngayon ay hindi na makapagsalita at humupa na rin ang galit. Wala na nga sa amin ni Justin ang tingin niya. Na kay Myra na. Napailing-iling na lang si papa habang nakatingin sa kanya. Strict nga rin si papa, pero hindi naman katulad ni kuya na talagang nambubugbog kapag ayaw niya sa tao o kung pakiramdam niya ay may masamang balak ito. “Maging masaya ka; kayo ni Justin. Don’t let anyone ruin the love you have for each other, kahit pa ang isang ‘yan," sabi pa ni Myra habang turo si Kuya.Masaya na dapat ako, pero dahil aalis si Myra, malungkot na naman ako. Paano naman kasi, sumobra na ‘to si kuya sa pagiging strict, kaya ang babae na makakasama sana niya habangbuhay, mawawala pa. Hindi nag-iisip! “Myra, mas magiging masaya ako kapag dito ka lang. ‘Wag ka nang lumayo, please," pakiusap ko sa kaibigan kong ngumiti lang ng mapait.“Kuya, ano ba?! Tatayo ka na lang ba? Wala kang gagaw
“Justin,” hagulgol ko habang yakap-yakap na rin siya ng mahigpit. “Ang lamig-lamig sa labas, Justin. Ano ba ang pumasok sa utak mo, at sumugod ka rito?”“Shh… ‘wag ka nang umiyak,” nanginginig nitong bulong. “Paano akong hindi iiyak? Nabugbog ka na nga, nag-palamig ka pa. Paano kung magkasakit ka?" humihikbi kong sabi kasabay ang pagtaas at baba ng kamay ko sa likod niya. Alam ko kasi na giniginaw siya. Ang lamig ng pisngi at labi niya na ngayon ay dumidiin sa leeg ko. "Gusto nga kitang makita, my nerd. Gusto kitang makasama. Wala akong pakialam kung gaano man kalamig sa labas. Wala na rin akong pakialam, mahuli man ako ng mga magulang mo, at lalong wala akong pakialam, bugbugin man ulit ako ng kuya mo. Hindi na ako papayag na magkahiwalay pa tayo. Hindi ko na hahayaan na may humadlang pa sa ating dalawa, kahit buong angkan mo pa ang makakalaban ko.” Parang maiiyak nitong sabi.“Justin," bumitiw ako sa pagyakap sa kanya, at kinulong sa mga palad ko ang pisngi niya, at saka maingat ko
Hindi matigil ang iyak ko habang sakay ng kotse ni Kuya Eman. Si Myra naman, panay haplos naman sa likod ko at paulit-ulit na nag-so-sorry. Hindi nga raw niya in-expect na sasaktan na naman nito si Justin. Akala niya ay kakausapin niya lang kami. Pero hindi iyon ang nangyari.“Tahan na Erica,” alo pa nito sa akin. Akala niya nagbago na si kuya at hindi na barumbado, pero mali siya. Ang bilis pa rin pala nitong magalit, at kapag nasimulan na ang galit o init ng ulo nito, ang hirap na pakalmahin. “Kaya pala gustong-gusto mong magtrabaho sa HI-Techno. Co. dahil ang abusadong si Justin pala ang CEO! Ginawa ka pang personal assistant? Para ano, ha? Para abusuhin ka? Para magagawa niya ang gusto niyang gawin na walang pipigil sa kanya? Sira-ulo!” singhal ni Kuya Eman. Paminsan-minsan pa nitong sinusuntok ang manibela. Hindi ako sumagot o kontrahin ang mga sinasabi niya. Kahit mali pa ang iniisip niya; kahit mali pa ang mga sinasabi niya, wala na akong pakialam. Si Justin ang inaalala ko.
“Nagkita kayo? And you didn’t tell me?" malungkot na tanong ni Justin. Tuluyan na rin siyang bumitiw sa akin. “Justin, hindi—" akmang hahawakan ko siya, pero umatras siya. “Justin naman e. Mahigit isang taon na nga kasi ‘yon; hindi ko na nga sana naalala; nakalimutan ko na," parang maiiyak kong sabi. Nakakalungkot kasi; nakakasama ng loob ‘to si Justin. Nagagalit na lang siya basta, at parang ayaw na niyang makinig sa akin. Ayaw na niya sa akin. Gano’n-gano’n na lang. Porket may hindi lang ako nasasabi sa kanya, nagagalit agad. " ‘Yon na nga, mahigit isang taon pa lang, Erica. Kaya imposible na nakalimutan mo na agad ang pagkikita n’yong dalawa. Unless kung wala ka talagang balak sabihin sa akin.” Napayuko na lang ako, at pa simpleng pinahid ang mga luha ko na hindi ko na magawang pigilin. “Ikaw din naman, Justin, nilihim mo rin naman ang tungkol kay Reynald. Pero hindi naman ako na galit ng ganito,” tampo kong sabi. Sandali rin akong sumulyap kay Reynald na ngayon ay parang na-g
“Hindi! Kung pwede nga, ayoko na makita ka pa ng pinsan kong ‘yon. Naalala ko lang ang nangyari noon!" pasikmat nitong sabi sabay hapit sa baywang ko at binuksan ang pinto. “Ayoko nga na lapitan ka pa ng ibang demonyo! So, I need to do this," bulong pa nito habang nasa harap na kami ng secretary niya. Kung ano ang gulat na nararamdaman ko sa ginawa nitong si Justin. Gano’n din ang nakikita ko sa mga mata ng secretary niya na talagang nanlaki at hindi na kumurap. Hindi na nga rin yata humihinga. Umawang na lang din ang labi. “Justin, ano ba ‘tong ginagawa mo?" pabulong kong tanong na may kasabay na ngiting aso. Itinaas ba naman ni Justin ang magkahawak na naming kamay at dinala iyon sa labi niya; paulit-ulit na hinalïkan, tapos ngumiti ng pagkatamis-tamis habang nakatingin sa akin.“Ms. Clark," tawag nito sa secretary niya na kumurap-kurap; parang napuwing. Lumunok din ng paulit-ulit na parang may bumara sa lalamunan niya na hindi matanggal-tanggal.“W-what is it, Sir Justin?" na-uuta
Mas dumiin pa ang katawan ni Justin sa akin, sa puntong halos lumapat na ang likod ko sa lamesa. Napapaliyad na lang din kasi ako na para bang bumigat ang ulo ko, at ngayon nga ay naigala niya pa ng husto ang labi niya sa leeg ko. At kung kanina ay ang malakas na tïbok lang ng puso ko ang naririnig ko, ngayon ay pati na ang sa kanya ay naririnig ko na. Sumabay din ang malakas naming paghinga sa tunog ng halik niya. Nakalulunod ang nararamdaman kong init ng katawan. Dati ang eksena ‘to ay sinusulat ko lang. Nababasa ko lang pero ngayon ay naranasan ko na mismo, at dito pa sa loob ng office ng boss ko na bawal ang office romance. “Justin…” paungol kong tawag sa pangalan niya na imbes sagutin ako ay lalo pa akong idiniin sa lamesa at sinabayan pa ng paghagod. Totoo pala na kapag mahal mo ang isang tao, at nasa ganitong sitwasyon na kayo, kahit ayaw mo, kahit nasa matinong pag-iisip ka naman, at wala sa impluwensya ng alak ay bibigay ka na lang ng kusa na parang hindi na marunong mag-is