ทดลองอยู่

 -2-

“กูบอกแล้ววว~ ว่าความสุขในชีวิต มันจะหายไป 30%” ต้อมพูดขึ้นหลังจากที่เขายืนมองการสนทนาระหว่างซันกับพลอยรุ่ง ส่วนพวกเพื่อนของซัน ก็พยักหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง

(- -) (_ _) (- -) (_ _) และยังคงรวมกลุ่มยืนดูสถานการณ์อย่างใกล้ชิด

“แต่ถ้าเมียกูเป็นแบบนี้! กูยอมนะ” โข่งพูดขึ้น หลังจากเขายังคงมองการสนทนาระหว่างพลอยกับซัน

(- -) (_ _) (- -) (_ _) พวกเพื่อนซันที่เหลือก็พยักหน้าอีกตามเคย

“คุณเป็นใคร” ซันสถบคำพูดออกมาด้วยทีท่าไม่พอใจ

“เมียมึงไง!!” พวกเพื่อนๆ ของซันระหว่างที่ยืนดูสถานการณ์อยู่ พวกเขาก็ตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดัง จนซันต้องหันหน้าไปมองค้อนใส่

“พวกมึงเงียบ!” ซันทำท่าทางคิ้วขมวด ชี้หน้าไปยังเพื่อนๆ ของเขา

“ครับ!” (_ _*) พวกมันตอบกลับคำพูดผมทันที พร้อมกับหยิบแก้วเบียร์มาดื่มด้วยท่าทีหงอยๆ แต่พลอยรุ่งก็ยังคงยืนกอดอก ยืนประจันหน้ากับผม เธอจะเอายังไงกับผมครับ นี่! ขนาดยังไม่ได้แต่งงานกัน เธอยังวางมาด วางท่า ขู่ผมขนาดนี้ เรื่องอะไรผมจะยอม

"ผมไม่กลับ ผมจะอยู่ปาร์ตี้กับพวกมัน เชิญคุณกลับไปคนเดียวเห๊อะ!" ผมทำทีท่าไม่สนใจ พร้อมกับหยิบแก้วเบียร์มาดื่มกับพวกเพื่อนผม แต่แปลกมากเลยครับ ทีเธอยังคงยืนยิ้ม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมเธอยังตกลงผมอย่างง่ายดาย ยัยนี่อ่านใจยากชะมัด

"โอเคค่ะ (^_^) " เธอตอบผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ผมกับรู้สึกว่า...ยัยนี่ต้องมีอะไรแน่ๆ หลังจากที่เธอตอบผม เธอก็เดินออกจากกลุ่มพวกผมไป คิดจะมาวางท่ากับผมเหรอ ไม่ยอมหรอก

"มึงแน่ใจนะไอ้ซัน!!" โย่งพูดขึ้น ทุกคนกลับมาร่วมกลุ่ม นั่งจิบเบียร์กันเหมือนเก่า เพลงยังคงดังสนั่นหวั่นไหว แสงสีเสียงยังคงอลังการ ผู้หญิงที่เต้นยั่วอยู่บนเวที ก็กำลังโยกย้ายส่ายสะโพก คลอเคลียกับเสาอย่างเซ็กซี่ เข้ โข่ง ก็กำลังหยอกล้อกับสาวๆ ที่เดินผ่านกันอย่างสนุก เมฆกับต้อมก็ไปลากสาวจากโต๊ะข้างๆ มารวมแจมกับพวกเรา โย่ง ก้อง ก็ทำหน้าที่ชงเบียร์ ค่อยเติมน้ำแข็ง บรรยากาศมันกลับมาเป็นปกติ

"เอ้าา ชน!!" ต้อมพูดพร้อมกับชูแก้วเบียร์ขึ้น พวกเราก็ชูแก้วขึ้นมาชนกันอย่างสนุกสนาน รวมถึงผู้หญิงที่ต้อมกับเฆมคว้ามานั่งด้วย

พรึ่บ!

"ไฟดับเหรอว่ะ" ก้องพูดหลังจากทุกอย่างเงียบสงบ เพลงหยุด ไฟแสงสีเสียงดับ ผู้หญิงที่เต้นบนเวทีเดินลงมาจากเวที สาวเด็กเสิร์ฟก็ช่วยกันเก็บข้าวของ ทุกคนพร้อมใจกันเดินออก พวกเขามองหน้ากันด้วยทีท่างงๆ

"หรือไฟไหม้ว่ะ!!" โย่งพูด และมองบริเวณรอบๆ ด้วยความสงสัย

"ต้องขอโทษนะครับ วันนี้ผับเราปิดแล้ว ขอให้ทุกคนเดินทางกลับกันโดยสวัสดิภาพ ขอบคุณคร๊าบบ~ " ไม่นานนักก็มีเสียงประกาศจากผับ ทุกคนก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองทันที

"สี่ทุ่ม!!" ทุกคนตะโกนออกมาพร้อมกัน มองหน้ากันอย่างงงๆ เพราะปกติผับจะต้องปิด ตีสอง แต่นี่มันสี่ทุ่มเท่านั้น

"คุณจะกลับได้หรือยังคะ!" ทุกคนหันไปทางต้นเสียง ก็พบว่าพลอยรุ่ง ยืนอยู่หลังโต๊ะที่พวกเขานั่งจิบเบียร์กันอยู่ ท่าทางเธอดูน่ากลัว สายตาจ้องซันเขม็ง พวกเพื่อนซันที่เหลืออ้าปากค้าง วางแก้วเบียร์ ยืนเรียงแถวหน้ากระดานเรียงหนึ่ง ก้มหน้าก้มตาอย่างรู้สึกผิด พวกผู้หญิงมารวมแจมกับเขา ก็พร้อมใจกันเดินออกไปอย่างสงบ

"อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือคุณ" ซันวางแก้วเบียร์ลง ก่อนจะทำสีหน้าไม่พอใจใส่เธอ

"ใช่! ผับปิดแล้ว คุณก็ควรกลับบ้านกับฉัน" เธอยังคงยืนกอดอก เชิดใบหน้าตัวเองด้วยท่าทางมั่นๆ สายตาก็ยังจ้องซันอย่างไม่ละสายตา

"เมียไอ้ซันโคตรโหดเลยว่ะ มาเหนือเมฆชิบ! สั่งปิดผับได้ด้วย" ก้องพูดกระซิบกระซาบกับเพื่อนๆ ของเขา

"แต่มันก็โชคดีอยู่ดีนั่นแหละ เมียสวยขนาดนี้ เป็นกูไม่ออกจากบ้านนะโว้ย นอนกกเมียอยู่ที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอว่ะ" โย่ง ก็กระซิบกระซาบ กับเพื่อนๆ ของเขา

"นี่คุณ!! มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ เรายังไม่ได้แต่งงานกัน คุณจะมาบังคับผมแบบนี้ไม่ได้" ซันพูดด้วยท่าทีโมโห แต่พลอยรุ่งก็ยัง

ยืนยิ้มเยาะด้วยความพอใจ

"อีก 2 อาทิตย์เดี๋ยวก็เป็น พ่อแม่คุณบอกว่า ฉันสามารถทำอะไรกับคุณก็ได้" เธอพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย สีท่า ท่าทางเธอดูสบาย และจ้องสายตาให้กับบุคคลที่อยู่ตรงหน้าตลอดเวลา

"แล้วผมจำเป็นต้องเชื่อคุณไหม ไปปาร์ตี้ที่อื่นกันต่อเถอะพวกมึง ไม่เมาไม่เลิกโว้ย!"พวกเขาทำทีท่ายึกยัก ไม่ยอมเดินออกไป ยังคงก้มหน้าก้มหน้า ไม่กล้าสบตาให้กับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เพราะตอนนี่เธอดูน่ากลัว เหมือนกับมีรังสีบางอย่างกั้นพวกเขาไว้แบบนั้นแหละ

"มึงแน่ใจนะไอ้ซัน!" โย่งพูดพร้อมกับจับข้อมือของซันเอาไว้ เพราะเขารู้ว่า เธอให้ไปต่อที่อื่นพลอยก็น่าจะตามพวกเขาไปได้อยู่ดี

"เพื่อนของซันใช่ไหมคะ ฉันชื่อพลอยรุ่ง" พลอยรุ่งยิ้มทักทายพวกเขา จากที่ก้มหน้าก้มตากันเมื่อสักครู่ ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มสบตากับหญิงสาวแสนสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันที เธอยืนมือเข้าไปหาต้อม พร้อมกับรอยยิ้มหวาน ที่ใครๆ เห็นก็ต้องอ่อนระทวยกันทุกคน ต้อมรีบยืนมือเข้ามาจับทันที มือทั้งสองกุมมือหญิงสาวแน่น สายตาวิ้งเป็นประกายส่งตรงไปทางพลอยรุ่ง (*o*) 

"ผมต้อมครับ รุ่นพี่ไอ้ซันมัน" ต้อมรีบพูดแนะนำตัวเองทันที

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ (^_^) รอยยิ้มหวานๆ ของพลอยรุ่งทำให้ต้อมใจสั่น บิดซ้ายบิดขวา อย่างไม่อยู่สุข ก่อนที่เธอจะยืนมือไปทักทายกับคนที่อยู่ถัดไป

"ผมโย่งครับ เพื่อนซี้มันเลย" โย่งมือไม้สั่น จ้องมองมือเรียวยาวของพลอยรุ่ง โย่งใจเต้นแรง ไม่กล้าแม้แต่จะยืนมือของตัวเอง ไปจับมือของหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า จนพลอยรุ่งเป็นฝ่ายที่มาสัมผัสมือเขาแทน

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" โย่งล้มทั้งยืน พวกที่เหลือรีบพยุงมันขึ้นมาทันที เธอยืนมือไปให้กับคนที่อยู่ถัดไป นั้นคือ เข้ เข้รีบปัดมือตัวเองกับกางเกงยีนของเขา

"ผมเข้ครับ เพื่อนมันตั้งแต่อนุบาล" เข้รีบคว้ามือไปสัมผัสมืออันเรียวนิ่มของพลอยรุ่ง

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" เข้รีบชักมือกลับเอามาดมดอมทันที เธอยังคงยืนมือไปทำความรู้จักกับคนที่อยู่ถัดไป

"ผมก้องครับ รู้จักกับมันตอนเรียนมหาลัย" ก้องรีบแตะมือตัวเองสัมผัสกับมือของพลอย และก็รีบชักกกลับมาด้วยความตื้นเต้น

"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ" เธอยังคงยิ้มทักทายกับทุกคน ก้องหน้าแดงก่ำ จนเห็นได้ชัด เขาเขินพลอยรุ่งจนมองออก เธอยืนมือไปหาผู้ชายที่ยืนถัดออกไป นั้นก็คือเมฆ เมฆคว้ามือเข้ามาจับทันที

"ผมเมฆครับ ไอ้เมฆ ผู้ช่วยไอ้ซันมัน" เสียงของเมฆสั่น คำพูดของเขาแสดงทีท่าตื่นเต้น มือก็ยังสัมผัสกับพลอยรุ่งไม่ยอมปล่อย

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" เมฆยังไม่ยอมปล่อยมือออกพลอยรุ่ง สายตาจดจ้องหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่เคยเห็นใครที่้เพอร์เฟกต์และดูทีเท่าเธอมาก่อน จนพวกเพื่อนๆ ของซันตีแขนของเมฆ เมฆเลยชักมือกลับ แสดงทีท่าเขินอายทันที และเธอก็ยืนมือมาจนถึงคนสุดท้าย นั้นคือ โข่ง โข่งก้มหน้าหลบสายตาให้กับพลอยรุ่ง เขาไม่กล้าแม้จะสบตากับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย พลอยรุ่งยืนมือไปตรงหน้าเขา เขาค่อยๆ ยืนมือตัวเองเข้ามาจับมือนิ่มนั้น ก้มหน้าก้มหน้าเขินอาย มือของเขาเย็นเฉียบ

"ผ...ผมชื่อ...โข่งครับ" โข่งพูดออกมาแทบจะไม่เป็นคำ ด้วยความตื่นเต้น ทั้งๆ ที่เขามองผู้หญิงมานักต่อนัก แต่กลับมาตื่นเต้นให้กับพลอยรุ่งจนเขาทำตัวไม่ถูก

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" เธอยังคงยิ้มหวานใส่พวกเพื่อนของซัน รอยยิ้มแบบนี้มันนางฟ้าชัดๆ พวกเขาแทบจะยืนไม่เป็นท่า ความมีเสน่ห์ของเธอ ทำให้พวกเขาไม่อยู่สุข ทุกคนจับแก้มจับหัวใจตัวเองหันหน้าหันหลังบิดซ้ายบิดขวา ด้วยความเขินอาย

"ฉันขอ...."

(*O*) (*O*) (*O*) (*O*) (*O*) (*O*) พวกเขายืนนิ่งทุกคนพร้อมใจที่จะฟังคำพูดของพลอยรุ่ง สายตาส่งวิ้งๆ ให้พลอยรุ่งเป็นระยะ

"ขออนุญาตพาซันกลับก่อนได้ไหมคะ" เสียงหวานๆ และใบหน้ายิ้มของเธอ ทำให้พวกเขาแถบสลบ

"เอามันไปเลยครับ" ต้อมพูดขึ้น ทุกคนรีบผลักซันออกจากลุ่ม ทุกคนช่วยกันดันซันอย่างเต็มใจ ซันยังคงขืนร่างกายตัวเอง เพื่อไม่ให้พวกเพื่อนผลักเขาออกมาได้สำเร็จ แต่มันไม่เป็นผล เพราะแรงคนเดียวจะมาสู้กับแรงอีกหกคนได้อย่างไร จนซันกระเด็นตัวออกมาในที่สุด

 (-_-) เขาแสดงสีหน้าเซ็งอย่างเห็นได้ชัด

"มึงก็กลับไปเถอะ! พวกกูเหนื่อยว่ะ ไม่ค่อยมีแรง ร่างกายต้องการพักผ่อน" โย่งพูด หลังจากนั้นพวกเขาก็กอดคอ ยิ้มแย้มส่งสายตาให้พลอยรุ่งก่อนจะทิ้งให้ซันยืนอยู่กับพลอยรุ่งสองคน ซันส่ายหัวอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหันหน้ามาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา

"นั้น...เราก็กลับกันเถอะค่ะ" เธอจับมือซัน กึ่งดึงกึ่งลาก ออกมาจากผับ รถเฟอร์รารี่สีขาวจอดเทียบท่าอยู่ที่หน้าผับ ซันถอดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยอมขึ้นรถแต่โดยดี หลังจากเขาขึ้นรถมา เขาก็หันหน้าเข้าไปถามหญิงสาวที่นั่งหน้าพวงมาลัยทันที

"คุณจะพาผมไปไหน"

"บ้านฉันไง (^_^) " เธอยิ้มดีใจ ที่สามารถพาซันขึ้นรถมาด้วยได้ ใบหน้าเธอยิ้มตลอดเวลา ตลอดทางการขับรถ

"เฮ้ย! บ้านผมมี เลี้ยวซอยข้างหน้าเนี้ยถึงเลย คุณจอด! ผมจะลง" ซันตะโกนออกมาลั่นรถ เขาเหมือนตัวเองถูกลักพาตัว เขาพยายามแสดงท่าทางให้พลอยจอดรถ แต่มันไม่เป็นผล เธอกลับขับรถเลยซอยบ้านของซัน ก่อนจะพูดขึ้น

"ฉันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ต้องทิ้งชีวิตเสรีที่นั่น เพื่อมาแต่งงานกับคุณ คุณควรจะต้องดีใจด้วยซ้ำ"

"ไม่เลยผมไม่ดีใจ คุณกลับไปอังกฤษเถอะ ต่างคนต่างอยู่ คราวนี้ เสรีทั้งคู่ ประโยชน์เห็นๆ"

"ไม่!" เธอปฏิเสธทันที ทำให้ซันไม่รู้จะยกไม้ไหนขึ้นมาพูดต่อกลอนกับเธอ

"เพราะ!" ซันหันหน้ามาถามเธออีกครั้ง

"ฉันชอบคุณไง"

"เป็นไปไม่ได้ เราเคยเจอกันด้วยเหรอ"

"ฉันเห็นคุณในรูป ฉันก็ตกหลุมรักคุณเลย"ซันกุมขมับ ส่ายหน้า ทำสีหน้าเหนื่อยหน่าย จนพลอยขับรถมาถึงบ้านตัวเอง อย่าเรียกบ้านเลย มันคือคฤหาสน์ดีๆ นี้แหละ เธอเลี้ยวเข้ามาในบ้านที่ถูกตกแต่งด้วยความทันสมัย คฤหาสน์หลังโตสีขาว พื้นที่กว้างขวาง ถูกประดับตกแต่งด้วยไฟ รอบตัวบ้าน มันเป็นทรงผู้ดีอังกฤษ พอรถจอดเทียบท่า สาวใช้ทั้งชายและหญิงยืนเรียงแถว รอต้อนรับพวกเขาทั้งสองข้าง ซันลงมาจากรถด้วยทีท่างงๆ บ้านซันก็มีฐานะ แต่ไม่ถึงกับจะต้องมีใครมายืนต้อนรับเขาขนาดนี้

"กลับมาแล้วเหรอลูก" หญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากตัวบ้าน เธอสวมชุดสีม่วงยาว ผ้าระบาย มีผ้าคลุมสีม่วง เดินออกมาต้อนรับ พร้อมกับวิ่งเข้ามาหาซัน

"ว่าที่ลูกเขยแม่ดูดีจริงๆ ทั้งผิวพรรณ และหน้าตา" เธอเข้ามาลูบแก้มของซัน จับใบหน้าของเขา ลูบไล้ไปตามร่างกาย มือของเธอลูบต่ำลงจนเกือบจะถึงตำแหน่งของลูกชายของเขา ซันชงัก สีหน้าตกใจ ก่อนจะรีบคว้ามือของหญิงวัยกลางคนไว้ได้ทัน ฟู่วว~ เขาพ้นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะเขาสามารถที่จะปกป้องลูกชายเขาได้สำเร็จ

"อุ๊ย! สวัสดีครับ" มือของหญิงวัยกลางคนยังคงสัมผัสร่างกายซันไม่ปล่อย เฮทั้งเกาะแกะซัน ลูบไล้ไปตามเสื้อผ้าของชายหนุ่ม ใบหน้าก็ซบอยู่ที่หน้าอกของซัน เธอแสดงสีหน้ากรุ้มกริ่มกับการได้สัมผัสร่างกายของหนุ่มที่อายุอ่อนกว่า ก็มันน่าเคี้ยวนี้!

"แม่! นั้นของพลอยค่ะ" พลอยตะโกนออกมาทันที หลังจากเห็นทีท่าของแม่ตัวเอง เริ่มที่จะล่วงล้ำร่างกายว่าที่สามีเธอมากเกินไป

"แม่ก็แค่พิสูจน์ ว่าที่ลูกเขยแม่ ว่าฟิตขนาดไหน" เธอปล่อยมือออกจากซัน หลังจากที่พลอยรุ่งพูดขึ้นและแสดงท่าทีไม่พอใจใส่เธอ

"พลอยพิสูจน์เองได้ค่ะแม่ ของแม่อยู่โน่นตั้งหาก" อยู่ดีๆ ก็มีผู้ชายเดินออกมาจากบ้าน เป็นชายวัยกลางคน สวมเสื้อยืนกางเกงลำลอง เดินออกมาต้อนรับพวกเขา

"สวัสดี ฉันคือพ่อของพลอยรุ่ง ขาดเหลืออะไร บอกพ่อได้เลยนะ"

"ครับ" ซันพยักหน้าตอบกลับอย่างเกร็งๆ

"ห้องของคุณหนูจัดเสร็จแล้วนะคะ" คนใช้คนหนึ่งพูดขึ้น และนั้นก็ยิ่งทำให้ผมงง ผมมายืนทำอะไรตรงนี้ว่ะ ห้องจัดเสร็จนี่คืออะไรพลอยคว้าข้อมือผมทันที ผมทำอะไรไม่ถูกเลยปล่อยตามน้ำไป เธอเปิดประตูห้องให้กับผม มันเป็นห้องนอนโทนขาวดำที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ทันสมัย มันถูก Copy มาจากห้องผมทั้งหมด ยิ่งผมมองก็ยิ่งให้ความรู้สึกคุ้นตา มันเหมือนห้องผมไม่มีผิด ผิดแค่ตรงที่ มันไม่ใช่บ้านผมเท่านั้นแหละ

"นี้ห้องใคร!" ผมหันหน้าเขาไปถามเธอทันที ก็มันสงสัยโว้ย!

"ห้องฉันไงคะ ฉันอุสาตกแต่งตามสไตล์ที่คุณชอบทุกอย่างเลย"

"ห้องฉัน!" ผมทวนคำพูดนั้นอย่างงงๆ แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นข้าวของที่วางอยู่ที่พื้น มันคือกล้องตัวโปรดของผม กระเป๋ากล้องของผมมันถูกวางไว้ที่ห้องนี้!

"แล้วนั้นคือของผม" ผมชี้ไปตรงข้าวของที่วางอยู่บนพื้น

"ใช่ค่ะ ฉันไม่รู้จะว่างตรงไหน เลยว่าจะถามคุณก่อน"

"แล้วข้าวของผมมาอยู่ที่นี้ได้ไง"

"พ่อแม่คุณขนมาให้ ไม่เท่านั้นนะคะ เสื้อผ้าคุณก็อยู่ที่นี่หมดแล้วด้วย"

"เฮ้ย! แล้วของผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง"

"มันคือการทดลองอยู่ด้วยกันค่ะ"