EmmaNandito na ang araw na kinatatakutan ko. Natatakot akong lumabas ang katotohanan, ngunit hindi ko naisip na si Ava ang magbubunyag nito.Sinubukan kong ilihim ito. Ito ay aking kahihiyan upang tiisin at ngayon alam ng lahat. Alam ni Rowan. Sa lahat, siya ang hindi ko gustong malaman.“Ibig mong sabihin ang matalik na kaibigan ni Noah? Yung Gunner?" Tanong ni Gabe, nanginginig ang boses niya sa gulat.Napangiwi ako sa pangalan niya. Ginawa ko ang lahat ng aking makakaya upang panatilihing hiwalay ang aking buhay sa kanya. Para hindi madamay sa buhay niya. Ang lahat ay ngayon ay walang iba kundi isang gulo."Oo, Gabe. Hindi ba ito ay nagkataon lamang? Kung siya at si Cal ay hindi pa lumipat sa tabi namin, hindi ko malalaman iyon at si Emma ay nagpatuloy sa kanyang panlilinlang habang sinasaktan ang isang batang lalaki na naghahangad ng pagmamahal ng kanyang ina."Ramdam ko ang galit na nagmumula kay Ava. Napakainit noon. Kahit kailan sa buhay ko ay hindi ko nakitang tumingin s
Bumagsak si Nanay sa upuan pagkatapos ng pagpasok ko. Ang heartbroken na titig sa kanyang mga mata ay nagpapawalang bisa sa akin. Ang dismayadong tingin na binigay niya sa akin ay halos malaglag ako sa kinatatayuan.Bumitaw si Travis na kanina pa nakahawak sa akin na para bang sinunog ko siya. Dahan dahan siyang umaatras sa akin hanggang sa makalayo siya.Alam kong ang iba ay may iba't ibang antas ng pagkabigla, ngunit hindi sila mahalaga sa akin ngayon. Hindi kapag ang pamilya ko ay nakatingin sa akin na parang hindi nila ako kilala. Para akong estranghero."Pakisabi sa akin na pinaglalaruan mo ako ng masakit na biro," Pakiusap ni nanay. "Sabihin mo sa akin na wala kang anak at itinago siya sa amin sa lahat ng mga taon na ito."Gusto kong magsinungaling sa kanila para lang mawala ang heartbroken at disappointed na tingin sa mga mata nila. Alam kong hindi ko na kaya. Walang itinatago mula rito. Wala ng tatakbo mula sa katotohanan."Ako ay humihingi ng paumanhin. Kaya sorry" Umiiya
P*ta. Ito ay mahirap. Gusto kong huminto, ngunit ngayon higit kailanman, alam kong hindi nila ako papayagan."Tulad ng sinabi ko, ang mga bagay ay maayos sa loob ng ilang panahon. Hindi sila perpekto, ngunit matitiis nila. Ibig sabihin, hanggang sa gabing tinawag ako ni nanay para ipaalam na nanganak na si Ava ng isang sanggol na lalaki at na inlove si Rowan sa kanyang anak sa unang tingin. Lahat ng nasa paligid ko ay gumuho at lahat ng sakit na tinatago ko ay lumabas sa ibabaw." Sinubukan kong huminga sa sakit ng mga alaala, ngunit napakahirap.“Nasaktan ako at nagalit talaga ako. Galit sa sarili ko dahil tinanggihan ko ang proposal ni Rowan, galit kay Rowan dahil nalasing siya at natulog kay Ava, nagalit kay Ava dahil nabuntis at napangasawa ko ang lalaking minahal ko at nagalit sa sanggol dahil sa pagsilang niya."Nakarinig ako ng matalim na pagpasok ng hangin. Hindi ko na kailangang lumingon para malaman na galing ito kay Rowan. Nahihirapan pa rin akong makasama si Noah dahil ku
Hindi kumportableng napaungol si Rowan. “Pwede bang wag na nating pag usapan ito? Ilang taon na ang nakalipas.”“Para sagutin ang tanong mo, oo. Ako ay virgin pa din... Ano pa man,” Tumigil ako. “Sinabi ko kay Calvin ang tungkol sa baby. Hindi ko gusto ang bata at gusto kong tanggalin ito, ngunit hindi niya ako pinayagan.""Gusto mo ng abortion?" Tanong ni nanay, nanginginig ang boses niya sa takot at pagkabigo.Wala akong magawa kundi ang tumango. “Nagbanta si Calvin na sasabihin sa inyo ni dad kung itutuloy ko ang mga plano ko. Hindi ko nais na malaman mo ang tungkol sa aking pagkakamali, kaya pumayag akong dalhin ang sanggol sa termino at itikom niya ang kanyang bibig. Ito ang pinakamasamang panahon dahil napilitan akong dalhin ang isang sanggol na hindi ko gusto ngunit wala akong ibang pagpipilian.""Iyon ay noong panahong ganap kang lumayo." Bulong ni Travis. "Hindi mo man lang kami pinapayagan na bisitahin ka."Gumawa ako ng mga dahilan noong panahong iyon.Ng ako ay lumaki
Calvin.Maghihintay ako. Matiyaga akong naghihintay sa pagbabalik niya. Hindi ko alam kung saan siya nagpunta, ngunit maaari kong hulaan ang isang medyo mapahamak na magandang hula. Siya ay baliw. Naiintindihan ko iyon higit sa anupaman. Kung may maiinis at nasasaktan sa ginagawa ni Emma, ako iyon. Mas nasaktan niya ako at si Gunner kaysa sa gusto kong aminin.Narinig kong bumukas ang pinto, pero hindi ako gumagalaw. Hindi rin ako sigurado kung ano ang ginagawa ko dito. Nasa bahay ko ang mga lalaki kasama si yaya. For some reason, pakiramdam ko dapat nandito ako.Natigilan si Ava sa kanyang kinatatayuan. "Cal, hindi ko inaasahan na nandito ka pa."Namumula at namumugto ang kanyang mga mata. Siya ay umiiyak. Ang daming malinaw. Ang mga salita ay matapat na nabigo sa akin. Wala akong p*tanginang ideya kung ano ang sasabihin sa kanya."Akala ko hihintayin kita," Sabi ko habang nakaupo siya. "Saan ka nanggaling?"Alam ko kung saan siya nagpunta pagkatapos niyang mapagtanto na si Em
"Pumasok ako sa kolehiyo at patuloy na nagtatrabaho sa aking sarili. Naging hindi ako makilala. Nalunod ako sa college life. Ang mga babae, party at alak. Napakaganda ng buhay. Nagkaroon ako ng mga babae sa kabuuan ko. Pinili ko mula sa isang malaking pool. Hindi nagtagal, nakalimutan ko na si Emma. Walang kwentang iyakan ang babaeng ayaw sa akin kapag may iba na ako"Tumango si Ava bilang pag-unawa. Alam kong hindi siya nag enjoy sa college life. Hindi pagkatapos niyang mabuntis sa labing walong taong gulang. Siya ay naging isang ina at asawa. Wala siyang panahon na maging isang normal na estudyante sa kolehiyo na walang mga alalahanin o responsibilidad. Kahit papaano ay naranasan ko na iyon bago muling lumitaw si Emma sa buhay ko.“Naging maayos ang lahat hanggang sa na stroke ang lolo ko at naparalisa. Ang lolo ko ang nagpalaki sa akin pagkatapos mamatay ang mga magulang ko sa isang aksidente. Siya ang lahat na ibinigay ko. Wala akong nakilalang ibang miyembro ng pamilya na nabubu
Natakot ako, para sabihin. Hindi ko alam kung paano maging isang ama. Para sa kapakanan ng langit, hindi pa ako nakalapit sa sinumang sanggol. Napakalaki, ngunit alam kong mahal ko na ang sanggol.“Nais niyang magpalaglag. Hindi ko hahayaang mangyari iyon, kaya binantaan ko siya." Huminga ako ng malalim, naramdaman ko ang pagsara ng aking lalamunan laban sa mga namumuong emosyon. "Dinala ko siya sa bahay ng lolo ko. Inaasahan kong magiging mas mabuti ang mga bagay. Na matutunan niyang mahalin ang baby at ako, pero nagkamali ako.”"Impyerno na mabuhay kasama niya. Hindi ako magsisinungaling sayo. Noong panahong iyon ay nagse-sex pa rin kami ng sumagi sa kanya ang mood, ngunit hindi ito nakabawi sa pangit na pag uugali niya sa akin. Mumurahin niya ako, tatawagin ako sa kung anumang pangalan at paminsan sinasampal pa ako. Sinabi niya na sinira ko ang kanyang buhay at napopoot siya sa akin at sa sanggol."Tumingin ako sa sahig. Sinubukan kong intindihin na marami siyang pinagdadaanan. N
AvaAng aking mga selula ng utak ay ganap na pinirito.Nakaupo ako dito simula noong umalis si Calvin mga isang oras na ang nakalipas. Tinanong ko siya kung pwede bang mag overnight si Noah sa bahay niya ngayon at pumayag naman siya.Sinubukan ko pa ring abutin ang lahat ng natutunan ko ngayon. Ito ay masyadong maraming impormasyon ng sabay sabay. Hindi ko alam kung paano haharapin ang lahat ng ito.Nagri ring ang phone ko. Para sa isang segundo, iniisip kong hindi papansinin, ngunit magpasya laban dito. Baka emergency.Ini swipe ko ang screen ng walang nakikita. Inilagay ko ang gadget sa aking tainga, ngunit huwag sabihin ang isang bagay. Blanko talaga ang isip ko kaya hinihintay ko kung sinong nasa kabilang panig ang magsalita."Ava" Bumuntong hininga siya. "Salamat sa Diyos. Ayos ka lang ba? Sinabi sa akin ni Travis ang nangyari ngayon.”Agad kong nakilala ang boses niya. Si Letty."Sa totoo lang, hindi ako sigurado." Pabulong kong sagot.Hindi ko pa rin maintindihan kung p
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan