Unti-unting namulat ang mata ni Rousanne. Pumikit-pikit pa siya at tumingin sa paligid. Napansin niya na nasa isang kwarto siya at hindi sa dating tinutuluyan. Ibang-iba ang kwarto dahil napaka-warm ng lights sa loob at hindi masyadong malamig. Tamang-tama lang ang temperatura. Teka? Saan sila dinala? Lahat ba ay ligtas sa mga sumugod kagabi? Agad s’yang napaayos at inalis ang kumot sa kanyang katawan at bumaba ng kama. “What are you doing, Cabrera?” Rousanne slowly turned around hearing the Don’s word. Hindi niya namalayan na naging kalmado ang puso niya sa pagsulpot nito. She sighed and smiled. “Nasaan tayo? Asan ang mga kasama natin? Ano’ng nangyari kagabi?” magkakasunod na tanong nito. Hindi niya na alam ang nangyari basta ang naalala niya ay may isang lalaki ang papalapit sa sinasakyan nila at binaril ito ni Demetrius. “They are fine. How about you?” He was really concerned that night when she fainted. Nasigawan niya pa ang driver dahil nag-panic siya sa nangyari. He does
Samantala sa isang kwarto naman kung saan doon nagaganap ang pagtitipon kapag may mahalagang pangyayari at gaganapin ay walang ingay ang namayani sa loob. Nagkatinginan pa ang apat na sina Gio, Van, Alex at Benedict sa isa’t-isa at nagngusuan pa sa direksyon ng kanilang Don kung saan makikitang tulala ito at nakatingin sa mesa lamang na parang isa iyong bagay na kumuha ng interes nito. “Tawagin mo na.” Siko ni Benedict kay Gio. “Ikaw na kaya? Malalim ang iniisip ng Don.” “Van, ikaw na,” baling ng binata sa kasama nilang si Van na nakapikit ang mata. The man opened his eyes and glared at him. “Why don’t you do it yourself? Nabahag ba ang buntot mo, Benedict?” Benedict sneered. “Hindi, no. Kung nabahag man ang buntot ko gayon din kayo. Pare-pareho lang tayo,” asik nito at umiwas. “Ako na,” presenta ni Alex at gumuhit sa mukha nito ang malaking ngisi. From his smile, the three can sense that it might be a bad idea. Kung sino man ang may lakas ng loob na mag-joke sa kanila at pati
Cabrera’s House “Oh, pa? Tulala ka sa labas? Hinihintay mo ba si Rousanne?” May kasabay na lungkot ang ngiti ni Ymar at tumabi sa ama na nasa pinto ng kanilang bahay. Inakbayan niya ito pagkatapos. “Miss na miss ko na ang bunso natin, anak. Kung hindi ko sana ginawa iyon sana kasama pa natin si Rousanne. Kamusta na kaya ang bunso natin?” May hinanakit sa boses nito. Siya ang puno’t-dulo ng nararanasan nila ngayon. Sising-sisi siya dahil sa nangyari. Alam n’yang delikado humiram ng pera sa taong ‘yon at akala niya ay hindi siya nito pagbibigyan, pero laking gulat niya nang bigyan talaga siya nito. Demetrius Romanov, batang-bata pa pero akala mo ay matagal na sa larangan ng industriya nito. He can take life just by a single click of his hand. Ymar forced a smile. “Sabi naman ni mama okay naman siya at may kaibigan ito doon, pero hindi pa rin ako panatag, Pa. Gusto ko rin makasama si Rousanne kung sana kaya rin nating tumbasan si Dememtrius siguro hindi niya makukuha ang kapatid ko. W
“Rousanne!” tawag ni Beth sa anak. Nakita n’yang pababa na ito ng kwarto dala ang ilang gamit. Hindi maiwasang mamula ang kanyang mata dahil aalis na agad ito. Kinuha ni Alex ang bag bago lumabas ng bahay para hintayin ang dalaga sa kotse. “Ma, huwag na kayong umiyak.” Rousanne forced a smiled while hugging her mother. Sinenyasan niya rin ang kapatid na lumapit para mayakap, pero umiling lang ito at ngumiti sa kanya bagi tinuro ang direksyon ng ama na nakatalikod sa kanila na halatang papaiyak na. “Puntahan mo papa mo. Miss na miss ka na niyon at sinisisi ang sarili sa mga nangyari,” wika ni Beth bago kumalas sa yakap ng anak. Huminga ng malalim si Rousanne bago naglakad sa ama at niyakap ito sa gilid. “Pa, umiiyak ka?” tukso niya. Agad naman nag-iwas tingin si Roman at pinunasan ang pisngi. “Hindi ako umiiyak. Ano ka ba?” “Hmm. Kunwari hindi ko nakita na umiiyak ka. Huwag na kayong mag-alala. Inaalagaan ko naman ang sarili ko doon, eh,” sambit niya at tumingin sa ama. “Dapat l
“Ano ‘yon?” “Just stay here,” sagot naman ni Demetrius at tinuro ang mahabang sofa sa kanyang opisina. Nagtataka man ay hindi na nagtanong si Rousanne at umupo doon ng tahimik. Ang awkward lang dahil ano ba ang p’wede n’yang gawin dito? Inilibot niya ang mata hanggang sa bumaba ang kanyang tingin sa mga magazine sa mesa. Kinuha niya iyon at nagsimulang i-flip ang pages nito. Her eyes kept on glancing at the man who was frowning and staring at the laptop. Napaka-busy naman nito. May business na at may pinapatakbo pang organisasyon. She couldn’t imagine how tiring his lifestyle is. “Gaano mo kakilala ang papa mo, Cabrera?” Rousanne slightly flinched when he spoke. “Kilalang-kilala. He’s such a lovely father who always there to support his family,” sagot ng dalaga at sumupil sa kanyang labi ang maliit na ngiti. “Is that so? Kaya nagawa n’yang itago sa inyo ang ginawa n’yang pangungutang at hindi pagbayad? He’s the best father for you?” Demetrius retorted mockingly. “There are things
One week later. “May nangyari ba?” tanong ni Hazel nang mapansin ang biglang pagdami ng mga guards sa labas ng gate na waring may binabantayan simula noong Martes. Inalis ni Rousanne ang pagkakahawak sa kurtina ng bintana. Tumalikod siya para harapin si Hazel. “Hindi ko alam. Mukhang may nakitaan na umaaligid sa paligid,” sagot niya. “Delikado. Baga umalis na naman tayo. Ang bilis naman yata natin matuntunan?” nagtatakang aniya ni Hazel. They both turned back when they heard someone. “Rousanne, pinapatawag ka ng Don,” singit ni Benedict sa dalawang maid na nag-uusap. He looked serious kaya medyo nabahala ang dalawa. “Na naman? Hindi maka-get over sa’yo at na-miss ka kaagad? Parang kahapon lang ay magkasama kayo ng matagal, ah?” bulong ni Hazel at ngumisi. Pinalo naman siya ng kaibigan sa braso at tiningan siya ng masama. Hazel was aware that her friend was now sleeping with Don. “Tumigil ka nga, Hazel. Maiwan muna kita d’yan.” Sumunod si Rousanne kay Benedict pataas, pero hindi
The man on the other side had been looking at them— her intensely the moment they arrived. If that man loves his eyes then he better shut it. “Nakaka-intimidate ang mga tao dito,” komento ni Rousanne sa mababang boses na sila lang ang makakarinig. Habang nililibot niya ang tingin ay kitang-kita niya kung gaano kalayo ang estado ng buhay niya at ng mga bigating nandito. “Their life has been dirtied, Cabrera. Compared to you, they were living in the dark since they were a child. You... on the other hand have been glowing a light. Hindi nawawala iyon sa’yo.” “Hindi pa ba naging madilim ang buhay ko?” she whispered. “Is it?” tanong naman ni Demetrius. Hindi kumibo si Rousanne at tumingin na lang sa baba. Napapansin niya na may palaging sumusulyap-sulyap kay Demetrius. She furrowed her brow and looked straight at the woman who had blonde hair. Siguro ay naramdaman nito ang kanyang titig kaya napatingin ito sa kanyang pwesto. The woman looked at her for 5 second before looking away.
Umabot ng 90 million dollars ang bid at lahat ng naroon ay hindi maiwasan ma-curious kung sino ang dalawang tao na lumalaban sa bid. Damn! 90 million dollars! How rich were the people on the upper floor? Maging ang host ay nanginginig ang kamay habang nakahawak sa microphone. Damn! “Demetrius, importante ba ang diamond na ‘yan para sa’yo?” ‘di maiwasang tanong ni Rousanne. Para naman kaya kanino ibibigay nito? Napaka-swerte naman nito. “Yes,” sagot naman ng binata. “It’s for you.” Napanganga naman si Rousanne sa sagot nito. S-sa kanya? “Ibinigay mo sa’kin? Ang mahal mahal n’yan. Ayoko!” tanggi niya at umiwas ng tingin. How can she afford that? Baka mawala niya pa. “You don’t like it?” The man hid his smile. Rousanne nodded her head, looking at him again. Kinuha ni Demetrius ang kamay nito at hinatak papalapit sa kanya kaya magkalapit ang kanilang katawan. “Then make me, Cabrera.” Lumalim ang tingin ng mata ni Demetrius sa dalaga. His eyes went down on her red lips and he swa
“Siya ang dahilan kung bakit ka nagkagan’yan, pero hahayaan mo s’yang umalis na wala man lang ginawa para pagbayaran ang kasalanan niya sa’yo?” tanong ni Rousanne nang makaalis si Tiara at silang dalawa na lang ni Ymar ang nasa loob. She just doesn’t know why his brother let her go just like that. Sinira nito ang buhay niya at kung hindi agad ito naabutan ni Benedict malamang ay may pinaglalamayan na sila ngayon.“Hindi ko na gagawin iyon dahil alam kong naghihirap na siya,” malamig na sagot ni Ymar.“Ano? Sinira niya ang buhay mo muntik ka nang mawala sa amin!”“Pero buhay pa rin ako, Rousanne. Wala na s’yang kasama sa buhay, hindi ba’t mas malala pa ang mararanasan niya ngayong walang-wala siya? Wala s’yang malapitan, wala s’yang mapuntahan at higit sa lahat, dala-dala ng konsensya niya ang ginawa niya sa akin.”Natahimik si Rousanne at tinitigan ang kan’yang kapatid. Sobrang protective ni Ymar sa kan’ya, pero pagdating sa sarili nito ay napaka-selfless. Mabait ang kuya kaya minsan
“Are you sure, Mr. Romanov? Hindi niyo na iko-continue ang case na ‘to regarding your sister?” ulit ng police officer na s’yang nag-handle ng case noon ng kapatid ni Demetrius. Mahabang panahon rin ang ginugol nito para mahanap ang suspek sa pagkamatay ng kapatid nito. “We found her killer already and it was Roman Cabrera—”“No. I won’t push the case anymore,” putol ni Demetrius dito. “Iyon lang ba ang sasabihin niyo?” Hindi niya na gustong pahabain pa ang usapan nila dahil gusto niya nang makabalik sa tabi ni Rousanne, ang asawa niya. “Iyong kaso kay Emil din.”Namulsa ang Don at tumingin ng malamig sa officer na nakaramdam naman ng pagtaas ng balahibo sa batok nito. Of course, they were aware of how powerful this man is. Kaya naman hindi rin biro ang makipag-usap dito.The police officer spoke, “Maraming nakapataong na kaso kay Emil. Baka nga hatulan siya ng habang-buhay na pagkakakulong or worse ay death penalty.”“Pahirapan niyo. Ang dali lang sa kan’yang mamatay. Paano niya pagb
A knock interrupted Hazel and Tiara’s rest. Nagkatinginan ang dalawa at bakas sa kanilang mukha ang pagtataka kung sino ang nasa labas. Wala kasi ang mag-asawa ngayon dahil may pinuntahan ito sa labas kaya sila lang nag naiwan sa bahay. “Sino sa tingin mo ang nasa labas? Nasundan kaya tayo ni Jackson?” tanong ni Tiara na binalot ng kaba ang katawan. A-ang bilis naman nito at agad silang natunton. Umiling si Hazel habang matalim ang matang nakatitig sa pinto. “Hindi ko alam. Paano kung kakilala nila? Huwag na lang natin sagutin—” Natigil ang pagsasalita ng dalaga nang marinig ang pamilyar na pagkataok na tanging sila lang ang gumagawa. Ginagawa iyon para malaman na miyembro nga ng organisasyon ang nasa labas. Napatayo siya at lumiwanag ang mukha. “Ano’ng gagawin mo? Baka si Jackson ‘yan!” pigil ni Tiara sa dalaga nang bubuksan nito ang pinto. “Kung talagang kakilala ‘yan ng mag-asawa dapat una pa lang ay tinawag na nila ang pangalan ng isa sa dalawa.” “Trust me, kilala ko ang
Nagising si Rousanne na puno ang pawis ang noo. Hinihingal pa siya at balisa ang mukha, tanda na kung ano man ang napanaginipan nito ay hindi maganda. “Gising ka na. Kamusta ang pakiramdam mo?” tanong ni Beth sa anak. Bakas sa mukha ng ginang na hindi maayos ang tulog nito, ngunit makikitaan din na parang pagod na pagod ito at may malalim na inaalala. “Ma,” mahinang tawag ni Rousanne habang nagsasalin ng tubig sa baso ang naturan. “Nasaan si Demetrius?” “Umuwi muna siya. Dalawang araw kang tulog. Wala ka bang ibang nararamdaman? Teka lang at hintayin mo ang papa mo. Bumili lang ng pagkain.” Umiling si Rousanne. “Dalawang araw akong tulog? Ang mga anak ko, ma? Naaalagan ba silabng maayos? Gusto ko sanang makausap si Hazel.” “Anak, mamaya na okay? Pagkatapos mo na lang kumain.” Hindi talaga mapakali si Rousanne lalo pa’t pakiramdam niya ay may tinatago ang ina. “Ma, may nangyari ba? Please, ‘wag niyo naman itago sa’king kung ano ‘yan. Kailangan ko rim malaman lalo na kung tungkol s
“T-Tiara a-ano’ng... bakit ka— ano’ng nangyari sa’yo?” Ni-lock agad ni Tiara ang gate ng bahay at kinuha ang kamay ni Hazel bago ito kinaladkad papasok ng bahay.“Kailangan n’yong umalis ngayon din, Hazel!” tarantang aniya ni Tiara. Tumingin siya sa likod at mas binilisan ang paglalakad sa loob sabay lock ng pinto ng bahay.“Teka! Ano’ng nangyari sa’yo? Bakit gan’yan ang hitsura mo?” Pigil ni Hazel sa dalaga. Hindi siya makapaniwala na may gagawa nito sa dalaga. “Ang amo mo ba ang gumawa nito? Kailangan natin tunawag ng pulis!”“Hindi!” Pigil ni Tiara rito na nanlalaki ang mata. Nang ma-realize kung gaano siya nag-react ay napakagat siya sa ibabang labi. “Hazel, kailangan na nating umalis dito! Hindi kayo safe pati na ang mga anak ni Rousanne!” nagpa-panic na saad nito habang tumitingin-tingin sa labas ng bahay. Kumunto ang noo ni Hazel. “Ano bang pinagsasabi mo? Tapos na ang laban. Iyong Emil ay nasa kustodyo na ng mga pulis pati na rin ang mga alagad nito kaya huwag kang mabahala,”
“Demetrius, bakit hindi ka muna umuwi sa bahay? Hindi ka pa bumabalik ng limang araw. Kailangan mo rin magpahinga.” Naaawa si Beth sa binata na ‘di umuwi at tanging nakabantay lamang sa tabi ni Rousanne. “Okay lang ako, Ma. Baka ‘pag nawala ako may mangyari na naman.” Umiwas ng tingin si Ymar. Dahil sa kapabayaan niya ay napahamak ang kapatid sinisisi niya ang sarili doon. Nalaman na rin ng magulang niya ang nangyari sa kan’ya— hagulgol ang inabot niya sa ina at mangiyakngiyak naman ang kan’yang ama. “Tapos na ‘di ba? Wala nang balak gawin iyon. Nandito rin naman ang mga tauhan mo. Demetrius, umuwi ka na muna alam kong gusto mong nasa tabi ng anak ko pero kailangan ka rin ng mga anak mo.” “Tama ang mother-in-law mo, hijo. Nandito naman kami sige na.” Humigpit ang kapit ni Demetrius sa kamay ng asawa. The twins, of course the twins need him. Wala ngayon ang ina at siguradong hahanap-hanapin ng mga ito ang kalinga niya. He stood up and kissed the head of his wife. “I’ll be back,” h
Halos tatlong oras nang nakatayo si Demetrius sa harap ng emergency room. Hindi na rin umupo si Van at Benedict sa tabi nito habang si Ymar naman ay hindi mapakali hangga’t nasa loob ang kapatid niya. Hindi pa rin lumalabas ang doktor para sabihin sa kanila ang kondisyon nito. Sa bawat minuto na lumilipas ay bumibigat ang pakiramdan ni Demetrius. Nakaramdam siya ng kabiguan sa unang pagkakataon. Pagkabigo na protektahan niya ang kan’yanag asawa na palagi n’yang sinasabi na hindi niya iyon hahayaan, pero sa huli nangyari ang hindi dapat nangyari— he was such a failure. Alam ni Van at Benedict ang nararamdaman ng Don kaya mas pinili nilang maging tahimik na lamang kahit na gusto nila itong kausapin ukol kay Emil. Sigurado naman sila na hindi agad hahayaan ng Don na ibigay si Emil sa mga pulisya. Kailangan magdusa ito dahil hindi sapat ang pagkakakulong nito kahit pa habangbuhay ang ipapataw ng supreme court. Gustuhin man pumasok ni Demetrius ay hindi maaari. Ang kaligtasan ngayon ang
Rage was burning in Demetrius’ heart. All he is was red. Kailangan n’yang patayin si Emil ngayon. Bumilis ang takbo ng kotse at ilang sandali lang ay nagkapantay na ito.Ibinangga ni Van ang kotse sa gilid ng van kaya nagpagewang-gewang ito. Lumipat si Demetrius sa pwesto nito at ito ang nag-drive habang si Van naman ang namamaril sa mga sumusunod sa kanila. Mula sa ‘di kalayuan ay nakita n’yang nako-corner ng ilan pang kalaban ang kasamahan niya. Tiwala naman siya na makakalagpas ang mga ito.“Ano ka ngayon Romanov? Para lang sa isang babae natataranta ka na!” Iwinagayway nito ang baril at tinutok sa ulo ni Rousanne. Rousanne was too weak to move and her eyes were gushing of tears, seeing the face of her husband. Hindi nawala ang pag-asa sa kan’ya dahil alam n’yang darating ito. She managed to smile at him.Demetrius clenched his jaw. Nag-aalala siya dahil sa itsura ng asawa. He needed to save her. Kinuha niya ang baril at pinaputukan si Emil. The man went down and fired at their tir
Binuksan ni Ymar ang pinto at tila binuhusan siya ng malamig na tubig nang makitang wala si Rousanne sa higaan nito. Umiiyak ang kambal kaya nagmadali s’yang itulak ang wheelchair papunta sa higaan at luminga-linga. “Rousanne!” tawag niya. Iba ang pakiramdam niya rito. Pinindot niya ang button para ma-alerto ang mga nurse. Ilang sandali pa ay pumasok ang isang nurse.“Nawawala ang kapatid ko!”Namilog ang mata nito at agad na inalerto din ang security. Ito rin ang oras na dumating si Demetrius na nakakunot ang noo. Pagdating niya sa ward ng asawa ay wala ito sa higaan at tanging si Ymar at ang kambal ang natitira. The man soothing the twins while a panicked expression was written on his face. “P-pasensya na, Demetrius—”Tumalikod ang Don at tumakbo. Sumunod naman kaagad si Van at Gio habang si Benedict ay pumunta sa control room para i-review ang CCTV.Naabutan niya na static lahat ng CCTV doon at patay ang dalawang tao sa control room. “Sh*t!” He tried to type a series of codes to