KABANATA 149

“I need to go.” Aniya ko dahil sa takot at ayoko na muling manatili pa rito sa loob ng ilang mga minuto.

Nagtiimbagang ako noong napagtanto n asana ay nagderetso na ako kaninang lumabas at umuwi! Sana ay hindi na ako nagtungo pa rito! Hindi ko naman inakala na susundan niya ako.

Naglakad ako palapit sa pintuan kung nasaan siya. Hindi ko alam kung paano ko iyon lalapitan kung nandyan naman siya at nakaharang dito. Para akong mahihimatay at mapapluhod dahil sa lambot ng tuhod ko ngayon habang palapit. Hindi ko nakatingin sa kaniya at nanatiling nasa pintuan lamang ang aking tingin. Nang makatapat siya at humarang siya kaya ako napaatras agad.

“You did not answer my question.” He said.

Lumingon ako sa kaniya dahil sa iritasyon. I faced her fully despite of my fear to him. Kung kita niya man iyon sa aking mukha ngayon ay wala na akong pakialam.

“I am sorry, okay? I didn’t know they was your friends!” napataas ang boses kong sinabi iyon.

Kumunot ang kaniyang noo at umigting ang kaniya