Happy reading, please, vote, rate, and comment.
“Are you ready?” tanong ni Ulysses sa anak habang tulak-tulak ang wheelchair. “Yes,” sagot niya pa.Kabadong-kabado siya sa araw na ‘to. He’s been anticipating meeting his children. Sinabi ni Rem na kausap raw nito ang mga anak niya. Excited ang mga ito na makita siya–takot siya dahil hindi niya alam kung paano pakikitunguhan ang mga bata. Hindi pinakita sa kanya ni Rem ang mga litrato ng mga bata. He’s excited to know kung sino ang kamukha ng mga bata. Nang magising siya noong sinabi sa kaniyang may anak siya–hindi na mawala sa isipan niya kung kanino nagmana ang mga bata. He wanted to know if nakuha ng mga ito ang kagandahan ng ina nila o ang angking katalinuhan ni Athalia. The decent memory he had with her when they were classmates is that Athalia’s a genius. Matalino ito at alam ng buong escuelahan. Dahil sa pagiging full time scholar nito–sa unibersidad kung saan sila nag-aaral ay bihira lang ang scholar. Kadalasan ng mga estudyante roon ay matalino.“Kuya excited ka na ba sa e
Himalang maituturing ang pagbabalik ni Raphael nang buhay. Walang makakapanay sa tuwang nararamdaman niya sa tuwing nakikita niyang humahalakhak ang mga anak niya habang kalaro si Raphael. May cast pa rin sa binti si Raphael kaya naka-wheelchair ito. Naglalaro ng Jenga ang mga ito, habang siya ay nasa pinto at pinagmamasdan ang mga ito. Raphael didn’t have any questions or tantrums–alam na nito na mag-asawa sila at may anak. Basta na lamang ito nakipaglaro at mabilis na nakapag-palagayan ng loob sa mga bata. “Kuya’s been asking about the kids nonstop, Ate.” Biglang sumulpot sa gilid niya si Rem, nakatitig ito kay Raphael at sa mga bata. Tinignan niya ito. Ang alam niya ay bawal muna sabihin lahat kay Raphael dahil baka hindi kayanin ng utak niya pero sa tingin niya ay ayos na–tanggap nito ang mga bata.“Ano naman sinabi mo?” “I told him the truth about your relationship with him. I think nanghihinayang siya and he loves the kids. Kahit hindi niya naaalala ang mga ito. Totoo talaga
“Tito, why did our parents separate?” tanong ni Ryder sa tiyuhin niya–ang pinaka matino sa tatlong magkakapatid. Napa-ubo si Rem nang marinig iyon. Nagulat siya sa katanungan ng sariling pamangkin habang naglalaro sila ng lego sa playroom. Mayroong check up si Raphael at sinaman ni Athalia. Siya ang naiwan sa tatlo. “Why did you ask?” tanong niya pabalik. “Wala. I just want to know,” wika pa nito saka sumulyap sa dalawang kapatid na abala sa pagbuo ng lego set. “Pwede po ba silang magkabalikan?” Ryder asked again. Napa-ubo ulit siya sa tanong ng pamangkin niya. Hindi pa nga siya nakakabawi sa pag-ubo niya ilang segundo lang ang nakararaan. Sigurado siya, matalino ang mga pamangkin niya at manang-mana sa ina nito. Ugali at mukha ang naman ng mga ito sa kuya niya. Matalino naman ang kuya niya pero higit na matalino ang Ate Tati niya. Kaya hindi na siya magtataka kung matatalino ang mga pamangkin niya. Sumeryoso ang ekspresyon niya at hinarap ang pamangkin niya. “Well, kung pareho
“Are you alright?” tanong ni Athalia kay Raphael. Patungo sila ngayon sa ospital para sa follow up check up ni Raphael. Naiwan ang mga bata sa tiyuhin nilang si Rem. Magkatabi sila sa likod ng kotse. Mayroon pa rin siyang mga bantay. Hindi na rin siya tumutol pa. Napatunayan na niyang epektibo ang pagkakaroon ng bodyguard. Minsan na siyang nailigtas ng mga ito mula sa kapahamakan. “Yeah, I am fine. You don’t need to worry,” malumanay na wika nito. Nag-iwas siya ng tingin. Naninibago siya sa kilos ni Raphael. Malumanay itong magsalita at parating nakatingin sa kanya–ang mga mata nito’y hindi maalis sa kanya. Na para bang isang kataksilan kung tumingin ito sa iba. “O-okay…”Sanay siya sa maharot na Raphael at naninibago siya sa nakikita niya ngayon. Hindi siya sanay. Isang linggo na ang lumipas nang makabalik ito. And the kids spend time with him all the time. Hinahayaan niya na makasama ito ng mga bata. Ayaw niyang agawin ang atensyon ng mga ito kaya madalas ay nasa silid lamang si
“Ano ba kasing bibilhin mo?” tanong niya kay Raphael. Raphael smiled, tulak-tulak niya ang wheelchair nito. Hindi niya alam ang trip nito. Katatapos lang nilang bumili ng bagong cellphone nito. “I want to buy my kids jewelry,” wika nito.“Aanhin naman nila ‘yan? Well, kung gusto mo ikaw bahala. Pera mo naman ‘yan,” kibit-balikat na sambit nito. “Also the kids mentioned, they liked this certain fast food chain? Gusto ko bumili ng pasalubong roon,” saad nito. “Ahh… hindi ba’t masyadong marami na ang pinapamili mo?”“Like I said, babawi ako. And please do tell me if you want anything,”“Kaya kong bilhin kung ano ang gusto ko,” giit niya pa.Inabot ni Raphael ang kamay niya na nasa likod nito, hinawakan niya ito at pinisil. “I know that but I want to spoil you too. Hindi lang sa mga bata ako dapat bumawi, dapat sa ‘yo rin. We haven't talked about our relationship. But I know for a fact that you deserve the best treatment.”“Hindi kita inoobliga na bumawi sa ‘kin, Raphael.” She sighed,
“Mama!” umagang-umaga ay ang taas ng enerhiya ng mga anak niya. “What?” tanong niya habang inaayos ang mga nagkalat na pulbo at damit sa kama. Katatapos niya lang kasi paliguan ang tatlo. Ayaw lumabas ng mga bata nang hindi pa naliligo. Gusto ng mga ito na presko kapag lalabas na ng silid. Mukhang nagbibinata na yata ang mga anak niya. “Can we go to Daddy?” wika ng bunso niya.“I think your Daddy’s still asleep,” sagot niya pa.“Please, Mama?” her four-year-old son pleaded.“Please?” pagmamakaawa rin noong dalawa. Napabuga na lamang siya ng hangin, “I am not sure, okay? Baka kailangan pa ng Daddy niyo ng pahinga.” Nakatukod ang parehong siko ni Ryler at nakapatong naman ang baba niya sa palad niya, “Bakit ba hindi natin katabi mag-sleep si Daddy?”“Oo nga, Mama! We missed Daddy so much,” nakalabing sang-ayon naman ni Ryder. “Hindi ba kami na-miss ni Daddy—ay naforget nga pala tayo ni Daddy!” wika pa ni Ryker, habang nagtatalon-talon sa kama.Nakapamewang siya, “Stop jumping, Ry
“Ayy! Nagkiss!” sigaw ng mga anak nila kaya napalayo sila sa isa’t isa. Tinakpan ni Athalia ang labi niya sa gulat, bahagya siyang lumayo sa asawa niya. Bumaling siya sa mga anak na nakangiti. Halos mapuknat na ang mga labi ng mga ito. Humagikgik pa ang mga ito papalit-palit ang tingin nito sa kanya at sa tatay nila. Nang tumingin ang mga ito kay Raphael ay napatingin rin siya at nakita itong nakangisi. Inirapan niya ito. Tumikhim pa siya, “A-ano hindi ba kayo sasama sa ‘kin para mag-swimming? Ano ang tinitingin-tingin niyo, ha?! Ayaw niyo bang makasama si Mama?” “Isama natin si Daddy, Mama!” giit ni Ryler.“Kawawa naman si Daddy kapag dito lang siya,” malungkot pang wika ni Ryker. “Sinabi ko naman ‘di ba na isasama natin siya pero bawal siya mag-swimming,” aniya. “Yehey!” Lumapit ang mga ito sa Daddy nila at pinugpog nila ito ng halik. Nalunok naman si Tati nang maalala na bigla siyang hinalikan ni Raphael at hindi man lang siya umiwas! Gusto niyang sabunutan ang sarili niya sa
“Mommy Lola, Lolo!” sigaw ng mga anak ni Athalia nang makita ang biyenan na nakaupo sa sofa. Tumakbo papalapit ang mga bata sa Lolo at Lola nito. Mahigpit na niyapos naman ng mga magulang ni Raphael ang mga bata. Hinalikan isa-isa ng biyenan niya ang mga bata, tuwang-tuwa naman ang mga paslit. “How about me?” wika ni Rem, biglang sumulpot mula sa kusina. “Tito!” sigaw ng mga bata at kumaripas naman papunta kay Rem. Napangiti na lang siya nang magtitili ang mga anak niya. Tulak-tulak niya ang wheelchair ni Raphael. Ngayong araw na ito ay magkakaroon ng pagtitipon sa mansyon ng mga Yapchengco. Hindi kasali ang extended family ng mga ito. Kundi ang mga kaibigan lang ni Raphael, pamilya ni Athalia at mga iilang kaibigan niya. Pumayag naman si Raphael nang sabihin niyang nais niyang mag-imbita ng mga kaibigan niya. “Mom,” tawag ni Raphael sa ina.Tumayo si Gabriella Yapchengco at humalik sa pisngi ng anak, “Is your leg doing good?”“Yeah, my wife’s taking care of me.”Sumulyap si Gabr
“Athalia’s not pregnant, okay?” Pagtatama ni Raphael. Nakahinga naman ng maluwag si Tati nang marinig iyon. Tila ba nabunutan siya ng tinik sa lalamunan. “What? Why?” Dismayadong sambit ni Gabriella. Pilit ngumiti si Tati, “Hindi ako buntis, Mommy. Iba lang ang pagkakaintindi ng mga bata sa sinabi ng mga kapatid.” “Yes, Mrs. Yapchengco. Iba lang ang pagkakaintindi ng mga bata. Akala nila ay buntis ang ibig sabihin ng sunabi ko," Austin said. “Owwww!” magkapanabay na sambit ng mga bata, dismayado rin ang mga ito. Akala nila ay magkakaroon na rin sila ng kapatid. “Why Daddy? I thought when Papa Austin said Mommy has alaga in her tummy. Does it mean that we have a baby sister now? Why Mommy is not pregnant?” Biglang tanong ni Ryker sa ama. Napaawang naman ang labi ni Raphael sa gulat. Tumikhim siya, “Baby, it doesn’t work that way.” Tumingin si Raphael kay Tati at humingi ng tulong. Hindi alam ni Raphael kung paano sagutin ang bunsong anak. “Jusko,” wala sa sariling usal ni T
“Kuya,” Tawag ni Tati sa kapatid niyang si Austin. “What is it?” “How’s Dad?” She asked. Simula kasi nang maaksidente si Rapahel ay hindi niya pa nakakausap ang Daddy niya. Ang sabi ng mga kapatid niya ay nasa isla ang Daddy nila. Nag-iwas ng tingin si Austin, “Dad’s fine. He’s doing well.” Umirap si Tati, “How come alam mo? Hindi man lang ako tinatawagan ni Daddy. Nakakatampo na. The kids are looking for him. Panay sabi lang ako na busy siya.”Austin smiled and kissed Tati’s hair, “Soon, Baby. Kapag okay na ang lahat–”“What do you mean by that?” Umiling si Austin, “Bakit ba hindi ka sa sumama sa asawa mo? Bakit ako ang napili mong tabihan?”Patungo sila sa hotel na binook ni Gabriella. Kakalapag lang ng eroplano nila at agad silang sinundo ng mga tauhan mula sa hotel. Mahigit Apat na sasakyan ang sumundo sa kanila. Dahil ang dami nilang lahat. “Masama bang samahan ko ang mga kapatid ko?” Si Archer na tulog na tulog sa passengear seat, kasama nila sa Van si Mimi, ZD, ang anak
May mga multo ng kahapon na kapag lumitaw ay mayayanig ang mundo mo. Lalo na kung hindi pa na isasara ang librong iyon. Kaya hindi mapakali si Tati nang makitang muli si Kristal. They never had the chance to talk again, to say how sorry she was when she coveted Raphael. Na dahilan nang pagkaleche-leche ng mga buhay nila.Ngunit hindi pa rin maipagkakaila ni Tati na kung walang nangyari sa kanila noon ni Raphael na dahilan upang maipit sila sa isang kasal na walang kasiguraduhan. Ay wala rin sana ngayon ang triplets. She had made a lot of mistakes in her life… Ngunit hindi pa niya naitatama ang pagkakamali niya kay Kristal. She never had the chance to tell her how sorry she was. And Kristal reminded her of the stupid things she had done and what she had lost. “Baby?” tawag ni Raphael kay Tati ngunit hindi man lang ito tumalima. “Tati?” sinubukan niyang muli ngunit tulala pa rin ito. Hinawakan ni Raphael ang kamay ni Tati at pinisil, doon lang nito nakuha ang atensyon ni Tati. “Is ther
“Raphael!” tawag ni Tati sa ama ng mga anak niya. Hindi niya mapigil ang mapairap sa inis, umagang-umaga ay pinipika na naman siya nito. Ngayong araw kasi tatanggalin ang cast nito. Patuloy na kumatok si Tati sa pinto ngunit walang Raphael na sumagot. “Kapag hindi ka lalabas r’yan gigibain ko ang pinto!” banta pa niya. Kailangan kasi nilang magmadali dahil mamayang tanghali ay may flight pa sila pa-Mindanao. Ngayong araw rin kasi ang byahe nila sa pangakong sinabi ni Gabriella Yapchengco noong nakaraan, to celebrate her birthday they will be spending a week vacation in an island.Wala ang mga bata, kasama ng mga magulang ni Raphael para mag-shopping kaya wala siyang choice kundi samahan ang hilaw niyang asawa sa hospital. “Raphael? We have to hurry, Raphael! Bubuksan ko ‘to—”Bumukas ang pinto bago pa man matapos ni Tati ang sasabihin niya. Sumalubong sa kanya ang bagong ligo na si Raphael. Pinasadahan ni Tati ng tingin si Raphael, nakasuot ito ng puting V-ne
Sa mansyon ng mga Yapchengco… “Sa tingin niyo magkakabalikan na iyong dalawa?” wika ni Mimi. Umirap si Jean, “Heh! Maduga kayong mag-asawa. Matalo ang isa, may chance naman ang isang manalo.”Umakbay si ZD sa asawa, “Of course! Ang laki rin kaya ng mapapanalunan rito.” Nag-apir pa si Mimi as ZD. “Right, Babe?”“Argh! I hate you two!” pinagkrus pa ni Jean ang braso niya. “Hi guys!” bati ni Lali na kakalabas lang mula sa guest room sa ibaba. “Anong pinagchichismisan niyo r’yan?” bumaling ito kay Jean. “Sa’n ka natulog, Teh? Na-ilock ko pala ang pinto nakalimutan ko na tayo pala ang magtatabi.”“Ha?” Kasabay noon ay ang paglingon ng mga kaibigan ni Jean sa kanya at pagbaba naman ng iilang bisita, mga kaibigan ni Raphael na bumaba. Hindi rin papahuli ang mga magulang ni Raphael at ang mga kapatid ni Raphael. Ang tanging wala roon ay ang mga bata at ang mga-asawa–o mas tamang sabihin dating mag-asawa. Natitipon-tipon lahat sa salas, animo’y isang board meeting. Pumalakpak si ZD upang k
Madaling araw na nang matapos silang magkakaibigan na mag-inuman. Hinayaan ni Tati na sa guest room na matulog ang mga kaibigan niya. Habang ang mga bata naman ay katabi ng biyenan niya at ang mga kapatid naman niya ay hindi niya alam kung saan nagsusuot. Masaya si Tati na maayos ang takbo ng buhay niya ngayon. Masaya siyang nakabalik na si Raphael at unti-unti na itong bumabalik sa dati nitong sarili. Kahit pa man ay nawalan ito ng alaala ay hindi iba ang pinaramdam ni Raphael sa mga bata na estranghero ang mga ito sa kanya. Nakikita ni Tati sa mga kilos ni Raphael na mahal nito ang mga bata.And it made Tati happy… that they are finally having their peace. Bago humiga si Tati sa kama ay naglinis muna siya ng katawan. Kahit gaano pa siya kapagod mula sa trabao o kung ano man ay hindi talaga siya natutulog hanggat hindi naliligo muli. Solong-solo ni Tati ang buong higaan ngayon, walang mga batang nakasiksik sa kanya.Nang humiga si Tati ay agad siyang dinalaw ng antok, epekto na rin
“What’s your plan?” tanong ni Jean kay Tati, matagal-tagal nang kilala ni Jean si Tati bilang katrabaho ngunit ngayon lang siya naging malapit sa babae. Ilag kasi masyado si Tati, naiintindihan naman iyon ni Jean dahil napakaraming pinagdaanan ni Athalia. Ngunit nang makabalik ito matapos ang halos limang taon ay mas naging malapit si Jean at Athalia. At itinuturing na ni Jean si Tati na kapatid. At wala siyang ibang nais kundi ang maging masaya ito. “About what?” untag ni Tati. Nakaupo silang lahat sa may hardin sa isang sulok, sa kabilang banda naman ay ang mga kaibigan ng asawa ni Athalia na si Raphael. “Anong what ka d’yan, Teh! Anong score niyong dalawa ni Raphael?” singit ni ZD na nakaakbay sa asawang si Mimi na animo’y takot itong maagaw ng iba. Hindi mapigilang mainggit ni Jean sa mag-asawa dahil kitang-kita niya kung gaano kamahal ng mga ito ang isa’t isa. Hindi nga inaakala ni Jean na magkakatuluyan ang dalawa dahil akala nilang lahat ay pareho silang dalawa ng gusto.
Maliit pa lang si Archer, nakagisnan niya ang mga magulang na parating nagtatalo. Litong-lito siya kung bakit hindi halos nag-uusap ang mga magulang niya at madalas na magtalo. Nagtataka nga siya kung bakit iba ang pakikitungo ng mga magulang niya sa isa’t-isa habang ang magulang naman ng mga kaklase niya ay malalambing sa isa’t-isa. That’s when he wondered if his parents love each other. Ngunit mas tumatak sa batang isipan ni Archer, ano ba talaga ang pagmamahal?“Ano ba?! Hindi ka pa rin ba titigil sa kakahanap sa babae mo?!” sigaw ng ina niya mula sa opisina ng ama niya. Nakasilip si Archer sa siwang ng pinto kung saan nakikita niya ang ina niyang lumuluha habang ang ama naman niya ay nakatingin lang sa inang lumuluha. “Wala akong balak na balikan siya! Ilang ulit ko bang sasabihin sa ‘yo ‘yun?” sagot naman ng ama niya sa mababang boses. “Oh, please! H’wag na tayong maglokohan, alam naman nating hindi mo ako mahal at mahal mo ang babaeng iyon! No matter how hard I tried, I can’t
“Mommy Lola, Lolo!” sigaw ng mga anak ni Athalia nang makita ang biyenan na nakaupo sa sofa. Tumakbo papalapit ang mga bata sa Lolo at Lola nito. Mahigpit na niyapos naman ng mga magulang ni Raphael ang mga bata. Hinalikan isa-isa ng biyenan niya ang mga bata, tuwang-tuwa naman ang mga paslit. “How about me?” wika ni Rem, biglang sumulpot mula sa kusina. “Tito!” sigaw ng mga bata at kumaripas naman papunta kay Rem. Napangiti na lang siya nang magtitili ang mga anak niya. Tulak-tulak niya ang wheelchair ni Raphael. Ngayong araw na ito ay magkakaroon ng pagtitipon sa mansyon ng mga Yapchengco. Hindi kasali ang extended family ng mga ito. Kundi ang mga kaibigan lang ni Raphael, pamilya ni Athalia at mga iilang kaibigan niya. Pumayag naman si Raphael nang sabihin niyang nais niyang mag-imbita ng mga kaibigan niya. “Mom,” tawag ni Raphael sa ina.Tumayo si Gabriella Yapchengco at humalik sa pisngi ng anak, “Is your leg doing good?”“Yeah, my wife’s taking care of me.”Sumulyap si Gabr