Chapter 1

Happening

"How's your one week together so far?" my mom's voice echoed from the other line.

Nilipat ko sa kabilang tainga ang telepono at saka umupo sa sofa.

"Uhm.. okay naman po.." I answered with uncertainty.

I heard Mommy sighing from the other line.

"How about your new school? Wala naman bang problema?" she worriedly asked.

Napalunok ako. "W-wala naman po, ayos lang d-din."

Narinig ko ang paghinga niya. "Sweetheart, if you ever get bullied again, please don't hesitate to tell me.." she carefully said.

My heartbeat slowly raced as she continues.

"Kung hindi ko pa nalaman sa ibang tao noon, wala ka ba talagang balak sabihin sa akin?" hurt was evident in her voice.

I can't talk. I can't even bring myself to open my mouth. My mind wants to answer but my body just won't cooperate. I don't have the strength to. I hate how weak I am. I hate my self for being like this. I just hate it so much too.

Nang walang marinig na sagot ay bumuntong-hininga siya. 

"Anyway.. you're in a different school now.. A whole new environment that is far from those sick and ill-mannered kids," she sharply breathed out. "Use this as a chance to begin again sweetheart, alright?" she gently muttered using her usual sweet voice.

That's what I'm hoping too. Sa nagdaang ilang araw ng pagpasok sa bagong paaralan ay nabuo ko ang pag-asa na baka kaya ko naman. Baka kaya ko namang maging normal. Yung kahit hindi lang napapansin sa isang tabi. Basta't hindi pinagkakaisahan. Hindi pinagtatawanan. Hindi sinasaktan. Hindi pinapahiya.

Tutal malayo naman na ako sa mga nakakaalam ng kahinaan ko. Sa mga taong alam na alam kung paano ako paiikutin sa daliri nila. Sa mga taong hanggang ngayon ay laman pa rin ng mga masasamang panaginip ko.

Baka.. kaya ko naman. Basta wala na sila.. baka kaya ko naman.

"Y-yeah," I shakily said.

Sa kabila ng maraming iniisip ay yun lang ang lumabas sa bibig ko. Ano bang bago? Eh palagi naman akong ganito.

Ang dami-daming gumugulo sa isipan ngunit pinipili na lang tapusin ang usapan. Nakabuo na ng isang buong sanaysay sa utak ngunit isang salita lang ang binibitawan. 

Ewan ko ba. Hindi ko rin alam kung bakit ganito ako. Hindi ko rin naman 'to ginusto. Na ultimo pagsasalita ay naduduwag ako. Buti sana kung tinatamad lang ako magsalita. Kung tutuusin minsan oo, wala lang akong ganang makihalubilo at makipag-usap. Pero madalas ay wala lang talaga akong lakas ng loob.

Kahit ako mismo ay napapagod nang intindihin ang sarili ko. Nahihirapan na 'ko sa sitwasyon ko. I wanna be able to speak up my thoughts too. But it seems impossible to me right now. I doubt that day will ever come.

"Isa pa, senior high naman na kayo sweetie. I don't think bullying would still be a thing there. Hindi naman na kayo mga bata at siguradong matured na rin ang mga kasama mo dyan," she hopefully said.

Ganun ba 'yun? Kung maturity lang ang pag-uusapan, hindi ba't nasa ganap na pag-iisip na rin naman dapat ang mga nasa junior high? Kung ganun bakit naranasan ko pa rin ang mga mapapait na pangyayari sa akin noon?

Napalunok ako sa mga naiisip.

Pero.. sana nga. Sana talaga. Ang mga munting pag-asang ito na lang ang patuloy kong kinakapitan. 

Kahit.. hindi pa rin ako ganun ka-kumportable sa bagong eskwelahan. Tutal kahit saan naman ay hindi ako kailanman naging kumportable. Kahit.. wala pa rin akong nagiging kaibigan. Kahit.. wala pa rin akong nalalapitan. Umaasa pa rin ako. Na sana talaga.

Kahit si Mommy mismo ay hindi na rin umasang sasagot pa ako. Sanay naman na sila sakin. Na kapag kausap nila ako ay halos sarili lang din nila ang kausap nila.

"Nevertheless, tell me if anything happens. Isa pa, kung hindi kayo kumportable ni Sky dyan sa residential unit niyo, just tell us. Me and your Tita Nadya actually prefers to let the two of you move in atleast a two-storey house-"

"Wag na, 'Mmy." I said in an abrupt.

She sighed. 

"Well.. if you guys ever change your mind, sabihin niyo lang. We can afford anything for you. We have all the money in the world to give the two of you the best that you deserve,"

If only money can buy the virtual necessities that I lack then I might not have any problem with my whole life. Aanhin ko ang pera't kayamanan namin kung pangit naman ako? Kung wala naman akong kasubstance substance as a person?

"By the way, where's your husband?" she asked.

My lips parted.

"'Mmy hindi ko siya asawa," I said as a matter of fact.

She chuckled.

"Hindi.. pa. Okay, where's your fiancè then?" I can hear her smile from here.

"Mommy.." I softly started. "Paano kung ayaw naman pala 'kong pakasalan ni Sky?" I muttered in a small voice.

"What?" she exclaimed. "Where did you even get that idea?"

Obvious naman, 'Mmy.

"You guys practically grew up together and we've witnessed how sweet and close you two are with each other!"

Dati yun, 'Mmy. 

Right now, we're.. nearly strangers.

"Anyway! Nasan na nga siya? I can't seem to hear any trace of Sky there," she said then chuckled a bit.

I sighed. 

"Nasa band practice po nila,"

"Oh, so my son-in-law was able to join a club on your first week of school, huh! You should join one too, sweetie!" she excitedly said.

Mom, your daughter can't even find herself a friend.

"Wait, san pala ang rehearsal nila? Sa campus ba? So, how were you able to get home, sweetheart?"

I bit my lip. "Hinatid niya po ako.." 

Napalunok ako. "Yun nga pala, 'Mmy.. pwede bang kunin ko na rin yung sasakyan ko dyan? Hindi kasi ako kumportable na hinahatid niya pa 'ko gayong may kailangan pa syang gawin,"

And I know Sky definitely finds it burdensome too.

"What? No, sweetie!" she hastily said. 

"The essence of your set-up is for you two to get a grasp of how it would be like once you exchanged vows! Mas mabuti nang isa na lang muna ang sasakyan niyo dahil pareho lang naman kayo ng pinapasukan at inuuwian. At.. para na rin mas maging malapit pa kayo sa isa't isa," she meaningfully said.

I can just face palm.

Damn, is this even really happening?