มันก็แค่… น้อยใจเหลือเกิน… รามถอนหายใจเบา ๆ มือสองข้างของมันประคองใบหน้าฉันไว้ สายตาที่มองมาดูรู้สึกผิด ฉันได้แต่มองมันอย่างไม่เข้าใจว่ามันกำลังทำอะไร… วันก่อนมันยังเข้าข้างติมอยู่เลย… “มึงกำลังเข้าใจผิดนะ” คนตรงหน้าพยายามฝืนยิ้ม “…” “กูไม่ได้เชื่อใครม
CLOSE FRIEND CHAPTER 41สองชั่วโมงต่อมา ดูเหมือนเหตุการณ์ทุกอย่างจะกลับเข้าสู่สภาวะปกติแล้ว เจินโทรมาบอกว่าพวกมันกำลังพาติมกลับไปส่งที่บ้านเพราะอาการคนที่ว่าดูไม่ไหวเอามาก ๆ รวมทั้งอาจจะต้องไปคุยกับที่บ้านมันด้วย ง่าย ๆ ก็คือมันดูป่วยนั่นแหละ ซึ่งฉันก็เข้าใจดีที่ทุกคนย่อมเป็นห่วงอาการมั
แต่ส่วนนั้นของเราก็ยังคงขยี้เข้าหากันไม่หยุด…ฉันหลับตาพริ้มเกาะผนังห้องน้ำไว้ ปล่อยให้อีกคนลูบไล้ผ่านเรือนร่าง เต้าทั้งสองข้างถูกนวดเฟ้นนานกว่าส่วนอื่น ๆ ร่างกายเราทั้งคู่เปียกลื่นไปด้วยหยดน้ำและครีมอาบน้ำที่ถูกชโลมจนเกิดฟอง “ระ… ราม” “หืม...” “อึก!”
CLOSE FRIEND CHAPTER 42ตอนเย็นก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในตอนที่ฉันกำลังนอนเลื่อนเล่นมือถืออยู่บนเตียง รามเป็นคนจัดการเดินไปเปิด ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาว่าเป็นใครที่พากันมาในเวลานี้เพราะได้ยินเสียงพูดคุยดังแทรกผ่านบานประตูก่อนที่จะได้เห็นหน้ากันเสียอีก แกร๊ก!
“ขอไลน์พี่รามหน่อยได้ไหมคะ?” หนึ่งในรุ่นน้องเอ่ยด้วยรอยยิ้มขัดเขิน ฉันก็ทำได้แค่เม้มริมฝีปากแน่น เบนสายตาไปทางอื่นไม่โกรธหรอก… แต่แค่หงุดหงิด… ต่อให้ทุกคนในกลุ่มรู้แล้วว่าฉันกับรามคบกัน แต่คนอื่นก็คงจะไม่รู้เพราะฉันก็อยู่กับพวกมันตลอด ในสายตาคนนอกมอง ใครเห็นก็คงคิดว่าเป็นเพื่อนสนิทกลุ่ม
CLOSE FRIEND CHAPTER 43อาทิตย์ต่อมา ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึง…ค่ำวันนี้ฉันหนีมาแต่งตัวที่คอนโดเจินเพราะรำคาญฟังรามบ่นเรื่องชุดที่ออกจะเซ็กซี่เกินพอดี แต่พอใส่แล้วก็ดูสวยจะตาย ฉันยืนหมุนซ้ายทีขวาทีอยู่ด้านหน้ากระจกเงาบานเต็มตัว มองดูเรือนร่างผอมบางของตัวเองในชุดหนังตัวเล็กที่รัดไปทุกส
ฉันร้องประท้วงเสียงดัง พยายามขัดขืนไม่ให้มันคาดเข็มขัดนิรภัย รามพ่นลมหายใจหนักหน่วง เรียวคิ้วเข้มเลื่อนขมวดเข้าหากัน สีหน้าไม่พอใจฉายชัดอยู่อย่างนั้นเรื่องแค่นี้ต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่โต! “ขอวันนึงไม่ได้รึไง?” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าดูอารมณ์ไม่อ่อนลงเลย ฉันเลยต้องใช้น้ำเย็นเข้
CLOSE FRIEND CHAPTER 44หนึ่งเดือนต่อมา เรื่องราวทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติสุขที่สุด แต่เริ่มจะไม่ปกติก็ตอนที่ฉันถูกเพื่อนทุกคนลากมาไอ้ทริปเดินป่าเฮงซวยอะไรนั่นโดยไม่สามารถคัดค้านอะไรได้เลยตอนนี้เราก็เลยกำลังนั่งอยู่บนท้ายรถกระบะยกสูง ทุกวินาทีที่รถเคลื่อนไปด้านหน้าจะโยกซ้ายโยกขวาเพราะถ
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ