“ลองเรียกดูก่อนไหม…” เจ๊พริกยังคงเลิกคิ้วถาม ทว่าอีกฝ่ายกลับเม้มริมฝีปาก ช้อนสายตาชำเลืองมองคนบางคน และคนที่ว่าก็ถึงกับยกมือขึ้นลูบท้ายทอยละล่ำละลักเอ่ย "เราต้องเข้าไปส่งน้อง” เฮียบุ้ยใบ้มาทางฉันที่ได้แต่ยืนงงในดงเพื่อน “ไหนว่าตอนนี้น้องมาอยู่กับพริกไง พริกไม่ได้เอารถมาเหรอ?”
Episode 33 วันต่อมา “อะไร?” “หนูสั่งมาทำเวลาว่าง ๆ ค่ะ” “มันคือ?” “หนูว่าจะลองถักชุดเด็กดู” “…” “ให้หนูยิ้มไงคะ หนูทำเป็นนะ เมื่อก่อนเคยลองถักเล่น ๆ ไม่ยากค่ะ แค่ต้องมีแพตเทิร์น และหนูก็ซื้อมาแล้วด้วย” “…”
“อั๊วหนักใจมานาน ไม่รู้จะแก้นิสัยอียังไง ไอ้ที่วัน ๆ เอาแต่เที่ยว เอาแต่ใช้เงิน เมาหัวราน้ำจนคนเขาเอาไปพูดกันให้ทั่ว” “ผมไม่ได้เที่ยวมาเดือนกว่าแล้วเนี่ย…” “ไม่ได้เรื่อง” “ตอนนี้เฮียขยันมาก ๆ เลยนะคะ” ฉันพยายามช่วยพูด ทว่าท่านกลับถอนหายใจเสียงดัง ส่ายหัวไปมา
“เรื่องเฮียใหญ่…” แต่พอฉันเอ่ยเข้าประเด็น เฮียก็ติดขัดแทบจะในทันที “เฮียไม่ต้องคิดมากเรื่องที่ม้าเขาเปรียบเทียบหรอกค่ะ” “ไม่คิดได้ไง…” เสียงห้าวแหบพึมพำ ก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง “ก็โดนมาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่รู้ทำไมไม่ชิน” “หนูถึงได้บอกว่าไม่ต้องคิดมากไงคะ” “อันที่จริง
Episode 34 สัปดาห์ต่อมา วันนี้เป็นวันหยุดที่ทุกคนบังเอิญหยุดพร้อมกันอีกแล้ว ฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่ชั้นล่าง ห่างออกไปที่ห้องนั่งเล่นมีเจ๊พริกกับเจ๊อ้ายกำลังนั่งคุยกันเรื่องอะไรสักอย่างด้วยสีหน้าท่าทางเคร่งเครียด ขณะที่ด้านนอกตัวบ้านเฮียรามกำลังพาลูกสาวเดินเล่นโ
“เจ๊นอนดีกว่าไหมคะ หนูไม่อยากกวน” ฉันที่เพิ่งจะหย่อนก้นลงนั่งรีบขยับลุก แต่อีกฝ่ายกลับโบกมือ “ไม่เป็นไร มานั่งด้วยกันก็ดีจะได้มีคนคุย” “อือ” “แล้วกำลังทำอะไร?” เจ้าบ้านเอนตัวด้วยท่วงท่าสบาย ๆ สายตามองมายังผืนผ้าถักที่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง “ว่าจะถักชุดใ
Episode 35 สัปดาห์ต่อมา คอร์สที่เฮียยักษ์ลงเรียนเพิ่มเติมเป็นหลักสูตรผู้บริหารโรงแรมแบบระยะสั้นที่ต้องเข้าไปอบรมในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เฮียเลยทำงานเฉพาะวันธรรมดาเท่านั้นหลังจากการสนทนากันวันนั้นเจ้าตัวก็เริ่มโทรไปปรึกษาม้า และบอกให้ท่านรับทราบว่าตนนั้นกำลังจริงจัง แน่นอนว
“ที่หนูบอกเมื่อตอนเราไปบ้านป๋า…”“คะ?”“ที่ให้ชวนคนอื่นไปบ้านหนูไง” เฮียยักษ์ขยับตัวขึ้นนั่งพร้อมให้การขยายความ“อือ”“เฮียชวนพวกมันแล้วเมื่อวาน”“แล้ว…” ฉันเลิกคิ้วรอฟังคำตอบอย่างคาดหวัง ไม่ค่อยแน่ใจว่าเพื่อนเขาจะอยากไปหรือเปล่า “ทุกคนว่ายังไงบ้างคะ?”อีกฝ่ายให้คำตอบด้วยการพยักหน้ารับ และแค่นั้นก็ท
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ