“ทำไมไม่ขอคบให้มันสิ้นเรื่องมันซะตั้งแต่ตอนนี้ จะได้ไม่เสียเวลา” ใครสักคนพูดขึ้นอีกแต่กับคำถามนี้ ฉันเองรู้อยู่แก่ใจว่าทำไมถึงทำไม่ได้…แม้ฉันกับเฮียจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่นั่นอาจเป็นเพราะเราเห็นตรงกันมาตลอด ในเรื่องที่ว่าไม่อยากจะผูกมัดกับใคร หากเอ่ยไปโต้ง ๆ บทสรุปจะออกมาเป็นแบบไหน ฉันยังไ
Episode 20 โรงแรม K เรามาถึงสถานที่จัดงานกันแล้ว…ทางเข้าห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ของโรงแรมสองข้างทางประดับประดาตกแต่งด้วยดอกไม้สดนานาพันธุ์ในธีมสีขาวทองให้ความรู้สึกสุดจะหรูหราอลังการ กระทั่งแขกเหรื่อที่มาร่วมงานก็ดูมีอันจะกินแบบที่มองปราดเดียวก็เห็นได้ชัดว่าทางบ้านของตัวเจ้าบ่าวนั้นน
วงสนทนาชะงักเงียบลงชั่วอึดใจในตอนที่เฮียเจินเอ่ยปากแนะนำฉันขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย สายตาตื่น ๆ ของพี่จี้เลื่อนมองมาในทันที รอยยิ้มดูจะคลายลงเล็กน้อย ทว่าในอีกวินาทีก็ผุดยิ้มกว้างเหมือนเดิม “ยักษ์มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่องเลย…” พอโดนตั้งคำถามโดยตรง เฮียคงเพิ
Episode 21อันที่จริงฉันไม่เคยเห็นรูป ไม่เคยเห็นหน้าพี่จี้มาก่อน…แต่คงเพราะสายตาแบบที่ได้เห็นเมื่อครู่ทำให้รู้แน่ว่าเป็นคนเดียวกันกับที่เฮียเคยเอ่ยถึง แม้เขาจะพูดแค่ครั้งเดียว แต่ฉันดันความจำดียิ่งกว่าใคร…คงเพราะเหม่อลอยอยู่นานแบบที่ไม่ได้สนใจว่าใครกำลังทำอะไร หรือพิธีการดำเนินไปถึงขั้นตอนไหน กว่า
“ยักษ์เป็นไงบ้าง?” “เราสบายดี” เฮียดูจะจัดการอารมณ์ตัวเองได้ดีไม่เหมือนเมื่อชั่วโมงก่อน ทว่าฉันก็รับรู้ได้ถึงความตึงเครียดผ่านกล้ามเนื้อที่ราวกับจะแข็งเกร็ง และเพราะสัมผัสได้เลยตั้งท่าจะผละออกห่าง ด้วยเราไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ ทั้งยังไม่รู้ว่าเฮียคิดอะไร การที่คนนอกแบบฉันเสน
ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรากลับมาถึงบ้านของเจ๊พริกกันแล้ว และทันทีที่ขึ้นมาถึงบนห้องนอน เฮียก็ย่อกายนั่งลงตรงหน้า ยกเท้าของฉันขึ้นพลิกดูอีกที“เจ็บแล้วทำไมไม่บอก ไม่รู้จะฝืนใส่ทำไม…”“…”“ยังเจ็บอยู่ไหม?”“…”อาจเป็นเพราะไม่ได้รับคำตอบ อีกฝ่ายเลยต้องละสายตาขึ้นมอง และสติของฉันก็กลับมาในวินาทีเดียวกัน“เจ็
Episode 22 ยักษ์หลายวันต่อมา “ผมอยู่โรงแรมแล้วม้า” ‘ก็ดี แล้วลื้อจะโทรมาทำไม?’ “น่าจะมีเรื่องเข้าใจผิดไรสักอย่าง เขาบอกให้ผมทำงานที่ห้องอาหาร” ‘ลื้อเข้าใจไม่ผิดหรอกอายักษ์ อั๊วเป็นคนออกคำสั่งเอง’ “ได้ไง? ผมเป็นลูกชายแท้ ๆ ของม้านะ ลื
“…” คงไม่มีเหตุการณ์ไหนที่ทำให้ผมยิ้มเจื่อนได้เท่าวินาทีนี้อีกแล้ว พี่ขจรยังคงมีสีหน้าจริงจัง ขณะที่ผมใบ้กิน… เมื่อเห็นว่าผมไม่อยู่ในจุดที่จะต่อรองอะไรได้อีก คนตรงหน้าถึงได้เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่ราวกับจะถอดแบบมาจากม้าของผมเอง “คุณยักษ์ต้องเข้างานได้แล้วครับ มิเช่นนั้นคงต้อง
Special 6หลายปีต่อมาบรรยากาศยามเช้ายังคงวุ่นวายไม่ต่างไปจากทุกวัน…เนื้อเสียงเจื้อยแจ้วหลายเสียงดังต่อเนื่องไม่หยุดมากว่าชั่วโมงเข้าให้แล้ว กระทั่งฉันเดินลงมาถึงที่ชั้นล่างก็ทันได้เห็น ร่างสูงในชุดสูทเป๊ะปังตั้งแต่หัวจรดเท้า โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กของเด็ก ๆ ขึ้นที่สองข้อแขน“วันนี้เฮียกลับไวจะพาไปดิ
จู่ ๆ เจ๊หยีที่วันนี้อยู่ในชุดอลังการยิ่งกว่าทุกวันก็ดึงเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ ทุกสายตาหันมอง มีเพียงแค่เฮียครามที่ผุดยิ้มกว้างมองสบตาเมียตัวเองเจ๊พริกเป็นคนแรกที่คว้ากระดาษแผ่นที่ว่าขึ้นดู และเจ๊ก็เบิกตาโตจนเจ๊อ้ายที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบขยับหัวชะโงกมองตาม และเจ๊ก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันค
“หนูทำผัวหลงได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ…” สายตากระหายหิวยังคงหลุบลงมอง พร้อมกันบั้นท้ายหนาก็หดเกร็งทุกจังหวะที่มีการเบียดอัดความแข็งกร้าวเข้าไปจนสุดทาง เพราะรู้ว่าคงจะต้องให้เขาได้ปลดปล่อยสักหนึ่งรอบฉันก็ได้แต่ยืนแข้งขาสั่นใช้แขนสองข้างโอบรอบเหนือบ่ากว้าง ยอมพยักหน้าตามใจในที่สุด
Special 5 หลายเดือนต่อมา เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บ้านของฉันกับเฮียยักษ์… เพื่อนทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เนื่องในวันเกิดของหนูยิ้มหลานสาวคนโตของกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นปฐมวัยหลังจากเวลาผ่านไปหลายปีนับตั้งแต่ตอนนั้นที่หลานยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวอ้วนป้อ
“วันนี้น้องของเจ๊สวยมาก”“เจ๊ก็เหมือนกัน”“ขอให้ความรักยืนยาวยั่งยืนตลอดไปนะซอล”“ขอบคุณนะคะ”“ยักษ์เป็นคนดีจะต้องดูแลซอลได้ดีมากแน่ ๆ”แล้วอีกฝ่ายก็กลับเสียงสั่นเครือขึ้นมาทั้งอย่างนั้น แต่ก็ได้เห็นแค่เพียงแวบเดียว เจ๊พริกพยายามเอ่ยต่อด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ“เพื่อนเจ๊จะต้องทำให้ซอลมีความสุขมากแน่นอน
Special 4หลายปีต่อมางานแต่งงาน“ตื่นเต้นไหม?”“นิดหน่อยค่ะ”“ตอนเจ๊แต่งก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”“ตอนนั้นดีใจมากเลยใช่ไหมคะ?”“เหมือนฝันอะไรแบบนั้น”“หนูก็เหมือนกัน…”“เจ๊พริก เฮียยักษ์โทรมาถามว่ากดเงินสดมาให้รึยังคะ?”การสนทนาแบบเป็นส่วนตัวระหว่างฉันกับคนที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นอันต้องสิ้น
Special 3สองเดือนผ่านไป“ฝนตกขนาดนี้ ขับไปก็ได้รถคว่ำตายพอดี”“หนูไม่อยากให้เฮียขึ้นห้อง”“ถ้าเฮียจะทำอะไรหนูจริง คงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านมาขนาดนี้”“…”“ช่างมัน เดี๋ยวเฮียนั่งรอฝนหยุดในรถได้ไม่เป็นไร”“…”จะว่าบ้าก็บ้า…แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกับคนข้าง ๆ สนิทสนมกันในระดับหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็น ‘พี
Special 2สามชั่วโมงต่อมาและฉันเองในตอนนี้…ก็อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติพอกัน…เสียงคลื่นซัดเข้าหาชายหาด ประกอบกับสายลมลอยโชยพัดปะทะเข้าหาร่างกายทำเอาคลายความกรุ่นกังวลในใจลงได้ชั่วขณะหลังจากหย่อนกายลงนั่งที่ชายหาดได้ราวหนึ่งชั่วโมง เบียร์ก็ถูกเปิดดื่มไปหลายขวด ระหว่างเสียงคลื่นลมดังคลอ ก็มีเสียง
ร่างโปร่งสูงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ยืนเงียบอยู่นานจนฉันเองต้องเป็นฝ่ายร้องขอคำสั่งซื้อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่หงุดหงิด “รับอะไรดีคะ?” “อเมริกาโนครับ” ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกว้างราวกับจะกวนไม่ต่างไปจากเดิม ส่วนฉันที่กำลังอยู่ในเวลางานก็ไ