"Jacob Lauren has arrived!"
Nandito ako ngayon sa border ng Magnuth at kaharap ang mga borders na pang-umaga. Nang makita nila akong palapit ay agad nila akong pinapasok at wala ng tanong-tanong pa.
"Jacob!" sigaw ulit ng mga border.
Hays. Bakit pa nila kailangang sumigaw at tawagin si Jacob? Magkikita rin naman kami ah.
Mula sa itaas ng malaking puno ay tumalon si Sebastian doon pababa.
Malawak ang pagkakangiti niyang humarap sa akin.
"Yow Lauren. Akala ko ay matatagalan pa bago ka bumalik dito. Mabuti naman dahil merong isa diyan na hindi makatulog simula ng bumalik kami," tawa niya.
Tumingin kami sa itaas nang makarinig kami ng kaluskos doon. Mula sa makapal na mga dahon ng puno ay lumabas doon si Jacob.
"Stop spreading lies Seb. Hindi ka nakakatuwa," aniya at bumaba.
"Eh totoo naman ah. Look at yourself, para kang nanganak ng sampong bata," wika pa ni Sebastian na tumatawa.
Pinagmasdan ko si Jacob.
Henry and Melvin didn't shift. Nasa tabi ko lang sila at sinasabayan ang bilis ng takbo ng aking kabayo. Hindi nila ako kinakausap na siyang lubos na ipinagpapasalamat ko.Kahit papaano ay natatandaan ko pa ang daan kung asan ang bahay ng mangkukulam na nagngangalang Esperanza. Walang kasiguraduhan kung nasa bahay nga niya ito pero nagbabakasakali akong sana nga ay umuwi na ito. I badly need her help. Kung sakaling wala siya ay baka mapilitan na akong lumapit sa iba pang mga mangkukulam na pwedeng tumulong sa akin.Buong araw ay hindi natanggal sa isip ko ang mga salita sa sulat na bigay ni Charlie. Lahat ng mga nandun ay gusto kong malaman ang kasagutan pero sa ngayon ay ito muna ang uunahin ko dahil mas importante ito.Itinigil ko na ang kabayo nang nasa tapat na kami ng bahay ng mangkukulam. Walang ilaw sa loob at labas ng kahoy na bahay. Ang tangi lang na umiilaw ay ang kulay asul na tubig na nakapalibot sa buong kabahayan."Si Madam Esperanza ang sad
Mabilis akong nagpaalam kay Madam Esperanza. Hindi ko na binigyang pansin si Henry at nagtuloy-tuloy na lumabas ng bahay. Wala na rin akong pakialam kung narinig niya ang lahat ng mga pinag-usapan namin. Nasa sa kanya na kung ipagkakalat niya ito sa kanyang mga kasamahan.I can not explain the anger that I'm feeling right now. All along, Dean was really playing with me. Halos mabaliw ako araw-araw sa kakaisip sa aking ama at sa kalagayan niya. Ang dami kong ginawa pero lahat iyon ay wala man lang akong nakuha.Bakit ganun siya? Bakit kailangan pa niya akong paglaruan ng sobra-sobra?Sumampa agad ako sa likod ng aking kabayo at mabilis itong pinatakbo."Sandali!" tawag nila Henry sa akin pero hindi ko na sila nilingon pa.My vision is blur because of my non stop tears. Hindi na mafocus pa ang tingin ko sa daan dahil sa pag-iyak ko.Sari-saring mga emosyon ang nararamdaman ko sa mga oras na ito, galit, sakit, at panghihinayang.Hindi ko
Itinulak ko palayo si Dean sa akin saka ko pinunasan ang aking mga luha."J-Just give your blessing to Samantha," wika ko sa mababang boses.Hindi makapaniwalang tumitig sa akin si Dean."Lauren.. I-I just confess my feelings to you. W-Wala ka man lang bang sasabihin?" aniya sa may bahid na sakit na boses.Nag-iwas ako ng tingin sa kanya. "A-Ano ba ang dapat kong sabihin?"Sinuntok ni Dean ang pader at nagkawatak-watak iyon. "At least tell me what you're thinking! Tell me how you feel!""Wala akong n-nararamdaman para sa iyo Dean. So stop this nonsense.""Nonsense?" he said full of sarcasm. "You call my feelings for you nonsense?! Bakit hindi ka magpakatotoo sa sarili mo? Alam kong hindi mo gusto si Jacob. Kung gusto mo man siya ay alam kong hanggang doon lang iyon. You can't go far beyond that. Why don't you give me a chance to enter your heart?" wika niya sa nagsusumamong mga mata.Umiling ako. Nababaliw na siya. Nag-iisip ba
"You'll leave us too?""I-I'm sorry Seb," malungkot kong turan.Humugot ng malalim na hininga si Sebastian."Alam ko naman na panandalian lang ang iyong pagtira dito sa amin. Na darating ang araw na aalis ka rin. Yun nga lang ay ang hirap isipin at tanggapin. Sa maikling panahon na pananatili mo dito ay napamahal ka na sa amin," aniya na nakatingin sa malayo.Wala akong maapuhap na salita na pwedeng isagot sa kanya dahil kahit naman ako ay nalulungkot ako sa isipin na iyon. Pero wala na akong gagawin pa dito. Mas mabuting umalis na ako habang mas maaga pa bago ako makagawa ng mga bagay na makakasakit sa iba.Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Sebastian ay pumasok na kami sa loob ng bahay."Maghilamos ka muna para mawala yang pamamaga ng mga mata mo. Baka mapansin pa iyan ni Jacob. Nandiyan lang siya sa sala na nanunuod," pigil sa akin ni Sebastian.Ginawa ko ang sinabi niya. Nang matapos ako ay naglakad na ako papuntang sala. Nadatnan k
Mabilis na dumaan ang mga oras at sa buong araw na iyon ay hindi ko man lang nakita si Jacob. Ayon kay Sebastian ay mag-oovertime daw siya sa pagroronda ngayon kaya kami lang ni Sebastian ang nagsalo sa hapunan ng gabing iyon.Matapos kong makapagbihis ay kinuha ko ang aking cellphone at tinawagan si Koko. Pinupunasan ko ang aking buhok habang hinihintay ko ang pagsagot niya ng tawag ko.Nang sinagot na niya ang tawag ay iniloud speaker ko ito. Okay lang na marinig ni Sebastian ang pag-uusap namin dahil nasabi ko naman sa kanya na ang lahat kagabi."Ang tagal mong sagutin ang tawag. Busy ka ba?" tanong ko agad."Wait.. Lalabas lang ako," aniya sa nagmamadaling boses. Hindi ko pa masyadong naintindihan ang sinabi niya dahil sobrang ingay sa paligid niya."Lauren I have a good news!" he exclaimed.Natigil ako sa ginagawa at tumitig sa screen ng cellphone ko."W-What is it?""Your father is now awake! And based on the observation
Matapos ang mga madaming bilin ni Jacob ay umalis na kami ni Leon. Naglakad na lang kami habang bitbit niya ang aking maleta."Hindi ko alam kung matutuwa ba ako na umalis ka na sa bahay ni Jacob. Hindi na kita laging makikita," aniya."Diyan lang naman ako sa bayan eh. Hindi naman malayo sa inyo," sagot ko."Jacob looks damn pissed. Buti at pinayagan ka niyang umalis?"Hindi ako sumagot. Bukod sa pag-alis ko ay alam kong galit siya sa sinabi ko sa kanya na panloloko ni Dean sa akin. I don't know what he will do after this. Sana lang ay hindi sila magkainitan at mag-away."Wala naman siyang magagawa," sagot ko maya-maya.Pagdating namin sa bayan ay agad kaming sinalubong ng isa sa mga dalawang kaibigan na lagi niyang kasa-kasama."Sigurado ka bang hindi magagalit ang mga magulang mo dito?" tanong ni Leon sa kaibigan."Hindi nga. Wala namang gumagamit doon at matagal ng bakante. Natuwa pa nga sila nang sinabi kong may gustong ma
Naiinis ako sa aking sarili. Sinabi ko noon na hindi na muli pang mauulit ang paghalik niya sa akin pero para akong tanga kanina na hinayaan na naman na gawin ang gusto niya."I didn't know that you've moved out," untag ni Dean.Binalingan ko siya. "Of course you don't know. Kailangan ko bang sabihin sa iyo?""Hindi naman," aniya at humalukipkip at sumandal sa pintuan.Namumula ang pisngi niya dahil sa pagsampal ko sa kanya kanina pero parang wala lang sa kanya ito.Pinagmamasdan lang ako ni Dean at mukhang wala siyang balak na umalis. He is just wearing a simple cargo jeans and black shirt. Nakapambahay lang pero sobrang class."I'm going to sleep now. Please leave," wika ko at patalikod na humiga sa kama. Tinakpan ko ng kumot ang buo kong katawan hanggang sa ulo. Ang tangi lang na hindi ko kinumutan ay ang aking mukha habang nakatingin ako sa labas ng bintana.Kahit anong deny ko sa aking sarili ay naeexcite ako sa presensya niya. K
"Seriously Lauren? Bakit mo pa siya pinabalik bukas?" tanong agad ni Dean pagkapasok na pagkapasok ko ng kwarto."Kapag hindi ko iyon ginawa ay magpupumilit lang siyang pumasok ngayon. At pwede ba na tigilan mo ako sa kakasermon mo? Kaibigan ko si Jacob at walang masama kung sakali mang bibisita nga siya dito bukas," sagot ko.Umasim ang mukha ni Dean sa sinabi ko.Nang akma siyang lalapit sa akin ay mabilis ko siyang pinigilan."If you don't want to leave, then let's talk outside my room," wika ko saka kinuha ang cellphone ko at lumabas ng kwarto.Narinig ko ang pagbuntong hininga niya pero ipinagsawalang bahala ko lang iyon at nauna nang pumunta ng sala.Binuksan ko lahat ang mga ilaw na pwedeng buksan dahil baka kung ano na naman ang mangyari. Umupo ako sa sofa at sinuklay ang aking magulong buhok. Mag-aalas dose na pero heto ako ngayon at iniistorbo nilang dalawa. I should be sleeping.Lumabas si Dean mula sa aking kwarto na nagsu
The aftermath scent of rain lingers in my nose as I drove the Wrangle full of goods from the market. I was covered with thick clothes from head to toe to avoid the freezing temperature but it's not enough that some spike of chills still enter between my skin pores.This is the coldest time of this season where you really need a tons of clothing before going out or even inside your house. The temperature drops incoherently than last year.Ngumiti ako nang may bumati sa akin sa gilid ng daan. Bumuka ang bibig ko upang batiin din ito at nakita ko pa kung paano lumabas ang usok galing sa bibig ko sa sobrang lamig, kulang na lang talaga ay magyelo ang paligid.Palapit na ako sa palasyo nang mapansin ko si Zeke na nakatayo sa bukana ng pintuan at kunot na kunot ang noo habang diretso na nakatingin sa akin.Hindi pa ako nakakababa ng sasakyan nang magsimula na siyang putaktihin ako ng mga tanong.Huminga ako ng malalim. "Zeke—""Lauren naman. Ilang beses ko bang dapat sabihin sa iyo na magpa
Hindi ko alam kung ilang oras na ang nakakalipas simula nang magsimula ang matinding lababanan sa pagitan ng mga Vaughan laban sa mga malalakas na Alpha sa Timog at Kanluran na Distrito.At kahit na sabihin pa na malalakas ang mga Vaughan, hindi pa rin maipagkakaila ang katotohanan na iba talaga ang lakas ng isang Alpha, kaya nga nilang makipagsabayan sa mga ito pero kita ko sa kanilang mga mata kung paano sila nahihirapan na talunin ang mga ito.Bukod pa doon ay sobrang dami ng mga kalaban na nakapalibot sa amin at nahihirapan din ako na bantayan ang bawat likod ng lahat. Pero hindi ako pwedeng manghina sa mga oras na ito. Nandito sila upang tulungan kami sa laban na ito na wala naman silang kinalaman. Kaya hangga't may lakas pa akong natitira, hinding-hindi ako papayag na may mangyaring masama sa kanila, hindi iyon kakayanin ng aking konsensya.While fighting, my eyes quickly diverted to where Christy is fighting. She's busy fighting to an Alpha and all her focus and attention is on
"They are so cool!" hindi na rin napigilan na bulalas nitong mga kasamahan ko habang pinapanuod sila Tyrone sa kanilang mga kalokohan na pinaggagagawa."Ikaw ang tumawag sa kanila dito diba Ate Lauren?" baling ni Ivee sa akin. "Paano yun nangyari? Bakit mo sila nagawang papuntahin dito?" sunod-sunod niyang tanong sa akin.Lahat ng kanilang mga mata ay nabaling sa akin. Punong-puno iyon ng mga katanungan at hindi ko alam kung saan uumpisahan ang pagkukwento sa kanila."Charrggggee!!"Nabaling ang lahat ng atensyon namin sa sigaw na iyon.It's Alpha Wilson together with other Alphas from West District.At mula sa border naman ay ang sangkaterbang mga lobo galing sa Timog na Distrito."How.. How come that they still have that number?!" bulalas ng mga kasama ko.Pati ako ay nabigla. Ang dami nang nalagas sa kanila mula pa kanina pero sa bilang ng mga sumusugod ngayon ay parang wala man lang nabawas sa pwersa nila.If they're
"Hindi niyo pwedeng kunin sa akin si Da Silva! He is mine! You can't take him away you bastards!" malakas na sigaw ni Alpha Wilson na parang nababaliw na."Go now Dalton," ani Falcon sa kapatid at humanda na sa pakikipaglaban."Noooo! Putangina niyo! Ibigay niyo siya sa akin!" nanlalaki ang mga mata niyang sigaw nang makitang pumapasok na si Dalton sa portal kasama si Dean. Alpha Wilson's face is disoriented, kulang na lang ay magwala siya sa matinding inis at galit.Sa mabilis na galaw ay natawid niya ang distansya sa kinaroroonan nila Falcon.Lahat ng mga tauhan niya ay napawi at nagtilamsikan nang nadaanan niya. Galit na galit any mukha niya na parang inagawan ng sobrang importanteng laruan."Akin siyaaaaa!"Bago pa niya malapitan si Dalton at mahawakan ay biglang sumulpot si Tyrone sa harapan niya. Tyrone grabs Alpha Wilson's neck and slam him forcefully on the ground.Tyrone's face is serious and dark as his golden eyes are looki
Biglang akong napaiyak. Sa sobrang saya at galak na nararamdaman ko ay umiyak na ako na parang bata. I can't contain my tears. I can't contain my emotions.Akala ko ay hindi na sila darating pa, at kung dumating man sila ay baka nahuli na ang lahat.But thank goodness, they came in time, they made it out here before I lost everything.Malakas na humalakhak si Tyrone saka ako pinatayo at niyakap habang umiiyak ako."Hahaha! Para kang bata. Ganun ka ba kasaya na makita ulit ako?" tumatawa niyang wika habang hinahaplos ang buhok ko.Hindi ako sumagot at umiyak lang sa balikat niya. Hindi ko alam kung paano ako magpapasalamat dahil sa pagdating nila."Uwaahh! Ate Lauren!" atungal din ni Enzo saka yumakap sa likod ko."Akala ko kung ano na ang nangyari sa iyo! Buti na lang at dumating ako! Hindi kita papabayaan na masaktan ulit!" iyak niya habang nakayakap din sa akin.Hindi ko mapigilan ang hindi mapangiti sa sinabi niya. Enz
I closed my eyes. They say that the world is cruel without realizing that it's us, the people are the one who is cruel.The greediness for power, not being satisfied of what you have, wanting more even though you already have enough, jealousy and envy, those are the reason why this world is full of violence and non-stop killing.If we only learn to be contented, if we appreciate the blessings and the things that we have, then the world Peace is not imposible to achieve.Hinablot ni Alpha Wilson ang buhok ni Dean saka pinaluhod sa lupa. Itinapat nito ang espada sa leeg ni Dean.Umapaw palabas ang mga mga luha ko habang pinagmamasdan ang nakapikit na mukha ni Dean.Para akong mamamatay sa matinding sakit na nararamdaman sa mga oras na ito. Bakit kailangang niyang mapunta sa kalagayan na yan?Hindi ko na napigilan ang aking nararamdaman at napasigaw na ako habang umiiyak ng malakas. Wala na akong pakialam kung pinagtatawanan nila ako dahil sa n
Tahimik kong pinanuod ang pag-alis nilang lahat. Akala ko ay sama-sama kaming pabalik sa palasyo pero heto na naman at naiwan ulit ako. Pera ayos lang. Ang importante ay makaalis sila dito.Kung totoo man ang sinabi ni Reid sa kanila ay hindi ko na kailangan pang alalahanin ang kaligtasan ko. Hindi ko nga lang alam kung ano ba ang kailangan niya sa akin at pilit niya akong kinukuha.Nang dumaan sa amin ang sangkaterba nilang mga kasamahan ay tumigil si Levis at sinapak si Reid sa braso."Hindi ko alam kung kanino ka ba talaga kakampi," aniya saka umiling pa na parang dismayado kay Reid."Alam mo kung ano ang sagot ko diyan," bale wala naman na sagot ni Reid.Hindi na muling nagsalita si Levis at pumunta sa harap ko. Hinawakan niya ang baba ko at tinitigan ako.His eyes glint mischievously."Man, who would thought that you have a Vaughan blood," aniya habang pinagmamasdan akong mabuti."How did you know?" tanong ni Reid.
Jacob's POVSome of us change to their wolf form while the others like me stayed in our human form.Damien, the remaining Captains of 10th Division and some suicidal men have joined us to save the Alpha.Karamihan sa mga hindi sumama ay ang mga pamilyado na gusto pang makita ang mga mahal nila sa buhay sa huling pagkakataon. Habang ang iba naman na sumama sa amin ay iyong mga tulad naming nakahanda na upang ialay ang mga buhay.All of us here has nothing to loose anymore.Kung hindi ako nagkakamali ay halos nasa singkwenta ang aming mga bilang.Fifty brave souls. If we get lucky, that's enough number to save the Alpha. We can still take him before the enemies from South will arrive here."Don't make any unnecessary actions! Our top priority is to rescue the Alpha and Lauren!" imporma ni Liam na siyang nangunguna sa amin.Hindi na namin naabutan pa si Leon dahil sa nangyaring pakikipag-usap namin sa mga nanggaling sa border kani
My vision started to get glitchy as I watched the terrifying scene in the midair.Leon...Mukhang hindi pa nakuntento ang lalaki sa ginawa kay Leon at lalo pang idiniin ang kanyang kamay sa sikmura ni Leon, kulang na lang ay ipasok na nito ang kanyang braso doon.Bumulwak ang masaganang dugo palabas sa bibig ni Leon nang lumusot palabas ang kamay ng lalaki sa kanyang katawan.Hinugot ng lalaki ang kanyang duguang kamay kasabay nun ang pagbagsak ni Leon sa lupa.My body started to tremble uncontrollably. Pakiramdam ko ay tumaas ang lahat ng dugo ko sa aking ulo dahil sa kahindik hindik na pangyayari."LEOONNN!!" I shouted in horror and fear.Masaganang bumuhos ang luha ko. Sunod-sunod ito at hindi ko alam kung paano ito patitigilin.Dahil sa nangyaring iyon ay natigagal ang lahat. Si Reid ay mukhang nabigla rin samantalang ang mga lobong tumatakbo ay biglang tumigil at pinanuod ang nangyari.Mahinahon na bumaba at tumapak