Tulala akong nakatingin sa malawak na kapaligiran sa aking harapan. Walang nagsabi sa akin kung saan ba ang daan papuntang palasyo. Hindi ko tuloy alam kung saan ako pupunta kaya nanatili pa rin akong nakatayo dito sa balkonahe.
I checked the time on my phone. 15 minutes na lang at magsisimula na ang pagtitipon. I don't have plan to arrive there late dahil ayaw kong magkaroon ng grand entrance. Ang plano ko sana ay agaan ko pero masyado akong natagalan sa pag-aayos kanina, tapos ngayon ay hindi ko alam ang daan na aking tatahakin.
Tiningnan ko ang signal, isang bar lang. Mahihirapan akong tawagan si Sebastian nito.
Napabuntong hininga akong lumapit sa silya. Uupo na sana ako pero natigil ako at agad na tumayo ulit.
Mangha akong napatingin sa mga mabibilis na pigura na dumadaan sa harap ng bahay ni Jacob. Sinundan ko ang direksiyon kung saan sila pupunta. Papunta sila sa kakahuyan dito sa dulo ng lupa na pagmamay-ari ng mga Da Silva.
Napagtanto kong
Tiningnan ko si Leon na sarap na sarap sa pag-inom ng alak. Hindi ako sang-ayon sa gusto niya pero pinabayaan ko na lang siyang mag-inom, mukha kasing inuhaw ng ilang taon."Napag-isipan mo na ba ang sinabi ko sayo noon Lauren?" tanong niya maya-maya.Nang marealize ko kung ano ang sinasabi niya ay ibinaling ko ang tingin sa malayo."Don't spoil the night Leon. At madami akong iniisip sa ngayon," sagot kong hindi nakatingin sa kanya.Wala akong narinig na tugon galing kay Leon. Hindi na rin ako nagsalita pa dahil ayaw kong humaba pa ang usapin namin tungkol dito. Ayaw kong masira ang gabing ito. Sobrang nakakarelax dito at ayaw kong mastress. Nakakagaan din ng dibdib dahil kahit papaano ay medyo nakakalimutan ko ang malaking problemang kinakaharap ko ngayon.Mabuti na lang rin at may mga lumapit kay Leon upang kausapin siya. I just stayed in my place while listening to their topic. It's about the disappearance of Maximo.May iba rin na
Ang maganda kong mood ay nawala na dahil sa nangyari kanina. Wala na akong ibang maramdaman kundi ang panlalamig at kaba sa dibdib.Kahit na maganda at malamyos ang tugtugin ay hindi na nito kaya pang pawiin ang namamahay na takot sa aking loob.Nang may dumaan na server ay agad itong tinawag ni Leon. Kumuha siya ng isa pang malaking bote ng alak at inilagay sa harapan namin. Kumuha rin siya ng dalawang baso at ang isa ay inabot niya sa akin.Tiningnan ko lang si Leon."Let's drink. You need it to calm your nerves down," aniya at lalong inilapit sa akin ang inaabot niyang baso.Inangat ko ang aking kamay at wala sa sariling kinuha ang basong hawak niya. Medyo nanginginig pa ang kamay kong kumuha nun.Binuksan ni Leon ang bote ng alak saka tahimik na nagsalin sa kanyang baso at sunod niyang ding nilagyan ang akin.I take a first sip hanggang sa sunod-sunod na ang ginawa kong pag-inom at sinasabayan si Leon.Ang ending tuloy ay nag-inuma
"Uhmm.. Well." Nagkamot siya ng kilay at bahagyang ngumiwi.I just looked at her. I didn't know that she has this kind of personality, childish and kiddie. Pero sa tingin ko ay magkaedad lang din naman kami.I sighed when she's uncertain to speak. I crossed my arms on my chest and look straight into her eyes."Just so you know, I already know the reason behind my father's curse. It's because of Samantha rejecting Jacob right?"Tumango siya na parang bata."Ang gusto ko lang malaman ay kung bakit personal ka pang pumunta doon sa bayan namin upang sabihin sa akin? Pwede ka namang magpadala ng iyong mga tauhan," wika ko."Napag-utusan lang ako," sagot niya.Lumapit siya sa mga hilera ng reclining seats at umupo doon."Why don't you take a sit first?" aniya sabay umang sa upuan na nasa tabi niya.Lumapit ako doon at umupo. "Anong ibig mong sabihin na may nag-utos sa iyo? Sino?" tanong kong nagtataka.Larian look
Pagkatapos mamatay ang screen ay biglang nagsigawan ang lahat sa kasiyahan upang ipagdiwang ang magandang balita na ibinahagi ng Alpha.Biglang nag-iba ang tono ng musika. Napalitan ito ng masaya at masiglang tugtugin upang sabayan ang nalaman nilang magandang balita.Nagtatawanan na tumayo ang lahat at sinasabayan ang daniw ng musika.Aalis na sana ako sa kumpol ng mga tao nang hinila ako ni Larian at kinaladkad papunta sa gitna."Let's dance!" wika niya at nagsimulang sumayaw sayaw. Hindi naman pang club yung sayaw, para lang talaga siyang sayaw ng mga nagkakatuwaan na mga tao, yung sayaw sa sinaunang panahon kumbaga. Kaya wala na akong nagawa kundi ang sumayaw na rin at makisabay sa kanilang katuwaan."Hey!. Hey!. Hey!.." sigaw ng lahat habang itinataas ang kanilang mga kamay sa ere.Si Larian ay ganadong-ganado sa ginagawa kaya nadala na rin ako at nawala na ang hiya sa aking katawan.Bawat mga mata na makakatagpo ng aking mga mat
Liam's POV.."Sigurado ka ba sa ginagawa mong ito?" tanong ko kay Dean pagkapasok ko sa opisina niya.Dean put on the soundproof wall of this room.Humarap siya sa akin. May hawak siyang baso ng alak at mahina iyong iniikot-ikot."Yes. And I've told you many times about it."I sighed and leaned on the wall, facing him."You are playing her Dean. Paano kung malaman niya ang totoo? Imbes na mapaamo mo siya, magagalit at lalayuan ka niya pag nalaman niyang pinagmumukha mo siyang tanga," wika ko.I'm trying to knock some sense to him. Kahit saang banda kasi tingnan ay maling mali siya. Kaibigan ko siya kaya kahit hindi tama ang ginagawa niya ay kinukunsinti ko siya. Pero pag sumemplang siya ay bahala na siya. Ilang ulit ko na siyang sinabihan pero wala siyang pinapakinggan."Hindi niya malalaman. Unless you tell her," aniya at tumaas ang isang kilay.Umikot ang mga mata ko at hindi pinatulan ang patutsada niya sa akin.
"Where are you going?" aniya sa matigas na boses."I.." I can't find the right words to say. Para bang naputol na ang dila ko at hindi na nakapagsalita pa. Dagdag pa doon ay nabibingi ako sa malakas na kabog ng aking dibdib.I felt that he is getting closer to me, so close that I almost loose my senses. This feeling.. Bakit ba ganito ang nararamdaman ko kapag nasa malapit siya?Humigpit ang hawak niya sa palapulsuhan ko.He leaned closer, enough to whisper on my ears."I let your hand go, but don't try to escape," babala niya.Kinagat ko ang aking labi saka dahan-dahan na tumango. Naramdaman ko na lang na lumuluwag na ang hawak niya sa palapulsuhan ko.He stepped back and I sighed in relief when I heard his footsteps backing away."What now? How can I talk to you if you are facing that damn door?" inis niyang turan.Naiinis na siya, kaya kahit na ayaw ko man ay humarap na ako sa kanya.He is now sitting on his cha
"Lauren!" sigaw iyon ni Leon. Galing siya sa kabilang banda ng kakahuyan. Wala na siyang suot na pang-itaas na damit at pawisan ang buo niyang katawan."Leon!"Nang makalapit siya sa amin ay mabilis niyang inihirang ang kanyang sarili sa mga lobong bagong dating lalo na sa isa na inaamoy ako."Are you okay? Hindi ka ba nila sinaktan?" tanong ni Leon na nasa harap ko at matalim na nakatingin sa lobong kaharap niya.Umiling ako. "I-I'm fine," sagot ko. "Sino ba sila?" tanong ko."They're intruders. Mga taga Ursul," sagot ni Leon.Sabi na nga. Tama ang hinala ko na hindi sila taga rito.Mula sa di kalayuan, sa gitna ng masukal na kakahuyan ay nakarinig ako ng mga mabibilis at mabibigat na pagtakbo papalapit sa direksiyon namin.Don't tell me na meron pa silang mga bagong kasamahan na paparating.Unang lumabas mula sa madilim na kakahuyan ang isang malaki at kulay kayumangging lobo. Nang magtama ang aming mga mata ay agad ko
Wala nang nagawa pa si Leon nang hinila ko siya papasok sa loob ng bahay.Pasalampak siyang umupo sa sofa saka pumikit. He looks stressed and tired. Habang hinahanap ko ang lalagyanan ng mga gamot ay nagsalita si Leon."Bakit di ka muna kaya magpalit ng damit," aniya.Liningon ko siya at nakataas ang isa niyang kilay sa akin. Sabagay, mas mabuti na ang magpalit muna ako ng damit para mas kumportable akong gumalaw-galaw."Sige. Magbibihis muna ako saglit," wika ko.Papasok na sana ako sa kwarto pero nilingon ko ulit si Leon. I eyed him. "Don't you dare try to escape."Leon rolled his eyes and picked up the remote of the TV. "Yes madam."Mabilis lang ang ginawa kong pagligo dahil baka pag magtagal pa ako ay mainip si Leon at maisipang tumakbo. Iba pa naman ang takbo ng isip ng isang iyon.Isang simpleng short at malaking t-shirt lang ang suot ko. Nakayapak lang din ako dahil hindi ko na maalala kung saan ko inilagay ang tsinelas
The aftermath scent of rain lingers in my nose as I drove the Wrangle full of goods from the market. I was covered with thick clothes from head to toe to avoid the freezing temperature but it's not enough that some spike of chills still enter between my skin pores.This is the coldest time of this season where you really need a tons of clothing before going out or even inside your house. The temperature drops incoherently than last year.Ngumiti ako nang may bumati sa akin sa gilid ng daan. Bumuka ang bibig ko upang batiin din ito at nakita ko pa kung paano lumabas ang usok galing sa bibig ko sa sobrang lamig, kulang na lang talaga ay magyelo ang paligid.Palapit na ako sa palasyo nang mapansin ko si Zeke na nakatayo sa bukana ng pintuan at kunot na kunot ang noo habang diretso na nakatingin sa akin.Hindi pa ako nakakababa ng sasakyan nang magsimula na siyang putaktihin ako ng mga tanong.Huminga ako ng malalim. "Zeke—""Lauren naman. Ilang beses ko bang dapat sabihin sa iyo na magpa
Hindi ko alam kung ilang oras na ang nakakalipas simula nang magsimula ang matinding lababanan sa pagitan ng mga Vaughan laban sa mga malalakas na Alpha sa Timog at Kanluran na Distrito.At kahit na sabihin pa na malalakas ang mga Vaughan, hindi pa rin maipagkakaila ang katotohanan na iba talaga ang lakas ng isang Alpha, kaya nga nilang makipagsabayan sa mga ito pero kita ko sa kanilang mga mata kung paano sila nahihirapan na talunin ang mga ito.Bukod pa doon ay sobrang dami ng mga kalaban na nakapalibot sa amin at nahihirapan din ako na bantayan ang bawat likod ng lahat. Pero hindi ako pwedeng manghina sa mga oras na ito. Nandito sila upang tulungan kami sa laban na ito na wala naman silang kinalaman. Kaya hangga't may lakas pa akong natitira, hinding-hindi ako papayag na may mangyaring masama sa kanila, hindi iyon kakayanin ng aking konsensya.While fighting, my eyes quickly diverted to where Christy is fighting. She's busy fighting to an Alpha and all her focus and attention is on
"They are so cool!" hindi na rin napigilan na bulalas nitong mga kasamahan ko habang pinapanuod sila Tyrone sa kanilang mga kalokohan na pinaggagagawa."Ikaw ang tumawag sa kanila dito diba Ate Lauren?" baling ni Ivee sa akin. "Paano yun nangyari? Bakit mo sila nagawang papuntahin dito?" sunod-sunod niyang tanong sa akin.Lahat ng kanilang mga mata ay nabaling sa akin. Punong-puno iyon ng mga katanungan at hindi ko alam kung saan uumpisahan ang pagkukwento sa kanila."Charrggggee!!"Nabaling ang lahat ng atensyon namin sa sigaw na iyon.It's Alpha Wilson together with other Alphas from West District.At mula sa border naman ay ang sangkaterbang mga lobo galing sa Timog na Distrito."How.. How come that they still have that number?!" bulalas ng mga kasama ko.Pati ako ay nabigla. Ang dami nang nalagas sa kanila mula pa kanina pero sa bilang ng mga sumusugod ngayon ay parang wala man lang nabawas sa pwersa nila.If they're
"Hindi niyo pwedeng kunin sa akin si Da Silva! He is mine! You can't take him away you bastards!" malakas na sigaw ni Alpha Wilson na parang nababaliw na."Go now Dalton," ani Falcon sa kapatid at humanda na sa pakikipaglaban."Noooo! Putangina niyo! Ibigay niyo siya sa akin!" nanlalaki ang mga mata niyang sigaw nang makitang pumapasok na si Dalton sa portal kasama si Dean. Alpha Wilson's face is disoriented, kulang na lang ay magwala siya sa matinding inis at galit.Sa mabilis na galaw ay natawid niya ang distansya sa kinaroroonan nila Falcon.Lahat ng mga tauhan niya ay napawi at nagtilamsikan nang nadaanan niya. Galit na galit any mukha niya na parang inagawan ng sobrang importanteng laruan."Akin siyaaaaa!"Bago pa niya malapitan si Dalton at mahawakan ay biglang sumulpot si Tyrone sa harapan niya. Tyrone grabs Alpha Wilson's neck and slam him forcefully on the ground.Tyrone's face is serious and dark as his golden eyes are looki
Biglang akong napaiyak. Sa sobrang saya at galak na nararamdaman ko ay umiyak na ako na parang bata. I can't contain my tears. I can't contain my emotions.Akala ko ay hindi na sila darating pa, at kung dumating man sila ay baka nahuli na ang lahat.But thank goodness, they came in time, they made it out here before I lost everything.Malakas na humalakhak si Tyrone saka ako pinatayo at niyakap habang umiiyak ako."Hahaha! Para kang bata. Ganun ka ba kasaya na makita ulit ako?" tumatawa niyang wika habang hinahaplos ang buhok ko.Hindi ako sumagot at umiyak lang sa balikat niya. Hindi ko alam kung paano ako magpapasalamat dahil sa pagdating nila."Uwaahh! Ate Lauren!" atungal din ni Enzo saka yumakap sa likod ko."Akala ko kung ano na ang nangyari sa iyo! Buti na lang at dumating ako! Hindi kita papabayaan na masaktan ulit!" iyak niya habang nakayakap din sa akin.Hindi ko mapigilan ang hindi mapangiti sa sinabi niya. Enz
I closed my eyes. They say that the world is cruel without realizing that it's us, the people are the one who is cruel.The greediness for power, not being satisfied of what you have, wanting more even though you already have enough, jealousy and envy, those are the reason why this world is full of violence and non-stop killing.If we only learn to be contented, if we appreciate the blessings and the things that we have, then the world Peace is not imposible to achieve.Hinablot ni Alpha Wilson ang buhok ni Dean saka pinaluhod sa lupa. Itinapat nito ang espada sa leeg ni Dean.Umapaw palabas ang mga mga luha ko habang pinagmamasdan ang nakapikit na mukha ni Dean.Para akong mamamatay sa matinding sakit na nararamdaman sa mga oras na ito. Bakit kailangang niyang mapunta sa kalagayan na yan?Hindi ko na napigilan ang aking nararamdaman at napasigaw na ako habang umiiyak ng malakas. Wala na akong pakialam kung pinagtatawanan nila ako dahil sa n
Tahimik kong pinanuod ang pag-alis nilang lahat. Akala ko ay sama-sama kaming pabalik sa palasyo pero heto na naman at naiwan ulit ako. Pera ayos lang. Ang importante ay makaalis sila dito.Kung totoo man ang sinabi ni Reid sa kanila ay hindi ko na kailangan pang alalahanin ang kaligtasan ko. Hindi ko nga lang alam kung ano ba ang kailangan niya sa akin at pilit niya akong kinukuha.Nang dumaan sa amin ang sangkaterba nilang mga kasamahan ay tumigil si Levis at sinapak si Reid sa braso."Hindi ko alam kung kanino ka ba talaga kakampi," aniya saka umiling pa na parang dismayado kay Reid."Alam mo kung ano ang sagot ko diyan," bale wala naman na sagot ni Reid.Hindi na muling nagsalita si Levis at pumunta sa harap ko. Hinawakan niya ang baba ko at tinitigan ako.His eyes glint mischievously."Man, who would thought that you have a Vaughan blood," aniya habang pinagmamasdan akong mabuti."How did you know?" tanong ni Reid.
Jacob's POVSome of us change to their wolf form while the others like me stayed in our human form.Damien, the remaining Captains of 10th Division and some suicidal men have joined us to save the Alpha.Karamihan sa mga hindi sumama ay ang mga pamilyado na gusto pang makita ang mga mahal nila sa buhay sa huling pagkakataon. Habang ang iba naman na sumama sa amin ay iyong mga tulad naming nakahanda na upang ialay ang mga buhay.All of us here has nothing to loose anymore.Kung hindi ako nagkakamali ay halos nasa singkwenta ang aming mga bilang.Fifty brave souls. If we get lucky, that's enough number to save the Alpha. We can still take him before the enemies from South will arrive here."Don't make any unnecessary actions! Our top priority is to rescue the Alpha and Lauren!" imporma ni Liam na siyang nangunguna sa amin.Hindi na namin naabutan pa si Leon dahil sa nangyaring pakikipag-usap namin sa mga nanggaling sa border kani
My vision started to get glitchy as I watched the terrifying scene in the midair.Leon...Mukhang hindi pa nakuntento ang lalaki sa ginawa kay Leon at lalo pang idiniin ang kanyang kamay sa sikmura ni Leon, kulang na lang ay ipasok na nito ang kanyang braso doon.Bumulwak ang masaganang dugo palabas sa bibig ni Leon nang lumusot palabas ang kamay ng lalaki sa kanyang katawan.Hinugot ng lalaki ang kanyang duguang kamay kasabay nun ang pagbagsak ni Leon sa lupa.My body started to tremble uncontrollably. Pakiramdam ko ay tumaas ang lahat ng dugo ko sa aking ulo dahil sa kahindik hindik na pangyayari."LEOONNN!!" I shouted in horror and fear.Masaganang bumuhos ang luha ko. Sunod-sunod ito at hindi ko alam kung paano ito patitigilin.Dahil sa nangyaring iyon ay natigagal ang lahat. Si Reid ay mukhang nabigla rin samantalang ang mga lobong tumatakbo ay biglang tumigil at pinanuod ang nangyari.Mahinahon na bumaba at tumapak