Chapter 1

~01~Leila

IN OUR LIFE, hindi natin maiiwasan na makagawa ng mali. Magdesisyon ng wala sa isip, at tahakin ang daan na walang kasiguraduhan.

Ang nakaraan ay dapat ng kinakalimutan, ngunit hindi ang natutunan. Ngunit paano kung ang nakaraan na mismo ang pilit na bumabalik? 

"You sure you still want to take that course, sweetie?" Mommy asked when she saw me staring at my uniform.

Just like my dad, gusto ko din humawak ng baril. At kagaya niya gusto ko'ng hulihin ang mga nang-aapi. Kaya heto ako, at pinagmamasdan ang magiging uniform ko sa pasukan.

"Mom...?" Tawag ko dito. Tumungo siya sa tabi ko at inakbayan ako. "Papayagan mo ba talaga ako'ng... kuhanin ang kurso na iyon? Kahit na... iyon ang dahilan bakit wala na si daddy?" Tanong ko.

Umiling ito. She cupped my face.

"Sweetheart... hindi ang pagiging pulis niya ang pumatay sakaniya. Iyon ay yung mga masasama'ng tao na kumuha sa kapatid ng dad mo" nang titigan ko ang mga mata ni mommy. All I can see is... sadness... and... fear.

Pinisil nito ang kamay ko bago ako niyakap.

"I'll support you, Leila... kahit ano'ng kurso pa ang kuhanin mo. I'll be here, supporting you."

Napabunto'ng hininga ako.

Hindi naging madali ang pagiging estudyante ko. Sapagkat meron ako'ng isa pa'ng priority bukod doon. Syempre, iyon ay si Logan.

Aminado ako'ng mahirap. Mahirap mag-alaga ng bata at mahirap yung gigising ka ng dis-oras ng gabi para lamang patulugin ito dahil umiiyak.

Ngunit kahit ganoon ay... naging masaya ako.

Isang anghel ba naman ang ipadala sa aming dalawa ni mommy? It feels like, siya ang naging kapalit ni daddy.

"Logan... say... Lo-la" I said. Tinuturuan ko ito'ng magsalita.

"Yo-ya" napabungisngis ako nang subukan nito.

Bulol pa kasi ito. Pero natutuwa talaga ako nang tawagin niya akong... "momma"

Ibinigay ko muna kay mommy si Logan. At may klase pa ako. Sinadya ko talaga ito dahil mami-miss ko talaga siya.

"I love you, baby" malambing kong sabi at hinagkan ang pisngi nito'ng parang siopao.

"Dali... say, I love you momma" pag-engganyo ko dito.

"Awab-byu momma!" I giggled when he tried. Nang humarap ako kay mommy ay tila tuwa'ng tuwa ito sa apo.

Nang ipagbuntis ko si Logan, nung una... nagalit talaga sa akin si mommy. Ngunit kalaunan ay tinanggap niya ito at humingi ng tawad sa akin sapagkat sinisisi niya ang sarili dahil naging pabaya daw siya.

It's not their fault if I wanted to rebel. Naapektuhan lang talaga si mommy dahil sa akala nito'ng may babae si daddy noon.

Hindi ko na nakikita sina Liza and Stella. Probably... they are ahead of me, dahil tumigil ako nang ipagbuntis ko si Logan.

Pati si... Vin ay hindi ko na nakita.

Then I remember that voice...

"Leila"

I was startled at first. Pero nang makita ko kung sino yung tumawag sa pangalan ko ay nakaginhawa ako.

It was Inspector Albez. Kasamahan ito ni daddy at matalik din niyang kaibigan.

Nang araw na iyon ay ibinigay niya sa akin yung calling card niya. He wanted us to talk. Pero nang tanungin ko kung bakit hindi si mommy.

Hindi daw kakayanin ni mommy iyon.

Ngunit dumaan ang ilang araw, linggo, at buwan... I didn't contact him.

Busy kasi ako at wala akong oras sa kung ano ba ang sasabihin ni Inspector Albez.

Hindi madali ang pagiging kolehiyo. Lalo na sa kurso na kinuha ko. Alam ko'ng mahihirapan ako dito, ngunit ito ang pinili ko upang mahanap ang kumitil ng buhay ni daddy. I wanted to find them and put them behind bars. I wanted them to die inside the jail.

When lunch came. I went into our cafeteria. Mag-isa ko lamang sapagkat wala naman akong kilala. I tried talking with some of my new classmates, ngunit napansin ko na hindi ko din naman sila makakasama sa iba'ng subject at mukhang hindi din naman nila ako gusto kaibiganin kaya hinayaan ko na lamang. Kaya ko naman na mag-isa.

But... while I was eating lunch, I feel like someone is watching me.

Pero hindi ko iyon pinansin. Kahit ang aking puso ay sobra'ng bilis na ng tibok na halos hindi ko na ma-ubos ang kinakain ko.

Nang akma akong tatayo ay nagulat ako nang may umupo sa harapan ko!

"V-Vin..." I was surprised to see his face.

Ramdam ko ang malakas na kabog sa dibdib ko na unti-unti ay kumakalma na. I didn't expect to see him here, and I'm kinda nervous.

Iba'ng-iba na ang hitsura nito. Kailangan ko'ng aminin na mas naging mature ito'ng tignan. Hindi kagaya dati na payat at gwapo. Ngayon ay mas na-define ang features niya. He's really... handsome. But I shook my thought. Agh. Kahit pangangatawan niya ay mas lalong lumaki. I think, nagka-muscle na din siya. 

Pero noon pa man ay meron na siya'ng muscle? May abs pa nga!

Aish. Ano naman?

Masakit ang ginawa niya'ng pag-iwan sa akin sa ere noon. Lalo na't hinayaan niya din ako'ng alagaan mag-isa ang anak namin.

Right. He doesn't know a thing about Logan. At ayoko din ipaalam sakaniya. 

Hindi ko kakayanin kapag itinaggi niya'ng anak niya si Logan. Kahit wala pa ito'ng muwang ay ako ang mas masasaktan.

Logan is just two years old. Inosente pa ito ngunit hindi ko maaatim na kahit di niya alam ay may nagtangka na manakit sakaniya.

Ngayon ay kaharap ko ang lalaki na ito. Hindi ko alam kung ano ba dapat ang maraman ko.

Muhi ba?

Galit?

Sakit?

Ngunit hindi ko itatanggi na sa kaloob-looban ko ay... namimiss ko siya.

Kahit sinaktan ka na niya? Kahit pinag-mukha ka niyang tanga? Kahit nabastos ka niya?

I sighed.

"Hi" he smiled.

Tinitigan ko siya sa mata. Sa kabila ng nararamdaman ko ay hindi ko maiwasan makiramdam. Siya kaya ang nakamasid sa akin kanina?

I guess... hmmm. Kinilabutan ako kaya naman tuluyan na akong tumayo at tumitig ng mariin sakaniya.

"We're you watching me?!" I suddenly burst. Heck. I don't know why but I got a bad feeling... like... something is not right at the moment. Unti-unti ay bumabalik ang kaba ko. 

Bakit ako kinakabahan?

"What?!" Bakas ang gulat sa mukha niya. "I- Yes... I was watching you... that's why I sat infront of you? Why are you so tensed?" Nang subukan niyang hawakan ang braso ko ay mabilis kong hinawi iyon at lumayo sakaniya. No... this guy... I don't know why he's here and what he needs.

Iba ang pakiramdam ko.

Even in his gaze, even knowing Vin is staring at me. It feels like...

Someone... other than him... was staring at me. And until now. I can feel his gaze on me. Damn. There's... someone else.

"Leila! Leila!" I ran.

Kahit sa malayo ay dinig na dinig ko ang tawag sa akin ni Vin. I don't know why he's here. And I don't know why he's stalking me!

"Hey... Lei-"

"Get off!" I yelled when he tried to grab my arm.

Pakiramdam ko ay puputok na ako sa galit dahil sa pagsunod niya.

Bakit niya pa ako sinusundan? Bakit pa siya nagpakita sa akin? Pagkatapos ng lahat... maglalakas loob siyang... sundan ako!

"Easy... easy... babe. Why are you so tensed?" Ulit niya sa tanong kanina.

Gusto ko siyang bigwasan nang malaman niya kung bakit ako nagkakaganito.

Una, he left us. Pangalawa, he's a jerk. At pangatlo? Sinusundan niya ako!

And the fact that... he was staring at me from afar. It feels like... there is something...

"I saw you haven't finished your lunch. Are you hungry or something? Sasamahan kita" alok nito. Ngunit tinitigan ko lamang siyang masama at sinabing... 

"Umuwi ka na, wala na akong pakealam sa iyo" I stormed out.

Dang this guy for ruining my lunch.

But I know deep down... bago pa siya dumating... alam ko'ng may iba pa'ng nakamasid. Nakumpirma ko iyon nang lapitan niya ako.

While I'm on my way home. I can feel myself shaking... why am I shaking? Bakit... bakit pakiramdam ko merong... nakasunod sa akin?

Pero ang akala ko, sa araw ko lang na iyon mararanasan ang ganoong senaryo.

Hindi ko maintindihan kung bakit pakiramdam ko ay may nakamasid sa akin mula sa malayo. At tila susunggaban ako nito kapag wala ng tao. Natatakot na ako.

Meron pa nga habang nasa library ako. Madalas kasi, sa hindi matao'ng parte ako ng library naka-pwesto. At mula doon ay pakiramdam ko may naka-bantay sa bawat galaw ko.

Sa cafeteria, sa klase, sa library, sa lab, at... pag-uwi.

Nababahala na ako at natatakot sa kaya'ng gawin nang kung sino na iyon. Natatakot ako'ng humahanap lamang ito ng pagkakataon upang sunggaban ako.

Kaya wala sa sarili ko'ng tinawagan ang numero ni Inspector Albez.

He asked me to meet up and we did.

The moment I saw him, hindi ko maiwasan hindi mamangha. 

Inspector Lincoln Troy Albez is a very good looking man. Noon ay hindi ko siya napapansin sapagkat wala ako'ng interes sa mga kaibigan ni daddy.

But, out of all his friends. Inspector Albez is the youngest. I think he's 30's or younger. At hindi ko din ikaka-ila na madami ang nagkakagusto sa kaniya.

He's still a bachelor on his age.

Kaya alam ko'ng madami talaga ang naghahabol sa kaniya. Pero hindi ko maiwasan ikumpara sakaniya si... Vin.

Vin has a lean body. But I saw his abs before. May muscles din ito. Sadyang baby face lang. I can say that, Inspector Albez is kinda mature. While Vin Drake Storm is a hottie-but he look so mature now. Eh ano naman? Tsk. Pero sa looks... hindi ko alam kung sino ang lamang. I think they are both handsome in their own way, though... Vin is my... type of guy. Ehem, noon ah.

"Miss Leila Vasquez" yumukod ito nang makita ako.

Nasa isa kaming Restaurant na hindi naman nalalayo mula sa amin. Masyado'ng pormal ang kaibigan ni daddy, hindi ko tuloy maiwasan hindi mailang sakaniya.

Nang tawagin niya ako noon ay hindi ko inaasahan. Huli na kasi nung malaman niyang wala na ang aking Ama.

At ngayon, ngayon ko na lamang siya makakausap. Sa hindi malamang dahilan. Siya ang nilapitan ko.

"Kamusta ka na? Uh... you're..." tumaas baba ang tingin nito sa akin.

"Maayos naman ho ako, Inspector. Ahm. P-Pasensya na kung... ngayon ko lang kayo tinawagan" naiilang na sabi ko.

Isang taon na din kasi ang lumipas... at ngayon ko lang talaga naisipan siya'ng kausapin.

"That's okay, Miss Leila. I... would you mind if we eat first?" He asked. I nodded. Mas mabuti nga siguro'ng kumain muna kami.

Naiilang ako sa tuwing tumitingin siya sakin kapag ako ay sumusubo.

Dang...

Inspector Albez is really a good catch. I wonder if meron na ba ito'ng kasintahan?

I shook my head. Sinabi ko kanina na si Vin ang tipo ko, noon. Ngunit sa hitsura ni Inspector Albez, ito ang mukhang pang-seryosohan.

"About... Chief Inspector Vasquez..." he trailed. Napaangat naman ang tingin ko sakaniya nang simulan niya.

Kinabahan ako.

The thought of daddy still haunts me. Kahit pa naibaon ko na ang nakaraan ay nagmumulto parin ang ala-ala nito sa akin.

"What about... d-dad?" I cleared my throat. Hindi ko namalayan na nanuyo na pala ang lalamunan ko.

"Do you have any idea why he got killed?" He asked.

There's something in my stomach twisted. Sa totoo lang... wala talaga akong alam. Ngunit balak ko'ng hanapin kung sino ang pumatay sa tatay ko.

"No" I answered.

Nang titigan ko siya sa mata. Nakakita ako ng galit doon. Galit?

"I got a lead" he suddenly said. And there I know the past will haunt me again.

Hindi ako makatulog. Pagkatapos niya ako'ng tanungin kung kilala ko daw ba ang pumatay kay daddy ay hindi ko alam ang dapat na maging reaksyon ko.

He told me that for years... he's been investigating the case. And somehow... may lead na siya.

"The culprit is just around us, Miss Vasquez. And I believe... he's not yet over because of what your father did..." sabi nito sa malungkot na boses. Ngunit base sa mata niya ay tila galit ito.

Ano nga ba ang ginawa ni daddy? Sa dumaang taon ay wala naman akong naramdamang kakaiba... nito lang...

Kaya hindi ko maiwasan hindi talaga mabahala, sapagkat alam ko'ng may nagmamatyag sa bawat galaw namin. Natatakot ako.

"Inspector Albez, how are you sure?" Naguguluhan ko'ng tanong.

"One of his pawns showed up just now. And he's staring right at your back" he whispered. Kinilabutan ako sa sinabi niya. Nang akma ako'ng lilingon ay hinawakan niya ang kamay ko at mabilis na inilapit ang mukha niya sa akin.

He crashed his lips into my cheeks near my lips! I was stunned at first. Pero nang akma ko siyang itutulak ay...

"Don't look, or else... he'll notice us" he whispered.

I don't know why but, I can feel something in my tummy at that moment. Though... it was on purpose. Hindi ko maiwasan hindi mamula. Nakakahiya.

Kaya nang humiwalay ito ay hindi ako makatingin sakaniya.

Napapikit ako ng mariin.

Alam ko'ng ginawa niya lamang iyon para hindi kami mahalata. Dapat ay balewalain ko nalang iyon.

I sighed.

Tsaka ko naalala ang sumunod na nangyari.

When I was on my way home, I feel like someone is staring at me. At hindi ako nagkamali dahil may biglang humila sa akin sa madilim na eskinita.

I screamed, but someone covered my lips.

Binalot ako nang kaba sa isipin na baka masamang tao ito, kaya nang maaninag ko ang mukha nito ay nagpumiglas ako.

====

To be continue...