Share

CHAP 2

Author: bitchymee06
last update Huling Na-update: 2024-10-29 19:42:56

(⚠️ TRIGGER WARNING ⚠️)

"Tingin mo ba ay masisira mo ang kasal naming dalawa? Is this why you're doing this?"

My focus turned to her again. We stared at each other for a second. She gave a mocking laugh and shook her head incredulously.

"Wala kang pinagbago, Atasha," singhal niya.

Umismid naman ako saka tumayo bitbit ang kumot na nakapulupot sa aking katawan. Without asking, I went to Zachary's closet and picked one of his oversized t-shirts. Pumili na rin ako ng shorts doon at saka walang pakialam na nagbihis sa paningin nila. Nang matapos sa pag-aayos ay saka ko binalingan ng tingin ang kapatid ko. Zachary was still sitting on the bed with his boxers on.

"Eunice, masyado ka namang overthinker," saad ko at bahagyang humalakhak. "Sirain agad? Hindi ba p'wedeng na-miss ko lang ang ex ko?" Nanunuya akong ngumiti.

"How dare you!" Mabilis siyang lumapit sa akin at ginawaran ako ng isang sampal.

Hindi naman ako natinag sa p'westo ko at ngumiti. "What? Isn't this normal? Akala ko kasi okay lang na mag-share tayo. You know . . . like before."

Agad na nawalan ng kulay ang mukha niya. Saglit niya pang nilingon si Zachary na nakatitig pa rin sa akin ngayon nang seryoso. Gusto ko siyang pagtaasan ng kilay, pero mas interesado ako sa kapatid ko ngayon.

"Get out," utos niya sa akin habang itinuturo ang pintuan.

I chuckled. "Chill. I didn't come here to fight with you. Like I said . . ." I licked my lower lip and bent forward to whisper. "I just want to sleep with your fiance."

My eyes landed on her fisted hands. Para bang gusto niya ulit akong sampalin, pero hindi niya ginawa dahil mas gusto niyang umalis ako. Simple ko siyang tinapik sa balikat saka nagtungo sa bedside table kung saan naroon ang bag ko.

Bago ako umalis ay binalingan ko ng tingin si Zachary at ngumiti. "I had fun. Thank you for making me . . . ahmm . . . satisfied?"

Muling umigting ang kaniyang panga. "Why did you come back?" he asked.

Prente naman akong tumayo habang nakasakbit ang bag ko sa aking braso. I hummed and acted thinking as I played with my hair. Mayamaya pa ay nagkibit ako ng balikat at tumawa.

"Well, hindi naman ako na-inform na bawal na palang bumalik sa sariling bansa." Nailing-iling pa ako at saka tumawa. "Why? Bothered ba kayo sa pagbabalik ko? Hmmm . . . don't tell me, balak niyo talaga akong kalimutan? Like I never exist, gano'n ba?" I raised an eyebrow and stared at Zachary.

"Ang kapal ng mukha mo. Who do you think you are for us to care about?" sabat ni Eunice.

Napanguso naman ako at humawak sa aking dibdib, umaarteng nasaktan sa sinabi niya. "Grabe ka naman, Eunice, para namang hindi mo ako kapatid. Ate mo 'ko, remember?"

She snorted. "Get out, Atasha. Don't act like we're good siblings."

Hindi ko naiwasang humalakhak nang malakas. Nang makabawi ay seryoso ko siyang tiningnan at saka naglakad palapit sa kaniya. Katulad kanina ay yumuko ako nang bahagya para bumulong sa tainga niya.

"Yeah, you're right. Walang kapatid na kakayaning patayin ang sarili niyang pamangkin," I whispered, enough for her to hear.

Ramdam ko ang mabigat niyang hininga at sinalubong ang paningin ko. "You came back to revenge?" matapang niyang sabi, tila nanghahamon.

I smirked and dramatically tapped her shoulder. "Don't mind me, sister. Don't get nervous. Ako lang 'to, si Atasha." I chuckled. "Malapit pa naman ang kasal mo. Bawal ma-stress ang bride."

Mas lalong naging iritado ang mukha niya. Galit na galit. Gusto ko tuloy matawa ulit, pero kota na sila sa mga tawa at ngiti ko.

Lumayo ako sa kaniya at saka naglakad patungo sa pintuan. Bago ako lumabas ay nilingon ko silang dalawa at umismid.

"Anyway, congratulations on your upcoming wedding," I stated, grinning evilly. "I really hope the best for the both of you." Then I finally exited the room.

As if I gonna let that happened.

MY BODY was physically tired, but I'm still energized. Ever since I left Zachary's condo, the excitement I feel for my plan has intensified. I'll ruin them all. I will make sure of it.

"You're here," Aireen, my roommate slash friend, said when she saw me sitting on the couch.

Kalalabas niya lang sa k'warto niya habang bitbit ang kaniyang laptop. Prente siyang umupo sa kabilang gilid ko at mataman akong pinagmasdan. Itinaas niya pa ang mga paa niya at magkakrus na pinuwesto iyon sa ibabaw ng upuan. It's like a yoga position.

"Ano? Success ba?" tanong niya.

Napailing na lamang ako habang may tipid na ngiti sa aking labi. "Ngayon pa ba ako papalpak?" mayabang kong tugon.

Umangat ang kabilang gilid ng labi niya saka iniharap sa akin ang kaniyang laptop. "You're now enrolled."

"Thanks," tipid kong ani at pinagmasdan ang school form ko.

Maarte niya akong inirapan. "Alam mong hindi ako tumatanggap ng thank you. May in-order akong mga pagkain, you'll pay for that."

Napangiti na lamang ako at saka binigay sa kaniya ang bag ko. "Nand'yan ang phone ko, ikaw na ang bahala," malaman kong saad saka tumayo para magbihis sa aking k'warto.

It's been three days since I got back from America. Si Aireen ang nag-iisa kong kaibigan mula noon. Siya rin ang nagsilbing mata at tainga ko rito sa Pilipinas.

"How are you after meeting them? Are you . . . okay?" maingat niyang tanong sa akin nang asta akong lalakad palayo.

Walang emosyon ko siyang nilingon. "I will never be okay until I ruin all of them, you know that," I answered, leaving her alone on the sofa.

Isang buntonghininga ang pinakawalan ko nang makapasok sa aking silid. Dumiretso ako sa aking maleta na hindi ko pa rin naaalis ang mga laman hanggang ngayon. Binitbit ko iyon sa kama saka binuksan. Mapait akong ngumiti nang bumungad sa akin ang litrato ng isang ultrasound.

My baby . . .

Nagsimulang magtubig ang gilid ng mga mata ko. Bago pa man ako maluha ay kinalma ko agad ang aking sarili at maingat na kinuha ang litrato saka pinagmasdan.

"Guess what, baby?" I started talking to the picture. "Mommy is going to school tomorrow," I added, chuckling.

Ilang minuto ko pa iyong tinitigan hanggang sa matuon naman sa isang litrato ang paningin ko. Napakuyom ako ng kamao at nanginginig iyong kinuha. It's Zachary in his professorial attire.

"Hindi sapat na relasyon lang nila ang masira. Hindi sapat na ganti iyon para sa ginawa nila sa iyo," matalim na saad ko saka nilamukos ang litrato. "I promise, I will make them all live the same miserable life as ours."

Mariin akong pumikit habang napupuno ng galit ang dibdib ko. Bumabalik sa akin ang alaala kung saan pinagkaitan nila akong maging ina sa sarili kong anak. Alaala kung saan pinatay nila ang kaluluwa ko kasama ang anak ko.

~

"YOU'RE pregnant?" Eunice uttered when she saw my baby's ultrasound.

Nakangiti naman akong tumango at masuyong hinawakan ang tiyan kong hindi pa umuumbok. I'm nervous, but excited at the same time. Wala pa man ay nangangako na akong ibibigay ang lahat para sa magiging anak ko.

"Alam na ba ni Zachary? Nina Daddy?" muli niyang tanong.

"Hindi pa. Balak kong sabihin kay Zachary kapag nakauwi na siya galing sa convention nila sa Zambales. Mamayang gabi naman ako magsasabi kay Daddy. Magpapahinga lang ako," tugon ko.

Narito kami sa silid ko. Kauuwi ko lang galing check up at si Eunice ang una kong pinagsabihan ng balita. We're half-siblings. Hindi kami sobrang close pero hindi rin naman kami magkaaway.

"Atasha, hindi matutuwa si Daddy rito. Alam mong kasagsagan ngayon ng kampanya niya bilang gobernador. Bukod pa roon, alam mong ayaw na ayaw niya kay Zachary dahil hindi siya nabibilang sa mayamang pamilya. Ano na lang ang sasabihin ng mga tao kay Daddy? Na hinayaan niyang mabuntis ang anak niya kahit hindi ka pa ikinakasal? This is a mess, Atasha, considering our family's issue before," mahabang lintanya niya sa akin.

Napabuntonghininga naman ako at pilit na ngumiti. "I understand what you're saying, Eunice. But what can I do? Narito na ito, buntis na ako."

Napahilot naman siya sa kaniyang sentido bago ako muling tiningnan. "Keep it a secret for now. Patapusin muna natin ang eleksyon bago ipaalam sa lahat ang pagbubuntis mo," saad niya.

Nalulungkot man na kailangan ko munang itago ang sitwasyon ko, naiintindihan ko ang pag-aalala ni Eunice. Mahal ni Daddy ang politika, ilang taon din ang ginugol niya para makatakbo bilang gobernador. Tutal isang linggo na lang naman at mag-eeleksyon na, hindi naman siguro magiging problema kung hindi ko muna ipaaalam ang sitwasyon ko sa lahat.

Pumayag ako sa kagustuhan ni Eunice. May kaunti ring saya sa dibdib ko dahil simula nang malaman niyang buntis ako ay napansin ko ang malimit niyang pag-aasikaso sa akin. Kahit papaano ay hindi ako nalulungkot dahil may kasama ako sa pag-aalaga sa magiging anak ko.

"Na-contact mo na ba si Zachary?" tanong ni Eunice nang dal'han niya ako ng gatas sa aking k'warto.

Umiling naman ako at nagpasalamat. "Walang signal sa Zambales kung saan siya naroon. Ang huling message niya sa akin ay mae-extend pa raw ng apat na araw ang convention nila roon," kwento ko.

Tumango lang naman siya sa akin habang pinanonood akong uminom. "Sa isang araw pa uuwi sina Daddy. Kapag may kailangan ka, puntahan mo lang ako sa silid ko."

"Salamat. Hindi mo naman kailangang gawin ito, pero salamat sa pag-aasikaso sa amin ng baby ko," nakangiti kong ani.

Umismid naman siya. "It's okay. I kinda like it though. Sige na, doon na muna ako sa kwarto."

Tumango lang naman ako at hinayaan siyang umalis. Nang tuluyang maubos ang gatas ay nahiga na ako sa aking kama para magpahinga. Tulad ng nakagawian ko bago matulog ay masaya kong hinaplos ang aking tiyan.

"Two days na lang, anak. Makikilala ka na ng lolo mo," pagkausap ko rito. "Excited na si Mommy na makita ka. I hope magampanan ko nang maayos ang pagiging nanay ko sa iyo."

Bigla naman akong nakaramdam nang pagkalam ng sikmura kaya natawa ako at napailing.

"Ang takaw mo, anak. Tataba ako nito dahil sa iyo. Pero sige, para sa iyo kakain ulit si Mommy. Okay lang kahit maging balyena ako."

Marahan akong bumangon at saka nagsuot ng roba. Lumabas ako sa aking silid at tinahak ang daan para makababa sa kusina, pero bago pa man ako makarating sa hagdanan ay nangungot ang noo ko nang makarinig ng ingay mula sa silid ni Eunice.

"What's that?" nakangiwi kong ani. "Eunice brought a guy?" dugtong ko pa dahil pamilyar sa akin ang gano'ng ingay.

Nagkibit na lang ako ng balikat at asta nang lalampasan ang kaniyang silid kahit pa nakaawang ang pinto niya nang bahagya.

"Ohh . . . Zachary . . ."

Natigilan ako at nanigas sa aking p'westo nang marinig ang pangalan na tinawag ng kapatid ko. Pakiramdam ko ay nablangko ng ilang segundo ang utak ko. Pagal naman akong natawa at napailing.

No, kapangalan niya lang siguro.

Pero kahit ano'ng kumbinsi ko sa aking sarili ay kusang kumilos ang mga paa ko para lumapit sa pintuan ng kwarto ni Eunice. Nanginginig kong tinulak nang kaunti ang pinto at namutla sa nakita.

"Ohhh . . . hmmnghh . . . malapit na ako, Zachary . . ." d***g ni Eunice habang walang saplot at inaangkin ng lalaking pamilyar sa akin.

Nanghihina akong napatitig sa kanilang dalawa. Pakiramdam ko ay nilalamukos ang puso ko sa sakit. Hindi ko alam kung paano mag-iisip, kung paano kikilos. Nakatulala lang ako habang pinanonood ang kapatid ko at ang ama ng dinadala ko na nagtatalik.

"Ahhh . . . Eunice . . . mahal na mahal kita . . ."

Tuluyan na akong nawalan ng lakas at napasalampak sa sahig dahil sa narinig. Doon na sila tumigil at napatingin sa direksyon ko. Gusto kong matawa dahil sa halip na makitaan ko ng gulat ang kanilang mga mata ay tila wala lang sa kanila na nahuli ko silang dalawa.

"P-Paano niyo nagawa sa akin ito?" nauutal kong tanong nang makaipon ng lakas.

Sunod-sunod ang pagtulo ng mga luha ko sa aking pisngi. Naramdaman ko rin ang paninigas ng aking tiyan na nakapagpakaba sa akin. Anuman ang pilit kong pagpapakalma sa aking sarili ay hindi ko magawa dahil sa nag-uumapaw kong emosyon.

Hindi naman nila ako sinagot. Nagsimula lang sila magbihis na para bang hindi ako nakatingin sa kanila. Na para bang sila lamang ang tao sa silid.

"Zachary . . ." mahina kong tawag, umaasa ng paliwanag galing sa kaniya.

Para akong sinaksak ng libo-libong karayom nang lingunin niya ako. Disgust, that's all I could see in his eyes.

"Enough with that, Atasha. Matagal na kaming may relasyon ni Zachary. Ginamit ka lang niya para mabaling sa iyo ang atensyon ni Daddy at hindi sa aming dalawa," sabat ni Eunice nang tuluyan nang nakapagbihis at walang emosyon akong tiningnan.

"P-Paano . . . bakit? Alam mong buntis ako, Eunice," nanginginig kong sambit saka tumingin sa lalaking mahal ko. "Buntis ako, Zachary. Naririnig mo ba ako? Magkakaanak na tayo . . ." ani ko, desperadong piliin niya ako sa oras na ito.

"He wants that dead, Atasha. Ayaw niya sa bata," ani Eunice.

Para naman akong nabingi at tulalang napatitig sa dalawa. "W-what?"

Eunice dramatically flipped her hair and crossed her arms. "Look, Atasha. Huwag na nating palakihin ito. Just get rid of the baby. Sisirain lang niyan ang imahe nating lahat," aniya na para bang napakasimpleng bagay lang ang gusto niyang ipagawa sa akin.

Kahit nanghihina ay tumayo ako at pagak na natawa. "Paano mo nagagawang sabihin iyan sa akin, Eunice? Bata ang nasa sinapupunan ko, maski aso ay hindi ko magagawang patayin. Ito pa bang sarili kong anak?"

She smirked and walked to her bedside table. May kinuha siyang garapon doon at ngumiti habang tinititigan iyon.

"Well, you're lucky because I am your sister. Ako na ang gumawa niyon para sa iyo," saad niya saka ako tiningnan.

Napaawang ang labi ko nang unti-unting magrehistro sa aking isip ang gusto niyang sabihin. Kinain ako ng takot at kaba kasabay niyon ay ang pagdaloy ng mainit na likido paibaba sa aking binti.

No . . .

"A-Ano'ng ginawa mo?" nanginginig kong sabi at pilit na pinipigilan ang sarili ko na yumuko para tingnan kung ano iyon.

Bumagsak ako sa sahig nang tumindi ang pamimilipit ng puson ko. I screamed in pain as my tears poured like a river. Tuluyan ko nang nakita ang mga dugo sa sahig pati na rin sa aking katawan.

"H-Hindi . . ." nanginginig kong ani saka sila tiningnan. "Please . . . tulungan niyo ako. Maawa kayo. Hindi ko kayo guguluhin, just please . . . save my baby," nakadaop-palad kong pagmamakaawa.

Pero imbes na tulungan ako ay walang pakialam silang naglakad. Asta nila akong lalampasang dalawa nang hawakan ko sa binti ang lalaking pinagkatiwalaan ko.

"Zachary . . . please. Nagmamakaawa ako . . . ang baby natin. Pakiusap . . . tulungan mo ko . . ." Humagulgol ako habang walang humpay na nagmamakaawa sa kaniya.

My world fell apart and my heart was ripped to shreds when he moved his knees against my hold. Tuluyan niya akong nilampasan at pinabayaan kasama si Eunice. Iniwan nila akong mag-isa habang duguan at nangangamba sa kalagayan ng magiging anak ko.

"Hindi . . ." nanghihina kong bulong saka nanginginig na kinabig ang mga dugong nawala sa akin.

Umiiyak ko iyong inipon sa harapan ko kahit nanghihina, para akong baliw na naliligo sa dugo't laman ng anak ko. Nagmamakaawang hindi pa huli ang lahat. Humihiling na isa lang bangungot ang nangyari.

"Ang baby ko . . ."

Lumipas ang ilang oras, walang tulong na dumating. Walang tao na bumalik. Tulala lang akong nakasandal sa pintuan habang yakap ang sarili kong roba na puno ng nanunuyong dugo na nawala sa akin.

Muli kong pinasadahan ng tingin ang sarili ko at saka napatitig sa kawalan. Kinuyom ko ang mga palad ko habang nanatiling nakayakap nang mahigpit sa hawak ko.

"Sisiguraduhin kong luluhod kayong lahat sa harapan ko . . ."

Kaugnay na kabanata

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 3

    It's been two years. I'm not sure if time actually passes swiftly or if I just don't forget things easily. I just shook my head and wore my glasses before looking back at the big house in front of me. "Welcome back, Atasha," pagkausap ko sa aking sarili saka nagsimulang maglakad papasok sa bakuran.Nothing's changed. The mansion's interior and exterior still share the same aesthetic. My heels made noise every time I stepped on the marble floor. I couldn't help but become serious when my memories progressively brought me back to what happened two years ago.Mapait akong ngumiti. Pamilya. Sabi nila, talikuran mo na raw ang lahat huwag lang ang pamilya mo dahil sila lang ang p'wede mong asahan hanggang dulo. But that's not the case for me. Paano ko pahahalagahan ang pamilya ko kung sila mismo ang sumira sa akin?"What are you doing here?" Napaismid ako nang marinig ang boses ni Eunice. Tumigil ako sa gitna ng malaking salas ng bahay at saka inangat ang paningin ko sa kaniya. Naglalaka

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 4

    One . . . two . . . three . . . Three clicks of my pen and Zachary's eyes darted on me again. After disturbing his class, he continued teaching his so-called students. He didn't even bother to give me the momentum to introduce myself up front.Hindi ko iniintindi ang itinuturo niya kahit na may kaunting interes ako roon. Nanatili lang nakasunod ang mga mata ko sa bawat galaw niya. Magaling siyang magturo, inaamin ko. Well, hindi naman siya magiging professor kung hindi. I licked my lower lip and lazily leaned my back against my seat, exposing my leg under the slit of my fitted dress."Ms. Rodriguez, what the hell are you doing?" A smirk crept into my lips when I heard his baritone voice. His eyes were glaring at me; it was as if he was killing me with them. The veins popping out on his neck didn't even escape my sight.How many times will I watch him go to this state after I come back? I chuckled in the back of my mind.Inosente akong nagtaas ng kaliwang kilay. "What do you mean, S

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 5

    (⚠️WARNING: LOWER YOUR PHONE LIGHT. WALK AWAY FROM PEOPLE. SUPRESS YOUR SMILE. AGES 17BELOW, SKIP THIS CHAP. KAPAG NAHULI KA WALA AKONG KASALANAN, AH! ⚠️ )"Hmmngh . . ." I muffled a moan under Zachary's hand. He was ruthlessly claiming me while covering my lips with one of his hands, silencing my audible groans. My left knee was grasping his other arm as I was pressed against the restroom wall. "Hush. Tone down your voice," he grunted under my neck. My back arched when he sucked on my tits like a hungry baby. He pinched the top of it with his teeth and licked them with his tongue. I was engulfed by anguish and pleasure. I felt as though he was torturing me while also leading me to the ninth cloud."Fvck," I heard him murmur; he seem frustrated.He removed his hand from my mouth and hoisted my other leg in one swift motion. My knees embraced his hips, and my arms wrapped around his neck for support. I groaningly moaned when I felt him filling me to the brim. My back nearly scraped

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 6

    I could tell I wasn't in my own room by the manly scent that greeted me when I woke up. While I relived the events before I fell asleep, I kept my eyes closed and felt my surroundings. I momentarily went into shock since I had assumed no one else was nearby when an arm unexpectedly snaked around my waist and a warm breath brushed the side of my neck.Slowly, it dawned on me. I am at Zachary's place. We're on his bed, sleeping together.Hindi ko alam kung paano kikilos, kung paano mag-iisip. Bahagyang nablangko ang utak ko dahil sa nangyayari. Hindi ko inaasahan ito.Is he still asleep?That explained why he's acting like this. His body moved unconsciously without knowing that I was the one who was beside him, not Eunice. I almost rolled my eyes in the back of my mind.Hinayaan ko siya habang nagpatuloy naman ako sa pagpapanggap kong tulog. Bukod sa pagod pa rin ako ay nararamdaman ko ang kirot sa aking buong katawan. Hindi na ako magtataka kung sakaling may mapansin akong mga pasa mam

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 7

    I confidently strode down the hallway wearing a simple backless top and a short fairy skirt. Tracking down the classroom where my favorite professor was teaching. Mind the sarcasm.Two days passed, and during that time I did not attend any class. I spent my time relaxing and catching up on some projects that have been on my mind since I returned from the Philippines. I am a fashion designer, and I have my own clothing line. Even though it was not extremely famous, I could say that it was known somehow. I have four branches, two in America and two here in the Philippines.Hindi na ako nag-abalang kumatok at basta na lang pumasok sa loob ng silid. Katulad noon, agad na tumama sa akin ang paningin ni Zachary sa kalagitnaan ng kaniyang pagtuturo. Umigting ang panga niya at matalim akong tiningnan."Ms. Rodriguez," he mumbled and looked at his watch. "Are you aware that you are thirty minutes late for my class?" He raised his eyebrow and scanned me from head to toe.One thing I liked about

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 8

    I was lost when Zachary brought me to his condo unit. At first, I thought he was going to ask for it—the thing that we'd been doing for the past few days—but I was shocked when he carelessly shoved me in his room, then left."Stay here." It was the only thing he said before leaving. Hindi na ako nakaangal pa o nakapagsalita man lang dahil sa gulat at pagtataka. Who wouldn't? Iritadong-iritado siya tapos ganito lang?He didn't abduct me, right?Para masigurado ay tumayo ako at ch-in-eck ang seradura ng pinto. Hindi iyon nakakandado. Lalo tuloy kumunot ang noo ko. Sinubukan ko ring tingnan ang main door pero maski iyon ay hindi naka-lock."What the hell is he thinking?" wala sa sariling anas ko.Sandali akong nablangko, litong-lito. Paulit-ulit kong binalikan ang mga nangyari pero ni isa ay wala akong makuhanan ng sagot sa inaasta niya ngayon. Mas katanggap-tanggap pa kung dinala niya ako rito para angkinin, pero iniwanan niya lang ako. Isang buntonghininga ang pinakawalan ko bago nag

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 9

    I don't know how many hours I've been staring at the ceiling of my room. After my argument with my dad, I came here and never got out again. I didn't bulge even when the maid called me to join my family for dinner. Hindi ko gustong bumalik o bumisita sa bahay na ito. Kung hindi ko lang kailangan na pumunta rito para sa mga plano ko ay hindi ko gagawin. Sino nga ba'ng gugustuhing bumisita sa impyerno?Isang buntonghininga ang pinakawalan ko nang muling bumalik ang mga alaala ko. Kung paanong lahat sila ay sinaktan ako. Kung paano ako tinaluran ng ama ko na inaasahan kong kakampi sa akin. AMOY na amoy ko ang kemikal na amoy ng paligid nang magising ako. Nanatili man akong nakapikit ay hindi nakatakas sa akin ang mahihinang sigaw ng mga tao sa paligid ko. Nagkakagulo."Talagang ngayon niya pa talaga ginawa ito!" Boses iyon ni Daddy, bakas ang gigil sa kaniyang tono."Huminahon ka muna. Magagawan natin ito ng paraan," ani naman sa kaniya ng stepmother ko.May sumibol na kaunting pag-asa

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 10

    Hindi pa man sumisikat ang araw ay umalis na ako ng mansyon at nagtungo sa aking boutique. Bumungad sa akin ang head manager ng shop na naghihintay sa akin upang i-assist ako. Isang matamis na ngiti ang binigay niya sa akin bago bahagyang yumuko bilang pagbibigay galang. "Good morning, ma'am," bati niya sa akin.Hindi ako normal na ngumingiti sa mga tauhan ko pero dahil masaya ang simula ng araw ko ngayon ay tipid ko siyang nginitian pabalik. Kitang-kita ko ang pagkabigla niya base sa panlalaki ng kaniyang mga mata."How's the sales?" I casually asked as I went inside the store.Malinis, mabango, at presentableng boutique ang bumungad sa akin pagpasok ko. Dire-diretso ang lakad ko habang inililibot ang aking paningin sa mga damit. Ramdam ko naman ang pagsunod niya sa akin."Maayos po ang sales natin this quarter. According po sa ating finance ay 6% ang itinaas ng market natin ngayon lalo na at successful po ang summer edition release," pagbibigay detalye niya. Tumango lang ako saka

Pinakabagong kabanata

  • Beg Me, Professor (TagLish)   EPILOGUE

    Study, graduate school, and work. Actually, that's the only plan I have for my life. My studies come before anything else, no matter how much time my buddies and I spend hanging out or drinking. But I had a different goal when I met Atasha Rodriguez. She is simple but beautiful. Her appeal was so strong that even if she were just sitting and busy with what she was sketching, she seemed like an angel in my eyes."Ikaw, ah? Matagal ko na napapansin ang lagkit ng tingin mo roon sa fine art student na malimit nakatambay sa bench," puna ni Thelmo nang minsan kaming nag-inuman sa dorm niya.Mabilis namang umigting ang panga ko at matalim siyang tiningnan. "How did you know her?""Whoa! Chill, walang aagaw sa chikababe mo," aniya habang nakataas pa ang dalawang kamay sa ere. "Obvious naman kasi kung anong course ang kinukuha niya, bukod pa roon amoy ko na ang pasimple mong pagdaan sa room nila kahit mas mabilis doon sa kabilang pathway."Tumawa naman ang iba naming kasama at inulan ako ng ka

  • Beg Me, Professor (TagLish)   FINALE

    We won, and all the people who have sinned against us are already behind bars. I don't know how Zachary was able to sue Tita Ayna, but I am grateful to him anyway. I can now face our children in peace.Masama man maging masaya sa kalungkutan ng iba ay hindi ko maiwasan. Sa loob ng dalawang taon, nakuha ko na rin ang hustisya para sa amin. Para akong nasagip sa pagkalunod, nakahinga at nakakita ng bagong pag-asa para ipagpatuloy ang buhay na minsan ko ng sinukuan."W-We did it," utal at naiiyak kong sambit habang niyayakap si Zachary.Mabilis namang pumulupot pabalik ang kaniyang mga braso sa baywang ko at pinatakan ng halik ang aking buhok. "You are now free, baby . . ." rinig kong usal niya.Napahagulgol na lamang ako. Hindi ko mapigilan ang sayang kumakawala sa dibdib ko at alam kong gano'n din siya. Tapos na, tapos na ang laban naming dalawa."Thank you. Hindi ito magiging posible kung wala ka," ani ko sa pagitan ng aking paghikbi.Naramdaman ko naman ang pag-iling niya saka ako ma

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 39

    The following weeks passed quickly. We stayed at Nanay Victoria's home for two days before returning to Manila. Zachary and I wasted no time; he underwent counseling after our assessment, while I, on the other hand, had a therapy session. It was a little difficult for me because I had to go over everything again so that the doctor who was looking at me could understand my condition. Nevertheless, I was comforted to know that I had someone by my side the entire time.I was diagnosed with PTSD. I'm not surprised because that's what my old doctor in America confirmed to me. Post-Traumatic Stress Disorder is not curable, but people with this condition can improve their symptoms significantly.Hindi ko maiwasang humanga kung gaano kapropesyonal si Thelmo sa trabaho. Magkakilala man siya ni Zachary ay hindi siya naging opinionated. Kaibigan siya sa labas ng hospital habang doktor naman sa loob. Hindi niya ako pinipilit magsalita sakaling hindi ako kumportable. Nakaalalay siya sa bawat sasab

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 38

    I used to believe there was nothing more agonizing than what I went through, but now I'm being forced to feel it twice as much. It's been two days since I found out about the deaths of my pet kitten and my unborn child, but I still don't know how to accept it. I felt like I was losing my mind.Angel suffered a deadly wound that resulted in significant bleeding before she passed away. Unfortunately, I dropped her after getting hit on the head, and a shard of glass punctured her chest. While I lost my baby because my body was weak and I was under a lot of stress, I also had to be injected with some drugs.Wala sa sarili akong napahawak sa impis kong tiyan habang tulalang nakatanaw sa labas ng bintana. Hindi ko alam kung alin ang mas masakit, mawalan ng anak na alam mong dinadala mo o mawalan nang hindi mo man lang nalalaman na may buhay pa lang namumuo sa loob ng katawan mo. Napabuntonghininga ako at pilit na nilunok ang sakit na nagbabara sa aking lalamunan. Gusto kong umiyak, pero par

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 37

    I'd be lying if I denied that I wasn't exhausted from the fight I was in. For two years, anger kept me alive, but that didn't mean I wasn't slowly being drained. The people I trusted betrayed me, and even if my anger towards them reached the sky, the pain they left in my heart is still there. I was always aware that the road I was going to take would not be easy. I didn't just want justice for my unborn child; I also wanted to destroy their lives in every way to satisfy myself. Now that I'm slowly getting it, I feel like I'm lost in nowhere."Wala naman kayong balak gawing hotel ang ospital, 'di ba?" pagsusumubok magbiro ni Aireen.Inirapan ko lang siya. "Umalis ka na nga, hinihintay ka na ng fvckbuddy mo sa baba."Akala ko ay papatulan niya ang pang-aasar ko, pero tumitig lang siya sa akin. Naroon ang lungkot sa mga mata niya na hindi ko alam kung para saan. Mayamaya pa ay isang pilit na ngiti ang pinakawalan niya bago ako tinapik sa balikat."Tawagan mo na lang ako ulit kapag may ka

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 36

    I know I am enough for my child; however, sometimes I also thought that if I were to disappear, who would stay longer at Angelei's grave like I did? And right now, God has given me the answer to that. I smiled bitterly as I watched Zachary kneeling and silently crying in front of Angelei's grave. I don't know how many hours we have been here; after I was admitted to the hospital for four days, I asked him to drive here first. I know it's too late, but I still want to make up for it and clear his name.Sa buong dalawang taon na lumipas, naging karamay ko si Angelei sa lahat ng sakit at galit na dala-dala ko. Ipinadama ko sa kaniya na kaming dalawa lang ang magkakampi, ipinakargo ko ang puot na mayroon ako para kay Zachary. Kaya naman ngayong alam ko na ang katotohanan sa likod ng miserable kong pinagdaanan, alam kong kailangan kong ayusin ang lahat. Hindi lang ako ang nasaktan. Sa bawat luhang pumapatak sa pisngi ni Zachary alam ko na katulad ko ay hindi niya rin maiwasang sisihin ang

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 35

    A mixture of machine noise and whispers woke me up from my deep sleep. My eyesight was blurry as I gently opened my eyes. I wasn't sure if I was awake or in delirium. There were a few vague people I couldn't figure out, including one wearing a white lab coat and a man in front of him who had his back to me. They were speaking, but I was having trouble understanding them.What's going on?Sinubukan kong ibuka ang bibig ko para magsalita, pero hindi ko magawa. Tila may kung anong nakaharang sa lalamunan ko na hindi ko matukoy kung ano. Para ding sinasaksak ang bawat parte ng katawan ko, tipong namamanhid sa matinding sakit. Muli kong inilibot ang paningin ko, gano'n pa rin. Malabo at parang inaalon ang bawat matuunan ng mga mata ko."I'm sorry, we really tried to save them both . . ." I heard someone mumble as my eyelids closed again, slowly.May mga pagmumura pa akong narinig pero hindi ko na iyon nasundan pa. Para akong nasa kawalan, naliligaw sa dilim. Walang anumang liwanag na pupun

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 34

    (TRIGGER WARNING)Zachary was sound asleep next to me as I stared silently up at the ceiling. He gave me a warm hug around the waist while his head sat on my neck. I glanced at him for a second, then sighed warily.I asked him to fvck me, not because I wanted to, but because I needed him to do that in order to prove to myself that he and Eunice are still connected. But I admit, I was lost for a moment when we were busy doing that. It was as if my libido fully controlled my body, and I didn't feel any disgust.Isang buntonghininga na lamang ang pinakawalan ko at marahan na umalis sa pagkakayakap niya. Hinila ko ang comforter na tumatabon sa hubad naming katawan at umupo, ipinulupot ko ang kumot sa akin. Wala sa sarili kong nasuklay ang aking buhok gamit ang aking mga daliri saka siya muling nilingon.On a sinking ship with all of us on board, Zachary chose to abandon Eunice. Why? I am unaware of that. What is the strongest potential cause for him to break his previous commitment to her

  • Beg Me, Professor (TagLish)   CHAP 33

    (WARNING: This chapter may contain content of an adult nature. If you are easily offended or are under the age of 18, please exit now. Pero s'yempre hindi ka susunod 17below.)It was already past four in the afternoon when I woke up. I didn't even realize that I fell asleep crying. A small table on the side of the bed caught my eye as I gazed around the room. In addition to a bouquet of flowers, there was a plate of stir-fried noodles on it. I approached the table with nothing on my mind when I noticed a note on the edge of the plate. I took it and read it right away.To the most gorgeous woman I've ever met,I'm sorry. Whatever I did wrong, which I don't know, I want to apologize for it. I hope this small gesture will help you feel better.Ilang segundo kong tinitigan ang sulat niya. Pilit kong inaalala ang dahilan ng galit ko kanina pero tila hindi ko alam kung saan iyon hahanapin ngayon. Naguguluhan ako sa inasta ko. Kahit anong gawin ko, hindi ko maintindihan kung bakit sumama ang

DMCA.com Protection Status