@ผ่านไปสักพัก
ครืด ครืด ครืด สายเรียกเข้า >>> พี่หมอก "ค่ะพี่หมอก" ( พี่โทรมารบกวนเราทำงานหรือเปล่า? ) "ไม่ค่ะ มายกลับมาที่พักแล้ว พรุ่งนี้ถึงจะไปทำงานต่อค่ะ" ( เป็นยังไงบ้าง ที่ทำงานที่พักโอเคหรือเปล่า ) "ok ดีค่ะปกติดีทุกอย่าง" ( ..... ) "พี่หมอกมีอะไรหรือเปล่าคะ?" ( เปล่าหรอก พี่เป็นห่วงน่ะก็เลยโทรมาถาม ) "มายไม่เป็นอะไรค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ" ( ครับ ) ฉันกดวางสายจากพี่หมอกก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง และคุณคินก็เดินออกมาพอดี "คุยกับใคร?" "จำเป็นต้องบอกด้วยเหรอคะ" ฉันตอบสวนกลับไปอย่างลืมตัว ลืมไปว่าเขาคือเจ้านายของฉัน "...." คุณคินมองหน้าฉันไม่พอใจเท่าไร "ขอโทษค่ะ พอดีว่าพี่ชายโทรมา" "พี่ชายคุณอายุเท่าไหร่แล้ว?" "35ค่ะ" "อายุเท่าผมเลยนะ แล้วคุณล่ะอายุเท่าไร?" "28ค่ะ ใกล้จะ29แล้ว" ใช่แล้วล่ะตอนนี้ฉันไม่ใช่มายเด็กน้อยคนนั้นอีกแล้ว ตอนนี้ฉันเป็นแม่คนแล้วและอายุก็ใกล้จะเหยียบ 30 ขึ้นทุกที "ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณเลี้ยงลูกมาคนเดียวโดยตลอด" "ไม่คนเดียวหรอกค่ะ ฉันมีพี่ชายคอยช่วย" "แล้วพ่อของลูกคุณ เขาไม่เคยมาดูดำดูดีเลยเหรอ" "....." "แล้วแบบนี้ลูกของคุณเขาไม่มีคำถามเหรอว่าพ่อของเขาไปไหน" "ถ้าเราอธิบายให้เด็กเข้าใจ แกก็จะไม่มีคำถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ค่ะ" "....." "ก็ดีนะ" "คะ? อะไรดี?" "ก็หมายถึงสิ่งที่คุณสอนกับลูกไง ผมเห็นนิสัยของลูกคุณแล้วไม่ใช่เด็กเกเรอะไรเลย แถมยังแสดงให้เห็นด้วยซ้ำว่าถูกสอนมาแบบไหน" "ขอบคุณค่ะ" "....." "เรียบร้อยแล้วค่ะ แผลของคุณเป็นแผลถลอกค่ะ แต่ทำไมถึงมีเลือดไหลออกมาเยอะจังเลย แต่ยังไงก็ระวังหน่อยนะคะแผลอาจจะติดเชื้อได้" "ผมเป็นคนตัวใหญ่ เป็นแผลอะไรจะมีเลือดออกมาเยอะก็ไม่แปลกอยู่แล้ว" "....." ก็น่าจะจริงอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ เขาไม่ได้ตัวอ้วนหรือท้วม แต่เขาตัวสูงมากเวลายืนเทียบหรือยืนคู่กัน และฉันก็อยู่ประมาณใต้ราวนมของเขาเอง ฉันว่าฉันเองก็ไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นนะ แต่เป็นเขาเองต่างหากที่สูงเกินไป "คุณมาย" "คะ?" ฉันเงยหน้าขึ้นมองคุณคิน และมันเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ ฉัน ตอนนี้เราสองคนหน้าอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนได้รับสัมผัสจากลมหายใจอุ่นๆ ของกันและกัน สายตาของเขามันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังถูกมนต์สะกด ฉันนั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน ในขณะที่เขากำลังยื่นหน้าเข้ามาเรื่อยๆ ก่อนที่เขาจะแตะริมฝีปากลงบนปากของฉัน แต่ยังไม่ถึงขั้นจูบ แล้วมันต่างอะไรกันล่ะ? "ทำไมคุณถึงไม่ขัดขืน?" "เอ่อ..." จังหวะนั้นฉันก็หลุดออกจากภวังค์ทันที ฉันไม่ได้ใจง่ายนะแต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเหมือนถูกมนต์สะกดตอนที่จ้องตากับเขา "คุณอยากมีอะไรกับผมมั้ย?" "คะ?" เมื่อกี้ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม สิ่งที่เขาขอมันหมายถึงเราสองคนมีอะไรกัน หมายถึงเรื่องบนเตียง ใช่ไหม... "เรื่องงานไม่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว" "มะ ไม่ค่ะ คุณเป็นเจ้านายของฉัน เราไม่ควรทำแบบนั้นกัน" "แต่เมื่อกี้คุณไม่ปฏิเสธจูบของผม" "ฉะ ฉัน.." "คุณจะกลัวอะไร คุณเองก็เป็นแม่หม้ายไม่มีสามี ผมเองก็ไม่ได้มีใคร ความสัมพันธ์ของเรามันก็ไม่น่าผิดอะไร" "ผิดค่ะ เพราะเราอยู่ในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง" "ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในเวลางาน เพราะฉะนั้นไม่มีคำว่าเจ้านาย ไม่มีคำว่าลูกน้อง มีแค่คุณกับผม...สองคน" "....." หัวใจของฉันมันเริ่มเต้นตึกตักและแรงมากขึ้นเรื่อยๆ นี่ฉันเป็นอะไรกันเนี่ย ทำไมต้องดูตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย "คุณกลัวอะไร?" "ปะ เปล่าค่ะ ฉัน..." "ไม่ได้กลัวอะไรแล้วทำไมคุณต้องหลบหน้าผมด้วย" "ฉันอยากกลับห้องแล้ว ขอตัวนะคะ" พรึบ! ฉันลุกขึ้นยืนแต่ก็ถูกคุณคินรั้งแขนให้นั่งลงบนตักของเขา "ผมไม่ได้จะข่มขืนคุณหรอกนะทำไมต้องกลัว ผมแค่กำลังโน้มน้าวให้คุณยอมก็เท่านั้น" "คุณเห็นฉันเป็นอะไรคะ ฉันไม่ได้ขายตัวนะ" "แต่ผมก็ไม่ได้อยากมีอะไรกับคุณเพราะผลประโยชน์" "....." "มีอะไรกันเราสองคนก็ได้ปลดปล่อย มีความสุขกันทั้งคู่ อะไรที่เรียกว่าขายตัว คุณเองก็ไม่ได้ขาย ผมเองก็ไม่ได้เสนอเงินให้กับคุณเพื่อมามีอะไรกับผม" "ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ควรอยู่ดีค่ะ" "หึ" คุณคินหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่เขาจะล้วงมือมาใต้หว่างขาของฉัน แน่นอนว่าการกระทำของเขาก็ทำให้ฉันขนลุกมากเช่นกัน "คุณไม่อยากเหรอ? ขอถามอะไรหน่อยสิ" "อะ อืม..." "กี่ปีแล้วที่คุณไม่เคยมีเซ็กซ์" "....." ฉันบอกได้เลยว่าตั้งแต่ที่ฉันพลาดไปมีอะไรกับพ่อของสองแฝด ฉันก็ไม่เคยมีอะไรกับใครอีกเลย และตอนนั้นฉันก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะไปทำเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายคนนั้นด้วย "ให้ผมเดา...ก็คงตั้งแต่ที่คลอดลูกสินะ" "....." เดาเก่งเหลือเกินนะผู้ชายคนนี้ แถมยังเดาถูกด้วย แน่นอนจริงๆ คุณคินขยับตัวแล้วอุ้มฉันให้นอนลงบนโซฟา ก่อนที่เขาจะวางมือลงบนหน้าของฉันแล้วลากลงไปจนถึงหน้าอกหน้าท้องและตรงจุดนั้น การกระทำของเขามันอ่อนโยนมากๆ เขาไม่รุนแรงเลย "อ๊ะคุณอย่า!" ฉันรีบห้าม เพราะคุณคินกำลังจะปลดกระดุมเสื้อของฉัน ฉันปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ "อื้อ!" เขาไม่พูดอะไร แต่รวบมือทั้งสองข้างของฉันขึ้นไว้เหนือหัว ก่อนที่มืออีกข้างของเขาจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อของฉันทีละเม็ด "อื้อ!!" นิ้วเรียวยาวกรีดกรายจากร่องอกของฉันไปจนถึงใต้สะดือ ก่อนที่ของเขาจะลูบวนอยู่ตรงท้องน้อยนั้นจนฉันเริ่มรู้สึกปั่นป่วนแปลกๆ "แน่ใจเหรอว่าคุณจะไม่ทำ ผมว่าอาการของคุณกำลังตอบสนองผมนะ" "....." ไม่ตอบสนองก็ให้มันรู้ไปสิ เล่นทำกับฉันแบบนี้ แถมฉันยังไม่มีโอกาสได้ขัดขืนเลยด้วย "คุณไม่อยากให้ผมอยู่บนตัวของคุณเหรอ นึกภาพตามสิ เวลาที่ผมกระแทกเข้าไป จนคุณมีเสียงร้องครางออกมา" "อึก...อืม..." ใช่...ฉันกำลังหลับตาแล้วนึกภาพตามที่คุณคินพูด มันทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ครั้งแล้วครั้งเล่า "เวลาที่เราสองคนได้สัมผัสร่างกายของกันและกัน มันรู้สึกดีมากขนาดไหน" "อืม..."จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ "อืมม...." ฉันผ่อนลมหายใจที่หอบถี่เข้าออก พร้อมกับมองการกระทำของคุณคิน เพราะเขากำลังเล่นอยู่กับหน้าอกของฉันอยู่ ไม่รู้ทำไมถึงปล่อยให้เขาทำแบบนี้ แต่ฉันแค่รู้สึกว่าตัวเองหมดแรง ไม่อยากขัดขืน หัวใจเต้นแรงจนจับจังหวะไม่ถูก ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย “คุณรู้สึกยังไง” “ฉะ ฉัน ฉันบอกไม่ถูก” ฉันตอบน้ำเสียงสั่นเครือ “อยากให้ผมทำต่อมั้ย” “….” ฉันเงียบไม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเขา “คุณดูมีอารมณ์นะ” “คะ คุณ อื้มม…” ฉันพ่นลมหายใจร้อนระอุออกมา ก่อนจะมองคุณคินที่พยายามปลดกระดุมกางเกงของฉัน พร้อมกับไล่พรมจูบตามหน้าท้องน้อยของฉัน จนฉันรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว “ผมจะทำให้คุณเสียวซ่าน จนต้องร้องขอความต้องการจากผม” “….” คุณคินไม่ได้พูดเล่น เขาอุ้มฉันไปที่เตียงของเขา ก่อนที่เขาจะเริ่มทำให้ฉันรู้สึกเสียววาบจนต้องจิกเท้าลงบนที่นอนระบายความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มือหนาลูบไล้ผิวกายขาวเนียนไปมาอย่างอ่อนโยน พร้อมกับเริ่มถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น โดยที่ฉันไม้ขัดขืนอะไรเลย “คุณสวยมากเลยนะ” เขาชมฉันครั้งแล้วครั้งเล่า จนฉันรู้สึกเขิน แต่ฉันเขินเพราะเขาได้เห็นเรือนร่างของฉัน ถึงจะมีชุดชั้นในปกปิดอย
@เช้าวันต่อมา ฉันตื่นแล้วลงมาซื้อกาแฟที่ร้านกาแฟด้านล่างตั้งแต่เช้าเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ ตื่นเช้ามาฉันเลยรู้สึกง่วงมาก อีกอย่างจะได้ถือโอกาสมานั่งรอคุณคินแต่งตัวเสร็จด้วยเลย "แฮ่ม!""อุ้ย!" ฉันหันไปมองเสียงกระแอมด้านหลัง "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณคิน" "อื้ม""กาแฟสักหน่อยมั้ยคะ เดี๋ยวฉันสั่งให้""ขอบคุณ" "....." ฉันลุกออกจากโต๊ะเดินไปสั่งกาแฟให้คุณคิน ไม่รู้ว่าจะถูกปากเหมือนที่เขาเคยกินหรือเปล่า ก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะตามเดิม "นึกยังไงถึงออกมากินกาแฟแต่เช้า" "เปล่าค่ะ""คุณนอนไม่หลับ ตื่นเช้ามาก็เลยลงมาหากาแฟกินแก้ง่วง" "....." ฉันยิ้มเจื่อนๆ เป็นคำตอบให้เขา "กาแฟได้แล้วค่ะ""ขอบคุณครับ นี่ครับเงิน" "อ๋อไม่ต้องค่ะ คุณผู้หญิงจ่ายให้แล้วค่ะ" "ครับ" "นึกยังไงถึงเลี้ยงกาแฟผม" "เปล่าเลี้ยงค่ะ ก็คุณให้ฉันไปสั่งกาแฟแล้วมันก็ต้องจ่ายเงินตรงนั้นเลย" "อ่อ" "แล้วเราจะไปกันตอนไหนคะ""ไปกันเลยก็ได้ จะได้เสร็จเร็วๆ ช่วงบ่ายอากาศน่าจะร้อน""ค่ะ" ฉันเดินตามคุณคินไปขึ้นรถของเขาจากนั้นเขาก็ขับไปตามที่ได้รับโลเคชั่นมา บนรถก็ไม่มีใครพูดอะไรฉันจะไปกล้าพูดได้ยังไงแค่หน้าของเขาฉันยังไม่กล้ามองเลย
@ตกเย็น ครืด ครืด ครืด สายเรียกเข้า >>> คุณคิน “ค่ะคุณคิน” ( คุณอยู่ที่ไหน ผมไปเคาะประตูห้องคุณตั้งนานแล้ว ) “ฉันออกมาเดินเล่นอยู่ข้างล่างค่ะ” ( …. ) “คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?” ( เปล่าๆ ผมก็นึกว่าคุณหายไปไหน ) “คุณคินอยากได้อะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวฉันซื้อขึ้นไปให้” ( ไม่ครับ ) “ค่ะ แค่นี้นะคะ”หญิงสาวเดินเล่นอยู่ด้านล่างจนกระทั่งฟ้าเริ่มมืดเธอถึงกลับขึ้นไปด้านบนเหมือนเดิม หมับ! “ว๊าย!” เธอร้องอุทานเมื่อถูกดึงเข้าไปในห้อง ขณะที่เธอกำลังล้วงกระเป๋าหาคีย์การ์ดเพื่อจะเข้าห้องของตัวเอง “คุณคิน ตกใจหมดเลยค่ะ”“คุณหายไปไหนมา ผมรอตั้งนาน” “เอ่อ…ก็บอกแล้วไงคะว่าไปเดินเล่น” “อืม…” “….” เธอเบิกตากว้างเมื่อถูกเขาคว้าตัวเข้าไปจูบ ทั้งๆ ที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องกันอยู่เลย “พร้อมมั้ย”“คะ??” “….” ร่างบางถูกอุ้มลอยขึ้นแล้วพาไปนอนที่เตียงก่อนที่ถูกเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจนหมด ร่างกายเปลือยเปล่าไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้นเดียว เขาเริ่มเร้าอารมณ์เธอตั้งแต่การจูบปากและค่อยๆ ลงมาตรงหน้าอกของเธอ นัวเนียกับเต้าอวบจนคนใต้ร่างตัวเกร็งก่อนจะผละตัวลุกออกไปถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนหญิงสาวได้เห็นรูปร
@วันต่อมา "คุณไม่นอนที่นี่เหรอคะ?" ฉันเอ่ยปากถามเขาหลังจากที่เพิ่งจะเสร็จภารกิจการร่วมรักของเรา เพราะไม่คิดว่าเขาจะกลับเลย นี่มันก็ดึกมากแล้ว ถึงห้องเราสองคนจะอยู่ติดกันก็เถอะ "ผมไม่นอนร่วมเตียงกับใคร" "....." เขาตอบมาคำเดียวสั้นๆ แต่ทำเอาฉันสะอึกไปเลยเหมือนกัน ฉันเองก็ลืมไปว่าความสัมพันธ์ที่เราเป็นอยู่มันไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบคู่รัก แต่มันเป็นความสัมพันธ์แบบไหนฉันเองก็ยังไม่รู้เลย "พรุ่งนี้เจอกันที่ด้านล่างเหมือนเดิมนะ" "ค่ะ" ฉันตอบรับก่อนจะมองตามหลังของคุณคินไป จากนั้นก็ลุกขึ้นเก็บซากถุงยางที่ใช้แล้วใส่ถังขยะ ก็ยังดีที่เขายังป้องกันทุกครั้งที่มีอะไรด้วยกัน ฉันก็ไม่กล้าถามหรอกว่าที่เราทำแบบนี้มันเป็นความสัมพันธ์แบบไหน รักสนุก เอาเล่นๆ คลายเหงา หรือว่าคิดจะจริงจัง เพราะถ้าคำตอบมันเป็นเหมือนที่ฉันคิดเอาไว้ฉันก็คงจะหน้าแตกไม่กล้ามองหน้าเขา @เช้าวันต่อมา ฉันตื่นแต่เช้าลงมานั่งกินกาแฟรอคุณคินเหมือนเดิม ฉันมาอยู่ที่นี่ได้หลายวันแล้วแต่ก็ยังไม่มีกำหนดกลับเลย สองแฝดก็โทรมาหาฉันทุกวันถามฉันว่าจะกลับเมื่อไรจะอยู่อีกนานไหม ฉันเองก็ให้คำตอบไม่ได้เหมือนกันเพราะคนที่ให้คำตอบได้ก็คือคุณ
@เวลาผ่านไป "สวัสดีค่ะคุณคิน""ครับ เดี๋ยวช่วยเอาเอกสารของบริษัทโน้นมาให้ผมหน่อยนะ คุณได้รับเอกสารแล้วใช่มั้ย""ได้แล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบเอาเข้าไปให้นะคะขอเรียบเรียงแป๊บนึง""โอเค จัดการมาให้เรียบร้อย แล้วก็กาแฟผมด้วยนะ""รับขนมไปกินด้วยมั้ยคะ" "ขนมอะไร?""ก็เป็นพวกขนมคุกกี้ขนมปังอะไรพวกนี้น่ะค่ะ เอาไว้กินคู่กับกาแฟ""ไม่ล่ะผมไม่ชอบกินขนมเท่าไหร่""ได้ค่ะ" นับวันเธอก็ใส่ใจเขามากขึ้น ดูแลเป็นอย่างดีประหนึ่งว่าเขาเป็นคนในครอบครัว ในขณะที่เขาไม่มีปฏิกิริยาท่าทีอะไรที่จะแสดงออกเหมือนกับเธอเลย ทุกอย่างมันดูปกติไปหมด หรือว่าเธอกำลังหวั่นไหวกันนะ ใช่สิ เขาเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนพูดจาไพเราะน่าฟังขนาดนี้จะไม่ให้หวั่นไหวได้ยังไง จะรุนแรงก็ตอนอยู่บนเตียงอย่างเดียวเท่านั้น @ผ่านไปสักพัก "ขออนุญาตค่ะคุณคิน" เธอถือเอกสารเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา ก่อนจะหันหลังกลับไปเอาแก้วกาแฟที่วางเอาไว้บนโต๊ะทำงานของเธอด้านนอก "นี่กาแฟที่สั่งค่ะ" "พนักงานที่จะให้ย้ายไปทำงานอยู่ที่โน่นเตรียมตัวพร้อมหรือยัง" "น่าจะพร้อมแล้วนะคะ" "โอเค เดี๋ยวคุณแจ้งไปยังพวกเขาเลยนะถ้าพร้อมแล้วก็ไปได้เลย" "ค่ะคุณคิน" "มีแผน
@หลายวันผ่านไป ฉันก็ใช้ชีวิตตามปกติเหมือนที่เคยเป็น เช้ามาทำงานตกเย็นก็กลับบ้านพักผ่อน กับคุณเวคินเขาก็ยังปกติทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องนั้น ฉันเองก็เริ่มจะชินกับเรื่องแบบนี้แล้วล่ะ "คุณมาย เข้ามาหาผมที่ห้องหน่อย" "ค่ะ" ฉันตอบรับก่อนจะว่างงานตรงหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณคิน "คุณคินมีอะไรหรือเปล่าคะ?" "คุณนวดเป็นหรือเปล่า" "พอได้ค่ะ คุณคินจะทำไมเหรอคะ""นวดต้นคอให้ผมหน่อยสิ ผมรู้สึกปวดต้นคอยังไงก็ไม่รู้" "ได้ค่ะ"ฉันเดินอ้อมไปยังด้านหลังโต๊ะทำงานของเขาก่อนจะลงมือนวดคลึงบริเวณต้นคอให้กับเขาอย่างเบามือ เมื่อก่อนเคยทำแบบนี้ให้พี่หมอกบ่อยก็เลยรู้จุดของคนที่นั่งทำงานนานๆ แล้วรู้สึกปวดต้นคอ "อืม....พอแล้วล่ะ ผมดีขึ้นมากแล้ว" "ค่ะ" ฉันถอยตัวออกมาและกำลังจะเดินกลับ แต่คุณคินหันมาคว้าตัวฉันเอาไว้ก่อน "คุณคิน!?" "ตั้งแต่กลับมาคุณกับผม ไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยนะ""ก็เราต้องทำงานนี่คะ" "มานี่หน่อยสิ" "คะ คุณคิน!" คุณคินพาฉันเดินเข้าไปด้านในซึ่งมันมีเพียงห้องน้ำและระเบียงไม่กว้างมาก "คุณคินจะทำอะไรคะ!?" "....." "อ๊ะ!?" เขาไม่ตอบ แต่ผลักฉันเข้าไปในห้องน้ำแทน ก่อนจะดันตั
@วันต่อมา ฉันมาทำงานที่บริษัทตามเวลาเดิม แต่วันนี้คุณคินยังไม่เข้าบริษัทเลย เขาออกไปไหนฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะเขาไม่ได้แจ้งมาที่บริษัทก่อน ติ๊ง~ ฉันไปมองที่ต้นเสียงก่อนจะเห็นผู้จัดการเดินออกมาจากลิฟท์ แล้วเดินตรงมายังฉันที่โต๊ะทำงาน “สวัสดีค่ะผู้จัดการ มีอะ….”เพี๊ยะ!! ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบฉันก็ถูกมือหนักๆ ของผู้จัดการฟาดลงที่แก้มจนรู้สึกแสบ อ่า…นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันถูกตบ ตอนเรียนอยู่ฉันไม่เคยมีเรื่องกับใครไม่เคยเลย เรียนจบมาฉันก็ใช้ชีวิตอยู่กับลูกอยู่กับงานอยู่กับตัวเอง ความรู้สึกของการถูกตบมันเป็นแบบนี้นี่เอง “ฉันให้เธอเป็นเลขาเพราะเห็นว่าเธอมีความรับผิดชอบกับหน้าที่ มีความเรียบร้อยตรงเวลา แต่สิ่งที่เธอทำมันทำให้ฉันรู้สึกผิดหวังมากนะมาย” “….” “คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอกับคุณคินทำเรื่องอะไรกัน ฉันเคยเตือนเธอเรื่องนี้แล้วใช่มั้ย เลขาคนก่อนๆ ก็มีเรื่องแบบนี้เหมือนกัน แล้วเป็นยังไงทำไมเธอถึงไม่จำ!” “ผู้จัดการ…” เพี๊ยะ!! “ฉันไว้ใจเธอมากนะมาย ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะทำเรื่องแบบนี้ เพราะนิสัยของเธอมันไม่ใช่แบบนั้น แต่พอเอาเข้าจริงๆ ฉันรู้สึกว่าฉันมองเธอผิดไปจริงๆ”
@หลายวันต่อมา "อุ้ยเธอ ดูนั่นสิผู้หญิงคนนี้ที่เป็นเด็กของท่านประธานไง เห็นว่าผู้จัดการเป็นคนเลื่อนขั้นให้จากพนักงานเป็นเลขาส่วนตัวของท่านประธาน ตอนนี้ทำงานทั้งที่บริษัทแล้วก็บนเตียงด้วยนะ" "ตายจริง มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้วเหรอเนี่ย" "ก็นั่นน่ะสิ ฉันว่าผู้จัดการต้องมีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้แน่นอน แบบว่าได้ผลประโยชน์กันทั้งคู่" "จริง เห็นหน้าตาหงิมๆ แบบนี้แรดใช้ได้เลยนะเนี่ย" ฉันได้ยินทุกอย่างที่พนักงานกำลังพูดถึง แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไม่สนใจเพราะไม่อยากมีปัญหา ตอนนี้เรื่องของฉันกับคุณคินมันคงจะกระจายไปทั่วบริษัทแล้ว มันเป็นอย่างที่ผู้จัดการบอกจริงๆ เรื่องแบบนี้ต่อให้ปิดแทบตายยังไงก็ไม่มีทางปิดมิดได้หรอก สุดท้ายก็ต้องมีกลิ่นคาวลอยไปเตะจมูกใครสักคนเข้าอยู่ดี แต่ฉันไม่อยากให้ผู้จัดการต้องมาโดนนินทาไปด้วยเลย เรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดเองผิดเองทุกอย่าง ฉันทำผิดตั้งแต่เริ่มปล่อยตัวปล่อยใจไปให้กับคุณคินแล้ว @ด้านบน"วันนี้คุณมาช้านะ" คุณคินเอ่ยทักขึ้น เมื่อฉันวางกระเป๋าแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของตัวเอง "ขอโทษค่ะ พอดีว่าวันนี้แวะไปทำธุระมานิดหน่อย" "วันนี้ต้องออกไปพบลูกค้าใ
6 ปีต่อมา หลังจากที่คลอดลูกคนที่ 3 ได้ 2 ปี ฉันก็มีลูกอีกคนนึงและก็ปิดอู่เรียบร้อยเลยนั่นก็คือการทำหมัน เพราะไม่อย่างนั้นคุณเวคินก็คงจะทำให้ฉันมีลูกขึ้นมาอีกชัวร์ คุณหมอก็ยังไม่อยากให้ฉันทำเพราะอายุยังน้อย แต่ถ้าฉันไม่ทำเปอร์เซ็นที่ฉันจะมดลูกแตกก็มีมากเลยทีเดียวเพราะท้องเยอะมาก ฉันก็เลยอ้อนวอนขอให้คุณหมอทำหมันให้ฉันเลยหลังจากที่ผ่าคลอดคนที่ 4 เสร็จ ตอนนี้วุ่นวายมากๆ เลย ลูกฝาแฝดทั้งสองคนตอนนี้ก็โตขึ้นมากแล้ว คนที่ 3 ก็อายุ 6 ขวบกว่าๆ น้องเล็กสุดคือ 4 ขวบกว่าเช่นกัน วัยกำลังซนเลย ลูกของพี่หมอกก็มี 2 คน อีกคนนึง 6 ขวบส่วนอีกคนนึงก็ 5 ขวบ วันไหนที่ครอบครัวของเราได้มารวมตัวกัน ฉันบอกได้เต็มปากเลยว่ามันเป็นอะไรที่วุ่นวายมากๆ จากตระกูลเล็กๆ พ่อกับแม่ของคุณเวคินก็มีเพียงคุณเวคินคนเดียว ลูกบุญธรรมอีก 1 คน แต่ในตอนนี้มีหลานวิ่งอยู่กันให้เต็มไปหมด กลายเป็นตระกูลใหญ่ที่มีลูกหลานเยอะแยะมากมายสมใจคุณปู่ที่อยากได้หลานมากๆ ในตอนนั้น ถ้าอย่างนั้นฉันขอแนะนำลูกๆ ของฉันและก็หลานในตระกูลนี้ให้ฟังทั้งหมดเลยก็แล้วกัน ฉันกับคุณเวคินมีลูกกัน 4 คน 2 คนแรกเป็นฝาแฝดกัน สกาย กับ สโนว์ คนกลางเป็นผู้ชายชื่อ
@ห้าเดือนต่อมา ตอนนี้ฉันท้องใหญ่มากๆ แต่มีลูกคนเดียวนะ และก็ไม่รู้เพศด้วยคุณหมอบอกว่าสงสัยว่าแกจะอายก็เลยไม่ยอมเปิดให้เห็นว่าเป็นเพศอะไร เพราะงั้นก็เลยต้องรอลุ้นตอนคลอดทีเดียวเลยว่าจะได้ลูกผู้หญิงหรือลูกผู้ชาย ส่วนคุณเวคินก็หายจากอาการแพ้ท้องบ้างแล้วแต่ก็ยังไม่หายขาด เริ่มกินอะไรได้มากขึ้น ร่างกายเริ่มมีน้ำมีนวลมากขึ้นจากที่แพ้ท้องมาหลายเดือนจนร่างกายซูบไปเยอะ "กินเยอะๆ นะ ลูกจะได้แข็งแรงๆ" "ขอบคุณค่ะ" "เป็นยังไงบ้าง""ก็อึดอัดนิดหน่อยค่ะ ท้องใหญ่แบบนี้ก็อึดอัดเป็นธรรมดาแหละ" ฉันตอบ คุณเวคินเขาจะเฝ้าคอยถามแบบนี้เป็นประจำทุกวัน ว่าฉันลำบากไหม ที่ต้องอุ้มท้องใหญ่ๆ แบบนี้ แล้วก็ชอบถามถึงเรื่องเมื่อก่อนว่าตอนที่ฉันอุ้มท้องสองแฝดลำบากมากไหมฉันก็บอกไปตามตรงว่าค่อนข้างลำบาก และต้องระมัดระวังเพราะท้องแฝด และตอนนั้นฉันก็คิดหนักเลยด้วย ลูกจะได้รับสารอาหารเท่ากันไหม ลูกจะแข็งแรงไหม ลูกจะออกมาโตเท่ากันไหม เพราะเท่าที่ฉันฟังคุณหมอมา คุณหมอบอกเหมือนกันว่าท้องแฝดค่อนข้างอันตรายและต้องระวังทุกอย่าง ทั้งการกิน และการใช้ชีวิต แต่ฉันก็สามารถดูแลลูกๆ ให้คลอดออกมาอย่างปลอดภัยและครบสมบูรณ์ทั้งสองค
@ผ่านไปอาทิตย์กว่าๆ #โรงพยาบาลเอกชน คุณเวคินพาฉันมาฝากครรภ์ที่โรงพยาบาล เขาเองก็ยังไม่หายดีหรอก แต่ก็อยากจะแน่ใจว่าฉันท้องจริงๆ หรือเปล่าก็เลยพาฉันมาตรวจที่โรงพยาบาล หลายวันมานี้คุณเวคินแพ้ท้องอย่างหนักหน่วงจริงๆ เขาดูซูบผอมลงไปเยอะเลย เพราะกินอะไรไม่ได้ ต่างจากฉันที่ไม่มีอาการอะไรเลยในครั้งนี้ แม่คุณเวคินบอกว่าคุณเวคินเป็นแทนฉันหมดทุกอย่างแล้ว อาการแพ้ท้องก็เลยรับจากฉันไปเต็มๆ "คุณมาริสาเชิญเข้าห้องตรวจค่ะ" "..." ฉันกับคุณเวคินเดินไปเข้าห้องตรวจ เมื่อคุณพยาบาลเรียกผ่านไมค์ "สวัสดีค่ะคุณหมอ//สวัสดีครับหมอ" "สวัสดีครับ" "..." ฉันหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับคุณหมอ "ตามที่ได้แจ้งเอาไว้ มาตรวจครรภ์ใช่ไหมครับ""ใช่ค่ะมาตรวจครรภ์""งั้นเดี๋ยวรบกวนคุณไปฉี่ใส่กระปุกให้พยาบาลเก็บผลตรวจหน่อยนะครับ และก็ขอตรวจเลือดของคุณทั้งสองคนด้วย" "ค่ะ" ก็เหมือนกับที่ฉันมาฝากท้องครั้งแรกนั่นแหละ คุณหมอก็ให้ฉันตรวจฉี่ตรวจเลือดตรวจหลายๆ อย่าง แต่ครั้งนั้นไม่มีคุณเวคินมาตรวจด้วย @ผ่านไปสักพัก "คุณท้องที่สองแล้วใช่ไหมครับ" "ค่ะ ท้องแรกได้ลูกแฝดสองคน" "เดี๋ยวรบกวนขึ้นไปนอนบนเตียงหน่อยนะครับ
@หนึ่งเดือนถัดมา อุ๊บบ!! โอกกก!! โอกกก!! "คุณเวคิน!?" หญิงสาวรีบวิ่งเข้ามาดูสามีของตน เมื่อเห็นเขาวิ่งเข้าออกห้องน้ำด้วยความเร็วแสงและอาเจียนออกมาจนเสียงดัง อาการแบบนี้เธอพอจะเดาออกว่าเป็นอาการอะไร บวกกับรอบเดือนตอนนี้ที่ไม่มาจนครบสองเดือนแล้ว "อืม..." ร่างหนาทิ้งตัวลงนั่งอยู่ข้างชักโครกด้วยสภาพที่อิดโรย ริมฝีปากแห้งเหือดจนซีด เขากินอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเดียว แค่ได้กลิ่นอาหารก็ทำให้รู้สึกอยากอาเจียนแล้ว "เป็นยังไงบ้างคะ ไหวหรือเปล่า" เธอรีบเข้าไปดูอาการ ทว่า..พอเธอเดินเข้าไปถึงเวคินก็มีอาการขึ้นมาอีกครั้งเพราะกลิ่นตัวของเธอ "อึก..อุ๊บโอกก!!!" "คุณเวคิน! หวะ ไหวหรือเปล่าคะ ไปหาหมอมั้ย" เธอเอ่ยถามน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะตอนที่เธอท้องอาการแพ้ท้องก็หนักพอควรเหมือนกัน แต่ก็ทุเลาลงได้เพราะยาที่หมอให้มา "ผมไหว...แต่กลิ่นตัวคุณมันเหม็นอะ ผมได้กลิ่นแล้วอยากอาเจียนไงไม่รู้" "งั้นฉันไม่อยู่ใกล้ก็ได้ คุณเดินมาเองไหวไหม ถ้าไม่งั้นฉันจะไปตามคนมาช่วย" "ไหวๆ" เวคินตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะพยุงตัวเองเดินกลับเข้าไปในห้อง "ไปหาหมอมั้ย" "ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็หาย สงสัยผมจะพักผ่อนน้อย""นี่คุณยังไม่ร
@หนึ่งเดือนต่อมา #งานแต่งสุดหรูในโรงแรมห้าดาว เจ้าบ่าวและเจ้าสาวเดินเคียงคู่กันมาในชุดสีขาวสวยงามสง่า แขกที่มาร่วมงานต่างปรบมือรัวๆ ให้จนเกิดเสียงดังขึ้นชั่วขณะ ทั้งสองสวยและหล่อเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก ลูกฝาแฝดทั้งสองก็ใส่ชุดไทยชายหญิงน่ารักสมวัย "คนเยอะจังเลยคุณ ไหนบอกว่าคนไม่เยอะไง" หญิงสาวกระซิบถามคนข้างๆ เพราะเข้าใจว่างานแต่งจัดเป็นงานเล็กๆ เชิญแขกเหรื่อมาไม่กี่คน แต่ไม่คิดว่าจะมีคนมาร่วมงานเยอะขนาดนี้ และแต่ละคนก็เป็นนักธุรกิจระดับแนวหน้าทั้งนั้น "นี่แค่คนรู้จักที่สนิทกันนะ พ่อผมแค่จัดให้เบาะๆ ไม่ใหญ่โตมาก" "นี่น่ะเหรอที่เรียกว่าไม่ใหญ่โต" มายบ่นพึมพำ สำหรับพวกเขาอาจจะไม่ใหญ่โตอะไร สำหรับเธอมันใหญ่โตมาก คนมาร่วมงานแต่งนี้เยอะมากๆ มองไปทางไหนก็เจอแต่คนทางนั้น "ลูกชายเจ้าของอสังหาริมทรัพย์แต่งงานทั้งทีก็ต้องให้สมฐานะหน่อยสิ จะให้น้อยหน้าคนอื่นได้ยังไง" เวคินบอก ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับแขกที่มาร่วมงาน ก็นั่นน่ะสินะ ลูกชายเจ้าของอสังหาริมทรัพย์จะแต่งงานทั้งทีก็ต้องจัดให้สมฐานะหน่อยสิ ไหนจะเปิดตัวหลานฝาแฝดอีก งานนี้พ่อของเวคินจัดหนักจัดเต็มเลย มายเคยเห็นแต่ในทีวีกับการจั
@วันต่อมา มายตื่นแต่เช้าเพราะเมื่อคืนได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มแต่เวคินยังไม่ตื่นเธอเลยถือโอกาสนี้ออกไปเดินเล่นที่ริมชายหาดคนเดียว เพราะเมื่อวานมาถึงก็มืดแล้ว กว่าจะจัดของเตรียมของเข้าที่ก็ดึกแล้ว เลยไม่มีเวลาออกมาดูบรรยากาศริมทะเล “บรรยากาศดีจัง” ฉันพูดขึ้นเบาๆ พร้อมกับอ้าแขนกว้างเหมือนนกกางปีก รับลมทะเลที่แสนจะสดชื่นในตอนเช้าๆ “ตื่นแล้วไม่ปลุกผมเลยนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังของฉัน ก่อนที่จะถูกเจ้าของเสียงนั้นเข้ามาสวมกอด “เห็นคุณนอนหลับสบายฉันก็ไม่อยากกวนค่ะ” ฉันตอบ “ที่นี่เงียบสงบดีนะ ว่ามั้ย” “ค่ะ เงียบสงบมากเลย บรรยากาศก็ดีด้วย” มันนานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่มีโอกาสได้มาเที่ยวพักผ่อนแบบนี้ ครั้งล่าสุดที่มาก็แทบจะไม่ได้พักเพราะวุ่นวายอยู่กับสองแฝดมากเลย “หิวยัง”“ไม่ค่ะ”“ถ้าคุณไม่หิวข้าว ผมก็มีอย่างอื่นให้คุณกินนะ” เขามองหน้าฉันพร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่ “บ้า! พูดแบบนี้อีกแล้วนะคุณ!” ฉันแหวใส่เขาเสียงดัง จะมีสักครั้งไหมที่ไม่พูดเรื่องใต้สะดือกัน รู้แล้วล่ะว่าอยากมีลูก แต่ก็ไม่น่าจะหื่นขนาดนี้นะ “ผมยังไม่ไดพูดเลยนะว่ามันคืออะไร คุณคิดไปเองทั้งนั้น”“…” ถึงจะพูดแบบนั้
@สามวันต่อมา "นี่เราจะไปไหนกันเหรอ คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะ" ฉันถามคุณเวคิน เพราะเขายังไม่ยอมบอกเลยว่าจะไปไหน เอาแต่รีบเก็บเสื้อผ้าอย่างกับว่ามีเรื่องด่วนอะไร "ไปเก็บเสื้อผ้าเถอะถึงเดี๋ยวคุณก็รู้เอง" เขาหันมาตอบ จะไม่ให้ฉันอยากรู้ได้ยังไงในเมื่อเขาพูดกำกวมแบบนี้ จะบอกฉันให้มันจบไปตั้งแต่แรกก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะปิดบังไปทำไม "ถ้าคุณไม่ตอบฉันก็ไม่ไป" ฉันพูดเสียงแข็ง พร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ถ้าเขาไม่ยอมบอกฉันก็ไม่ไปจริงๆ นั่นแหละ อีกอย่างลูกๆ ของฉันก็ยังไม่กลับมาเลย ถ้าฉันไปแล้วพวกแกกลับมาไม่เจอร้องไห้หาฉันขึ้นมาจะทำยังไง "พ่อของผมจองรีสอร์ทเอาไว้ ให้เราสองคนไปพักกัน จะพักกี่คืนก็ได้ตามใจ ส่วนเด็กๆ ก็รู้เรื่องนี้แล้ว พวกแกไปเที่ยวอยู่กับพ่อของผมอีกที่นึง คุณไม่ต้องกลัวหรอกเด็กๆ สนุกกันจะตาย น้องอัศวินก็อยู่ที่นั่นด้วย" "ห๊ะ!? นี่พ่อของคุณลงทุนจองรีสอร์ทให้เลยเหรอ?""อืม..ท่านบอกว่าเราจะได้มีลูกกันเร็วๆ" "มันบังคับกันได้ด้วยเหรอคุณ ตอนที่ฉันท้องสองแฝดก็กว่าจะรู้ตัวก็ร่วมสองเดือนเลย" นี่ก็เพิ่งจะมีอะไรกันแค่ 2-3 วันเอง จะให้ท้องเลยก็คงจะไม่ได้หรอก ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน "พ่อผมค
@ตกดึกของอีกวัน “อื้อคุณ…ทำอะไรเนี่ย!?” เธอตะเบ็งเสียงถามขึ้น เมื่อกำลังนั่งหวีผมอยู่ที่หน้ากระจก ก็ถูกเขาเข้ามานั่งซ้อนอยูู่ข้างหลังและเริ่มลูบไล้ขาอ่อนของเธอไปมา “ไม่น่าถามนะ ว่าจะทำอะไร” เวคินเอ่ยพูดพร้อมกับกวาดตามองเรือนร่างของเธอตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงหน้าอกอวบอิ่ม “อือ อย่าสิคุณ” เธอร้้องปรามคนด้านหลัง เพราะไม่ชอบให้เขาเข้ามาจุกจิกกับเธอตอนที่ยังต้องทำอะไรอยู่่แบบนี้ “พ่อของผมอยากมีหลานนะ ลูกแค่สองคนจะพออะไร สมบัติของพ่อผมก็มีตั้งมากมาย”“ฉันไม่ได้หวังสมบัติจากพ่อของคุณเลยนะคะ”“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น หมายถึงถ้าเรามีลูกหลายคน สมบัติก็จะถูกแบ่งไปอีกไง”“แต่พ่อของคุณท่านก็มีลูกอีกไม่ใช่เหรอคะ” ลูกที่ว่าก็น่าจะหมายถึงพี่สาวของเวคิน ซึ่งเธอเองก็เป็นแค่ลูกบุญธรรมเท่านั้นไม่ใช่ลูกแท้ๆ ที่จะสามารถได้รับสมบัติทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่ยอมแบ่งอะไรให้เลย “ใช่ แต่นั่นก็เป็นแค่ลูกบุญธรรมนะ ได้แค่ส่วนของพ่อผมเท่านั้น ส่วนสมบัติที่เป็นของแม่ผมพี่สาวของผมก็ไม่ได้หรอกเพราะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่”“อือ..แต่ฉันเหนื่อย” เธอพยายามหาข้ออ้าง กลัวว่าจะมีอะไรกันหนักหน่วงเหมือนกับวันก่อน แล้วลูก
@เช้าวันต่อมา ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลายครั้ง แต่ทั้งสองก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย จนถึงตอนนี้ก็เพิ่งจะหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง แกร้ก! ประตูห้องถูกเปิดก่อนที่เด็กฝาแฝดสองคนจะจูงมือกันเดินเข้ามา และก็ได้พบว่าผู้เป็นพ่อและแม่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง โดยที่ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้นเดียว "พ่อกับแม่ยังไม่ตื่นเลยสกาย" สโนว์เอ่ยถามพี่ชายฝาแฝดที่ยืนอยู่ข้างๆ "ปลุกไหม?" สกายหันไปกระซิบถามน้องสาวฝาแฝดของตัวเอง "ทำไมพ่อกับแม่ไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ?" สโนว์พูดขึ้นด้วยความสงสัย และก็อยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กวัยนี้ "พ่อกับแม่ร้อนหรือเปล่า" สกายตอบ "ตอนนี้สายแล้วทำไมพ่อกับแม่ยังไม่ตื่นอีก" สโนว์พูด พลางมองไปที่ผู้เป็นพ่อกับแม่ "อื้ออ~~" เวคินบิดตัวไปมาเล็กน้อย เพราะได้ยินเสียงพูดอู้อี้อยู่ข้างๆ หู ก่อนจะปรือตาขึ้นแล้วกรอกตามองไปรอบๆ จนกระทั่งได้เห็นลูกๆ ยืนอยู่ข้างเตียง "อือ..มีอะไรหรือเปล่าลูก?" "ทำไมพ่อกับแม่ยังไม่ตื่นอีกคะ แล้วทำไมถึงไม่ใส่เสื้อผ้า" "!!!" พอน้องสโนว์พูดจบเท่านั้นแหละ เวคินก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าอกของตัวเองทันที "มะ เมื่อคืนมันร้อนน่ะลูก พ่อก็เลยไม่ได