Ashes at the Celebration

คอนโดฯ ไข่ตุ๋น&เจน

“ไอ้ตุ๋น แกคิดจะออกจากห้องบ้างไหมฮะ หมกตัวอยู่ในนี้สามวันแล้วนะเว้ย แล้วน้ำได้อาบบ้างหรือเปล่า” เสียงของ ‘เพื่อนสนิท’ ทำให้เสียงพิมพ์ต๊อกแต๊กอยู่นั้นเงียบลง ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายแล้วหันไปมองคนที่ทำให้ฉันหลุดออกจากจินตนาการ

“มีอะไร”

“ก็เข้ามาดูไง นึกว่าตายไปแล้ว เห็นหมกตัวอยู่ในห้องทั้งวัน” เจนเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ชะเง้อหน้าเข้ามามองที่โน๊ตบุ๊คของฉันอย่างวิสาสะ “ใกล้จบยัง”

“วันนี้น่าจะเสร็จ กำลังรีไรต์ต้นฉบับ”

“งั้นคืนนี้ออกไปหาอะไรกินกัน”

“ที่ไหน” ฉันถามในขณะที่หันกลับมามองหน้าจอโน๊ตบุ๊คเหมือนเดิม “ถ้าร้านเหล้าไม่ไปนะ ขี้เกียจแต่งตัว”

“ไม่ใช่ร้านเหล้าหรอก ว่าจะพาเข้าไปที่บ้านรุ่นพี่ที่รู้จัก เขาจัดวันเกิดกัน”

“ถ้างานเสร็จน่ะนะ” งานที่ว่าก็คือ ‘แต่งนิยาย’ ตอนนี้ฉันเรียนอยู่คณะมนุษยศาสตร์ปีที่สอง เพราะอยากหารายได้เสริมช่วยพ่อแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดก็เลยดึงความถนัดที่ทำได้ออกมาแปลงเป็นเงิน มันก็ไม่ได้เยอะมากเพราะเรื่องที่ฉันแต่งมันก็ไม่ได้สนุกอะไรมากมาย พอไปวัดไปวาได้ รายได้ก็พอได้อยู่ได้กินนั่นแหละ

“งั้นก็รีบเลยจะได้รีบเสร็จ แล้วก็แต่งตัวด้วยนะเว้ย” เจนพูดแค่นั้นก็เดินออกจากห้องไป ฉันก็เลยกลับมาโฟกัสงานต่อ ดันแว่นตาหนาเตอะให้กลับเข้าที่ ส่วนจมูกก็มียาดมยัดอยู่ในนั้น สองตาก็นั่งอ่านรายละเอียดของนิยายต่อไป เพราะวันนี้วางเป้าไว้แล้วว่าจะต้องปิดต้นฉบับให้ได้เพราะนักอ่านที่รักรออยู่ ฉะนั้นลุย!!

เวลาต่อมา…

“โอ้ยไอ้ตุ๋น แกแต่งตัวอะไรเนี่ย!!” เสียงเจนแหวขึ้นเมื่อฉันเดินออกมาจากห้องหลังจากที่ทำงานเสร็จแล้ว ดวงตากลมโตของเพื่อนมองฉันอย่างประเมินตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วส่ายหัวทันที “ไม่ได้ ๆ เข้าไปเปลี่ยนใหม่ แต่งหน้าด้วย แกจะไปหน้าสดแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย”

“ไม่เอา ไปแบบนี้แหละ” ว่าแล้วก็ก้มลงมองตัวเอง “มันก็ไม่ได้แย่นะเจน”

“ไม่แย่แต่มันดูไม่โต ยิ่งแกใส่แว่นตาหนาเตอะขนาดนี้ ก็ยิ่งดูเด็ก ไปเปลี่ยนใหม่!!” เพื่อนย้ำเสียงดังอีกครั้ง

“ไปแบบนี้แหละ ปะ หิวแล้ว” ที่จริงก็ไม่ได้แต่งตัวแย่อะไร (หรือเปล่า) ก็เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนขาสั้น ส่วนรองเท้าก็อีแตะดี ๆ นี่แหละ ผมที่ยาวย้วยก็ถูกมัดลวก ๆ ไว้กลางหัว ใบหน้าก็ไม่ได้แต่งแต้มอะไร เพราะคิดว่ามีแว่นตาอำพรางอยู่ ก็เลยไม่อยากแต่งอะไรให้มันมากมาย

“ถ้าโดนแซวขึ้นมาอย่ามาบ่นให้ฟังอีกนะ”

“ไม่บ่นหรอก ชินแล้ว” ที่ว่าโดนแซวก็คือ ‘เฉิ่ม’ เพราะฉันใส่แว่นตาหนาเตอะ อีกทั้งยังไม่ค่อยแต่งตัว ทุกคนก็เลยคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้น ซึ่งจริง ๆ แล้วก็เป็นผู้หญิงธรรมดาทั่วไปนี่แหละ และที่ใส่แว่นก็ไม่ใช่เพราะเป็นเด็กเรียนอะไร พอดีสายตาสั้นเพราะเล่นโทรศัพท์ และดู ‘คลิปวิดีโอ’ มากเกินไป อีกทั้งแต่งนิยายอีก สายตาก็เลยเสียไปเลย ก็เลยต้องใส่แว่นนี่แหละ

“เพราะแบบนี้ไงแกก็เลยไม่มีแฟนสักที” เสียงบ่นขึ้นเมื่อเราเข้ามาอยู่ในรถแล้ว และรถคันนี้ก็คือรถของเจน เธอเป็นเด็กในเมืองและบ้านรวย แตกต่างจากฉันที่เป็นเด็กต่างจังหวัดที่สอบติดมหา’ลัยที่นี่ ก็เลยต้องย้ายตัวเองมาปักหลักที่กรุงเทพฯ หนีบ้านหนีเมืองมาอยู่ในที่แสนไกล

“ผู้ชายพวกนั้นตาถั่วไง พลาดของดี”

“ไม่อยากให้เขาพลาดของดีก็แต่งตัวซะสิ”

“เอาเวลาไหนไปแต่ง แค่แต่งนิยายก็ไม่มีเวลาทำอย่างอื่นแล้ว” ไหนจะเรียน งานที่อาจารย์สั่ง ไหนจะปั่นนิยาย เวลาว่างแทบไม่มี

“ทำไมแกไม่ลงโปรโมทให้เพื่อนในคณะเข้าไปอ่าน ฉันว่าคณะเราก็มีคนสนใจอะไรแบบนี้อยู่นะ”

“นิยายนะไม่ใช่นิทาน แกก็รู้ว่าฉันแต่งเรตยี่สิบห้าบวก ถ้ามีคนรู้ว่านามปากกา ‘กระต่ายน้อย’ คือฉัน เขาจะไม่มองฉันแปลก ๆ เหรอ” ใช่แล้ว นิยายที่ฉันแต่งมันจะเป็นเรตยี่สิบห้าบวก ซึ่งมีน้อยมากที่จะแต่งสิบแปดบวก อีกทั้งยังติดแต่ง nc หนัก ๆ มาแต่ไหนแต่ไร ก็เลยชินมาตั้งแต่นั้นเลย

“แต่แกก็เก่งนะ ไม่เคยมีเพศสัมพันธ์แต่บรรยายเนื้อหาแบบนี้ได้ลื่นไหล ขนาดตอนที่ฉันอ่านยังร้อนวูบวาบในท้องน้อยเลย”

“ร้อนวูบวาบในท้องน้อย หรือร้อนตรงไหน?” หันไปมองเพื่อนอย่างจับผิด เพียงเท่านั้นใบหน้าสวยหวานก็เหลือบมามองฉัน ก่อนที่จะตีคิ้วขึ้นยั่ว ๆ

“ก็รู้อยู่ แกคนแต่งก็น่าจะรู้ดี ยังจะมาถาม”

“กางเกงในเปียกเลยแหละ”

“โคตรหื่น” แล้วเราสองคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันเมื่อพูดอะไรที่มันกำกวมจบ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันกับเจนจะชอบพูดอะไรแบบนี้ ไม่รู้ว่าเราหื่นหรือมันเป็นความชอบไปแล้วกันแน่ ถ้าไม่พูดก็เปิดดู ‘คลิปวิดีโอ’ เมื่อก่อนฉันก็ไม่ได้ดูหรอกเยอะหรอก แต่เพิ่งดูจริง ๆ จัง ๆ ก็ตอนแต่งนิยายนี่แหละ อยากเห็นกระบวนท่าทางว่าเขาทำอะไรยังไง ก็เพราะไม่เคยนั่นแหละ ถึงได้เปิดดูอะไรแบบนี้

พอดูไปดูมาก็เพลิน เพลินแล้วก็ติด แย่จัง…

ไข่ตุ๋นติดหนังโป๊ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น

เจนใช้เวลาขับรถสักพักก็พามาถึงจุดหมาย ไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของใครเพราะเพิ่งเคยมาครั้งแรก มองเข้าไปในบ้านก็เห็นวงเหล้ากลุ่มเล็ก ๆ กำลังนั่งจุ้มหัวกันอยู่ในตอนนี้

“มาพอดีเลย ไอ้พวกนั้นกำลังบ่นหา” ผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามาทักเจนที่เดินนำหน้าฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วเหลือบตามามองฉันบ้าง

“วันนี้เจนพาเพื่อนมาด้วยนะเฮีย ชื่อไข่ตุ๋น เรียกสั้น ๆ ว่าไอ้ตุ๋นก็ได้” เจนพยักพเยิดหน้ามาทางฉันเมื่อเห็นหลายสายตามองมาอย่างสงสัย “เพื่อนสนิทเจนเอง แต่มันไม่ค่อยออกจากห้อง ก็เลยไม่ได้พามาให้รู้จัก”

“ตามสบายนะไข่ตุ๋น นี่บ้านเฮียเอง จะเกลือกกลิ้งที่ไหนก็เอาเลย”

เหมือนหมา…

“นี่เฮียปราก” เจนชี้นิ้วเล็ก ๆ ใส่เฮียเจ้าของบ้าน แล้วไล่สายตาไปเรื่อย ๆ จนไปหยุดที่ผู้ชายหน้าหล่อที่มีรอยสักที่แขน “นั่นพี่คิน”

“น้องเขาทำหน้าเหมือนกลัวกูเลยว่ะ” พี่คินพึมพำขึ้น ส่วนฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้ายังไงก็เลยหันไปหาเจนให้พูดอะไรออกมาอีก

“นั่นพี่ภีม” เพื่อนพยักพเยิดไปที่ผู้ชายมีรอยสักที่แขนไม่ต่างกัน แต่เป็นคนละรูป ใบหน้าดุ ๆ มองฉันนิดหน่อยก็ตีคิ้วให้เมื่อเห็นฉันพยักหน้าทักทายเขา

“นั่นพี่เดย์”

“วันนี้จะแนะนำตัวเสร็จไหมวะ” เฮียปรากที่เป็นเจ้าของบ้านเกาหัวแกรก ๆ เพียงเท่านั้นเจนก็หัวเราะออกมาทันที

“ใจเย็นดิเฮีย ให้เพื่อนเจนซึมซับความหล่อของน้องชายเฮียบ้าง” แล้วเจนก็ชี้ไปที่ผู้ชายคนสุดท้ายของบ้าน “นั่นพี่ปาย”

“สวัสดีค่ะ” เพราะไม่รู้จะทักทายยังไงก็เลยยกมือขึ้นกราดไหว้พวกพี่เขาทีเดียวจบ ตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว สตงสติก็แทบไม่มีเหลือ ความขาว ความหล่อกระแทกตาอย่างแรง โดยเฉพาะพี่ภีมกับพี่ปายที่ถอดเสื้อนั่งกินเหล้า เป็นอะไรที่ดีต่อใจมาก หุ่นปังสุดอะไรสุด ซิกแพคเรียงสวยเป็นลอนขาวจั๊วะ เห็นแล้วน่าลูบไล้…

อึ๋ย…ไอ้เจนพามาอ่านกินผู้ชายชัด ๆ