Nag kwento ulit ako sakanila at ang pamagat ay Mulan.___Thousands of years ago in ancient China, there lived a beautiful young woman named Mulan. She lived with her parents and a dog named Little Brother.Mulan's father had once been a great warrior, but his leg had been injured in battle. As an only child, Mulan felt responsible for upholding the family honor.One day, a man arrived with terrible news from the Emperor. The Huns, China's enemy, had invaded.The Emperor had ordered that one man from every family must join the Imperial Army. Mulan's aging father had to fight...again.Mulan knew her father was too old to fight. Late that night, she made a big decision.After saying a prayer to the Ancestors, she used a sword to cut her hair short. Then she put on her father's warrior clothes.As her parents slept, Mulan, now dressed as a young man, jumped onto her father's horse, Khan.Then she raced off to join the Imperial Army in her father's place. Somehow, she would find a way to
Flashback_"Gusto po namin makarinig ng kwento po." Wala pa nga akong sinabi at hinila na nila ang kamay ko patungo sa isang kwarto at pagkapasok namin don ay may nakita akong tatlong kama na medyo magkadikit at hula ko sakanila ito malamang.Pinaupo nila ako sa gilid ng kama at sila naman ay umupo rin sa kama, nakaupo sila sa harapan ko ngayon."Oum, anong klaseng kwento ba ang gusto ninyo?" Takang tanong ko."Kahit ano po hehe!" Bakas sa mukha nilang excited sila ah."Hmm, english story ba gusto ninyo?" Tanong ko at tumango-tango lang sila."Okay, ang title nito ay Prince Ariel."Once upon a time there lived a king and a queen who had only one son, of whom they were passionately fond, though he was a very ill-shapen boy. He was as stout as the biggest man and as short as the tiniest dwarf. But the ugliness of his face and the deformity of his body were as nothing compared to his evil disposition.He was a self-willed little wretch, and a nuisance to everybody. From his earliest chi
"Young prince, do not seek here for the adder you brought hither. It is here no longer, and you find me in its place to pay you its debt. But to speak more plainly: well, I am fairy Gentille, famous for the many merry and dexterous tricks I know how to perform. All our family live for a hundred years without growing old. We are never ill: we have no sorrows or pains. That time over, we become adders for eight days. It is this period alone that is dangerous for us, for then we can neither foresee nor prevent any misfortunes that may happen to us; and if we are killed we never live again. The eight days past, we assume once more our ordinary shape, our beauty, our power, and our treasures. Now you understand, my lord, what I owe you, and it is only just that I should pay my debt. Think, therefore, what would be useful to you, and be sure of my good will."The young prince, who up to this time had had no dealings with the fairies, was so filled with astonishment that it was long before h
Flashback"Old skeptic, if you do not believe what your wife says, you will pay for your doubt with your life. Break off your daughter's wedding, and give her up at once to the man she loves."These words produced a wonderful effect. Without more ado they despatched the bridegroom, telling him they would not have broken off the match but for orders from on high.He did not believe what they said, and would have sought to gain his end by trickery, for he was a Norman; but Ariel shouted so loud in his ear that he was nearly deafened, and to make sure of his departure, he trod so hard on his gouty feet that he nearly squeezed them flat. So they ran to seek for the lover in the wood, who in the meanwhile was in despair.Ariel was waiting for him with the utmost impatience, only less than that of his young mistress. The lover and his bride nearly died of joy. The feast prepared for the old mans wedding served for the happy lovers, and Ariel taking his human shape again, appeared suddenly a
"Alam mo umagang-umaga nambu-bwesit ka James!" Inis kong sabi sabay alis sa kama."Joke lang ito naman hindi mabiro."Inis ko syang tinignan."Tsk, kala ko ba friends na tayo tapos nang gaganyan ka sakin ngayon!" Nakakainis sya! Swerte niya pumayag ako sa gusto niya tapos mang gaganyan sya sakin ngayon! Sobrang feeling close nya yata sakin kung ganon ah!"Bakit hindi ba nang gaganito ang magkaibigan?""Hindi!" Pabulyaa kong sagot sakanya."Ang tunay kaibigan parang kapatid nag dadamayan!" Wla nga pala akong kapatid pero feeling ko naman same lang yun este tama naman siguro ako? Diba?"No, may mga kaibigan den namang na ganitong klase na kaibigan. Yung nag iinisan, nang-aasar minsan, yong kasama mo kapag masaya o malungkot ka man. Yung maasahan mo, mapagkakatiwalaan at higit sa lahat handang damayan ka.""Okay, ikaw na ang tama ako na yung mali!""Alam mo Vee hindi naman masama kung minsan aminin mo na mali ka, na ikaw ang mali okay. Just take it as a lesson kapag nakakagawa ka ng mali
"James anong ginagawa natin dito?"Nag tatakang tanong ko habang nililibot ang paningin sa paligid.Bakit dinala niya ako dito sa sementeryo? May bibisitahin ba sya? Sino naman??Nag lakad-lakad kami at huminto sya kaya huminto rin ako sa paglalakad."Well, dito nakalibing ang mommy ko."Medyo nabigla ako sa sinabi nito.Napakamot ako sa batok. "Ba't mo naman ako sinama dito?""Because I promise to her that--" hindi na nito natuloy ang sasabihin dahil may biglang nag ring na cellphone."Cellphone mo yata yong nag r-ring." Sabi ko."Sasagutin ko muna to." Saad niya at tumango lang ako. Kinuha nya ang cellphone sa bulsa nya at sinago yong tawag, nag lakad sya palayo sakin ng kunti at nakipag usap don sa tumawag sakanya sa telepono.Nagtataka ko naman syang tinignan mula dito. Napapataas ang kilay ko kase panay ang tawa at ngiti nitong si James yong para bang kilikiliti sya ng kung sino dyan sa gilid."Hmm, sino kaya yang kausap niya?" Takang tanong ko sa sarili.Ilang minuto ang lumipas
Tulala ako nang umuwi kami sa bahay.Nandito ako ngayon sa kwarto nakahiga sa kama habang pilit na inaalala yong nangyari noon. Sa pagkakaalala ko ilang beses na akong nakidnap pero di ko talaga maalala saan don eh, at saka marami akong mga nakalimutan na nong mga nakaraan ko. Tanging si Bellie nga lang nagpapaalala sakin sa mga bagay-bagay na nangyari sakin kase ewan alangan namang tanongin ko si dad na mag kwento sakin eh, hindi nga kami close.At saka mukhang wala siyang balak ipaalala sakin yong mga nangyari noon. Ewan ko nga ba ba't nakakalimutan ko? Este ba't hindi ko maalala?? Agad akong napabangon ng may biglabg pumasok sa kwarto ko. Inayos ko yong paa ko at tinabunan ng kumot. Nakabukaka lang kase akong nakahiga at naka short lang ako, malamang nakikita na ang panty ko."Oh, James ikaw pala." Tanging nasabi ko."Wag mo na ako pansinin, humiga ka nalang ulit dyan dito lang ako sa sofa manonood ng movie." Wika niya.Napakurap-kurap ko naman siyang sinunod. Unti-unti na akong
Kung hindi lang talaga bakla si James iisipin ko talagang may crush siya sakin nong bata pa kami at hanggang ngayon siguro kase nga hinahanap niya talaga ako para protektahan. I mean, kase kung normal lang na mga bata yon eh, basta-basta nalang siguro kakalimutan at babaliwalain lang like hindi na inisip kase nga bata pa at kung ano-ano lang ang lumalabas sa bibig.But I guess, he's different. Siguro malalim din ang napagsamahan namin noon kahit sa kakaunting oras o araw siguro hindi ko alam kung umabot ba ng isang araw o ilang araw ng sinasabi niyang nakidnap kame.Tanongin ko kaya no? Baka kase kung sa ganong paraan may maalala man lang ako kahit kunti man lang. I feel sorry din naman kase nga siya lang ang nakakaalala at ako hindi, ni hindi ko man lang siya namukhaan o basta. Baka iniisip niyang wala lang siya para sakin noon at wala akong pakialam sa kung anong pangako man ang pinagsasabi namin.Magsasalita sana ako kaso naunahan niya ako. Itatanong ko na sana yong tungkol don sa