Nahihiyang tumitig si Arianne sa kanyang mga mata. “Ikaw ay... pumayat. Ano ang pinagkakaabalahan mo nitong mga nakaraang buwan?"Iba si Mark sa kanya. Hindi naman siya nahihiya kaya matapang siyang tinitigan, pinagmasdan siya mula ulo hanggang paa. Hindi sapat ang isang tingin lang. “Naanod ako sa malapit na baybayin pagkatapos ng pagkawasak ng barko. Masyado akong nainom ng tubig dagat at sobrang lamig. Ako ay namamatay, ngunit isang mangingisda ang nagligtas sa akin. Ito ay isang maliit, mahirap na maliit na lugar. Gumamit ng primitive na gamot ang pamilyang kumuha sa akin para iligtas ang buhay ko. Ngayon na binanggit ko ito, medyo nakakatawa. Ang mga tao doon ay may kakaibang paniniwala. May pinakiusapan pa silang magsagawa ng ritwal. Sa palagay ko ito ay parang… pangkukulam? Na-drag ito sa loob ng ilang buwan. Akala ko mamamatay na ako sa pagkaantala. Thank goodness nakontak ko si Henry. Dinala niya ako sa ospital noon. Ako ay nasa masamang kalagayan. Hindi ko alam kung mabubuha
Napatunayan na mas wild siya kaysa sa mga imahinasyon niya. Sa kasamaang palad, may nakalimutang isara ang bintana, dahilan upang tanungin si Aristotle, na naglalaro sa looban, kay Maria nang may pag-usisa.Namula si Mary, hindi sigurado kung paano ito ipapaliwanag sa kanya. “We-well... It's not that... How could your daddy posibling be hit your mommy? Nagkakagat lang siguro sila ng tenga.”Puno ng takot ang maliit na mukha ni Aristotle. “Maaari bang kumain ng mga tainga ang pewple…?”Si Mary ay nasa dulo ng kanyang talino. Nakatakip lang siya sa tenga ni Aristotle. “Tara sa kusina. Magluluto ako ng makakain mo."Tuluyan nang nakatulog si Mark nang magdilim ang langit. Siya ay pumayat nang husto at ang balangkas ng kanyang mukha ay tila mas matalas at mas kitang-kita. Ang mahaba at payat niyang mga daliri ay buto na. Kumikirot ang puso ni Arianne habang nakatitig sa kanya. Pareho silang nagdusa nang husto sa panahong ito.Sa oras na maisuot niya ang kanyang damit at makarating sa
Galit na nagngangalit si Arianne. “Yung hypocrite. Sana namatay na siya! Buti na lang hindi nakasama si Sonya. Ibinigay niya ang kanyang mga bahagi sa akin."“Mm,” sagot ni Mark, saka bumaba sa kama at pumunta sa banyo. Awkward niyang iniwas ang tingin ngunit hindi niya maiwasang magnakaw pa ng ilang sulyap.Pagkatapos ng almusal, dumiretso si Mark sa opisina. Si Arianne ay nakatayo sa pintuan kasama si Aristotle, pinapanood ang kanyang sasakyan na umalis. Para silang dinala pabalik sa nakaraan, isa pang tipikal na umaga.Siyempre, narinig ni Seaton ang pagbabalik ni Mark. Hindi niya inaasahan ito, hindi sa isang libong taon. Ang kanyang plano ay ganap na nabigo at ang kanyang kumpiyansa ay nawala sa isang bugso ng usok. Ang pagbabalik ni Mark ay hudyat ng pagbabalik ng Tremont Enterprises sa kasagsagan nito. Wala siyang kapares para doon. Mabilis niyang ibinenta ang kanyang mansyon at tumakas mula sa bansa, itinatago ang kanyang sarili hangga't maaari. Dahil kilala nila si Mark sa
“Guilty?” Hindi makapaniwalang tumawa si Mark. "Mga normal na tao lang ang magre-react ng ganito. Normal ka ba?"Galit na galit si Alejandro. “Ikaw… Kalimutan mo na. Hindi ako makikipagtalo sayo. Pero... salamat pa rin."Medyo na-tense si Mark, pagkatapos ay bumalik sa normal. “Nagho-host ako ng hapunan sa White Water Bay Café ngayong gabi. Ang pagkakaroon mo sa paligid ay hindi magiging labis. Halika kung gusto mo, maaari mong dalhin ang iyong pamilya. Let me be blunt, if you dare stare at Tiffany, dukitin ko yang mga mata mo."Sandaling nagdilim ang tingin ni Alejandro. “Hindi ba mas maganda si Melanie kay Tiffany? Wala akong maalala na may pagmamahal sa asawa ng ibang tao…” Sino ang nakakaalam kung nagsisinungaling siya sa ibang tao, o sa sarili niya. Malamang ay tuluyan na siyang sumuko pagkatapos ng huling pagkikita nila ni Tiffany.Nang gabing iyon, pagkatapos ng trabaho, bumalik si Mark sa Tremont Estate para sunduin si Arianne para sa hapunan sa White Water Bay Café. Hindi
“Lahat tayo matatanda dito,” tumawa si Tiffany. “Bakit parang nahihiya ka? Pinag-uusapan natin ang lahat."Bumalik sila sa private room pagkatapos makipag-ayos sa mga maliliit. Ang anak na babae ni Melanie ay humahagulgol, at si Melanie ay nakahawak sa sanggol, sinusubukang hikayatin siya sa pamamagitan ng paghingi ng tawad sa kanyang mukha.Matapos ang isang mahabang pagtatangka, si Melanie ay nasa dulo ng kanyang talino. "Siguro dapat ko na siyang iuwi? Hindi siguro siya sanay sa kapaligiran. Kaya pala siya umiiyak.”Inabot ni Alejandro ang sanggol sa kanyang mga bisig. "Ayos lang. Kumain ka. haharapin ko siya. Bihira kaming lumabas para sa hapunan; bakit kailangan mong umuwi sa kalagitnaan?"Bumilis ang tibok ng puso ni Melanie. Ito ang unang pagkakataon na ipinakita ni Alejandro ang kanyang konsiderasyon sa harap ng mga tagalabas. Sa unang pagkakataon na pinapansin niya ang nararamdaman niya.Dahil sa maingat at matiyagang pagsuyo ni Alejandro, unti-unting tumigil sa pag-iyak
Nagising si Melanie sa kalagitnaan ng gabi sa mahinang liwanag na nagmumula sa study ni Alejandro.Ginawa niya ito ng isang kaldero ng tsaa at tinanong, "Hindi matutulog?"Umiling si Alejandro. “Hindi pwede. Hangga't ang buhay ni Seaton ay hindi nagtatapos sa isang kakila-kilabot na kamatayan, hindi ako makakapagpahinga."“Galit ka ba… na sinubukang patayin ni Seaton si Mark?” tanong ni Melanie."Ano? Posible ba na magalit ako tungkol doon?" bulalas ni Alejandro. “Hindi, siyempre hindi—dahil sinabotahe niya ang negosyo ko at pinatay ang napakaraming tao ko! Maliban sa mga sakop ng insurance, kailangan kong mangisda ng pera mula sa sarili kong bulsa para aliwin ang pamilya ng mga namatay! Alam mo ba kung gaano ako kaganda sa maliit na plot ni Seaton? Hindi, ikaw ay hindi dahil ikaw ay isang babae lamang na walang alam tungkol dito. Matulog ka na ulit.”Alam ni Melanie na naglalagay na naman siya sa harapan, kaya sa halip na umalis, kinaladkad niya ang isang upuan, inilagay ito sa t
Gaya ng dati, may mala-bagyong rapcity sa halik ni Alejandro. Itinulak siya ni Melanie sa gulat, sumigaw, “Ako… aalis na ako! Ikaw, um, magpahinga ka rin ng maaga!"Bago pa siya makabangon ay hinawakan siya ni Alejandro sa bewang. "Gusto kita ngayong gabi."Nahihirapang sagutin siya ni Melanie. Isang bahagi ng kanyang tinanggap ang imbitasyon, ngunit ang isang malaking bahagi sa kanya ay tinanggihan nito. Ito ay isang kakaibang pagtanggi na kahit papaano ay nahasik mula nang ipanganak si Melissa. Sa katunayan, paminsan-minsan ay nabubuo sa kanyang isipan ang mga salpok ng laman, ngunit ayaw niyang malaman ang mga iyon. Sa tuwing may pagkakataon na magpakasawa sa pakikipagtalik, siya ay makaramdam ng pagkasuklam at sa halip ay nais na tumakas.Kung kailangan niyang i-pin ang dahilan sa isang bagay, ituturo ni Melanie ang kanyang daliri sa panganganak. Minsan na siyang nag-search sa internet tungkol sa kanyang kalagayan at nalaman na may mga babae na nakaranas ng parehong bagay, nguni
Habang nag-uusap sila, isang nakababatang babae ang tumawid sa bakuran. Maputla ang balat, nagsuot siya ng isang pares ng bota ng ulan, ang kanyang buhok ay magulo at magulo pagkatapos ng walang pakialam na paggamot ng simoy ng hangin, ang kanyang mga kamay ay puno ng maruming balde na puno ng feed ng baboy. Nang mapansin ng babae ang mga estranghero sa kanyang bahay, naging maingat ang babae, at nanatili siyang nakatayo sa bakuran nang walang mga palatandaan ng papasok.Lumapit ang matandang babae sa pintuan at tinawag, “Sarah, sweetie, pasok ka! Dumating si Mr. Smith upang makita kami. Oh, tingnan mo kung gaano kahusay ang mga lalaking ito sa lungsod! Maganda ang suot nila, maganda ang hitsura, at napakayaman.”Si Alejandro, na nasusuklam na umupo sa bangkito na iyon, ay kinuha ito bilang pagkakataon na tumalon sa kanyang mga paa at lumapit sa bakuran. “Magandang araw, Mrs. Orange. Ako si Alejandro Smith—amo ng asawa mo.”Tumango ang babae at walang sinabi. Siya ay tila isang napa
Matagal nang hindi narinig ni Arianne ang pangalang iyon, ilang segundo siyang napaatras sa pagkataranta bago tuluyang naalala ang kanyang mukha.Shelly-Ann Leigh... Siguradong ginugol niya ang lahat ng mga taon sa mental na institusyon, tama ba? Alam ng Diyos kung ang buhok ng babae ay kulay-abo na at puti na sa kabuuan.Kapag ang isang tao ay malapit nang mamatay, ang isang tao ay maaaring tumayo upang patawarin ang lahat ng kasaysayan sa pagitan nila—kahit ang mga madilim, kahit na ang ledger ay punong-puno—para sa kabutihan. Kaya, sagot ni Arianne, “I’ll go with you. Kahit anong mangyari, nanay mo pa rin siya."Hindi inaasahan ni Mark ang sagot na iyon mula sa kanya. Sa gulat niya ay napayuko siya at nag-iwan ng halik sa labi nito. “Alam kong pinili ko ang tamang babae bilang asawa ko. Akala ko hindi ka papayag na samahan ko siya sa mga huling araw niya…”Walang sinagot si Arianne. Hindi siya masyadong makulit na susubukan niyang manalo sa isang babae na ang mga araw ay bilang
Ngumisi si Arianne. “Nakakaawa ka naman, parang isang basang sisiw. Hindi ako ganoon ka-tanga para galitin ang ina ng lalaking gusto ko kung ako ikaw, girl. Lalo na hindi ako magsasabi ng kahit anong kasing baba ng IQ niyan. Hayaan mo akong maging tapat sa iyo: walang sinumang may apelyido na Leigh ang makahihigit sa akin—nabigo lang ang huling sumubok. At Nabigo siya ng matindi. Nakakasiguro ako na iiwan mo kami sa loob ng tatlong araw. Kapag mali ako, pwede kang manatili dito magpakailanman. Gusto mong makipagpustahan? Hinahamon kita."Iniwan niya ang kanyang pananakot na nakabitin at ibinalik ang kanyang wheelchair, naiwan ang hinamak na dalaga.Ang galit ay lumabas kay Raven habang ang mga alon ng lindol sa kanyang buong katawan. Malapit na siyang mag-hyperventilation, ngunit bago pa man ito naging imposible, lumapit siya at pinilit ang sarili na kumalma. She had a feeling na kahit na himatayin siya doon at pagkatapos, walang makakadiskubre sa kanya, hindi ba?Ngayong bumalik si
Si Melissa ang tipo na palaging nagtutulak sa mga bagay na maging maligaya hangga't makatwiran. Tumalon siya sa kanyang mga paa at itinaas ang kanyang tasa, “Yo, everyone! Mag-toast tayo dahil magiging cousin-in-law ko na si Cindy!"Ang mga tao ay masigasig na sumagot sa kanilang mga tasa sa hangin at isang dagundong—maliban kay Raven, na nanatiling nakaupo. “Mayroon akong sickly constitution. hindi ako makainom. Ako ay humihingi ng paumanhin."Napaka-mechanical ng kanyang ngiti, masyadong mapula ang kanyang mukha. May kung anong kumislap sa mga mata ni Arianne bago siya sumagot, "Oo naman."Matapos mawala ang pagsasaya, inihatid ni Arianne ang kanyang wheelchair patungo sa courtyard. Ang panlabas na anyo ng Tremont Estate ay tila nagyelo sa oras, kung kaya't ang pagpunta rito ay nagparamdam sa kanya na... ligtas.Siyempre, iyon ay sa kabila ng pagpanaw nina Henry at Mary. Sa huli, lumipas ang oras at nagbago ang mga bagay, dumarating at umalis ang mga karakter at bagay, at lahat n
Hinawakan ni Arianne sa kamay ang dalawang dilag at ngumiti. "Salamat! Sus, para sa akin… para kayong dalawa ay tumanda sa isang kisap-mata! Ang ganda niyong dalawa! Cindy, nasaan ang kapatid mo? Hindi pa umuuwi si Plato?"Sa pagbanggit sa pangalan ng kanyang mahal na kapatid ay napa-pout si Cynthia. “Sabi niya uuwi siya kalahating buwan na ang nakalipas—yun ang sabi niya. Sino ang nakakaalam kung ano talaga ang kanyang ginagawa, bagaman? Anyway, who cares about that no-good. Palagi naman siyang ganito. Ah, medyo mainit ang panahon. Dapat siguro pumasok na tayo sa loob."Tumango si Arianne at binigyan ng maikling, hindi mapakali na tingin kay Aristotle. Ni minsan ay parang gusto niya itong kausapin... Hindi kaya binibilang ng bata ang kanyang mga hinaing sa kanyang isipan? Si Mark at Arianne ay nanatili sa Switzerland nang napakatagal; Mahirap siguro ang buhay para sa kanya nang mag-isa.Hanggang sa makarating siya sa sala ng mapansin niya si Raven. "Millie, ito ba ang iyong nakabab
Napatigil ang buong pagkatao ni Aristotle.Labing-siyam na taon niyang hinintay ang balitang ito. Sa paglipas ng panahon, unti-unting namatay ang mga apoy, lalong namamanhid ang puso, hanggang sa mismong pag-iisip ay wala na itong pinagkaiba sa panaginip na tubo. Ngunit ngayon, nakarating sa kanya ang balitang nagkatotoo at nagdulot sa kanya ng agos ng damdamin.Pagkaraan ng ilang sandali, sa wakas ay bumulong siya, "Kailan... Kailan sila babalik?"Isinara ni Jackson ang distansya sa pagitan nila at binigyan ang binata ng magaan, nakakaaliw na tapik sa mga balikat. “Not so soon, I bet; hindi kapag kakagising lang ng nanay mo at nangangailangan ng oras para gumaling. Labinsiyam na taon siyang natutulog, alam mo ba. So maybe after she’s recuperated enough for a while…” sagot niya. “Labinsiyam na taon na nating hinintay ito, di ba? Ano ang naghihintay para sa kaunti pa lamang kumpara doon? Ang pinakamahalagang bagay na dapat mong gawin ay ang pamahalaan ang kumpanya sa abot ng iyong ka
Hindi pa kailanman nagkaroon ng karelasyon si Cynthia kaya hindi niya alam kung ano ang pag-ibig. Gayunpaman, isang bagay ang sigurado. Gustung-gusto niya ang pakiramdam na kasama si Aristotle at kung paano siya pinrotektahan nito mula noong mga bata pa sila. Kahit na si Aristotle ay naging medyo dominante at "makulit", hindi siya nabigla sa kanya. Sa halip, nakaramdam pa siya ng kaunting paggalaw, na nakakamangha.Hindi alam kung paano sila napadpad sa kama, na magkasabay ang kanilang mga hininga. Bukod sa huling hakbang, nagawa na nila ang halos lahat ng maaaring gawin.Nang malapit na silang tumama sa huling hakbang, biglang huminto si Aristotle at tinulungang hilahin ang mga saplot sa ibabaw ni Cynthia. "Matulog na tayo, good night."Naliligaw pa rin si Cynthia kanina. Hindi niya alam kung bakit biglang huminto si Aristotle, at hindi rin siya nagkaroon ng lakas ng loob na tanungin siya. Matagal na siyang nagpumiglas bago niya nakumbinsi ang sarili na sumabay sa agos...Kinabuka
Narinig ni Cynthia ang sinabi ni Aristotle, ngunit hindi tumigil ang kanyang mga kamay sa ginagawa nila. Napakagulo ng ulo niya. “Wala... hindi na kailangan. Magagawa ko na ang mga ito ngayon. Sige na matulog ka na muna. Nga pala, saan ako matutulog ngayong gabi? Napakaraming kwarto dito, hihilingin ko kay Agnes na tulungan akong maglinis."Lumapit si Aristotle sa kanya at nag-squat. Hinawakan niya ang braso niya gamit ang isang kamay habang ang isa naman ay isinara ang bagahe. "Dito ka na lang matulog at itigil mo na ang pag-aayos."Naghinala si Cynthia na baka nagkamali siya ng narinig. Napatulala siyang napatingin sa malaking kama sa likuran niya at biglang naramdaman ang pag-aapoy ng palad niya na hawak niya. “Y… Nagbibiro ka, di ba, Ares? Bagama't madalas kaming natutulog sa isa't isa noong mga bata pa kami, lahat kami ay malalaki na ngayon, kaya hindi ba iyon ay medyo hindi naaangkop?"Sinabi ni Aristotle na may tuwid na mukha, "Hindi ako nagbibiro."Bahagyang nataranta si Cy
Alam ni Melissa na hinalikan ni Aristotle si Cynthia, kaya alam niya kung ano ang nangyayari. Hence, she very naturally boasted, “Siyempre, engaged na sila sa isa’t isa since they were born. Kung nagkataon, pareho ang naramdaman nilang dalawa sa isa't isa sa kanilang paglaki, kaya hindi ba ito magpapaganda? From the way I see it, hindi na gagaling ang sakit mo sa buong buhay mo at malamang na maghihintay silang dalawa hanggang sa makapagtapos si Cindy bago sila ikasal. Kaya, mas mabuting bumalik ka sa France nang maaga hangga't maaari. Huwag kang mag-alala, nailigtas mo na ang buhay ni Aristotle noon, para hindi siya maging maramot sa iyo sa pananalapi."Gustong pigilan ni Raven ang kalungkutan na nasa puso niya, ngunit ayaw sundin ng kanyang emosyon ang kanyang kalooban. Kaya naman, pilit niyang pinilit na makawala sa pagkakahawak ni Melissa. Saglit na nagulat si Melissa. "Baliw ka ba?"Pagkatapos noon, bumalik sa katinuan si Raven at huminga ng malalim. “I’m sorry... medyo masama a
‘Hindi ka ba nag-aalala?’ Galit na galit si Melissa kaya natawa siya. "Ako lang ba ang nag-aalala sa wala? Akala ko ba mahal mo ang kapatid ko? Ang lalaking pinapangarap mo araw-araw ay bumalik mula sa France ngunit may dalang babae, ngunit hindi ka naman nag-aalala? Isantabi muna natin sandali ang intensyon ng iyong mga magulang. May lakas ng loob ka bang sabihin na hindi mo siya mahal? Tinutulungan lang kita dahil matalik kong kaibigan, kaya hindi ka ba masyadong maluwag, na para bang tinutulungan kita nang walang dahilan?"Umiling si Cynthia at hininaan ang volume habang sinasabi, “He... might have confessed to me. Kami rin… ginawa na rin namin iyon. Kaya, sa tingin ko hindi niya nararamdaman iyon kay Raven. It's purely because she saved his life once. Nagtitiwala ako na kakayanin ni Ares nang maayos ang sitwasyon."Nanlaki ang mga mata ni Melissa. "Ano? Ilang araw lang siyang bumalik, nag-sex na kayong dalawa? Ganun kabilis?! Hindi ko alam ito, ngunit talagang nakuha mo ito sa iy