Dinilaan ni Tiffany ang sulok ng kanyang labi bilang kasiyahan matapos ang kanilang tango. "Ooh, hindi iyon kalahating masama! Ngayon, manatili doon na parang isang mabuting bata habang ginagawa ka ni nanay ng masarap para sa iyong tiyan gaya ng sinabi niyang gagawin niya. Ikaw ang kadalasang nagsisilbi sa akin; ngayon, dapat kong ibalik ang pabor sa aking sinta.”Nakahandusay si Jackson sa sopa, hindi gumagalaw. Siguradong ginastos siya.Hinihiling niya na ang kanyang "momma" ay manatiling walang malasakit at blithe magpakailanman. Nais niyang hindi niya nalaman ang bangungot na iyon na kilala bilang Ethan Connor.Sabado ng gabi noon. Sina Jackson at Tiffany, gaya ng ipinangako, ay pumunta sa Tremont Estate para sa “pagtitipon.” Para sa maximum merriment, nagpasya si Tiffany na huwag isama ang kanyang bagong silang na anak.Alam na ang isa sa mga paboritong pagkain ni Tiffany ay hotpot, inihanda na ni Arianne ang lahat ng mga karaniwang materyales at mga pinggan noon pa man. Sabik
"Itigil mo yan!" Galit na galit na sumingit si Tiffany. “Siya, ginagawa ito para sa akin? Sinong frickin' gusto na ang bangungot na ito sa paligid? Ayoko dahil sinira niya ang buhay ko! Impiyerno, kung hindi dahil sa piraso ng sh*t na iyon, ang aking ama ay maaaring buhay pa ngayon, at ang aking pamilya ay hindi magdusa ng labis na paghihirap, at ako—! Hindi na sana ako dumaan sa sobrang sakit. Hindi pa ba sapat ang paggawa ng isa sa lahat ng ito? Bakit hindi na lang hayaan—ako—ang mabuhay ng kasuklam-suklam na pirasong iyon? Inihayag ko ang puso ko sa kanya—mahal ko siya sa loob ng tatlong taon, at ano ang ginawa ng douchebag na iyon para gantihan ako? Ginamit at inabuso niya ako! At ngayon ang parehong jacka** ay bumalik, hindi inanyayahan, na may maling akala na siya ay 'naaawa' at nais na magbayad para sa kanyang mga kasalanan? F**k siya!”Habang naiisip niya kung paano sinubukan ni Alejandro na akitin siya mula noong una silang magkita, parang mas nakakatakot ang lahat. Diyos, pa
"Bakit tayo pupunta sa bahay ng nanay mo?" nag-aalalang tanong ni Jackson. “Kung gusto mo siyang makita, pumunta ka bukas ng umaga. Bakit kailangan nating pumunta sa gitna ng gabi?"Nag pout si Tiffany. “Hindi mo ba ako kayang pakinggan? Bigla kong naalala na ang halaman mula kay Alejandro ay kasama ng aking ina. Gusto kong itapon ito! Kapag nalaman ng nanay ko na regalo ni Ethan ang halamang iyon, gilingin niya ito para mamulsa, lalo pa dinidiligan at lagyan ng pataba araw-araw!”Naintindihan naman agad ni Jackson. "Oo, oo, dapat mong alisin ito."Nagmaneho sila papunta kay Lillian, na nagulat nang makita sila. Syempre, masaya din siya. “Anong ginagawa niyong dalawa dito? Dapat may sinabi ka. Kumain ka na ba?"Hindi mapakali si Tiffany na makipag-chat kay Lillian. Naglakad siya patungo sa balkonahe sa kwarto at hinanap ang nakapaso na halaman.Naiwan si Jackson na walang pagpipilian kundi ang harapin si Lillian. “Uh… Kumain na kami. May gusto lang kunin si Tiffie kaya tayo na
Hindi mapalagay si Jackson. “I think... Itapon mo na lang. Hindi na kailangang ibalik ito sa kanya. Tiffie... Okay ka lang?"Ngumiti si Tiffany sa kanya. "Ano sa tingin mo? Kailan pa ako hindi naging okay? Ano ang pinag-aalala mo? Isa akong unkillable na ipis. Pinilit kong mag-isa si Ethan. Kung hindi ay hindi ako nauwi sa wasak at walang tirahan. Ako ang sanhi nito. Hindi ko kayang tumakas at umasa sa inyong lahat. Hindi ako takot. Kahit gaano katakot si Ethan, tatlong taon kaming magkasama. Tao din siya, hindi demonyo. Bagaman, lahat ng ginawa niya ay mas nakakatakot kaysa sa demonyo…”inabot ni Jackson at magiliw na hinaplos ang kanyang ulo. "Okay, uwi na tayo."Akala ni Tiffany ay sapat na ang kanyang lakas, ngunit natalo siya sa kanyang mga panaginip.Binalot siya ng mga bangungot nang gabing iyon at ilang beses siyang nagulat. Dahil dito, hindi rin makatulog ng mahimbing si Jackson.Madaling araw na, ngunit hindi na siya makabalik sa pagtulog. Pumulupot siya sa mga bisig ni
Ang abnormal niyang pag-uugali ay nagpatibok ng puso ni Jackson. “Tiffie... Ayos ka lang ba? Hindi mo kailangang kumilos nang matigas. Kung gusto mong umiyak, gawin mo lang. Mas gaganda ang pakiramdam mo pagkatapos nito.”Pinanlakihan siya ng mata ni Tiffany. “Bakit ako iiyak? Dahil lang sa likod ni Ethan at sinasadya niyang lumapit sa akin ay maiiyak na ako? Hindi ako tatlong taong gulang. Huwag mo akong maliitin. Napi-pressure ako, o higit sa lahat, medyo na-stress. Huwag kang mag-alala, ayos lang. Subukan mo ang luto ko ngayon."Hindi siya pinaniwalaan ni Jackson. Ang kanyang abnormal na pag-uugali ay isang halimbawa ng kanyang kasalukuyang estado ng pag-iisip. Hindi rin niya napigilang pigilan ang kanyang emosyon.Naghugas siya ng kamay at tinungo ang hapag kainan. Tiningnan niya ang napakagandang sari-saring pagkain, ngunit wala siya sa mood na kumain. "Bakit? Hindi mo ba pinapansin ang pagkain ko?" Tanong ni Tiffany na parang sama ng loob. “Bihira akong magluto tapos hindi m
Puno ng pananabik ang mga mata ni Don Smith habang nakatitig sa mainit na sikat ng araw sa labas ng bintana. “Ale… Gusto kong lumabas at mag-enjoy sa araw.”Hindi sumagot si Alejandro. Tumayo siya at binuhat si Don Smith sa kanyang wheelchair. Lingid sa kanyang kaalaman, maingat at malumanay siyang kumilos, natatakot na baka masaktan kahit papaano ang mahinang matanda.Nakarating sila sa looban sa labas. Tamang-tama ang temperatura, may kaunting simoy ng hangin. Naroon din ang kaaya-ayang halimuyak ng berdeng damo at lupa. Isang ngiti ang sumilay sa mga sulok ng labi ni Don Smith, isang matagal nang nakalimutang tanawin. “Ale, ito ba ang unang pagkakataon nating mag-enjoy sa araw nang mapayapa?”Tumango si Alejandro. "Mm, ito ang unang pagkakataon."Namumula ang mga mata ng matanda na nakangiti. “Tama… First time… Baka sa huling pagkakataon din.”Kumunot ang noo ni Alejandro. “Kung gusto mo, pwede kitang ilabas dito kahit kailan mo gusto. Ano ang ibig mong sabihin, 'huling pagkaka
Kalmadong nakatayo si Alejandro sa pintuan. "Wala akong ginawa sa kanya," mahina niyang sagot. “Nasa paligid pa siya kaninang umaga. Ito si Ayashe. Kahit na gusto kong may mangyari sa kanya, papayag kaya ang mga Larks? Punong puno na ang mga kamay ko sa iyo. Paano ako magkakaroon ng oras para gawin ang anumang bagay sa kanya? Hindi ako mananagot kung ma-stroke ka.”Sa wakas ay kumalma si Don Smith nang mapagtanto niyang si Alejandro ay nagsasabi ng totoo. Tumigil siya sa paghahagis ng lahat sa kwarto. “Hanapin mo siya! Tinawagan ko ang Lark Mansion. Wala siya doon!”Pinalinis ni Alejandro ang mga tauhan sa kwarto ni Don Smith, pagkatapos ay nagtungo sa looban. Sumama si Jett at sinabing, “Ang abnormal na ugali ni Don Smith ay inaasahan sa kanyang kasalukuyang kalagayan. Pakiusap, huwag mo siyang pansinin, sir.”Nagsindi ng sigarilyo si Alejandro. "Hanapin mo si Melanie. Tingnan kung saan siya nagpunta. Hangga't wala siya, iisipin ng matanda na may ginawa ako sa kanya. Kapag nahanap
Biglang umabante si Alejandro at itinaas ang baba. Nagsalita siya sa napakalamig na tono, “Kung hindi ko nais na manganak ka, ang batang ito ay matagal nang nawala sa halip na itago hanggang ngayon. Hindi ka naniwala sa akin at palagi kang nagbabantay sa akin, iniisip na aalisin kita at ang iyong anak sa oras na mamatay ang matanda. Napaka-absurd!”Sa sobrang sakit ni Melanie, tumulo ang luha sa kanyang mga mata. Medyo nagulat din siya. Na-overthought kaya niya ito? Hindi siya sigurado kung ano ang mangyayari ngunit hindi siya nangahas na ilagay sa linya ang buhay niya at ng kanyang anak. Kung mawawala siya, siguradong wala na ang bata.Naiinip na binitawan ni Alejandro ang pagkakahawak niya nang makita ang lumuluha na tingin ni Melanie. “Don't you dare cause me any more f*cking trouble! Samahan mo akong umuwi!"Habang ibinababa ni Melanie ang kanyang ulo, bumagsak ang kanyang mga luha mula sa kanyang mga mata at nabahiran ang puting kubrekama. “Hindi na ako babalik sayo. Mas marami
Matagal nang hindi narinig ni Arianne ang pangalang iyon, ilang segundo siyang napaatras sa pagkataranta bago tuluyang naalala ang kanyang mukha.Shelly-Ann Leigh... Siguradong ginugol niya ang lahat ng mga taon sa mental na institusyon, tama ba? Alam ng Diyos kung ang buhok ng babae ay kulay-abo na at puti na sa kabuuan.Kapag ang isang tao ay malapit nang mamatay, ang isang tao ay maaaring tumayo upang patawarin ang lahat ng kasaysayan sa pagitan nila—kahit ang mga madilim, kahit na ang ledger ay punong-puno—para sa kabutihan. Kaya, sagot ni Arianne, “I’ll go with you. Kahit anong mangyari, nanay mo pa rin siya."Hindi inaasahan ni Mark ang sagot na iyon mula sa kanya. Sa gulat niya ay napayuko siya at nag-iwan ng halik sa labi nito. “Alam kong pinili ko ang tamang babae bilang asawa ko. Akala ko hindi ka papayag na samahan ko siya sa mga huling araw niya…”Walang sinagot si Arianne. Hindi siya masyadong makulit na susubukan niyang manalo sa isang babae na ang mga araw ay bilang
Ngumisi si Arianne. “Nakakaawa ka naman, parang isang basang sisiw. Hindi ako ganoon ka-tanga para galitin ang ina ng lalaking gusto ko kung ako ikaw, girl. Lalo na hindi ako magsasabi ng kahit anong kasing baba ng IQ niyan. Hayaan mo akong maging tapat sa iyo: walang sinumang may apelyido na Leigh ang makahihigit sa akin—nabigo lang ang huling sumubok. At Nabigo siya ng matindi. Nakakasiguro ako na iiwan mo kami sa loob ng tatlong araw. Kapag mali ako, pwede kang manatili dito magpakailanman. Gusto mong makipagpustahan? Hinahamon kita."Iniwan niya ang kanyang pananakot na nakabitin at ibinalik ang kanyang wheelchair, naiwan ang hinamak na dalaga.Ang galit ay lumabas kay Raven habang ang mga alon ng lindol sa kanyang buong katawan. Malapit na siyang mag-hyperventilation, ngunit bago pa man ito naging imposible, lumapit siya at pinilit ang sarili na kumalma. She had a feeling na kahit na himatayin siya doon at pagkatapos, walang makakadiskubre sa kanya, hindi ba?Ngayong bumalik si
Si Melissa ang tipo na palaging nagtutulak sa mga bagay na maging maligaya hangga't makatwiran. Tumalon siya sa kanyang mga paa at itinaas ang kanyang tasa, “Yo, everyone! Mag-toast tayo dahil magiging cousin-in-law ko na si Cindy!"Ang mga tao ay masigasig na sumagot sa kanilang mga tasa sa hangin at isang dagundong—maliban kay Raven, na nanatiling nakaupo. “Mayroon akong sickly constitution. hindi ako makainom. Ako ay humihingi ng paumanhin."Napaka-mechanical ng kanyang ngiti, masyadong mapula ang kanyang mukha. May kung anong kumislap sa mga mata ni Arianne bago siya sumagot, "Oo naman."Matapos mawala ang pagsasaya, inihatid ni Arianne ang kanyang wheelchair patungo sa courtyard. Ang panlabas na anyo ng Tremont Estate ay tila nagyelo sa oras, kung kaya't ang pagpunta rito ay nagparamdam sa kanya na... ligtas.Siyempre, iyon ay sa kabila ng pagpanaw nina Henry at Mary. Sa huli, lumipas ang oras at nagbago ang mga bagay, dumarating at umalis ang mga karakter at bagay, at lahat n
Hinawakan ni Arianne sa kamay ang dalawang dilag at ngumiti. "Salamat! Sus, para sa akin… para kayong dalawa ay tumanda sa isang kisap-mata! Ang ganda niyong dalawa! Cindy, nasaan ang kapatid mo? Hindi pa umuuwi si Plato?"Sa pagbanggit sa pangalan ng kanyang mahal na kapatid ay napa-pout si Cynthia. “Sabi niya uuwi siya kalahating buwan na ang nakalipas—yun ang sabi niya. Sino ang nakakaalam kung ano talaga ang kanyang ginagawa, bagaman? Anyway, who cares about that no-good. Palagi naman siyang ganito. Ah, medyo mainit ang panahon. Dapat siguro pumasok na tayo sa loob."Tumango si Arianne at binigyan ng maikling, hindi mapakali na tingin kay Aristotle. Ni minsan ay parang gusto niya itong kausapin... Hindi kaya binibilang ng bata ang kanyang mga hinaing sa kanyang isipan? Si Mark at Arianne ay nanatili sa Switzerland nang napakatagal; Mahirap siguro ang buhay para sa kanya nang mag-isa.Hanggang sa makarating siya sa sala ng mapansin niya si Raven. "Millie, ito ba ang iyong nakabab
Napatigil ang buong pagkatao ni Aristotle.Labing-siyam na taon niyang hinintay ang balitang ito. Sa paglipas ng panahon, unti-unting namatay ang mga apoy, lalong namamanhid ang puso, hanggang sa mismong pag-iisip ay wala na itong pinagkaiba sa panaginip na tubo. Ngunit ngayon, nakarating sa kanya ang balitang nagkatotoo at nagdulot sa kanya ng agos ng damdamin.Pagkaraan ng ilang sandali, sa wakas ay bumulong siya, "Kailan... Kailan sila babalik?"Isinara ni Jackson ang distansya sa pagitan nila at binigyan ang binata ng magaan, nakakaaliw na tapik sa mga balikat. “Not so soon, I bet; hindi kapag kakagising lang ng nanay mo at nangangailangan ng oras para gumaling. Labinsiyam na taon siyang natutulog, alam mo ba. So maybe after she’s recuperated enough for a while…” sagot niya. “Labinsiyam na taon na nating hinintay ito, di ba? Ano ang naghihintay para sa kaunti pa lamang kumpara doon? Ang pinakamahalagang bagay na dapat mong gawin ay ang pamahalaan ang kumpanya sa abot ng iyong ka
Hindi pa kailanman nagkaroon ng karelasyon si Cynthia kaya hindi niya alam kung ano ang pag-ibig. Gayunpaman, isang bagay ang sigurado. Gustung-gusto niya ang pakiramdam na kasama si Aristotle at kung paano siya pinrotektahan nito mula noong mga bata pa sila. Kahit na si Aristotle ay naging medyo dominante at "makulit", hindi siya nabigla sa kanya. Sa halip, nakaramdam pa siya ng kaunting paggalaw, na nakakamangha.Hindi alam kung paano sila napadpad sa kama, na magkasabay ang kanilang mga hininga. Bukod sa huling hakbang, nagawa na nila ang halos lahat ng maaaring gawin.Nang malapit na silang tumama sa huling hakbang, biglang huminto si Aristotle at tinulungang hilahin ang mga saplot sa ibabaw ni Cynthia. "Matulog na tayo, good night."Naliligaw pa rin si Cynthia kanina. Hindi niya alam kung bakit biglang huminto si Aristotle, at hindi rin siya nagkaroon ng lakas ng loob na tanungin siya. Matagal na siyang nagpumiglas bago niya nakumbinsi ang sarili na sumabay sa agos...Kinabuka
Narinig ni Cynthia ang sinabi ni Aristotle, ngunit hindi tumigil ang kanyang mga kamay sa ginagawa nila. Napakagulo ng ulo niya. “Wala... hindi na kailangan. Magagawa ko na ang mga ito ngayon. Sige na matulog ka na muna. Nga pala, saan ako matutulog ngayong gabi? Napakaraming kwarto dito, hihilingin ko kay Agnes na tulungan akong maglinis."Lumapit si Aristotle sa kanya at nag-squat. Hinawakan niya ang braso niya gamit ang isang kamay habang ang isa naman ay isinara ang bagahe. "Dito ka na lang matulog at itigil mo na ang pag-aayos."Naghinala si Cynthia na baka nagkamali siya ng narinig. Napatulala siyang napatingin sa malaking kama sa likuran niya at biglang naramdaman ang pag-aapoy ng palad niya na hawak niya. “Y… Nagbibiro ka, di ba, Ares? Bagama't madalas kaming natutulog sa isa't isa noong mga bata pa kami, lahat kami ay malalaki na ngayon, kaya hindi ba iyon ay medyo hindi naaangkop?"Sinabi ni Aristotle na may tuwid na mukha, "Hindi ako nagbibiro."Bahagyang nataranta si Cy
Alam ni Melissa na hinalikan ni Aristotle si Cynthia, kaya alam niya kung ano ang nangyayari. Hence, she very naturally boasted, “Siyempre, engaged na sila sa isa’t isa since they were born. Kung nagkataon, pareho ang naramdaman nilang dalawa sa isa't isa sa kanilang paglaki, kaya hindi ba ito magpapaganda? From the way I see it, hindi na gagaling ang sakit mo sa buong buhay mo at malamang na maghihintay silang dalawa hanggang sa makapagtapos si Cindy bago sila ikasal. Kaya, mas mabuting bumalik ka sa France nang maaga hangga't maaari. Huwag kang mag-alala, nailigtas mo na ang buhay ni Aristotle noon, para hindi siya maging maramot sa iyo sa pananalapi."Gustong pigilan ni Raven ang kalungkutan na nasa puso niya, ngunit ayaw sundin ng kanyang emosyon ang kanyang kalooban. Kaya naman, pilit niyang pinilit na makawala sa pagkakahawak ni Melissa. Saglit na nagulat si Melissa. "Baliw ka ba?"Pagkatapos noon, bumalik sa katinuan si Raven at huminga ng malalim. “I’m sorry... medyo masama a
‘Hindi ka ba nag-aalala?’ Galit na galit si Melissa kaya natawa siya. "Ako lang ba ang nag-aalala sa wala? Akala ko ba mahal mo ang kapatid ko? Ang lalaking pinapangarap mo araw-araw ay bumalik mula sa France ngunit may dalang babae, ngunit hindi ka naman nag-aalala? Isantabi muna natin sandali ang intensyon ng iyong mga magulang. May lakas ng loob ka bang sabihin na hindi mo siya mahal? Tinutulungan lang kita dahil matalik kong kaibigan, kaya hindi ka ba masyadong maluwag, na para bang tinutulungan kita nang walang dahilan?"Umiling si Cynthia at hininaan ang volume habang sinasabi, “He... might have confessed to me. Kami rin… ginawa na rin namin iyon. Kaya, sa tingin ko hindi niya nararamdaman iyon kay Raven. It's purely because she saved his life once. Nagtitiwala ako na kakayanin ni Ares nang maayos ang sitwasyon."Nanlaki ang mga mata ni Melissa. "Ano? Ilang araw lang siyang bumalik, nag-sex na kayong dalawa? Ganun kabilis?! Hindi ko alam ito, ngunit talagang nakuha mo ito sa iy