Hindi namamalayan ni Jeremy na nagsabi siya ng isang salita. Pakiramdam niya ay mayroong humihila sa kanyang puso at kinilabutan siya. Linnie.Bakit niya binanggit ang salitang 'Linnie'? Tumayo si Madeline nang makatulog ang bata. Nang tumala siya, nakita niya ang isang tao na nakatayo sa may pintuan. Nagtataka siyang lumapit at nakita niya si Jeremy. Sinara ni Madeline ang pinto. "Wag kang lumapit sa anak ko." Mayroong bakas ng pagkamuhi sa kanyang mga mata. "Ibibigay ko sa'yo ang aromatherapy bukas. Kailangan kong samahan ang anak ko ngayon." Akala ni Madeline ay tatanggihan ni Jeremy ang kanyang pakiusap, pero sa kanyang gulat ay pumayag siya. Pagkatapos ng ilang sandali ay dumating sina Eloise at Sean. Nang malaman nila ang kondisyon ni Jeremy ay nabahala rin sila. "Kailan kaya siya gagaling? Nag-aalala ako kasi kasama pa rin niya ang Lana na iyon," nag-aalala si Eloise at nagsabi nang may mahinang boses, "Tinawagan ng tatay mo ang kaibigan niya sa F Country at nak
Talagang walang puso ang lalaking ito. Binitawan niya siya at mayroong pagtataka sa kanyang mga mata. "Kung hindi ikaw si Jeremy, bakit mo ko hinalikan?" "Ginawa ko yun kasi gusto ko. Wala nang ibang dahilan." Simple at diretso ang kanyang sagot. Ngumiti si Madeline. "Ganito mo rin ba halikan si Lana? Niyayakap mo rin ba siya sa pagtulog tuwing gabi sa nagdaang tatlong buwan?" Habang nakatingin sa mga mata ni Madeline, biglang nakakita si Jeremy ng mga imahe na kanyang binanggit mula sa kanyang mga magagandang mata. Nakita niya ang kanyang sarili na hawak ang isang babae habang payapa silang natutulog sa gitna ng gabi. Hindi pa siya nakakaranas ng ganoong kapayapaan sa napakatagal na panahon. Ngunit, sigurado siya na wala siyang naalala na niyakap niya si Lana sa pagtulog. Nanlulumo siyang tinulak ni Madeline pagkatapos niyang makita siyang nananahimik. Nasa isip pa rin ni Madeline ang imahe ng pagbuwis ng buhay niya para sa kanya. Ngunit, wala na ang patunay ng kan
"Linnie!" Natatarantang tinawag ni Jeremy ang pangalan na iyon na para bang kusa itong lumabas mula sa kanyang bibig. Bago siya makapag-isip, kinarga niya si Madeline papasok ng kotse at dinala siya sa ospital. Nang umalis siya, nakita niyang dumaan ang ambulansya at bumbero na tinawag niya ngayon lang. Tinignan ni Jeremy ang rear-view mirror. Ang katulong na tumestigo laban sa kanya ay nakatakbo na. Dinala ni Jeremy si Madeline sa ospital at sabi ng doktor ay hinimatay lang siya sa matinding kalungkutan. Matinding kalungkutan? Naintindihan ni Jeremy kung bakit malungkot si Madeline. Tinignan niya ang walang malay na babae at nag-alala siya na hindi niya maipaliwanag. Hindi sanay si Jeremy sa kanyang nararamdaman para kay Madeline. Tumalikod siya para umalis sa kwarto bago kusang pumunta sa ward kung nasaan ang bunsong anak ni Madeline. Nang nasa pintuan siya, nakita niya si Karen na may kasamang dalawang kaaya-ayang mga bata na nasa edad apat at lima. Kinakausap
"Mommy, anong problema?" "Mommy, umiiyak ka." Narinig ni Madeline ang nag-aalalang boses ni Karen pati na rin ang nalilitong mga boses ng dalawang bata. Pero nagpatuloy si Madeline na tumulala. Pagkatapos ay binuka niya ang kanyang mapuputlang mga labi. "Bakit kailangan kong magbayad ng napakalaki para lang mahalin siya? Bakit…" Kaagad na nalaman ni Karen na si Jeremy ang tinutukoy ni Madeline. Nagsimula siyang mataranta. "Eveline, si Jeremy ba ang tinutukoy mo? Anong ginawa ni Jeremy?" Kinagat ni Madeline ang kanyang labi at nagsabi nang may tumutulong luha sa kanyang mukha, "Sinunog niya ang bahay ko." "Ano?" Sobrang nagulat si Karen. "Hindi maaari, hindi magagawa iyon ni Jeremy. Imposible…" Pinikit ni Madeline ang kanyang mga mata. Hindi niya rin gustong maniwala na magagawa iyon ni Jeremy. Ngunit malinaw pa rin ang lakas na ginamit niya noong sinakal niya ang kanyang leeg. Umiyak si Madeline nang walang tunog. Sobrang nadurog ang puso niya na maski ang paghinga
Kumunot ang noo ni Jeremy nang marinig niya ang mga reklamo ni Madeline. 'Hindi mo ko kilala…' Dumagan sa kanyang puso ang apat na salitang iyon. Malakas siyang tinulak palayo ni Madeline pagkatapos niyang tignan ang kanyang kalmadong mukha. Gusto pa rin niyang pumasok sa bahay. Alam ni Jeremy kung anong pinaplano ni Madeline kaya hinila niya siya muli pabalik sa kanya. "Bitawan mo ko, Jeremy! Bitawan mo ko!" Buong lakas na nagpumiglas si Madeline pero hindi siya makalaban sa lalaki. "Jeremy Whitman, g*go ka! Bitawan mo ko! Naroon pa ang mga magulang ko! Sila ang tunay kong magulang!" Nagwawalang sumigaw si Madeline habang lumabo ang kanyang paningin nang dahil sa luha. Ngunit hindi kumibo si Jeremy. Niyakap lang niya siya nang mahigpit sa kanyang mga braso. Bumigay na naman si Madeline. "Bitiwan mo ko. Bitiwan mo ko. Jeremy, nagmamakaawa ako sa'yo, bitiwan mo ko!" Nagmakaawa siya habang humihikbi, "Alam mo ba na ito ang bahay na nahanap ko sa wakas pagkatapos kong ma
"Hindi, Maddie, di mo to kasalanan. Wag mong sisihin ang sarili mo. Kapag nalaman to nina Mr. and Mrs. Montgomery, hindi rin nila magugustuhan na sisihin mo ang sarili mo."!Mas lalong umiyak si Madeline sa mga salita ni Ava. Umalis siya sa yakap ni Ava at mabilis na umalis ng kama. "Maddie, saan ka pupunta?" "Dad, Mom… kailangan kong makita ang nanay at tatay ko!" Tumakbo si Madeline palabas ng kwarto at tinanong ang lahat ng taong madadaan niya, "Nakita niyo ba ang nanay at tatay ko?" Sinundan siya ni Ava. Nang makita niya si Madeline sa ganitong kalagayan, kaagad na nanlabo ang kanyang paningin nang dahil sa kanyang mga luha. “Maddie!”Hinabol niya siya at hinawakan habang nabasag ang kanyang puso. "Maddie, wag mong gawin to." Ngunit di siya pinansin ni Madeline at nagpatuloy na maglakad. Tuwing may nakikita siyang kung sino, tatanungin niya sila tungkol kay Eloise at Sean. Pagkatapos marinig ni Daniel kung anong nangyari sa bahay ni Madeline ay kaagad siyang nagpu
Pagkatapos itong marinig ni Madeline, bahagya siyang lumingon para tignan ang lalaking papalapit sa kanya. "Layas." Pinalayas niya siya nang may malamig na tono. Hindi siya pinansin ni Jeremy at nagpatuloy lang na lumapit sa kanya. "Lumayas ka! Hindi ka nararapat na tumayo sa harapan ng mga magulang ko! Layas!" Naging strikto ang boses ni Madeline. Ngunit hindi pa rin siya pinansin ni Jeremy at tumayo sa likuran ni Madeline. "Kung ayaw mong magkaroon pa ng mas malaking trahedya, humingi ka ng tawad kay Lana kasama ko ngayon din. Sabihin mo sa kanya nagkamali ka sa pagsampal mo sa kanya." "Heh." Pakiramdam ni Madeline ay nakarinig siya ng isang malaking biro. Mabagal siyang tumayo at tinignan ang malamig na lalaki. Pagkatapos, naging matalim ang kanyang tingin bago itinaas ang kanyang kamay para sampalin siya sa mukha. "Jeremy, makinig ka sa'kin. Hindi lang siya ang gusto kong sampalin, pati ikaw!"Sa tingin mo magaling ka na dahil nawala ang mga alaala mo? Sa tingin mo pwede
"Hahaha…" Pagtapos magsalita ni Karen, isang natutuwang tawa ang narinig mula sa pinto. Nakasuot si Lana ng isang sexy na pulang dress nang naglakad siya papasok habang naninigarilyo. "Lana!" Nainis si Karen. "Sakto ang dating mo, malandi ka! Nawalan ng alaala ang anak ko nang dahil sa'yo, napaanak nang maaga ang manugang ko, at pinatay ang mga balae ko! Papatayin kita!" Kumuha ng walis si Karen at bayolente itong hinampas kay Lana. "Tigil." Sakto ang dating ni Jeremy para pigilan siya. "Wag mo siyang sasaktan." Hininto ni Karen ang walis sa ere at tinignan ang lalaki na papalapit sa kanya. Pagkatapos, galit niyang binaba ang walis. "Jeremy, bakit di ka magising? Napaanak nang maaga ang asawa mo nang dahil sa kanya at ginamit ka niya para patayin ang mga biyenan mo! Bakit mo pa rin siya pinagtatanggol?" Pinagalitan siya ni Karen pero simple lang na nagsalita si Jeremy, "Kailan ko pinatay ang mga biyenan ko? Hindi ako si Jeremy." "Ikaw…" Sa sobrang galit ni Karen a