Habang nagsasalita siya, medyo napagod din si Sophie habang sinabi, “Ang pangunahing punto ay tayong dalawa lang ang nakakakilala sa tagapagligtas natin. Kaya, tayong dalawa lang ang pwede sa ganitong trabaho.”Tumango nang walang magawa si Jaime at sinabi, “Tama ka. Bilisan na natin at subukan nating humanap ng ilang bakas sa tagapagligtas natin sa lalong madaling panahon!”Habang nagsasalit siya, biglang may naalala si Jaime at sinabi, “Siya nga pala, Sophie, pupunta ako sa Aurous Hill makalipas ang dalawang araw. Gusto mo bang sumama?”Tinanong nang mausisa ni Sophie, “Anong gagawin mo sa Aurous Hill?”Sumagot nang nahihiya si Jaime, “Hindi ba’t pumirma ako ng sponsorship at collaboration contract para sa concert ni Quinn? Gaganapin ang una niyang concert ng taon sa Aurous Hill sa pangalawang araw ng February. Hindi ba’t nangako ako sa kanya na magdo-donate ako ng sampung milyong dolyar sa Aurous Hill Charity? Kaya, gusto kong pumunta doon para hindi ko lang maayos ang sampung m
Sa totoo lang, kahit na walang sabihin si Jaime, si Sophie, na sobrang talino, ay napansin na ang kakaibang atmospera sa pamilya.At saka, patuloy na binabalita sa Japan ang tungkol kay Rosalie. Alam ni Sophie na gumawa ng malaking gulo ang pamilya Schulz sa Japan para subukang iligtas si Rosalie.Pero, ang hindi niya masyadong maintindihan ay kung bakit nagsisikap ng sobra ang kanyang ama para iligtas si Rosalie.Ayon sa pangangatwiran niya, isang tauhan lang si Rosalie na nagtatrabaho para sa pamilya Schulz.Kung may nangyari sa isang tauhan, kailangan lang magbigay ng pamilya Schulz ng malaking pensyon ayon sa kontrata. Pagkatapos, sapat na ito para bayaran sila ng settlement fee kada buwan.Naramdaman ni Sophie na hindi nila kailangang palitan ang isang tauhan mula sa mga kamay ng Tokyo Metropolitan Police Department.Nalaman na niya ang malaking gastusin sa likod nito gamit ang kaunting pag-iisip. Siguradong nasa isang daang beses na mas malaki ang gastos para dito kumpara s
Parang Japanese Homeland Security Bureau lang ito.Kung aarestuhin ng Homeland Security Bureau ang mga miyembro ng Japanese Self-Defense Force para sa interrogation sa kadahilanan ng banta sa national security, kahit ang mga top commander ng Japanese Self-Defense Force ay walang karapatan na pigilan o kwestiyunin sila.Malinaw din sa lahat ng miyembro ng Japanese Self-Defense Force ng hindi maganda para sa kanila na masangkot sa Homeland Security Bureau . Kahit na hindi sila mamatay, siguradong maghihirap sila nang sobra sa mental at pisikal na torture.Kaya, may takot ang mga tao ng Japanese Self-Defense Force sa Homeland Security Bureau .Dahil din sa reputasyon ng Homeland Security Bureau , sa mga miyembro ng Japanese Self-Defense Force na hinuli at dinala para sa isang surprise interrogation, ang ilan sa kanila na may mahinang psychological diathesis ay bumigay at umamin.Bukod dito, ang mga officer ng Homeland Security Bureau ay isa sa mga pinaka magaling na miyembro ng ba
Sa gabing iyon.Sa Eastcliff.Hindi maitago ni Sheldon ang pagkadismaya niya nang bumalik siya sa sarili niyang bahay.Sobrang kumplikado ng kalooban niya sa sandaling ito, at talagang nalilito siya.Kanina, ang tunay na ina ni Rosalie, si Yashita, ay pumunta sa Schulz Group para makipagkita sa kanya.Sa sandaling nagkita sila, balisa siyang tinanong ni Yashita tungkol sa kinaroroonan ni Rosalie.Pero, hindi alam ni Sheldon kung paano siya sasagot sa tanong niya.Ito ay dahil hindi niya rin alam kung nasaan si Rosalie.Mukhang naging hangin si Rosalie at naglaho sa mundong ito, wala siyang iniwan na kahit anong bakas.Si Yashita, na nawawalan ng isang braso, ay lumuhod sa harap ni Sheldon habang umiiyak at nagmamakaawa kay Sheldon dahil umaasa siya na gagawin ni Sheldon ang lahat ng makakaya niya para hanapin si Rosalie. Dahil, siya pa rin ang tunay na anak niya.Sumang-ayon si Sheldon sa hiling niya.Anak niya nga talaga si Rosalie. Suportado na ito ng resulta sa DNA test.
Bahagyang tumango si Helen. Hindi niya kailanman pinakialaman ang trabaho ni Sheldon simula noong ikasal siya sa kanya.Ito ay dahil naramdaman niya na hindi niya kailangan makialam sa ginagawa ng isang lalaki.Kaya, kailanman ay hindi niya tinanong si Sheldon tungkol sa mga detalye ng trabaho niya.Nang makita niya na mukhang pagod na pagod na si Sheldon, sinabi niya, “Palitan mo muna ang mga damit mo. Maglalagay ako ng tubig sa bathtub para sayo para makaligo ka muna. Dapat patayin mo ang cellphone mo kapag natulog ka ngayong gabi. Hindi ka pwedeng bumangon sa kama hanggang sa gumising ka nang natural bukas!”Medyo naantig si Sheldon, at sinabi niya nang nagmamadali, “Honey, hindi mo na kailangang mag-alala sa akin. Kaya kong punuin ang bathtub ng tubig nang ako lang.”Sumagot si Helen, “Kagagamit ko lang ng tubig sa bathtub. Medyo matagal para ubusin ang tubig at palitan ang tubig sa bathtub. Palitan mo muna ang damit mo at magpahinga saglit.”Ngumiti si Sheldon at sinabi, “Ay
Mahal na mahal talaga ni Helen si Curtis.Iba siya kumpara sa ina ni Charlie. Nagkakilala si Curtis at ang ina ni Charlie noong nag-aaral sila sa ibang bansa. Para naman kay Helen, lumaki siya kasama si Curtis, at para silang childhood sweethearts.Galing silang dalawa sa isang mayaman at makapangyarihang pamilya sa Eastcliff, nag-aral sila sa parehong paaralan simula noong bata pa sila.Nag-aral sila sa pinakamagandang kindergarten, pinakamagandang elementary school, pinakamagandang junior high school, at ang pinakamagandang high school sa Eastcliff.Kaya, makikita sa ilang graduation photo ang mukha nina Helen at Curtis mula sa iba’t ibang panahon ng buhay nila.Magaling na si Curtis simula noong bata pa siya, at masaya si Helen na makipaglaro sa kanya noong nasa elementarya pa sila.Napagtanto ni Helen na nahulog siya kay Curtis noong nasa junior high school sila.Simula noon, hindi na nagbago ang iniisip at nararamdaman niya para kay Curtis. Bukod dito, kailanman ay hindi ni
Sa bawat episode, palaging pinag-uusapan nina Sheldon at Helen kung sino ang mas magaling kumanta o kung sino ang mas nagbigay kahulugan sa kanta. Palagi nilang pinapanood ang programa nang masaya at may interes.Hanggang sa isang araw, isang babaeng singer na nagngangalang Susan ang kumanta ng cover ng kantang ‘I Can’t Live Without You’.Nang marinig ni Helen ang kanta, gumuho ulit siya nang emosyonal. Tinakpan niya ang kanyang mukha habang miserable siyang umiyak sa harap ng telebisyon.Presko pa sa ala-ala ni Sheldon ang lyrics ng kantang iyon.Ganito ang lyrics:“You opened up your arms and melted me,You softly rubbed your fingertips against me and crushed me, You stirred up winds and clouds and swept me away,You lifted up waves and then abandoned me…The both of us are too imbalanced,Love and hatred, are all controlled by you.But today, I can’t leave you.No matter whether you love me or not…”Sobrang ganda ng boses at ng vocal range ni Susan, at talagang nakakad
Bilang pinakamatandang manugang na babae ng pamilya Schulz, ang unang reaksyon ni Helen pagkatapos makita ang headline ay pindutin nang mabilis ang artikulo para maintindihan ang nangyayari.Kahit na bihira lang siya magtanong tungkol sa mga bagay-bagay na may relasyon sa kanyang asawa at sa pamilya Schulz, kahit ano pa ito, miyembro pa rin siya ng pamilya Schulz. Kaya, syempre ay may kaunting narinig na rin siya tungkol sa mga pangyayari sa pamilya.Nakidnap ang kanyang anak na lalaki at anak na babae at muntik na silang mapatay sa Japan. Nag-iwan ng takot kay Helen ang pangyayaring ito, at medyo nag-alala rin siya sa sitwasyon ng Japan dahil dito.Alam niya rin na pinatay at inubos ni Rosalie ang buong pamilya Matsumoto. Kahit na naramdaman niya na medyo sumobra sila tungkol dito, alam niya na galit na galit si Sheldon sa sandaling iyon. Noong binigay niya ang utos, sobrang disidido siya, at walang lugar para makipag-usap.Pagkatapos nito, nahuli ng Japanese Self-Defense Force si
Nahiya at nabalisa si Vera, “Hindi ko pa nararanasang umibig, pero marami na akong nakitang mga romance drama! Hindi ba’t normal ang mga ganitong mapaglarong asaran sa mga romance drama?”“Oo, oo…” Tumango si Charlie nang nakangiti. Sa sandaling ito, mabagal na lumabas na ang eroplano sa gate, kaya binalk ni Charlie ang usapan sa punto habang binulong, “Dadating tayo sa Londel ng mga dalawang oras. Naaalala mo pa ba ang eksaktong lokasyon ng libingan ng iyong ama?”Tinanggal ni Vera ang kanyang ngiti at sumagot, “Nasa hilagang-silangan ng Ensel Bay ang libingan ng aking ama. Nakita ko ang mga mapa at litrato ng satellite. Tinatawag ng Stoneridge ang lugar na iyon.”Tumango si Charlie, nilabas ang kanyang cellphone para suriin ang mapa, at sinabi, “Medyo mas malapit sa Londel ang Stoneridge. Halos isa’t kalahating oras na biyahe ito mula sa airport.”“Mm-hmm…” Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Nasa isang bundok sa hilagang-silangang bahagi ng Stoneridge ang libingan ng aking
Isang sabay sa uso at mapormang mag-jowa na may suot na pang-mataas na klase ng fashion ang hawak-kamay na dumaan sa VIP passage para kumpletuhin ang proseso ng pagsakay nila. Pagkatapos ay hawak-kamay silang sumakay sa business car ng airport na para lang sa mga VIP.Sa mga tagalabas, ang dalawang ito ay isa sigurong mag-jowa na mga mayaman na tagapagmana. Hindi lang na may suot silang mga high-end na brand, ngunit marahil ay gumastos sila ng daang-daang libo sa private charter para sa biyahe nila.Pero, ito ang pinakamagandang balatkayo para kina Charlie at Vera.Sa kasalukuyang hitsura ni Charlie, walang magdududa na 20 years old lang siya. Kahit na may makita siyang kakilala, hindi nila siya makikilala.Habang papasakay ang dalawa sa eroplano, ginabayan sila ng crew sa isang maluwag na cabin. Hindi pinansin ni Vera ang unang dalawang first-class na upuan at hinawakan ang kamay ni Charlie habang naglakad siya sa likod at sinabi nang malambing, “Darling, gusto kong katabi ka.”M
Hindi maiwasan ni Vera na tanungin siya nang galit, “Hindi ba’t dapat tawagin mo rin akong ‘darling’?”Umubo nang dalawang beses si Charlie at tinanong siya, “Walang ibang tao dito. Gusto mo ba talaga na tawagin kitang ganito?”Nadismaya si Vera at sinabi, “Pinagkasunduan natin ito kanina…”Sinabi agad nang seryoso ni Charlie, “Sige, tutuparin ko ang pangako ko.”Pagkatapos ayusin ang sarili niya, sinabi niya, “Darling, darating tayo sa airport sa loob ng kalahating oras.”Ngumiti nang matamis si Vera at sinabi, “Okay. Salamat, darling!”Si Vera, na kuntento na, ay hindi maiwasan na mapansin ang kaliwang kamay ni Charlie sa manibela, at tinanong niya nang mausisa, “Darling, hindi mo ba sinuot ang singsing na binigay ko sayo nang lumabas ka?”Sumagot nang kaswal si Charlie, “Bakit ko ito isusuot? Kinilala ng singsing ang ama mo bilang may-ari nito, hindi ako. Kung malalagay tayo sa panganib, ite-teleport pa rin ako nito sayo. Kung makikita talaga natin si Fleur, hindi ba’t parang
Sa sandaling ito, may nahihiyang ngiti si Vera sa kanyang mukha, kagaya ng isang dalaga.Malinaw na sobrang sigla niya habang naglalakad sa tabi ni Charlie. Paminsan-minsan ay nagnanakaw ng tingin ang mga mata niya kay Charlie, pero sa tuwing nangyayari ito, sulyap lang ito, hindi siya naglalakas-loob na tumingin nang matagal. Sa tuwing tumitingin siya, kumukurba ang mga mata niya na parang mga dahon ng willow na sumasayaw sa hangin, talagang kinakatawan ang isang nakakapigil-hininga na kagandahan.Pero, ang Vera na naaalala nila ay palaging walang inaalala, mapaglaro, at minsan ay dominante, pero hindi mahiyain o mailap. Kailanman ay hindi nila siya inugnay sa mga salitang ‘mahiyain’ at ‘mailap’.Ngayon, sa wakas ay napagtanto na nila na may pambabae at mahiyaing bahagi rin si Vera.Pinanood ni Logan si Vera na naglalakad papunta sa kanila mula sa malayo at hindi niya mapigilan na bumuntong hininga habang nakangiti, “Kung magsusuot si Miss ng isang wedding dress o isang tradisyona
Hindi napigilan ni Vera ang pagkibot ng mga kilay niya dahil sa mga sinabi ni Charlie. Mukhang may naintindihan siya pero hindi na siya nagtanong. Sa halip, isinantabi niya ang bagay na ito at ngumiti kay Charlie, sinasabi, “Young Master, dahil hindi ka makapagpasya, ako na ang bahala dito.”Pagkatapos itong sabihin, ibinaling niya ang kanyang ulo saglit, at sinabi, “Kung sa sinaunang panahon ito, siguradong tatawagin kitang ‘irog’. Pero ngayon, wala nang gumagamit ng salitang iyon, at dahil magpapanggap tayo na mag-jowa sa halip na mag-asawa, paano kung tawagin kitang ‘darling’, at tawagin mo rin akong ‘darling’?”Pagkatapos itong sabihin, huminga nang mabilis si Vera. Namumula siya habang pinapanood si Charlie, natatakot siya na tatanggi siya o hindi siya masisiyahan.Hindi ito masyadong pinag-isipan ni Charlie. Magpapanggap sila na mag-jowa, at magkapareho pa ang suot nila. Normal lang para na medyo malambing ang tawagan sa pagmamahalan. At saka, kung mag-jowa sila, parang hindi
Inisip ni Charlie, ‘Anong tulong ang kailangan ko para magbihis? Hindi naman ako isang tao na may kapansanan.’Pero, ngumiti pa rin siya at sinabi, “Okay, aakyat muna ako.”Sa kwarto ni Vera sa itaas.Nakakalat sa kwarto ang parehong bango ni Vera, medyo nahilo siya dahil dito.Naalala nang hindi sinasadya ni Charlie ang karanasan niya na tinulungan siyang dalhin ni Vera sa kama noong may malalang injury siya, at hindi niya mapigilan na makaramdam ng kakaibang pakiramdam sa puso niya. Pero, hindi siya nangahas na mag-isip nang sobra at mabilis na nilabas ang mga damit na inihanda ni Vera para sa kanya.Habang nilalabas niya ang mga damit, napagtanto niya na naghanda si Vera ng magkaparehong damit ng mag-asawa para sa kanila. Ang mga damit na nasa kamay ni Charlie ay isang malaking Gucci T-shirt, klasikong LV-printed shorts, at parehong Hermes na tsinelas. Mukhang gusto ni Vera na magpanggap silang mag-asawa kapag pumunta sila sa Yorkshire Hill.Hindi ito masyadong pinag-isipan ni
Tinikom ni Charlie ang mga labi niya, may gusto siyang sabihin, pero nagpigil pa rin siya.Kahit na halos apat na raang taon na ang pinagsama-samang edad ng apat na nakakatandang tao na ito, palagi nilang itinuturing na gabay na prinsipyo ang mga salita ni Vera. Hindi pagmamalabis na sabihin na si Vera ang gabay nila sa buhay. Naniniwala sila at ginagawa nila ang kahit anong sabihin ni Vera at pinapagawa ni Vera sa kanila.Kaya, kung taliwas ang sinabi niya sa mga sinabi ni Vera, siguradong pipiliin nila na makinig kay Vera.Walang nagawa si Charlie at hinayaan na lang ang matandang babae na lumuhod at pasalamatan siya. Pagkatapos niyang tumayo, nagsalita si Charlie at sinabi, “Siya nga pala, bumaba na ba si Miss Lavor?”Sinabi ni Logan, “Mr. Wade, inutusan kami ni Miss na pangunahan ka muna sa courtyard niya pagdating mo.”Akala ni Charlie na nagmamadali sila at bababa si Vera at pagkatapos ay magkasama silang pupunta sa airport. Hindi niya inaasahan na gusto ni Vera na paakyatin
“Anong sinabi mo?!” Sumabog sa galit si Fleur sa sandaling iyon.Dahil apat na raang taon na siyang nabubuhay, hindi niya pinansin ang halos lahat sa nakaraang tatlong daang taon. Sa tatlong daang taon na ito, siya ang unang tao na nagsabi sa kanya na pupugutan niya siya ng ulo.Nang marinig ni Zekeiah, na nasa kabilang linya, ang galit na sigaw ni Fleur, agad siyang natakot nang sobra, at mabilis siyang yumuko sa kabilang dulo habang humingi ng tawad, sinasabi, “British Lord, patawarin mo ako. Inuulat ko lang ang mga sinabi niya at wala akong balak na maging bastos…”Kahit na alam ni Fleur na inuulit lang ni Zekeiah ang mga sinabi sa kanya, nakaramdam pa rin siya ng galit sa puso niya.Natatakot si Zekeiah na hindi mawawala ang galit ni Fleur, kaya idinagdag niya nang mabilis, “British Lord, handa akong ibahagi ang pag-aalala mo at pumunta sa Aurous Hill sa personal para sayo. Sa sandaling iyon, susubukan ko ang lahat ng makakaya ko para alamin kung sino ang misteryosong tao na iy
Kahit na sobrang bilis na ng paglalakbay sa bilis ng halos isang libong kilometro kada oras, nababalisa pa rin si Fleur dito.Simula noong lumabas ang portrait ng master niya sa Aurous Hill, nabasag ang mentalidad niya. Nawalan siya ng kalma na dapat mayroon sa isang 400 years old na babae.Tumingin siya sa flight navigation chart sa harap niya nang mag-isa, tinitigan ang altitude at speed data, at hindi mapigilan na sabihin nang galit, “Kapag mas mabilis umunlad ang modernong teknolohiya, mas nagiging sakim ang mga hayop na ito. Dati, kayang lumipad ng Concorde ng mahigit dalawang libong kilometro sa isang oras. Ngayon, hindi man lang kayang umabot ng isang libo ang mga eroplano, at ang mga hindi ito kayang gawin ay walang sapat na layo! Nakakainis ito!”Nang makita ng isang crew member ang inis niya, mabilis siyang lumapit at sinabi nang magalang, “British Lord, kumalma ka po. Masyadong malayo ang distansya. Kahit na may Concorde tayo, mahihirapan ito. Ang pinakamalayong abot nito