Pagkatapos makinig sa driver, tumingin si Jennifer sa marangyang Mercedes Benz habang sinabi niya nang sabik, “Sobrang bait talaga ni Lady Wilson sa amin! Hindi pa ako nakakasakay sa isang Mercedes Benz sa buong buhay ko!”Hindi maiwasang bumuntong hininga ni Yara, na nasa tabi niya, at sinabi niya, “Ang pinakamagandang kotse na naupuan ko ay isang police car noong naaresto ako…”Tumango nang paulit-ulit si Yulia habang sinabi, “Yara! A… ako rin!”Nang marinig ng driver ang usapan nila, ngumiti siya habang sinabi, “Ladies, mangyaring sumakay kayo sa kotse!”“Okay! Okay!” Si Jennifer ang unang bumalik sa diwa, at nagmamadali niyang binuksan ang pinto sa likod ng kotse bago siya pumasok sa kotse.Sabik na sabik din ang dalawang babae na magsiksikan sa likod ng kotse. Sa sandaling ito, sinabi nang nagmamadali ng driver, “Dalawa lang ang upuan sa likod. Kaya, isa sa inyo ang kailangang umupo sa co-driver seat!”Bubuksan na ni Yara ang pinto sa likod sa kabilang banda ng kotse para ma
Ang villa na ito, ang pinakamaganda at pinakamalaking villa sa siyudad ng Aurous Hill. Bukod dito, may marangyang renovation na ang villa na ito. Sobrang matingkad at marangya ang istilo ng dekorasyon nito, at malinaw na inayos ang bahay para ipagyabang ang yaman nila.Kaya, namangha agad si Jennifer at ang dalawang babae at naging sabik na sabik nang tiningnan nila ang villa.Ito ay dahil iniisip na nila kanina pa kung ano ang hitsura ng villa ni Lady Wilson.Pero, malayo ang pinakamatapang na iniisip nila sa totoong sitwasyon at kondisyon ng villa!Sa sandaling ito, sinabi ni Yulia sa gilid, “Ito… anong klaseng villa ito? Mas mukhang palasyo ito, tama?!”“Kalokohan!” Sinabi ni Yara, “Mas marangya ang villa na ito kumpara sa isang palasyo! Letse! Tingnan mo ang sofa na iyon! Sobrang ganda nito! Hihiga muna ako saglit sa sofa!”Habang nagsasalita siya, tumakbo na si Yara papunta sa sofa.“Gusto ko ring pumunta!” Nang makita ni Yulia na papunta si Yara doon, ayaw niyang magpatal
Hindi alam ni Lady Wilson na habang papunta siya sa hospital, nakapasok na si Jennifer at ang dalawang babae sa bahay niya.Nagmamadaling pumunta sila Lady Wilson, Wendy, at Hannah sa hospital para hanapin sina Christopher at Harold. Sa sandaling ito, mukhang mummy ang mag-ama, habang nababalot ng plaster caster ang mga paa’t kamay nila.Kahit na walang banta sa buhay nila, bali ang lahat ng paa’t kamay nila at hindi sila makagalaw. Ang kaya lang nilang gawin ay humiga at humikbi sa sandaling ito.Sa sandaling pumasok si Lady Wilson sa pinto, nagulat siya at nabalisa nang makita niya silang dalawa sa ganitong kondisyon. Umabante siya nang nagmamadali at tinanong, “Christopher! Harold! Kayong dalawa… anong nangyari sa inyo?!”Nang makita nina Christopher at Harold na pumasok si Lady Wilson, hindi na nila nakontrol ang kanilang mga luha, at umiyak sila nang malakas.Lalo na si Harold, na umiiyak nang sobrang miserable.Napaiyak agad si Wendy habang tinanong niya nang naaawa, “Pa, H
Pagkatapos nito, tumalikod si Lady Wilson at umalis sa ward.Naglakad siya papunta sa casher habang sinabi, “Nandito ako para bayaran ang hospitalization fee nina Christopher at Harold Wilson.”Tumingin saglit ang kabila sa impormasyon bago sinabi, “Ang bayarin para sa incurred treatment ay 26,700 dollars, at kailangan mong mag-deposit ng 80,000 dollars para sa hospitalization fee. Ang kabuuang bayarin mo na kailangan bayaran ngayong araw ay 106,700 dollars.”Hindi maiwasang makaramdam ng kirot si Lady Wilson.“Hindi malaking pera ang isang daang libong dolyar, pero hindi rin ito maliit. Kung hindi kami babayaran nang isang daang beses ni Donald, hindi talaga ako makakatulog sa gabi!”Nang maisip niya ito, naglabas ng bank card si Lady Wilson sa kanyang pitaka bago niya ito ibingay sa kabila. “Heto, gamitin mo ang bank card ko.”Kinuha ng kabila ang bank card bago niya ito ginamit sa POS machine at nilagay ang halaga. Pagkatapos nito, sinabi ng cashier kay Lady Wilson, “Mangyarin
Nang makita ng cashier na nakatayo nang blangko si Lady Wilson, tinanong niya siya, “Madam, babayaran mo pa rin ba ang hospitalization bill? Kung hindi ka magbabayad, marahil ay kailangan naming palabasin agad ang dalawang pasyente.”Nagmamadaling nilabas ni Lady Wilson ang ibang bank card niya. Pagkatapos pumili ng isa, ibinigay niya ito sa kabila habang sinabi, “Subukan mo ang card na ito!”Tumango ang casher bago kinuha ang card sa kanyang kamay at ginamit ulit ito sa POS machine. Pagkatapos ilagay ni Lady Wilson ang password, umiling siya at sinabi, “Frozen na rin ang bank card na ito.”“Kung gano’n, subukan mo ito!”Sa huli, pinasa ni Lady Wilson ang lahat ng bank card niya sa cashier nang sunod-sunod, ngunit nalaman niya na frozen na ang lahat ng bank card niya.Dahil dito, naging desperado nang sobra si Lady Wilson!Habang wala siyang magawa, bigla siyang nakatanggap ng tawag. Nagmamadaling sinagot ni Lady Wilson ang tawag ngunit ang narinig niya lang ay, “Hello, madam. Tu
Malamig na sinabi ni Donald, “Walang hindi pagkakaintindihan. Nawalan na ako ng kumpiyansa sa buong pamilya mo. Kaya, hindi ko inaasahan na may gagawin kayo para sa akin. Dahil ganito na, bakit hindi kayo mag-divest ngayon? Ano pang hinihintay niyo?”Nagmakaawa agad si Lady Wilson. “Mr. Webb! Ang lahat ba ng ito ay dahil sa ginawa ng anak at apo ko kaya sumama ang loob mo? Kung hindi maganda ang ginawa nila, mangyaring huwag kang mag-atubiling magsalita. Siguradong sisiguraduhin ko na magbabago sila. Pakiusap… Nagmamakaawa ako sayo… Sana ay bigyan mo pa ng pagkakataon ang pamilya namin!”Naiinip na si Donald. “Binigyan ko na kayo ng pagkakataon, pero hindi niya pinahalagahan ang pagkakataon na ito at hindi magaling ang ginawa niyo! Kaya, huwag na kayong mag-abala na magmakaawa ngayon!”Naramdaman ni Lady Wilson na lumalaki na ang despearsyon sa kanyang puso. Bigla niyang naisip ang tungkol sa villa. “Mr. Webb, nagkasundo tayo tungkol sa villa. .Pumayag ka sa sampung taon na paupa. H
Hindi mas maganda ang sitwasyon ni Elaine.Ipinadala siya ng mga tauhan ni Albert sa pinakamagandang Orthopedic hospital, at agad inayos ang isang eksperto para isagawa ang emergency operation sa kanyang knee joint.Sa totoo lang, ang pinakamagandang paraan para gamutin ang mga injury niya ay isagawa ang surgery sa lalong madaling panahon. Gamit ang mga steel plate at nails, kaya nilang ayusin ang tuhod bago ito lagyan ng plaster cast bilang proteksyon.Sa ganitong paraan, mas epektibo ang paggaling nito.Pagkatapos ng surgery, ibinalik siya sa ward, kung saan naghihintay na ang mga tauhan ni Albert sa pagdating niya.Sinabi agad ng tauhan kay Elaine, “Ms. Elaine, malaki ang ambag mo sa pag-aresto kay Cecilia. Dahil dito, sagot na ng Interpol namin ang babayaran mo para sa surgery.”Tiningnan ni Elaine ang cast sa kanyang kanang binti at hindi niya maiwasang malungkot ulit at dumaloy ang luha sa kanyang mukha. Nabulunan siya. “Mr. Officer, kahit anong mangyari, huwag niyo sanang
Umiyak si Elaine at sinabi, “Huwag na natin itong pag-usapan. Naghiganti ang MLM organization sakin. Sinunggaban nila ako at binugbog… Nawalan ako ng ilang buhok at nabali ang binti ko…”“Ano?!” Napabulalas si Claire sa gulat. “Nag-report ka na ba sa pulis?”Patuloy na umiyak si Elaine. “Nag-report na ako. Hinuli na sila ng pulis. Bisitahin mo na lang ako sana sa lalong madaling panahon.”Mabilis na tinanong ni Claire, “Anong hospital? Pupunta na ako diyan ngayon din.”Nabulunan si Elaine, “Nasa Aurous Hill Orthopedics Hospital ako, bilisan mo…”Sinubukan ni Claire na manatiling mahinahon. “Okay. Hintayin mo ako, ma. Papunta na ako diyan.”Binaba agad ni Claire ang tawag at mabilis na pumunta sa hospital. Habang nagmamaneho siya, tinawagan niya si Charlie.Samantala, kauuwi lang ni Charlie at kaswal na nanonood ng tv sa sala.Kauuwi lang din ni Jacob, ang kanyang biyenan na lalaki. Naghahanda na siyang magtimpla ng isang palayok ng tsaa upang mag-enjoy sila ni Charlie.Natangg
Nahiya at nabalisa si Vera, “Hindi ko pa nararanasang umibig, pero marami na akong nakitang mga romance drama! Hindi ba’t normal ang mga ganitong mapaglarong asaran sa mga romance drama?”“Oo, oo…” Tumango si Charlie nang nakangiti. Sa sandaling ito, mabagal na lumabas na ang eroplano sa gate, kaya binalk ni Charlie ang usapan sa punto habang binulong, “Dadating tayo sa Londel ng mga dalawang oras. Naaalala mo pa ba ang eksaktong lokasyon ng libingan ng iyong ama?”Tinanggal ni Vera ang kanyang ngiti at sumagot, “Nasa hilagang-silangan ng Ensel Bay ang libingan ng aking ama. Nakita ko ang mga mapa at litrato ng satellite. Tinatawag ng Stoneridge ang lugar na iyon.”Tumango si Charlie, nilabas ang kanyang cellphone para suriin ang mapa, at sinabi, “Medyo mas malapit sa Londel ang Stoneridge. Halos isa’t kalahating oras na biyahe ito mula sa airport.”“Mm-hmm…” Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Nasa isang bundok sa hilagang-silangang bahagi ng Stoneridge ang libingan ng aking
Isang sabay sa uso at mapormang mag-jowa na may suot na pang-mataas na klase ng fashion ang hawak-kamay na dumaan sa VIP passage para kumpletuhin ang proseso ng pagsakay nila. Pagkatapos ay hawak-kamay silang sumakay sa business car ng airport na para lang sa mga VIP.Sa mga tagalabas, ang dalawang ito ay isa sigurong mag-jowa na mga mayaman na tagapagmana. Hindi lang na may suot silang mga high-end na brand, ngunit marahil ay gumastos sila ng daang-daang libo sa private charter para sa biyahe nila.Pero, ito ang pinakamagandang balatkayo para kina Charlie at Vera.Sa kasalukuyang hitsura ni Charlie, walang magdududa na 20 years old lang siya. Kahit na may makita siyang kakilala, hindi nila siya makikilala.Habang papasakay ang dalawa sa eroplano, ginabayan sila ng crew sa isang maluwag na cabin. Hindi pinansin ni Vera ang unang dalawang first-class na upuan at hinawakan ang kamay ni Charlie habang naglakad siya sa likod at sinabi nang malambing, “Darling, gusto kong katabi ka.”M
Hindi maiwasan ni Vera na tanungin siya nang galit, “Hindi ba’t dapat tawagin mo rin akong ‘darling’?”Umubo nang dalawang beses si Charlie at tinanong siya, “Walang ibang tao dito. Gusto mo ba talaga na tawagin kitang ganito?”Nadismaya si Vera at sinabi, “Pinagkasunduan natin ito kanina…”Sinabi agad nang seryoso ni Charlie, “Sige, tutuparin ko ang pangako ko.”Pagkatapos ayusin ang sarili niya, sinabi niya, “Darling, darating tayo sa airport sa loob ng kalahating oras.”Ngumiti nang matamis si Vera at sinabi, “Okay. Salamat, darling!”Si Vera, na kuntento na, ay hindi maiwasan na mapansin ang kaliwang kamay ni Charlie sa manibela, at tinanong niya nang mausisa, “Darling, hindi mo ba sinuot ang singsing na binigay ko sayo nang lumabas ka?”Sumagot nang kaswal si Charlie, “Bakit ko ito isusuot? Kinilala ng singsing ang ama mo bilang may-ari nito, hindi ako. Kung malalagay tayo sa panganib, ite-teleport pa rin ako nito sayo. Kung makikita talaga natin si Fleur, hindi ba’t parang
Sa sandaling ito, may nahihiyang ngiti si Vera sa kanyang mukha, kagaya ng isang dalaga.Malinaw na sobrang sigla niya habang naglalakad sa tabi ni Charlie. Paminsan-minsan ay nagnanakaw ng tingin ang mga mata niya kay Charlie, pero sa tuwing nangyayari ito, sulyap lang ito, hindi siya naglalakas-loob na tumingin nang matagal. Sa tuwing tumitingin siya, kumukurba ang mga mata niya na parang mga dahon ng willow na sumasayaw sa hangin, talagang kinakatawan ang isang nakakapigil-hininga na kagandahan.Pero, ang Vera na naaalala nila ay palaging walang inaalala, mapaglaro, at minsan ay dominante, pero hindi mahiyain o mailap. Kailanman ay hindi nila siya inugnay sa mga salitang ‘mahiyain’ at ‘mailap’.Ngayon, sa wakas ay napagtanto na nila na may pambabae at mahiyaing bahagi rin si Vera.Pinanood ni Logan si Vera na naglalakad papunta sa kanila mula sa malayo at hindi niya mapigilan na bumuntong hininga habang nakangiti, “Kung magsusuot si Miss ng isang wedding dress o isang tradisyona
Hindi napigilan ni Vera ang pagkibot ng mga kilay niya dahil sa mga sinabi ni Charlie. Mukhang may naintindihan siya pero hindi na siya nagtanong. Sa halip, isinantabi niya ang bagay na ito at ngumiti kay Charlie, sinasabi, “Young Master, dahil hindi ka makapagpasya, ako na ang bahala dito.”Pagkatapos itong sabihin, ibinaling niya ang kanyang ulo saglit, at sinabi, “Kung sa sinaunang panahon ito, siguradong tatawagin kitang ‘irog’. Pero ngayon, wala nang gumagamit ng salitang iyon, at dahil magpapanggap tayo na mag-jowa sa halip na mag-asawa, paano kung tawagin kitang ‘darling’, at tawagin mo rin akong ‘darling’?”Pagkatapos itong sabihin, huminga nang mabilis si Vera. Namumula siya habang pinapanood si Charlie, natatakot siya na tatanggi siya o hindi siya masisiyahan.Hindi ito masyadong pinag-isipan ni Charlie. Magpapanggap sila na mag-jowa, at magkapareho pa ang suot nila. Normal lang para na medyo malambing ang tawagan sa pagmamahalan. At saka, kung mag-jowa sila, parang hindi
Inisip ni Charlie, ‘Anong tulong ang kailangan ko para magbihis? Hindi naman ako isang tao na may kapansanan.’Pero, ngumiti pa rin siya at sinabi, “Okay, aakyat muna ako.”Sa kwarto ni Vera sa itaas.Nakakalat sa kwarto ang parehong bango ni Vera, medyo nahilo siya dahil dito.Naalala nang hindi sinasadya ni Charlie ang karanasan niya na tinulungan siyang dalhin ni Vera sa kama noong may malalang injury siya, at hindi niya mapigilan na makaramdam ng kakaibang pakiramdam sa puso niya. Pero, hindi siya nangahas na mag-isip nang sobra at mabilis na nilabas ang mga damit na inihanda ni Vera para sa kanya.Habang nilalabas niya ang mga damit, napagtanto niya na naghanda si Vera ng magkaparehong damit ng mag-asawa para sa kanila. Ang mga damit na nasa kamay ni Charlie ay isang malaking Gucci T-shirt, klasikong LV-printed shorts, at parehong Hermes na tsinelas. Mukhang gusto ni Vera na magpanggap silang mag-asawa kapag pumunta sila sa Yorkshire Hill.Hindi ito masyadong pinag-isipan ni
Tinikom ni Charlie ang mga labi niya, may gusto siyang sabihin, pero nagpigil pa rin siya.Kahit na halos apat na raang taon na ang pinagsama-samang edad ng apat na nakakatandang tao na ito, palagi nilang itinuturing na gabay na prinsipyo ang mga salita ni Vera. Hindi pagmamalabis na sabihin na si Vera ang gabay nila sa buhay. Naniniwala sila at ginagawa nila ang kahit anong sabihin ni Vera at pinapagawa ni Vera sa kanila.Kaya, kung taliwas ang sinabi niya sa mga sinabi ni Vera, siguradong pipiliin nila na makinig kay Vera.Walang nagawa si Charlie at hinayaan na lang ang matandang babae na lumuhod at pasalamatan siya. Pagkatapos niyang tumayo, nagsalita si Charlie at sinabi, “Siya nga pala, bumaba na ba si Miss Lavor?”Sinabi ni Logan, “Mr. Wade, inutusan kami ni Miss na pangunahan ka muna sa courtyard niya pagdating mo.”Akala ni Charlie na nagmamadali sila at bababa si Vera at pagkatapos ay magkasama silang pupunta sa airport. Hindi niya inaasahan na gusto ni Vera na paakyatin
“Anong sinabi mo?!” Sumabog sa galit si Fleur sa sandaling iyon.Dahil apat na raang taon na siyang nabubuhay, hindi niya pinansin ang halos lahat sa nakaraang tatlong daang taon. Sa tatlong daang taon na ito, siya ang unang tao na nagsabi sa kanya na pupugutan niya siya ng ulo.Nang marinig ni Zekeiah, na nasa kabilang linya, ang galit na sigaw ni Fleur, agad siyang natakot nang sobra, at mabilis siyang yumuko sa kabilang dulo habang humingi ng tawad, sinasabi, “British Lord, patawarin mo ako. Inuulat ko lang ang mga sinabi niya at wala akong balak na maging bastos…”Kahit na alam ni Fleur na inuulit lang ni Zekeiah ang mga sinabi sa kanya, nakaramdam pa rin siya ng galit sa puso niya.Natatakot si Zekeiah na hindi mawawala ang galit ni Fleur, kaya idinagdag niya nang mabilis, “British Lord, handa akong ibahagi ang pag-aalala mo at pumunta sa Aurous Hill sa personal para sayo. Sa sandaling iyon, susubukan ko ang lahat ng makakaya ko para alamin kung sino ang misteryosong tao na iy
Kahit na sobrang bilis na ng paglalakbay sa bilis ng halos isang libong kilometro kada oras, nababalisa pa rin si Fleur dito.Simula noong lumabas ang portrait ng master niya sa Aurous Hill, nabasag ang mentalidad niya. Nawalan siya ng kalma na dapat mayroon sa isang 400 years old na babae.Tumingin siya sa flight navigation chart sa harap niya nang mag-isa, tinitigan ang altitude at speed data, at hindi mapigilan na sabihin nang galit, “Kapag mas mabilis umunlad ang modernong teknolohiya, mas nagiging sakim ang mga hayop na ito. Dati, kayang lumipad ng Concorde ng mahigit dalawang libong kilometro sa isang oras. Ngayon, hindi man lang kayang umabot ng isang libo ang mga eroplano, at ang mga hindi ito kayang gawin ay walang sapat na layo! Nakakainis ito!”Nang makita ng isang crew member ang inis niya, mabilis siyang lumapit at sinabi nang magalang, “British Lord, kumalma ka po. Masyadong malayo ang distansya. Kahit na may Concorde tayo, mahihirapan ito. Ang pinakamalayong abot nito