Khaliyah POVPagkagising ko kinabukasan, pakiramdam ko parang hindi ako nagkasakit kahapon. Ang gaan ng katawan ko, parang isang araw lang akong natulog at nagising na parang walang nangyari, ganoon. Ang lakas ko na ulit! Ready na akong magbenta ng jams mga kapitbahay!Malakas na ako, oo, gusto ko na ulit maglalabas, ‘yun talaga ang plano ko. Pero siyempre, may isang tao rito sa bahay na tila nagtataglay ng titulong Hari ng Mga Bawal. At walang iba ‘yon kundi si Tito Larkin. Ang yummy husband tito kuno ko.“Hindi ka magtitinda ngayon,” sabi niya habang nagtitimpla ng kape. “Maniwala ka sa binat, mahirap gumaling kapag nabinat ka, magtatagal ang sakit mo.”“Pero, Tito—”“Walang nang pero-pero. Wala kang gagawin ngayon kundi ang magpahinga ka muna. Walang lalabas, walang magtitinda at walang matigas ang ulo!”Nanliit ako sa upuan ko sa lamesa. Ang sipag ko na dapat ngayon araw e, ang malas ko lang dahil may nag-aalaga sa akin na mas istrikto pa sa doktor. Pero hindi ko na kinontra si Ti
Khaliyah POVNung sumapit na ang gabi, nag-ready na ako ng mga makeup na dala-dala ko. Mabuti na lang talaga at nadala ko pa ang mga makeup ko. Lahat ng sa tingin kong kailangan ko ay dadalhin ko. Maingat kong inayos ang bawat palette, lipstick at brushes sa loob ng bag ko, sinisigurado kong wala akong makakalimutan.Habang abala ako sa pag-aayos, biglang umeksena si Tito Larkin, a.k.a. my yummy husband. Nakapamaywang ito sa pinto habang nakatingin sa akin na parang may ibabalitang seryoso.“Sasama na nga‘ko,” aniya sabay lapit sa akin.Napatingin ako sa kanya habang napakunot-noo. “Ha? Saan? Sa beauty contest? Mahilig ka bang manuod ng ganoon?”“Actually, hindi ako mahilig manuod ng ganoon. Naisip ko lang kasi na kailangan niyo ng kasama. Mahirap na, baka may mga siraulo dun,” sagot niya na parang hindi ako puwedeng kumontra. Kapag siya na ang nagsabi at nagdesisyon, iyon na ‘yon, bawal nang mangialam kasi siya ang batas.Hindi ko naman ikinaila na gusto niyang sumama, pero malakas a
Khaliyah POVSa ilang minuto lang, tinuruan ako ni Beranichi kung paano rumampa. Nakakaloka, saan ka nakakita na ilang minuto lang ang paghahanda, tapos sasabak agad sa pageant. Si Tito Larkin, panay naman ang ngisi habang para kaming tanga ni Beranichi na rumarampa dito. Masayang-masaya si Tito Larkin my yummy husband na nahihirapan at nagiging mukhang tanga ako.Ramdam ko pa rin ang inis ko sa kanya habang tinitingnan ang kanyang excited na mukha kasi natupad ang gusto niyang isabak ako sa pageant. Hindi ako makapaniwala sa nalaman ko—hindi siya ang totoong sasali sa beauty contest kundi ako pala!Bigla ko tuloy naalala ‘yung nangyari nung nakaraang araw. Nagtataka ako kung bakit niya ako biglang sinukatan ng katawan, akala ko gusto lang niyang sukatin ang katawan ko para sa kung anong kabaliwan niya. ‘Yun pala, ipapatahi na pala niya ako ng gown. Planado na ang lahat at ngayon, wala na akong kawala. Napakalakas ng trip ni Beranichi, kakaiba ang trip niya, bad trip.“Takte ka, Beran
Khaliyah POVSa dami ng beses kong inisip na tumanggi sa ganitong eksena, hindi ko akalaing heto ako ngayon,nakatayo sa backstage, suot ang isang napakagandang gown na kulay emerald green, ito ang napili kong gown at kulay kasi ito ang maganda sa paningin ko.Nakapila na ako kasama ang siyam na iba pang kandidata. Hindi Khaliyah ang pangalan ko ngayong gabi. Liya. Liya Colmenares kasi hindi nila ako puwedeng makilala bilang si Khaliyah Dadonza kasi kung ganoon ang mangyayari, lagot na, mahahanap na ako ng mga magulang ko at ng mafia boss na nagpapahanap din sa akin.Ako ang pinakahuling tatawagin. Sampu kaming lahat, pero sa tuwing may isang umaakyat sa entablado, para bang lalo lang akong kinukuryente ng kaba sa dibdib ko. Pinagpapawisan na ang mga palad ko kahit malamig ang hangin mula sa electric fan sa gilid ng backstage.“Relax lang, girl,” sabi ni Beranichi habang inaayos ang buhok ko. “Ang ganda-ganda mo kaya. Kayang-kaya mo ’yan.”Hindi ko siya sinagot. Hindi pa rin ako makapa
Larkin POVHindi ko ma-gets nararamdaman ko ngayon, basta hindi ko maipaliwanag kung anong klaseng kaba ang nararamdaman ko habang nakaupo ako sa harapan kasama ng ibang mga manonood. Siguro, ayaw ko lang na mapahiya si Khaliyah, kawawa naman. Kasi naman, talent na ang ipapakita niya ngayon. Naiisip ko na baka magsabog siya, na baka kung anong ingay at galing niya nung umpisa, baka bigla namang bagsak niya sa talent portion.Nasa stage na ulit si Khaliyah ngayon. Hindi pa man nagsisimula ang tugtog, parang hinihigop na ng presensya niya ang buong lugar. Kalmado ang postura niya, taas-noo pa nga siya, pero may lambot pa rin naman siya sa kilos niya.Sa isip-isip ko, ito na ‘yung babaeng akala ko tahimik lang at mahilig maglako ng jam sa kalye namin. Pero, ngayon, parang ibang nilalang siya. Parang hindi si Khaliyah na matigas ang ulo, parang hindi si Khaliyah na pasaway, ngayon, para siyang isang reyna na hindi mo kayang tanggalan ng tingin dahil sa sobrang ganda.Nang maghanda na siya
Larkin POVNasa harap na ulit ako ng audience matapos ang final look na ginawa ni Beranichi kay Khaliyah. Pakiramdam ko, pati tibok ng puso ko ay naririnig na ng buong mundo. Kinakabahan na kasi ako, baka hindi maganda ang maging sagot ni Khaliyah. Sana lang ay may laman talaga ang utak niya.Ilang sandali na lang at tatawagin na si Khaliyah para sa question and answer portion. Sa ngayon, parang wala pang magandang sumasagot ng maayos na tugma sa tanong. Nakatayo lang ako rito, nanunuod, tahimik, pero sa loob-loob ko, naglalaban ang kaba at tuwa. Hindi ko inasahang ganito pala ang mararamdaman ko habang pinapanood siya. Iba siya ngayong gabi. Ibang-iba.At sa totoo lang, biktima rin ako ni Beranichi, akala ko kasi ay magbabantay lang ako sa kanila ni Khaliyah, ‘yun pala, mabubulaga rin ako sa naisip niyang pakulo kasi isasabak pala niya sa contest si Khaliyah.“Candidate number ten, please step forward,” anunsyo ng host. At doon na lumabas si Khaliyah na suot ang isang bagong long go
Larkin POVHumigpit ang hawak ko sa upuan habang unti-unting pinapapunta sa stage ang sampung kandidata. Isang malaking gabi ito, hindi lang para sa kanila, kundi para sa buong bayan. Lalo na para kay Khaliyah.Napalingon ako kay Beranichi na katabi ko sa front row. Pareho kaming hindi mapakali, kahit pilit naming ikinukubli. Pero si Khaliyah? Aba, tila ba kalmadong-kalmado lang. Wala kang makikitang kaba sa mukha niya. Nakaangat ang baba, diretso ang tingin, parang alam na niyang siya ang mag-uuwi ng korona ngayong gabi. Ang lakas ng dating niya sa stage, kahit magkakatabi na sila, nangingibabaw ang kagandahan niya.“So, ito na. Announce na natin ang best in Long Gown ngayong gabi!” ani ng host habang umiikot ang spotlight sa sampung kandidata. Napalunok ako ng laway. Pinilit kong hindi pumikit pero ang puso ko, parang tambol sa dibdib ko sa lakas ng kabog. Sa tagal ng katahimikan, parang gusto ko nang tumayo’t ako na ang magsabi ng pangalan ni Khaliyah!“Liya Colmenares!”Muntik pa
Khaliyah POVPagdilat ng mga mata ko, sa trophy at korona agad na nasa table ang tingin ko. Napangiti ako, totoo nga talagang ako ang winner kagabi.Pagtingin ko sa oras, pasado alas-siyete na pala ng umaga. Hindi ko alam kung bakit parang mas magaan ang katawan ko ngayon. Siguro dahil nakatulog akong masaya kagabi. Nanalo kasi ako. Hindi lang basta nanalo, kundi ako ang title holder, ako ang queen ng gabi. At hanggang ngayon, parang panaginip pa rin ang nangyaring iyon.Napangiti ako habang nagsusuklay sa harap ng maliit kong salamin dito sa kuwarto. Pumasok ang amoy ng bagong lutong pandesal mula sa kapitbahay. Kahit medyo malayo iyon sa bahay namin ni Tito Larkin, abot pa rin hanggang dito. Gutom na rin ako at natakam na sa pandesal kaya bibili ako nun.Kaya naisip kong lumabas at bumili na rin pala ng asukal kay Aling Helen kasi naubos na ang asukal nang tignan ko ang lagayan sa may kusina. Hindi puwedeng magkape ng walang asukal kaya kailangan ko na rin talagang bumili.Paglabas
Larkin POVSa totoo lang, wala naman akong balak buksan ang cellphone ni Khaliyah. Hindi ako ganoong klaseng tao. Hindi ako seloso, pero oo may feelings na ako sa kaniya kahit pa paano. Hindi ako pakialamero, pero kasi nang umilaw ang phone niya habang naliligo siya, paulit-ulit iyon at halos sunod-sunod, at ako na lang ang nasa sala kaya hindi ko maiwasang mapatingin doon.Unang buzz, hindi ko pinansin. Ikalawa, sinulyapan ko lang. Pangatlo, napailing na ako. Pero nang umabot na sa lima ang notifications na hindi niya man lang nilalagyan ng lock screen, napabuntong-hininga na lang ako. Nang lapitan ko ang phone niya, napakunot ang noo ko sa nakita ko sa screen niya "Konsehal Rosales sent a message."Konsehal Rosales? Ng Manila?Pumikit ako saglit habang pinipigilan ko ang sarili na magalit. Pero mabigat na ang dibdib ko dahil hindi siya dapat nakikipag-usap sa alam niyang malapit na tao sa ama niyang mayor.Nilabanan ko ang sarili kong kunin ang cellphone niya. Pero nanaig ang kaba s
Khaliyah POVHalos makatulog na ako dahil sa takot na nararamdaman ko dahil sa pagkakita sa akin ng konsehal na kaibigan ni papa, pero dahil tumunog ang cellphone ko, nagising ako at napatingin sa screen ng phone ko.“Pa-uwi na ako, Khaliyah,” basa ko sa text message ni Tito Larkin.Napabangon tuloy agad ako kasi sure akong nagtipid na naman ang taong ito, tiyak na hindi pa siya kumakain ng lunch. Habang wala pa siya, makapagluto na ng tanghalian. Sakto rin, hindi kami nakakatapos ni Beranichi ng pagkain sa samgyupsal kanina dahil sa pagkakita sa akin kanina ni Konsehal Rosales.Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala. Isang konsehal na taga-Maynila—at kaibigan pa ng papa kong mayor ang may-ari pala ng samgyupsal na iyon. At ang masaklap, nakita pa niya ako. Minsan, pahamak na rin talaga ang pagsama ko kay Beranichi, dahil sa kakagala namin at napapalayo kami, heto, muntik na akong mapahamak. Sure akong naka-report na iyon sa papa ko, sure na sure ako doon.Pero ayoko munang is
Khaliyah POVBago pa man lumampas ang tanghali, sinundo na ako ni Beranichi sakay ng kaniyang motor. May bagong bukas daw na samgyupsal sa kabilang bayan at fifty percent off ang promo nila sa unang araw. Siyempre, hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Matagal-tagal na rin mula nang huling makatikim ako ng samgyup at ngayong may promo pa? Aba, hindi puwedeng palampasin.“Sure ka ba, Bera na kahalati talaga ang bawas sa unang araw? Baka naman scam ‘yan, ha!” sabi ko kay Berancihi habang sumasakay sa likod ng motor niya.“Hoy, legit ‘to! May pa-opening banner pa nga eh, makikita mo naman mamaya, saka hindi ako mag-aaya kung hindi naman sure!” sagot niya sabay ngisi.“Sabagay, may tiwala naman ako sa ‘yo, kaya, sige, go na. Kahit ako na ang magbabayad sa kakainin natin,” sagot ko sa kaniya kasi tiyak na mura naman ang bill namin kung fifty percent lang ang bayaran.PAGDATING NAMIN doon, totoo nga—bago pa lang ang kainan na ito. May mga balloons sa labas, may red ribbon pa sa entrance at ma
Khaliyah POVPag-check ko ng record na nangyari kaninang umaga, nagulat ako. Kagabi kasi, sinadya ko ulit matulog ng walang suot na underwear. Palagi ko nang ginagawa iyon kasi nanghuhuli na talaga ako. Pag-check ko ng cctv, doon ko na nakitang bumukas ang pintuan ng kuwarto ko. Halos alas singko palang iyon ng umaga, tinignan ko pa ang itsura ko, matawa-tawa ako nang makita kong nakabukaka ako habang luwang-luwa ang hiwạ ko sa ibaba.Pumasok si Tito Larkin na nakagat-labi habang nakatingin sa pagkababaë kong nakabuyangyang. Nakita ko pa na nakangiti siya nang lumapit sa harapan ko.Doon, napangisi ako nang agad-agad ay nilabas niya ang wala pang buhay ng titë niya. Naka-boxer short na lang siya kaya isang labas lang niya ng ari niya, labas agad ito.Sa harap ko, habang tulog ako, doon niya nilaro ang sarili niyang pagkalalakë ko.Kitang-kita ko kung paano ito unti-unting tumayo at nanigas. Grabe, sobrang laki talaga ng titë ni Tito Larkin. Ang sarap nitong panggigilan kaya habang nan
Larkin POVSa wakas, hindi na kailangan magpakita ng buong katawan para lang makapasa sa work sa isang malaki at magandang bar na gusto kong pag-work-an. Talagang malas lang nung una kasi bakla ‘yung may-ari na napag-apply-an ko. Pero ngayon, hindi na, mukhang matino na ang may-ari, sana.Maaga akong dumating sa bar na napag-apply-an ko. Malaki ito, at mukhang malaki ang sahod ko kapag natanggap ako, saka parang hindi lang basta bar kundi para bang sosyal na tambayan ng mga bigating mga tao ‘to.Ako ang pinakaunang aplikante na dumating. Medyo madilim pa ang paligid, pero bukas na ang mga ilaw sa labas at reception area. May isang receptionist na babae, ngumiti pa sa akin at pinaupo ako sa lounge habang hinihintay ang mga interviewer. May kape sa gilid, pero hindi ko magawang uminom dahil sa kaba.Habang tumatakbo ang oras, unti-unti nang dumadating ang ibang staff. Yung iba mukhang sanay na sa lugar na ‘to, palakad-lakad lang, tapik-tapik sa likod ng isa’t isa, at may mga mukhang ist
Khaliyah POVPagdilat ng mga mata ko, sa trophy at korona agad na nasa table ang tingin ko. Napangiti ako, totoo nga talagang ako ang winner kagabi.Pagtingin ko sa oras, pasado alas-siyete na pala ng umaga. Hindi ko alam kung bakit parang mas magaan ang katawan ko ngayon. Siguro dahil nakatulog akong masaya kagabi. Nanalo kasi ako. Hindi lang basta nanalo, kundi ako ang title holder, ako ang queen ng gabi. At hanggang ngayon, parang panaginip pa rin ang nangyaring iyon.Napangiti ako habang nagsusuklay sa harap ng maliit kong salamin dito sa kuwarto. Pumasok ang amoy ng bagong lutong pandesal mula sa kapitbahay. Kahit medyo malayo iyon sa bahay namin ni Tito Larkin, abot pa rin hanggang dito. Gutom na rin ako at natakam na sa pandesal kaya bibili ako nun.Kaya naisip kong lumabas at bumili na rin pala ng asukal kay Aling Helen kasi naubos na ang asukal nang tignan ko ang lagayan sa may kusina. Hindi puwedeng magkape ng walang asukal kaya kailangan ko na rin talagang bumili.Paglabas
Larkin POVHumigpit ang hawak ko sa upuan habang unti-unting pinapapunta sa stage ang sampung kandidata. Isang malaking gabi ito, hindi lang para sa kanila, kundi para sa buong bayan. Lalo na para kay Khaliyah.Napalingon ako kay Beranichi na katabi ko sa front row. Pareho kaming hindi mapakali, kahit pilit naming ikinukubli. Pero si Khaliyah? Aba, tila ba kalmadong-kalmado lang. Wala kang makikitang kaba sa mukha niya. Nakaangat ang baba, diretso ang tingin, parang alam na niyang siya ang mag-uuwi ng korona ngayong gabi. Ang lakas ng dating niya sa stage, kahit magkakatabi na sila, nangingibabaw ang kagandahan niya.“So, ito na. Announce na natin ang best in Long Gown ngayong gabi!” ani ng host habang umiikot ang spotlight sa sampung kandidata. Napalunok ako ng laway. Pinilit kong hindi pumikit pero ang puso ko, parang tambol sa dibdib ko sa lakas ng kabog. Sa tagal ng katahimikan, parang gusto ko nang tumayo’t ako na ang magsabi ng pangalan ni Khaliyah!“Liya Colmenares!”Muntik pa
Larkin POVNasa harap na ulit ako ng audience matapos ang final look na ginawa ni Beranichi kay Khaliyah. Pakiramdam ko, pati tibok ng puso ko ay naririnig na ng buong mundo. Kinakabahan na kasi ako, baka hindi maganda ang maging sagot ni Khaliyah. Sana lang ay may laman talaga ang utak niya.Ilang sandali na lang at tatawagin na si Khaliyah para sa question and answer portion. Sa ngayon, parang wala pang magandang sumasagot ng maayos na tugma sa tanong. Nakatayo lang ako rito, nanunuod, tahimik, pero sa loob-loob ko, naglalaban ang kaba at tuwa. Hindi ko inasahang ganito pala ang mararamdaman ko habang pinapanood siya. Iba siya ngayong gabi. Ibang-iba.At sa totoo lang, biktima rin ako ni Beranichi, akala ko kasi ay magbabantay lang ako sa kanila ni Khaliyah, ‘yun pala, mabubulaga rin ako sa naisip niyang pakulo kasi isasabak pala niya sa contest si Khaliyah.“Candidate number ten, please step forward,” anunsyo ng host. At doon na lumabas si Khaliyah na suot ang isang bagong long go
Larkin POVHindi ko ma-gets nararamdaman ko ngayon, basta hindi ko maipaliwanag kung anong klaseng kaba ang nararamdaman ko habang nakaupo ako sa harapan kasama ng ibang mga manonood. Siguro, ayaw ko lang na mapahiya si Khaliyah, kawawa naman. Kasi naman, talent na ang ipapakita niya ngayon. Naiisip ko na baka magsabog siya, na baka kung anong ingay at galing niya nung umpisa, baka bigla namang bagsak niya sa talent portion.Nasa stage na ulit si Khaliyah ngayon. Hindi pa man nagsisimula ang tugtog, parang hinihigop na ng presensya niya ang buong lugar. Kalmado ang postura niya, taas-noo pa nga siya, pero may lambot pa rin naman siya sa kilos niya.Sa isip-isip ko, ito na ‘yung babaeng akala ko tahimik lang at mahilig maglako ng jam sa kalye namin. Pero, ngayon, parang ibang nilalang siya. Parang hindi si Khaliyah na matigas ang ulo, parang hindi si Khaliyah na pasaway, ngayon, para siyang isang reyna na hindi mo kayang tanggalan ng tingin dahil sa sobrang ganda.Nang maghanda na siya