Umandar ang kotse, at ang katahimikan sa pagitan namin ay napakabigat. Ramdam ko ang titig niya na parang sinusunog ang gilid ng mukha ko, ngunit tumanggi akong tumingin sa kanya."Still as feisty as ever," he murmured, almost to himself."And you’re still as full of yourself as ever," I replied, finally turning to meet his eyes. "If this is some sort of power play, Dylan, I’m telling you now, it’s not going to work."He chuckled, the sound low and infuriatingly smug. "Relax, Amalia. It’s just dinner. No power plays, no games… for now.""For now," I repeated, narrowing my eyes at him. "You’re not exactly subtle, you know that?""Never claimed to be," he said with a shrug. "But let’s not start the evening with a debate, shall we? I’d rather enjoy our time together.""Enjoy?" I laughed bitterly. "You humiliated me in front of my colleagues, Dylan. Do you seriously expect me to sit through dinner and enjoy your company?"He leaned forward slightly, his expression hardening. "And you thin
Dylan's smirk returned, this time tinged with satisfaction. "We'll see about that."Habang papalapit ang waiter dala ang pagkain namin, mabilis kong pinahid ang mga luha ko at inayos ang sarili. Habang papalapit ang dulo ng gabing ito, malinaw na malinaw na ito pa lamang ang simula ng mas kumplikado at mas magulong kwento.Pagkaalis ng waiter matapos ihain ang pagkain, tiningnan ko siya nang diretso, pinilit ang sarili na manatiling matatag kahit pa ang damdamin ko'y tila guguho na."Why are you like this? Never contented? You have your wife, Dylan, and I forgave you for keeping that from me. I moved on, built a life for myself and my son. So why do you want to ruin everything? Why can’t you just let me go?" Ang boses ko'y mahina, puno ng sakit at pagod.Hindi siya agad sumagot. Sa halip, tumitig siya sa akin, ang mga mata niya'y tila sinisiyasat ang bawat salita ko, ang bawat emosyong pilit kong itinatago."You think this is about ruining your life?" malamig niyang tanong, ang boses
Kinabahan ako sa narinig. "Thank you," sagot ko bago ako tumayo at naglakad papunta sa opisina ni Mr. De Vega.Pagbukas ng pinto, bumungad sa akin sina Mr. De Vega at Dylan na magkasamang nakaupo. Agad kong naramdaman ang tensyon sa hangin, at sa ekspresyon pa lang ni Dylan, alam ko na—may pinaplano siya."I never knew she was your girlfriend. You kept mentioning her, but I didn’t realize it was Amalia. Good thing I didn’t try my luck," biro ni Mr. De Vega, halatang sinusubukang gawing magaan ang sitwasyon.Napakunot ang noo ko. "Sir, Dylan was never my boyfriend," mariin kong pagtanggi."Really, Lorenzo? You even thought about it?" galit na tanong ni Dylan habang nanlilisik ang mga mata."Relax, Dylan. I didn’t, and I won’t—especially now that she’s already taken.""I am not taken, sir!" madiin kong sagot, halos sumigaw na sa frustration.Nagkibit-balikat si Mr. De Vega at ngumiti nang bahagya. "Anyway, Miss Suarez, Dylan has made a decision. He wants you to transfer to his company."
"Sigurado ka? Baka mapagod ka nang sobra. Take a break, Amalia," sabi niya, halatang nag-aalala."Okay lang ako. Salamat," maikli kong sagot bago bumalik sa pagtutok sa mga papeles. Habang papalayo siya, napabuntong-hininga ako. Tama siya—kailangan ko ng pahinga, pero wala akong oras para sa sarili ngayon.Alam kong ito ang gusto ni Dylan—na makita akong nahihirapan, bumibigay. Pero hindi ko siya bibigyan ng ganoong karangalan. Kung kailangan kong lunukin ang lahat ng pride ko para matapos ito, gagawin ko. Para kay Mateo, para sa sarili ko.Binigyan ko ng pansin ang mga papeles na hawak ko, hindi na pinansin ang pagod na unti-unting kumakain sa aking katawan. Ito na ang laban. Hindi ko pwedeng ipakita kay Dylan na tinatamaan ako. Hindi ko pwedeng ipakita kay Dylan na tatalikod ako sa laban na ito. Kung hindi ko gagawin ito, hindi lang ako—pati si Mateo.Sa mga pagkakataong malapit na akong mawalan ng pag-asa, iniisip ko ang mga mata ni Mateo—ang mga mata na puno ng tiwala, ang mga mat
Tumigil ako sa ginagawa at hinarap siya, bakas ang inis sa aking mukha. "Kailangan kong tapusin ito! Hindi ba ikaw mismo ang nag-utos na matapos ko ang lahat ngayon?" galit kong sagot."Alam ko," sagot niya, walang bahid ng pagsisisi. "At oo, ako nga ang nag-utos.""See? Ang sama-sama mo talaga!" Napapadyak ako sa inis habang tinuturo siya.Bahagya siyang ngumiti, ngunit tila may halong pang-aasar. "Kahit na gano’n, gusto kong mag-dinner ka muna. Hindi ako ganito kasama para hayaang gutom ka habang nagtatrabaho.""Wow, considerate ka pala," sarkastiko kong tugon. "Kung gusto mong kumain ako, bakit hindi mo na lang tanggalin ang trabaho na ito sa akin?""Because I want to see how far you can go." Lumapit siya sa mesa ko, pinatong ang kamay sa gilid nito, ang tingin niya ay nang-aakit pero seryoso. "Pero ayokong mag-collapse ka sa gutom. Kaya kumain ka.""Alam mo, ang toxic mo. Ang hirap mong intindihin!" bumuntong-hininga ako, pero hindi ko maikaila na ang tono ng boses niya at ang pre
Pagdating ko sa bahay, naabutan ko si Claire at Julian na nakaupo sa sofa, kasama si Mateo na masayang nagkukwento tungkol sa kanyang araw sa eskwelahan. Nang makita niya ako, tumakbo siya papunta sa akin at mahigpit akong niyakap."Mommy! You're home!" sabi niya, ang saya sa mukha niya ay sapat na para maibsan ang bigat na nararamdaman ko."Yes, baby. Sorry, ha? Medyo late ako." Ginulo ko ang buhok niya at ngumiti kay Julian at Claire. "Salamat sa pag-aalaga sa kanya. Pasensya na talaga.""No worries," sabi ni Julian. "Pero Amalia, mukhang pagod na pagod ka. Okay ka lang ba?"Tumango ako, kahit na halata namang hindi totoo. "Oo, okay lang ako. Kailangan lang talagang tapusin ang mga trabaho."Napatingin si Claire sa akin, parang may gusto siyang itanong pero pinigilan niya ang sarili. "Kung may kailangan ka, Amalia, nandito lang kami," sabi niya."Salamat," tugon ko.Kinabukasan, balik sa trabaho ang lahat. Pero kahit abala ako sa mga papeles sa desk ko, ang huling usapan namin ni Dy
"Ang dami mong binibitawang salita na parang ang dali lang tanggapin. How do you expect me to react?!" Napalingon ako sa kanya, halatang napuno na.Huminto siya sa stoplight at tumingin sa akin, ang mga mata niya ay puno ng diin. "Then ask me. Stop making assumptions and just ask me what you want to know."Napaatras ako nang bahagya, hindi makayanan ang intensity ng tingin niya. His gaze was unwavering, like he was challenging me to confront him. "I don't care about your life, Dylan. Whatever it is," halos bulong ko, pilit na kinakalma ang sarili kong kaba.Napangisi siya, pero ang ngising iyon ay puno ng sarcasm at halatang may halong sakit. "What's new about that? I’ve always been nothing to you," sagot niya, ang boses niya ay mababa pero ramdam ang bigat. At bago pa ako makasagot, muling pinaandar niya ang sasakyan.Nang makarating kami sa restaurant para mag-dinner, ni isa sa amin ay hindi nagpresinta na magsalita. Tahimik kaming kumakain, at ramdam ko ang bigat ng tensyon sa pagi
Gusto kong lumaki siya na may bukas na puso at isipan, handang tanggapin ang ideya ng kanyang ama kung dumating man ang panahon. At ngayon, naririnig ko ang kanyang mga salita, naramdaman ko ang isang mapait na halo ng pride at ginhawa.I felt my heart tighten with emotion as Mateo’s words sank in. His unwavering love for me, his understanding, and his maturity—he had no idea just how much it meant to me. I held him tighter, as though trying to keep him in that moment, to shield him from any pain that might come in the future.“You’re such a wise little man,” I said softly, my voice thick with gratitude and love. “I’m so proud of you, Mateo. You have a good heart, and that’s all Mama needs.”He pulled back slightly, his bright eyes looking up at me with the same sincerity that always made me want to protect him at all costs. “Mama,” he asked, his voice innocent but filled with curiosity, “are you going to be happy with him?”Napapikit ako, pansamantalang nalamigan ng tanong niya. Dire
Ang bahay at kompanyang iniwan ni Papa para sa akin, ngunit napunta sa kamay ng madastra kong si Miranda.Balita ko'y nagkakaproblema na sila ngayon. Ang kompanya’y walang namamahala dahil wala akong lugar doon—ang tunay na tagapagmana. Dahil sa ginawa ni Dylan, hindi na rin nila naangkin ang buong kontrol. Ang kompanya ay naghihintay na lamang sa akin, at ang kailangan ko na lang gawin ay kunin ang mga papeles upang maayos ang lahat.Nasa bahay silang mag-ina ngayon—ang bahay na ipinagkait sa akin noon. Bagamat hindi ko sila paaalisin agad, nais kong iparamdam sa kanila ang halaga ng lahat ng ito. Kailangan nilang matutunan ang kanilang pagkakamali. Ngunit higit sa lahat, nais kong mabawi ang mga bagay na may sentimental na halaga para sa akin—ang mga alaala ni Papa na nakapaloob sa bahay na iyon.Lalo na ang kanyang mga painting.Ang mga iyon ang pinakamatibay na alaala ko sa kanya. Kasama ng kanyang mga gamit, gusto kong ibalik ang lahat ng iyon sa tamang lugar—sa akin. Hindi para s
As he lay there, spent and satisfied, I couldn't help but feel a sense of power and satisfaction. I had taken control, dominating Dylan in a way that neither of them had expected. "You're incredible," he whispered, his voice hoarse. "I never knew I could feel this way." I smiled, my heart filled with a mixture of desire and triumph. "This is just the beginning, Dylan. There's so much more I want to show you." Ang linggong iyon ay puno ng mga bagong simula at masayang sandali na magkasama kami. Ngunit ang isang gabi ay tumatak nang husto—ang hapunan kasama ang ama ni Dylan sa kanilang engrandeng bahay. Ito ang unang beses kong makapasok sa ganoong kagilas-gilas na lugar, at sobra akong kinakabahan! Habang naglalakad kami papasok sa malalaking double doors, hindi ko mapigilang mamangha sa laki at karangyaan ng bahay. Ang mataas na kisame, eleganteng mga chandelier, at napaka-gandang kasangkapan ay parang eksena sa isang pelikula. Hinigpitan ko ang hawak ko sa kamay ni Dylan, tila nag
Sumiksik ako sa kanyang dibdib, dinig na dinig ang tibok ng kanyang puso. Ang tunog na iyon ay nagbibigay sa akin ng seguridad, ng paniniwala na magiging maayos ang lahat."Handa akong harapin ang mundo kasama ka, Dylan," sabi ko, puno ng determinasyon. "Hindi na ako matatakot. Hindi na ako tatakbo. Para sa'yo, para kay Mateo, at para sa ating kinabukasan."Ngumiti siya, ang ngiting nagdala ng liwanag sa buong kwarto. "That’s all I ever wanted to hear from you, my love.""I want to give you everything you've ever wanted," he continued, his voice thick with emotion. "I want to be the one to make it right."Before I could respond, Dylan's lips were on mine, and the world around us seemed to fade away. The kiss was gentle at first, a tender exploration of their unspoken desires. But as our lips parted slightly, the passion ignited.I responded eagerly, my hands reaching up to thread through his hair, pulling him closer. I could taste the hint of cinnamon from his, and it only fueled my d
Naningkit ang mga mata ko. "What did you do, Dylan?" usisa ko, pilit na hinahanap ang kasagutan sa kanyang mukha.Tumawa siya nang mahina, ngunit seryoso ang sunod niyang sinabi. "I just found out that you are rich..."Nanlaki ang mga mata ko. "Huh? What are you talking about?"Tumingin siya sa akin nang diretso, ang mga mata niya’y puno ng sinseridad. "Remember when I spent years looking for you?"Tumango ako. "Yes... and?""Instead of finding you at first, I found something else," sagot niya, tila may mabigat na sasabihin. "I discovered that your stepmother, Miranda, and her daughter abused you. They took everything—your company, your house—everything that was rightfully yours. Ginamit nila ang lahat ng iyon para sa pansarili nilang kapakanan.""What?!" halos sigaw ko, ang boses ko’y nanginginig sa galit at pagkabigla.Hinila niya ako palapit at niyakap nang mahigpit, pinipigilan ang panginginig ng aking katawan. "Yes, Amalia. They’re yours. Lahat ng inagaw nila sa'yo, ibinalik ko n
"I'm sorry, I guess I can't hug your boyfriend, Claire," biro ko, pilit na sinasabayan ang pagiging seryoso ni Dylan."Hmph," ungol ni Dylan habang nakakunot ang noo. "There's no need for that.""Relax, Mr. Husband," sagot ko, pinisil ang kamay niya sa aking bewang. "Julian is like a brother to me, and you know that."Ngunit hindi pa rin mapigil ang pagbuntong-hininga ni Dylan. "Still, I'd rather not take chances," sagot niya na may bahid ng paglalambing, ngunit halata rin ang pagiging seryoso.“Wow, Dylan,” sabat ni Claire habang umiiling. “Looks like Amalia’s stuck with a jealous husband.”“I prefer protective,” sagot niya nang mabilis, na tila ipinamamalas ang kanyang pagmamay-ari sa akin.Napailing na lang ako habang natatawa, ngunit sa loob-loob ko, masaya ako. Ang possessiveness ni Dylan ay hindi nakakainis, kundi nakakapagbigay ng pakiramdam ng seguridad—isang bagay na matagal kong hinanap sa buhay ko."Dylan, this is Claire and her boyfriend, Julian," sabi ko, na dinidiinan an
"Amalia, I will love you every single day of my life. I will love you through every fear and doubt. I’m never letting you go again."At sa sandaling iyon, alam kong tama ang naging desisyon ko. Hindi ko na hahayaang hadlangan ng takot ang kaligayahan namin. Wala nang atrasan. Handa na akong harapin ang lahat, kasama si Dylan—ang lalaking mahal ko, ang ama ni Mateo, at ang taong handang itaya ang lahat para sa amin.Sa simpleng opisina ng municipal hall, nakatayo kami sa harap ng officiant. Suot ko ang isang puting damit na hiniram ko kay Claire, at si Dylan naman ay naka-tuxedo. Hawak niya ang kamay ko, mahigpit ngunit puno ng pagmamahal. Mabilis ang pangyayari. Kahapon madaming ginawa si Dylan. Madami siyang tinawagan sa biglaang desisyon namin. Inubos namin ang araw na iyon para sa gagawin namin. While me, I called Claire to inform them to attend to as my family, as my witness. She was so shock at nagalit pa nga dahil sa hindi na siya naging updated sa aking buhay. Sa aking love lif
Nakatitig lang ako sa kanya, tila walang sapat na salita upang sagutin ang bigat ng kanyang damdamin. Ang bawat katagang sinabi niya ay parang palaso na tumama sa puso ko—sugat na matagal nang nakakubli, ngunit ngayon ay muling sumibol ang kirot."I never meant to disappear, Dylan," mahina kong tugon, halos pabulong. "Pero sa panahon na iyon, hindi ko alam kung paano haharapin ang lahat. Lahat ng sakit, lahat ng pagkawala. Mateo was the only thing that kept me going."Napayuko ako, pilit na ikinukubli ang mga luha na pilit na gustong lumaya. "I thought… I thought it would be easier to leave you. To let you go. Pero mali ako. Every day, I missed you. Every day, I wished you were there to see Mateo’s first smile, his first laugh, his first step."Hindi ko napigilan ang pag-agos ng luha ko. "Iyon ang pinakamasakit, Dylan. Na sa bawat milestone ng anak natin, wala ka. Pero ako rin ang dahilan kung bakit ka wala roon. And for that, I’m sorry."Bigla niyang hinawakan ang kamay ko, mahigpit
"Oh, Dylan," I panted, my hands gripping the sheets. "I need you inside me."He looked up at me, his eyes dark with desire. "Not yet, my love. I want to taste every inch of you first."With that, he dove back in, his tongue probing deeper, his fingers working in perfect rhythm. My body trembled as waves of pleasure washed over me. I was on the brink of orgasm, but Dylan seemed to sense this and pulled back, denying my release."Please, Dylan," I begged, my voice hoarse. "I can't take much more."He smiled, a devilish glint in his eyes. "I want to hear you beg for it."My cheeks flushed with a mixture of embarrassment and arousal. I had never been one to openly express my desires, but Dylan was drawing out a side of me I never knew existed. "I want you, Dylan," I whispered, my voice gaining strength. "I need your cock inside me. Please, fuck me."His eyes widened at my boldness, and he stood up, his hard cock straining against his pants. He quickly shed his clothes, revealing his muscu
But now, as we stood face to face, there was a glimmer of hope that perhaps the wounds could be healed.Dylan's lips curved into a slight smile, a hint of nervousness and anticipation playing across his features. He wanted this moment to be perfect, to make up for all the lost time. Slowly, he reached out, his hand gently caressing my cheek, sending shivers down my spine. It was a simple touch, but it conveyed a world of emotion.My heart raced faster, and I found myself leaning into his touch, closing my eyes briefly to savor the sensation. When I opened them again, I saw the question in his eyes—a silent plea for forgiveness and a chance to start anew. Without a word, I nodded, my eyes glistening with unshed tears.Nang magtagpo ang aming mga labi, ito'y malambot at maingat sa simula, tila tinatantiya kung tatanggapin ko ang kanyang pag-amin ng pagsisisi at pagmamahal. Ngunit habang tumatagal, ang halik niya'y naging mas malalim, mas totoo—punong-puno ng emosyon, para bang ito na an