Ang mga mata niya, ang ngiti niya, ang paraan ng pagkahulog ng buhok niya—parang iniwan siya ng tatay niya ng isang permanenteng marka.Pero sa sandaling iyon, may naiisip akong kahilingan—na sana, kahit saglit, mas madala niya ang mga katangian ko. Gusto kong makita siya sa paraang tunay na atin, isang repleksyon ng koneksyon namin. Isang bahagi ko ang nagnanais na sana ay magmukha siyang mas katulad ko, kahit konti lang.Ngumiti ako sa aking sarili, ang ideya ay nagpuno ng puso ko ng pagmamahal. Hindi ko naman gustong burahin ang mga bakas ni Dylan sa kanya—mas nais ko lang na hubugin ang isang kinabukasan para sa kanya na tanging kanya lamang, isang kinabukasan na tinutukoy ng kanyang sariling pagka-espesyal, ngunit pati na rin ng pagmamahal at pag-aalaga na ibinuhos ko sa kanya araw-araw.Just then, Mateo looked up at me, his eyes wide with a mischievous glint. "Mama, can we take a break now?" he asked, his little finger pointing to the snack cupboard."Break? Dapat nag-aaral ka,
Mateo yawned widely, ang kanyang maliit na katawan ay dahan-dahang sumubsob sa lambot ng kanyang kumot. "Mama, pwede pa ba tayo mag-adventure bukas?" mahina niyang sabi.Pinagagaan ko ang kanyang buhok sa noo, at dahan-dahang hinalikan ito. “Oo, anak. Buka magdadala ng bagong pakikipagsapalaran para sa atin. Pero ngayon, magpahinga ka muna. Karapat-dapat ka.”Habang nanatili ako sa kanyang tabi at ang hininga ni Mateo ay naging regular, alam ko na sa maliit naming kaharian, ang lahat ay tama at nararapat.Ang mga araw ay naging linggo, at tuwing dumating ang araw ng sweldo, ginagawa ko itong tradisyon na magtabi ng kaunti para kay Mateo. Naging misyon ko na ito—isang gantimpala para sa amin pareho pagkatapos ng lahat ng hirap na pinagdaanan namin. Isa sa mga paborito naming gawin ay pumunta sa mall dito sa Santa Ana. Hindi ito magarbo, pero para kay Mateo, parang pumasok siya sa isang mahiwagang mundo na puno ng walang katapusang posibilidad.Ang saya sa kanyang mukha sa tuwing dumati
“Okay,” he said thoughtfully, “but if he comes back, maybe you can talk to him again? Just to see if he’s a nice prince?”I sighed playfully. “Alright, alright. If he comes back, I’ll think about it. Deal?”“Deal!” Mateo beamed, skipping ahead, leaving me to chuckle at his determination."Are you happy today, sweetheart?" I asked, my voice soft as I brushed a stray lock of hair from Mateo’s forehead."Yes, Ma! So, so happy," he said with a bright smile, his eyes sparkling with the innocence and joy only a child could possess.Ngumiti ako, ang puso ko punong-puno ng init at kaligayahan. "Masaya ako, anak ko. Walang mas hihigit pa sa saya ko na makita kang masaya kapag kasama kita."Nagsalubong ang mata ni Mateo at mabilis siyang tumango, para bang ito na ang pinaka-obvious na bagay sa mundo. "Syempre, Mama! Laging masaya ako kapag kasama kita, si Auntie Lydia, at si Mommy Claire!"Habang naririnig ko ang mga salitang iyon, napatawa ako nang mahina. "Bakit naman, hmm?""Eh kasi, mahal n
Claire pretended to faint on the screen. “Oh no, not a dinosaur dragon! That’s too powerful for me!”I playfully nudged Mateo’s shoulder. “Okay, my little dinosaur dragon, time to finish your drawing so we can get ready for bed.”“Nooo, Mama!” Mateo pouted, but his smile gave him away.Claire interjected with a grin. “Listen to your mama, Mateo. A good night’s sleep is how you grow strong enough to defeat all the boring grown-ups.”Mateo tilted his head, considering her words. “Okay, Auntie Claire. But only because you said so.”After we said our goodbyes, I tucked Mateo into bed, his small hand holding mine as his eyes began to droop."Sa tingin mo darating na si Tita Claire sa lalong madaling panahon?" bulong niya habang papikit na."Sigurado akong darating siya," mahinang sagot ko habang inaayos ang kanyang buhok. "Mahal na mahal ka niya, Mateo. Gaya ng pagmamahal ko sa'yo."Bahagya siyang ngumiti bago tuluyang nakatulog, at nanatili muna ako sandali, pinagmamasdan ang kanyang paya
“Robot!” sigaw niya, taas-taas ang makinang na laruan na may remote control. “Ito ang pinakacool na robot sa lahat!”Claire laughed and ruffled his hair. “Only the best for my favorite nephew.”“Thank you, Tita Claire!” Mateo hugged her tightly, his joy infectious.Just as we were soaking in the happy moment, Aunt Lydia walked in with a plate of freshly cooked spaghetti. “Alright, alright, enough of the robot love fest! Time to eat before the spaghetti gets cold.”“Yes! Spaghetti time!” Mateo cheered, running to the table with his new robot clutched tightly in his arms.Habang nagtipon kami sa maliit na mesa sa kainan, napuno ang hangin ng tawanan at ng mabangong amoy ng mga pagkaing inihanda namin. Hindi ko mapigilang ngumiti, puno ang puso ko habang pinapanood ang aking munting pamilya na magkasama.Pagkatapos, bahagyang lumapit si Claire sa akin, may mapanuksong kislap sa kanyang mga mata. “Alam mo, Amalia, napansin ko ang isang nakakatuwang bagay sa labas. May isang lalaki sa kabi
“Sige, sweetheart. Tingnan natin kung kaya ng robot na sumayaw,” sabi ko, ngumingiti habang nakikisali sa kasiyahan.At habang pinagmamasdan ko ang mukha ni Mateo na nagliliwanag, napagtanto ko na baka hindi naman kailangang laging tungkol sa malalaking desisyon at malalalim na pagbabago ang buhay. Minsan, ang mga maliliit na sandali, tulad ng makita ang saya ng isang bata o makipagtawanan sa isang taong nagmamalasakit, ang siyang nagpapaganda sa lahat ng ito.Habang nagbakasyon si Claire ng isang linggo, sinulit namin ang oras na magkasama, lumilikha ng mga alaala na magtatagal nang higit pa sa kanyang maikling pagbisita. Kami tatlo—si Claire, si Mateo, at ako—ay ginugol ang bawat sandali na magkasama, tinatangkilik ang bawat pagkakataon na magkasama. Isa itong bihirang pagkakataon para makapagkwentuhan, at pinahalagahan ko ang bawat segundo nito. Nagtawanan kami habang kumakain, nagbahagi ng mga kwento mula sa nakaraan, at gumawa pa ng mga bagong inside jokes na kami lang tatlo ang
Nauuna si Mateo, ang maliit niyang mga paa ay mabilis na nagdadala sa kanya patungo sa maliwanag at nakakaanyayang coffee shop, puno ng saya sa kanyang mga mata. Pumipili na siya ng pwesto, ang maliit niyang mga kamay ay kumikilos na para bang siya na ang nagho-host ng salo-salo.I shot Claire a playful look. “Looks like he’s taking charge today. Should we let him choose our drinks too?”Claire laughed, her earlier shyness now replaced with an easygoing smile. “I don’t think I can say no to the birthday boy’s request.”We both followed Mateo to the table, where he was proudly sitting at the head, his legs swinging excitedly. “I want hot chocolate,” he declared, his voice full of authority. “And I’ll share with Mama!”I raised an eyebrow in mock surprise. “Oh, really? Are you sure you want to share?”“Yep!” Mateo beamed. “We can share everything, Mama. That’s what knights do, right?”Claire chuckled, leaning in as we both sat down. “Looks like you’ve got a pretty strong sense of chival
Claire and I exchanged amused glances. “Well, you’ve got a long way to go before you drink coffee, young man,” I teased.Kasama ang maliwanag na ngiti ni Mateo at ang nakakahawang tawa ni Claire, pakiramdam ko ay kumpleto na ang aming maliit na pamilya. Nagdaan kami ng mga araw sa parke, naglalakad-lakad sa bayan, at nag-uusap tungkol sa lahat at wala. May mga sandali na nakita kong nakikipag-ugnayan si Claire kay Mateo, at ang puso ko ay napuno ng pagmamalaki, alam na alam kong mahal na mahal siya ni Claire. Malinaw na kahit may distansya, ang koneksyon nila ay kasing lakas pa rin ng dati.Nagpalipas kami ng oras sa café, ang pag-uusap ay dumadaloy nang walang hirap habang si Claire at Julian ay tila mas komportable sa isa’t isa. Nakakatuwang panoorin silang mag-bonding, ang kanilang tawanan at magaan na kwentuhan ay nagpapabilis ng oras.Ngunit habang kami ay nakaupo doon, nag-eenjoy sa sandali, biglang nagsalita si Mateo ng isang inosenteng tanong.“Mama, does Tita Claire and Sir J
Ang bahay at kompanyang iniwan ni Papa para sa akin, ngunit napunta sa kamay ng madastra kong si Miranda.Balita ko'y nagkakaproblema na sila ngayon. Ang kompanya’y walang namamahala dahil wala akong lugar doon—ang tunay na tagapagmana. Dahil sa ginawa ni Dylan, hindi na rin nila naangkin ang buong kontrol. Ang kompanya ay naghihintay na lamang sa akin, at ang kailangan ko na lang gawin ay kunin ang mga papeles upang maayos ang lahat.Nasa bahay silang mag-ina ngayon—ang bahay na ipinagkait sa akin noon. Bagamat hindi ko sila paaalisin agad, nais kong iparamdam sa kanila ang halaga ng lahat ng ito. Kailangan nilang matutunan ang kanilang pagkakamali. Ngunit higit sa lahat, nais kong mabawi ang mga bagay na may sentimental na halaga para sa akin—ang mga alaala ni Papa na nakapaloob sa bahay na iyon.Lalo na ang kanyang mga painting.Ang mga iyon ang pinakamatibay na alaala ko sa kanya. Kasama ng kanyang mga gamit, gusto kong ibalik ang lahat ng iyon sa tamang lugar—sa akin. Hindi para s
As he lay there, spent and satisfied, I couldn't help but feel a sense of power and satisfaction. I had taken control, dominating Dylan in a way that neither of them had expected. "You're incredible," he whispered, his voice hoarse. "I never knew I could feel this way." I smiled, my heart filled with a mixture of desire and triumph. "This is just the beginning, Dylan. There's so much more I want to show you." Ang linggong iyon ay puno ng mga bagong simula at masayang sandali na magkasama kami. Ngunit ang isang gabi ay tumatak nang husto—ang hapunan kasama ang ama ni Dylan sa kanilang engrandeng bahay. Ito ang unang beses kong makapasok sa ganoong kagilas-gilas na lugar, at sobra akong kinakabahan! Habang naglalakad kami papasok sa malalaking double doors, hindi ko mapigilang mamangha sa laki at karangyaan ng bahay. Ang mataas na kisame, eleganteng mga chandelier, at napaka-gandang kasangkapan ay parang eksena sa isang pelikula. Hinigpitan ko ang hawak ko sa kamay ni Dylan, tila nag
Sumiksik ako sa kanyang dibdib, dinig na dinig ang tibok ng kanyang puso. Ang tunog na iyon ay nagbibigay sa akin ng seguridad, ng paniniwala na magiging maayos ang lahat."Handa akong harapin ang mundo kasama ka, Dylan," sabi ko, puno ng determinasyon. "Hindi na ako matatakot. Hindi na ako tatakbo. Para sa'yo, para kay Mateo, at para sa ating kinabukasan."Ngumiti siya, ang ngiting nagdala ng liwanag sa buong kwarto. "That’s all I ever wanted to hear from you, my love.""I want to give you everything you've ever wanted," he continued, his voice thick with emotion. "I want to be the one to make it right."Before I could respond, Dylan's lips were on mine, and the world around us seemed to fade away. The kiss was gentle at first, a tender exploration of their unspoken desires. But as our lips parted slightly, the passion ignited.I responded eagerly, my hands reaching up to thread through his hair, pulling him closer. I could taste the hint of cinnamon from his, and it only fueled my d
Naningkit ang mga mata ko. "What did you do, Dylan?" usisa ko, pilit na hinahanap ang kasagutan sa kanyang mukha.Tumawa siya nang mahina, ngunit seryoso ang sunod niyang sinabi. "I just found out that you are rich..."Nanlaki ang mga mata ko. "Huh? What are you talking about?"Tumingin siya sa akin nang diretso, ang mga mata niya’y puno ng sinseridad. "Remember when I spent years looking for you?"Tumango ako. "Yes... and?""Instead of finding you at first, I found something else," sagot niya, tila may mabigat na sasabihin. "I discovered that your stepmother, Miranda, and her daughter abused you. They took everything—your company, your house—everything that was rightfully yours. Ginamit nila ang lahat ng iyon para sa pansarili nilang kapakanan.""What?!" halos sigaw ko, ang boses ko’y nanginginig sa galit at pagkabigla.Hinila niya ako palapit at niyakap nang mahigpit, pinipigilan ang panginginig ng aking katawan. "Yes, Amalia. They’re yours. Lahat ng inagaw nila sa'yo, ibinalik ko n
"I'm sorry, I guess I can't hug your boyfriend, Claire," biro ko, pilit na sinasabayan ang pagiging seryoso ni Dylan."Hmph," ungol ni Dylan habang nakakunot ang noo. "There's no need for that.""Relax, Mr. Husband," sagot ko, pinisil ang kamay niya sa aking bewang. "Julian is like a brother to me, and you know that."Ngunit hindi pa rin mapigil ang pagbuntong-hininga ni Dylan. "Still, I'd rather not take chances," sagot niya na may bahid ng paglalambing, ngunit halata rin ang pagiging seryoso.“Wow, Dylan,” sabat ni Claire habang umiiling. “Looks like Amalia’s stuck with a jealous husband.”“I prefer protective,” sagot niya nang mabilis, na tila ipinamamalas ang kanyang pagmamay-ari sa akin.Napailing na lang ako habang natatawa, ngunit sa loob-loob ko, masaya ako. Ang possessiveness ni Dylan ay hindi nakakainis, kundi nakakapagbigay ng pakiramdam ng seguridad—isang bagay na matagal kong hinanap sa buhay ko."Dylan, this is Claire and her boyfriend, Julian," sabi ko, na dinidiinan an
"Amalia, I will love you every single day of my life. I will love you through every fear and doubt. I’m never letting you go again."At sa sandaling iyon, alam kong tama ang naging desisyon ko. Hindi ko na hahayaang hadlangan ng takot ang kaligayahan namin. Wala nang atrasan. Handa na akong harapin ang lahat, kasama si Dylan—ang lalaking mahal ko, ang ama ni Mateo, at ang taong handang itaya ang lahat para sa amin.Sa simpleng opisina ng municipal hall, nakatayo kami sa harap ng officiant. Suot ko ang isang puting damit na hiniram ko kay Claire, at si Dylan naman ay naka-tuxedo. Hawak niya ang kamay ko, mahigpit ngunit puno ng pagmamahal. Mabilis ang pangyayari. Kahapon madaming ginawa si Dylan. Madami siyang tinawagan sa biglaang desisyon namin. Inubos namin ang araw na iyon para sa gagawin namin. While me, I called Claire to inform them to attend to as my family, as my witness. She was so shock at nagalit pa nga dahil sa hindi na siya naging updated sa aking buhay. Sa aking love lif
Nakatitig lang ako sa kanya, tila walang sapat na salita upang sagutin ang bigat ng kanyang damdamin. Ang bawat katagang sinabi niya ay parang palaso na tumama sa puso ko—sugat na matagal nang nakakubli, ngunit ngayon ay muling sumibol ang kirot."I never meant to disappear, Dylan," mahina kong tugon, halos pabulong. "Pero sa panahon na iyon, hindi ko alam kung paano haharapin ang lahat. Lahat ng sakit, lahat ng pagkawala. Mateo was the only thing that kept me going."Napayuko ako, pilit na ikinukubli ang mga luha na pilit na gustong lumaya. "I thought… I thought it would be easier to leave you. To let you go. Pero mali ako. Every day, I missed you. Every day, I wished you were there to see Mateo’s first smile, his first laugh, his first step."Hindi ko napigilan ang pag-agos ng luha ko. "Iyon ang pinakamasakit, Dylan. Na sa bawat milestone ng anak natin, wala ka. Pero ako rin ang dahilan kung bakit ka wala roon. And for that, I’m sorry."Bigla niyang hinawakan ang kamay ko, mahigpit
"Oh, Dylan," I panted, my hands gripping the sheets. "I need you inside me."He looked up at me, his eyes dark with desire. "Not yet, my love. I want to taste every inch of you first."With that, he dove back in, his tongue probing deeper, his fingers working in perfect rhythm. My body trembled as waves of pleasure washed over me. I was on the brink of orgasm, but Dylan seemed to sense this and pulled back, denying my release."Please, Dylan," I begged, my voice hoarse. "I can't take much more."He smiled, a devilish glint in his eyes. "I want to hear you beg for it."My cheeks flushed with a mixture of embarrassment and arousal. I had never been one to openly express my desires, but Dylan was drawing out a side of me I never knew existed. "I want you, Dylan," I whispered, my voice gaining strength. "I need your cock inside me. Please, fuck me."His eyes widened at my boldness, and he stood up, his hard cock straining against his pants. He quickly shed his clothes, revealing his muscu
But now, as we stood face to face, there was a glimmer of hope that perhaps the wounds could be healed.Dylan's lips curved into a slight smile, a hint of nervousness and anticipation playing across his features. He wanted this moment to be perfect, to make up for all the lost time. Slowly, he reached out, his hand gently caressing my cheek, sending shivers down my spine. It was a simple touch, but it conveyed a world of emotion.My heart raced faster, and I found myself leaning into his touch, closing my eyes briefly to savor the sensation. When I opened them again, I saw the question in his eyes—a silent plea for forgiveness and a chance to start anew. Without a word, I nodded, my eyes glistening with unshed tears.Nang magtagpo ang aming mga labi, ito'y malambot at maingat sa simula, tila tinatantiya kung tatanggapin ko ang kanyang pag-amin ng pagsisisi at pagmamahal. Ngunit habang tumatagal, ang halik niya'y naging mas malalim, mas totoo—punong-puno ng emosyon, para bang ito na an