Funny how we abandon feelings, more than anything else. Nanatili akong nakatanaw sa bilugin buwan na ngayo'y marahas ang liwanag nito. Gusto kong tanggapin na sana ay wala na akong nararamdaman sa kanya! Ngunit ano naman lang ba ang kapangyarihan ng isip ko kumpara sa kapangyarihan ng puso ko. They say, whatever happens, the heart still remembers what the mind forgets. Sadness is a part of life just as much as happiness is. Ikalungkot mo man ang lahat! Huwag kang mag-alala dahil kinabukasan may naghihintay na kaligayahan parati sayo. Ngayon tinatamaan ako ng linyang to! Pilit ko man tanggalin siya sa isip ko ngunit kapag siya'y makita lamang ng mata ko, tila isang liriko ng kanta ang pagtibok ng puso ko. Itinaas ko ang kamay ko at pilit na inaabot ang buwan. Natatakot akong mahalin siyang muli dahil baka kinabukasan ay mawala siya. The key to being happy is knowing you have the power to choose what to accept and what to let go of. "Anong ginagawa mo dito sa labas?" Napalingon ak
Napatingin ako sa kanilang dalawa ni Papa at nanghihina na naupo sa sofa. Iginilid ko ang ibang tsokolateng nakapatong roon at laglag ang pangang nakatitig pa rin kay Xahel. Ang lakas ng patibok ng puso ko at halatang natutuwa 'to dulot ng ginawa ng gusto niya. "Have a brunch with me?" Nakangising ani ni Xahel at inabot sakin ang pinakahuling bulaklak na dala niya. It's a sunflower and tulips bouquet. Tikom ang bibig kong tinanggap 'to at hinigpitan ang hawak. "Hmm, may lakad kami ni Ate. Diba 'te?" Sambit ko at sumulyap sa ate kong abalang nag-aayos ng bulaklak sa malalaking vase namin. Nagkibit balikat siya at umiling. "E! Wala kaya akong sinasabi!" Nakangisi siya habang binibigkas ang mga katagang to. Halos lamunin na ako ng lupa sa sobrang kahihiyan. Feeling ko talaga! Pinagtutulakan nila ako. "I thought we'll go out for lunch today?" Sita ko at pinanlakihan siya ng mga mata. "Hindi ah. Joke lang yon!" Umarte pa siya habang nanlalaki ang mata sabay taas ng kamay. Napalingo
But sometimes, whenever you try to make yourself happy the whole world tells you otherwise. Pagkatapos akong hinatid ni Xahel. Siya naman ang pagdating ni Calvin. Pagpasok ko pa lang sa pinto ay nakita ko agad siya kasama ang 'ate. Seryoso ang mga 'to habang nag-uusap. Napatingin ako sa hawak na papel ni Calvin, kulay puti ito at may sobre rin. Para bang sinampal ako ng makita ko ang mga letrang naka-sulat doon kahit alam ko ay hindi masyadong malinaw kapag binasa. Inayos ko ang sarili ko at nakangiting humarap sa kanila. Nang maramdam nila ang mga yapak ko ay agad na napalingon silang dalawa. Nakita ko ang mahinang pagpunas ni 'ate sa gilid ng mata niya. Mas lalo akong kinabahan ng mabasa ko na ng tuluyan ang nakasulat doon. St. Martin Medical Center. Unti-unting lumapit ako kay 'ate at agad siyang niyakap. Narinig ko ang mahina nitong hikbi na animo'y ilang beses na nabigo. "You didn't tell me? Pati ba naman si Papa at Ako ay pagsisinungalingan mo!" Sambit niya. Nakikiusap
Na-concious tuloy ako sa mukha ko. Feeling ko nabawasan ng kalahating porsyento ang kagandahan ko. Mahina akong natawa. Ano ba 'tong pinag-iisip ko? Kanina lang halos mag-collapse ako sa kaba dahil sa galit ni Papa. Ngunit ngayon? Feeling ko magco-collapse ako anumang oras sa sobrang kilig na dinudulot ni Xahel. ("I want to hear your sweetest voice, baby.") He huskily said. Abot langit akong napangiti sa sagot niya. "So, kamusta naman ang araw mo?" Nakangising kong tanong. ("It's not great but even I thought everything's gone bad, you're the reason why I am good either happy.") Aniya.Napa-yakap ako ng mahigpit sa unan ko. "Bolero." Napanguso na lamang ako. ("How about you? What are you doing?") Tanong nito. "Uhmmm, I am looking for something interesting to read or to do." Pigil hininga na sabi ko. Napaigtad ako nang marinig ko ang mahinang tawa ni Xahel sa kabilang linya. ("Uhmmm, what are you thinking?") Dagdag nito. "Ikaw." Halos gusto kong batukin ang sarili sa naging sa
Nakita ko ang mahinang pag-galaw ng kanyang mga panga. Alam kung tutol siya sa kagustuhan kong manuod kami ng sine. Ngunit hindi na ako maaring umayaw kay Benjie at Lavly. Gusto ko rin naman bumawi sa mga kaibigan ko. Nitong nakalipas na buwan ay wala kaming oras upang kumain o mag-bonding lamang sa labas. Ayaw ko rin sana magpasama sa kanya ngunit nagpumilit si Xahel na sasamahan niya ako. Dahil wala naman siyang gagawin. Isang buwan na rin ang nakalipas nang mag-umpisa siyang manligaw sa akin. "I'm really sorry, Xahel." Napakagat ako ng labi. Madilim ang kanyang ekspresyon na bumaling sa akin at marahang tumango. Hindi ko tuloy alam kung kailan siya galit o hindi? Pabago-bago kasi ang mood niya. Nagpatuloy-tuloy siya sa paglalakad habang ako naman ay nasa likuran niya. Kanina pa ako ni-replayan ni Lavly na on the way na sila. It's been twenty minutes, na ang lumipas ngunit wala pa sila. "Where's your friends?" Ani Xahel at bumaling sa likuran kung saan naroon ako. "Wala pa
How can I not love you when you control my heart? Because you have my heart and soul. Napahawak ako sa kwintas na ibinigay niya at marahan na ngumiti, akala ko noon ay hindi masayang magmahal? Kuntento na ako sa buhay ko. Nag-iisa ngunit masaya. Binigyan ko siya ng pangalawang pagkakataon at sa tingin ko'y tama ang naging desisyon ko. Destiny wanted us together. Isang saglit na naging isang daan na pangarap. Ang isang malaking katanungan ko ay nabigyan na ng kasagutan. When he came into my life. My fears and sadness suddenly vanished. Para bang binigyan ako ng isang pagkakataon sa tamang tao na nararapat sa akin. Hindi ko mawari ang aking nararamdam. I'm happy but the same time I'm scared. Natatakot akong muling umikot ang mundo at mapunta si Xahel sa babaeng nararapat sa kanya at hindi ako iyon, dahil alam ko ang lahat ng ito ay may katapusan. Umusbong ang bagong hatid ng pag-ibig at pagkakataon sa amin. Hinigpitan ko ang hawak sa kwintas pagkatapos ay sa labi ko na naman. Hi
I hide the truth. Naabot ng sukdulan ang mga naging kasinungalingan ko. These past few months, halos ikamatay ko na ang aking sakit. Bagamat pinipilit ko ang sarili ko na magiging okay rin ang lahat ngunit nangangamba pa rin ako sa nangyayari sa akin. Nong araw na itinakbo ako nila Papa, Ate at Xahel sa may ospital nang bigla akong manginig at halos nahihirapan ng huminga akala ko ay katapusan ko na, but NO! Hindi ko kayang maglaho sa mga oras na iyon dahil alam kong may naghihintay sa akin. Ang kasiyahan na maari ko na sanang makamtan ay bigla na lamang hindi tumuloy ng dating dahil rin sa sariling desisyon. My father was angry and feel betrayed by her daughter at that time. Nalaman niya rin ang lahat. Halos lumuhod siya sa harapan ko at nagmamakaawa kung ano ba ang naging mali nila? Kung bakit ko ba inilihim sa kanila ang lahat? Natatakot siya para sa akin dahil alam niyang kaya kong itago ang lahat upang protektahan lamang sila sa sakit na dinaramdam ko na ayaw ko ng marana
Nasa punto ako ng buhay na sinusulit ang bawat araw na dumadaan. Because at the end of the day, itatanong mo na lang sa sarili mo? Kung baka bukas ok na ba ang lahat ng sakit na nararamdaman mo araw-araw? Kung baka bukas maghilom na ang lahat ng sugat na nagdaan nitong mga araw? Marami akong katanungan sa isip ko. "Uminom ka na ng gamot?" Tanong ni Papa. Ayan parati ang pambungad niya sa akin. Bahagya akong tumango. Ganito parati na lang ang set-up. Araw-araw ko na lang 'tong ginagawa. Gusto ko ng magsawa pero natatakot ako. Marami akong dahilan para sumuko sa laban na 'to. Ngunit ano bang magagawa kung 'to ibinigay ng may kapal. Siguro'y naniniwala siyang makakayanan ko ang lahat! Pero parang hindi e. Marunong din akong mapagod. Gusto ko rin magpahinga. Kung itutuloy ko ang pagbitaw? Paano naman sila? Paano naman ang mga taong naniniwala sa akin? Iyong kasama kong lumalaban! Paano sila? "Gabi-gabi pa ba sumasakit ang ulo mo?" Dagdag niya. Narito kami ngayon sa pangasinan ku
Masayang naglalaro sa parke si Adah, Atarah at Taniel habang pinagmamasdan sila sa ‘di kalayuan ng kanilang ina na si Anastasia nang biglang may batang tumakbo palapit sa kanila. Tumigil ang bata sa kanilang harap at hindi umiimik. Nagtitigan sila ni Taniel dahil magkamukang magkamuka sila. Ang dalawang batang babae naman ay nagpapalitan ng tingin kay Taniel at sa kararating lang na bata sa kanilang harapan. Napatayo naman si Anastasia sa kinakatayuan niya sa pagkabigla at agad na lumapit sa kanilang apat. Umupo siya upang magpantay sila ng batang nasa harap niya na kamukang kamuka ng anak niyang si Taniel, oo tinanggap niya ng buong puso ang anak ni Honey sa kabila ng ginawa nito sa kanila. Walang kasalanan ang bata, ‘yan ang laging sinasabi ni Anastasia sa kaniyang asawa. “Hi handsome,” maalumanay niyang bati sa kamukang bata ni Taniel. Ngumiti ang bata sa kaniya at mas lalong pumogi ang batang lalaki. “Hi po,” magalang niyang sagot kay Anastasia. “Where’s your mother, littl
Fixed marriage? Uso pa ba 'yon? Hello? Mag twenty-twenty three na? I can't still believe that I am on this situation right now. Eto ako, nakaupo, nakaharap sa salamin. I am wearing my red dress now na mas nakaka paaninag sa aking kulay. Naghahanda papunta sa isang sikat na restaurant dito sa Quiapo Manila. Naghahanda para makapagkita kami ng aking hindi pa nakikilalang mapapangasawa. Oo, ikakasal na ako sa taong di ko pa nakikilala. Ni litrato niya man lang ay hindi ko pa nakikita. May kumatok sa pintuan ko ng tatlong beses bago bumakas ito. Bumungad si Mommy. “Are you ready baby?” masayang tanong niya sa akin. “Yes po mom” masayang sagot ko rin. Pero ang totoo, masaya nga ba ako? Sabagay wala naman akong kasintahan na masasaktan pag kinasal ako wala na akong balita sa kaniya. “We will wait you outside baby.” paalam niya bago lumabas ng kwarto ko. --Sa loob ng Restaurant- "Hi, ija come here!" bati ng isang napakagandang ginang sa akin, Katabi niya din ang asawa nito. Kaibig
Nagising ako dahil bigla akong nakaramdam na hindi ako makahinga ng maayos. Sinulyapan ko ang mga kasama ko dito sa loob ng hospital room ni Adah at mahimbing silang natutulog lahat. Nakahiga sa sofa isang si Atarah samantalang nakaupo namang tulog si Yhael.Naalala kong last na ‘yong gamot ko kaninang tinake ko kaya nagmamadali akong lumabas at hinanap ang family doctor namin.Nakahawak ako sa pader habang naglalakad patungo sa office niya. Pero hindi ko na talaga makayanan kaya natumba na ako at bago ako pumikit ay may nakita akong isang pamikyar na muka. “John,” ani ko bago nawalan ng malay. Nagmulat ng mga mata si Yhasy at napagtanto niya na nangyari na ang hindi niya inaasahang pangyayari. Sa kanyang panaginip, nakita niya ang mukha ng kanyang kaibigang si John na siyang yumao dahil sa malubhang sakit. Nalungkot siya nang mapagtanto niya na hindi na nila mabubuo ang kanilang mga pangarap para sa kanilang mga kinabukasan.Ngunit nang pagsapit ng umaga, natuklasan ni Yhasy na
Mabilis naman akong nakarating sa pinaka malapit na Mall. Pumasok na ako agad. Naglakad lakad muna ako sa loob ng Mall. Nang biglang may tumawag. Unknown number. Tinitigan ko muna bago ko sinagot. "Sino naman kaya ito? Kabago-bago ng number ko ah!" Nagitla naman ako ng magsalita ang tumawag sakin "Hello it's me Yhael. I get your number to Atarah. I don't know where you is so I get it to her" ani niya. Umirap na naman ako sa hangin. Atarah. Magbabayad ka talaga! "Then?" tanong ko. "I'm here. Where are you?" tanong niya. Nag-isip naman ako kung ano ang gusto kong kainin. At nagliwanag ang mga mata ko ng maisip kong… "Kita na lang tayo sa Jollibee!" ani ko. Kahit pilit kong itago ang saya ko ng banggitin ko ang Jollibee hindi ko mapigilan eh.Kaya binaba ko na ang tawag niya. After how many years makakakain na rin ulit ako. Ganado akong naglakad papunta sa Jollibee. Nauna akong makarating doon sa kanya pero ilang minuto lang ay dumating na rin siya. "Let's go! Ikaw na
"Y-you!" Malakas na sigaw niya sakin. Inirapan ko lang siya. "Anong you! ka jan! You know her? You know each other?" Nagtatakang tumingin sakin at ibinalik sa lalaking nasa harap ko. "No!" sabay na sagot namin. "Huh? Why you act like that!?" Tanong niya sa lalaking nasa harap namin. "Siya ang bestfriend niyo ni Adah?" At tinuro pa ako "Ummm" tango-tangong sagot ni Atarah. Tulala siya habang nakatingin sakin. "What the!" ani niya. "Atarah! I want to eat dessert! If youre done talking to that man. Let's go!" ani ko. Nauna na akong naglakad pero ng makatapat ako sa lalaking iyon.Bumulong ako sa kanya. "Very Nice meeting you again Yhael" malambing pero sarcastic tone. Nakita ko naman ang pagkagitla niya tulad kahapon. "Hahaha" Siya yong Nambadtrip kahapon habang hinahanap ko ang ballpen ko. Napatakip ako sa bibig ko. "My ballpen!" lumingon ako kay Atarah at patungo na siya sakin pero kasama niya 'yong Yhael. Hinintay ko silang makalapit.Tumingin ako sa watch ko and its al
Bumangon akong masigla. Dahil sapat na sapat ang tulog ko. Kahit 'di ko nahanap iyong ballpen ko. Sabi naman kasi sakin nila Adah at Atarah na tutulungan nila akong hanapin iyon. Iniiwasan ko rin namang wag masyadong mag-isip at magdibdib para 'di umatake itong pesteng sakit ko. Baka tuluyan akong mag Homeschooling. Pagkatapos ko maligo at magpalit bumaba na ako. Isinama ko na mga gamit ko sa pagbaba. Nakapalit na rin naman ako eh. Pagkababa ko. "Good morning!" ani ko. "Good morning, too! Ang aga natin ah?" Nakangiting bati sakin ni Atarah. 'Di ko na lang siya pinansin. At umupo sa isa sa mga upuan dito sa kusina. Sakto namang pababa na si Adah. "Good morning! Wow! Ang aga natin Yhasy ah?" bungad ni Adah. "Tsk!" Bakit ba ang big deal sa kanila na maaga akong nagising at bumangon? Nakakabadtrip lang! "Easy Yhasy." Nakaharang pa ang kamay niya sa mukha ko. Inirapan ko lang si Adah. Pumunta siya sa sala at may inayos Tsaka bumalik dito sa kusina at nagpaalam naman itong mali
"Asan na ba 'yon?" Nawawalan na ng gana kong sambit dito sa ilalim ng punong tinambayan ko kanina. Kanina pa ako rito. Pagkatapos namin mag-usap ni lolo kanina. Dumeretso ako sa klase ko. Pagkatapos naman ng klase ko dumeretso na ako dito. Four (4) pm kami pinalabas at mag si-six (6) pm na. Andito pa rin ako. Mag dadalawang oras na ako rito kakahawi sa mga dahon at sa mga malilit na sangang narito. Wala pa rin. Hindi ko makita. "What are you doing?" "Ay kabute!" napatalon ako sa gulat nang may biglang magsalita sa likod ko. Napahawak ako sa dibdib ko. bumibilis na naman 'yong tibok niya. Iba na naman nararamdaman ko. Pabigat ng pabigat. "Kabute?!" Nakataas isang kilay niyang tanong. Naitakip ko naman ang isang kamay ko sa bibig ng maalala 'yong sinabi ko. Inalis ko rin lang ito. Dahil hindi ako makahinga lalo. Iba na talaga nararamdaman ko. "Tss! K-Kung 'di mo kasi ako ginulat 'di ko mabubulalas 'yon sayo 'no! Umft!" Salabong ang kilay ko ng sabihin ko ito. Pinipilit maging mat
Nahulog ko 'yong ballpen kong nilalaro ko. Nang biglang tumunog 'yong cellphone ko. Kinuha ko ito sa bag ko. At walang ganang pinindot ang 'answer'.Itinapat ko naman ito sa tainga ko. Hinintay kong mag salita ang sa kabilang linya. Unknown number eh. "Hello?" Hindi ko mabosesan ang nagsalita sa kabilang linya. Kaya hindi pa rin ako kumikibo. "Can I speak to Ms. Yhasy Lee?" 'John??' Pinatay ko ka-agad. In-off ko na rin para 'di na siya makatawag pang muli. Kinabahan ako doon ah. Kinalma ko muna ang sarili ko. At nang maramdaman kong ok na ako. Tsaka ako tumingin sa relo ko. 4 minutes na lang. Mag s-start na ang klase ko. Dali-dali akong bumaba at patakbong naglakad. Papunta sa building ko. Nasa labas pa lang ako ng building ko. Nang maramdaman kong nahihirapan akong huminga. Kaya tumigil ako at umupo sa mga bench doon. Habol ko na naman ang paghinga ko. 'Yhasy naman kasi. Bakit lagi mong nakakalimutan'g ang bilis mo mapagod?' Sabi ko sa sarili ko. Kinuha ko agad sa bag ko 'y
Pagkatapos ng pagpapakilala ko. Nagdiscuss na si Ma'am. Pero di ako masyadong naka-concentrate. At kung bakit? Ang kulit nitong katabi ko +_+.Kinukulit ako simula nung magdiscuss si Ma'am.Like: kamusta na raw ako? Magkwento raw ako ng mga karanasan ko simula nang nag-college ako, kung may Boyfriend daw ba ako?, at maramiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii pang iba. Pero ni isa sa mga sinabi niya wala akong sinagot. Iniirapan ko lang siya.'HayI wish. Matapos na magdiscuss si Ma'am para makaalis na ako rito.' After 11 years. "That's all for today. Goodbye class!" 'SA WAKAS!' ngiti-ngiti akong lumabas ng classroom. Napatigil ako sa paglalakad ng may tumabi sakin. At nawala ang ngiti saking labi nang.. "Sabay tayo maglunch? =)" 'Naman! "Sorry kasabay ko mga bestfriends ko" "Bestfriend mo rin naman ako ah?" 'Ang lakas ng loob mo sabihin yan John!' " Noon 'yon. Hindi na ngayon! Di mo natatandaan yang sinabi mong yan sakin noon John?" Biglang lumungkot mukha niya. At yumuko. "I have t