They almost made love last night. Hindi man sa tunay na kahulugan pero lumalabas pa rin na siya ang nagbigay ng motibo kay Simon kaya nangyari iyon. At kung hindi lang malakas ang self control nito sa sarili malamang nga may nangyari na talaga sa kanila.Was it self control? O talaga lang mahal na mahal nito ang fiancée nito kaya hindi nito nagawang pumatol sa kanya sa kabila ng matinding pagnanasang naramdaman nito. Did he remember his fiancée that's why he suddenly stop in the midst of their lovemaking?Marahil ganoon nga. And it really hurts her to the core. Halos hindi siya nakatulog ng maayos kagabi. Ang muntikan ng may nangyari sa kanila ni Simon at ang masakit nitong pagtanggi ang gumulo sa isip niya sa buong magdamag.She was badly hurt and yet, she still want to see him first thing in this gloomy morning.Ah, she's already out of her mind!'Pero anong magagawa niya? Ito pa rin ang gusto niya sa kabila ng lahat.HINDI niya nakita si Simon sa buong maghapong iyon. If his busy
Nang magsara ang elevator na kinalululan nito ay laking panlulumo niya pero hindi siya pinanghinaan ng loob. Hindi niya iyon kailangan ngayon. Ang matinding kagustuhan na makita at makausap si Simon ang nagbigay sa kanya ng lakas para takbuhan ang hagdan pababa sa ikapitong palapag. Hindi niya pwedeng hintayin ang muling pagbalik ng elevator sa itaas, hindi rin niya pwedeng gamitin ang kanilang private lift dahil nasa bandang likod iyon at malayo sa prente ng mall kung saan alam niyang dadaan palabas si Simon.So she chose the stairway dahil kung hindi niya gagawin iyon ay tuluyan ng mawawala ang ga-hiblang pag-asa na mayroon siya para makausap ito. The moment she saw him outside of his father's office naramdaman niya agad na maaring iyon na ang huling pagkakataon na makikita niya ito. She run downward as fast as she could. She run as if she was in the verge of her life. Ni hindi na niya pinansin ang dalawang cleaning ade na bumati sa kanya sa may hagdan. Wala siyang pakialam kung
Agad siyang napatayo nang makita kung sino ang kasama ni attorney Labrador na papasok sa presintong iyon. Her Father's dark eyes bore directly into her. At sa klase ng titig nito alam niyang pinipigilan lang nito ang sarili na hindi siya pagalitan sa lugar na iyon. It's not so usual that her father get mad at her like this. Ngayon lang. At sa titig pa lang nito ay halos manginig na siya."I..I'm s..sorry 'Pa, believe me I'm not-- ""Let's talk about it at home Arabella!" Matigas nitong sabi. Isang nagbabantang tingin ang ibinigay nito sa kanya bago tuluyang pumasok sa loob ng opisina ng hepe na noo'y kita niyang kausap na ni attorney Labrador.She bit her lip hardly as tears begin to pool in her eyes. Wala siyang magawa kundi iyuko nalang ang ulo at ihanda ang sarili sa galit ng kanyang Papa mamaya pagdating nila ng mansion.She heard a commotion not far away from her kaya napalingon siya, just to see Maggie's father slap Maggie right before everyone's eyes, kasabay ng hindi matata
It was almost five o clock in the afternoon, but she remain there sitting on the terminal bench. Nag-aalalang nagpalinga-linga sa paligid. Hoping so much that her knight in shining armour will appear and save her from that distress. Kanina pa siya doon. Almost an hour at nawawalan na siya ng pagasa na pupuntahan pa siya ng taong hinihintay niya. Naka ilang tawag na rin siya rito, and as asual ringing tone lang ang maririnig niya sa kabila. He ignore her calls like always.She feel like crying as she stare at her phone. Particular sa inbox ng message niya. Nakatatlong text na rin siya at ni isa ay wala man lang reply.'Where are you Clark? I need your help.. Please answer my call..' That was her first text to him when he didn't answer her first call. Nasa bus pa siya ng i-text niya iyon. Pero walang reply mula rito. She just thought that maybe he's busy that's why he didn't has the chance to saw her message. Kaya nang makarating na siya sa terminal ng Santa Monica ay nag text siya ul
"ANONG kabaliwan ang pumasok sa utak mo at pumunta ka rito hah?" Marahas siya nitong binitiwan."I texted you." Sa mahinang tinig na sabi niya. "Oh, yes.." He said mockingly. "Nag text ka.. na naglayas ka. And may I know the reason why señorita?"Napakagat-labi siya. Kung sasabihin niya rito ang dahilan kung bakit siya umalis ng mansion ay baka mas lalo itong magalit o di kaya naman mas lalong bababa ang tingin nito sa kanya. "C..Can we talk about it tomorrow? I..Im so tired Clark. I travelled almost six hours to came here." "Fuck!" He hissed angrily, saka tiimbagang na napapikit. Hinilot-hilot muna nito ang batok bago muling bumaling sa kanya. He open his mouth to say something pero muli ring iyon itinikom.Malalim itong bumuntong hininga bago nagpatiunang maglakad. Agad naman siyang sumunod. She walked just step behind him. Hindi niya hinayaang maka-agwat sa pagitan nila. She was scared he might leave her if she walk slowly.Tumigil ito sa harap ng isang motorsiklo. Sumampa ito
After Simon brought her in some cozy restaurant and have dinner, they went on riding again on his motorbike. It takes almost half an hour of ride before they stop infront of a gate made of bamboo.Not far away from the gate is a two storey house which the second floor were made of hardwood. It was like those houses in the Spanish era. Sa gilid ng bahay ay may hagdan papunta sa ikalawang palapag. Her eyes follow the stairway and saw some reflection of lights from their closed windows upstairs.So this is his house. A typical province house. She really can't believe that she is with him now. In his home, and in his arms. "Kailangan mong bumaba para mabuksan ko ang gate señorita."Napapitlag pa siya ng marinig niya ang baritono nitong boses. It was his first talk to her since the restaurant. "As you can see, we don't have a housemaid here to open our gates for us." Taas kilay nitong sabi.She pouted at his remarks. But she didn't react. Marahan siyang bumaba. Bumaba rin ito pagkatapos
--SIMON--Napatigil siya sa paglalakad ng makitang bukas ang ilaw ng banyo. Mula sa labas ay dinig niya ang agos ng shower sa loob.'So his unexpectedly guest is showering.'He was really dumbfounded when she texted him that she was at their terminal earlier. Noong una akala niya, gawa-gawa lang nito ang text na iyon for him to answer her calls.Hindi iilang beses itong tumawag sa kanya magmula noong umalis siya sa mansion, and if he didn't answer her, she will text him later on. Mga text na hindi rin naman niya nirereplayan. Of why he do that? Well, he have his reasons. Hindi lingid sa kanya ang mga advances o ang pagkakahumaling nito sa kanya. Katunayan inamin nito iyon mismo. And at first, he was annoyed and irritated. Hindi niya gusto ang pagiging agresibo nito lalo na ang mga ginagawa nito. Particularly with boys. He remember how his blood boils the first time he ever saw her in the garden if their mansion. He knew Don Armando. Mula pa man noong maliit siya. His father was on
"Inay gisingin na natin si ate ganda, tanghali na po.""Hayaan mo muna siya na magpahinga, pagod pa iyon sa biyahe kahapon.""Baka gutom na po si ate ganda inay." Napakunot-noo siya ng marinig ang mga boses na iyon. One was of a woman and the other was of a child. Maybe they were just outside of her room's door.'Ang ingay-ngay naman!' Maktol niya sa isip 'sino na naman kaya sa mga katulong nila ang nagdala ng anak sa ikalawang palapag?'She open her eyes slowly at nagtaka pa siya ng makitang nasa hindi pamilyar na kwarto siya."Gigisingin ko lang naman si ate ganda para kumain inay." Pamimilit pa ng bata.'Ate Ganda..'Doon lang siya parang nahimasmasan at nagising ng tuluyan. There's only one girl who called her that endearment. And it was since last night.Ang batang kapatid ni Simon!Agad siyang nagbalikwas ng bangon. Oo nga pala, nakalimutan niya, naglayas pala siya kahapon sa kanila at ngayon nasa bahay siya ng binata.She immediately run through the door at nagmamadaling binuk
TRUE to his words, wala ngang araw na hindi nito sinasabi at ipinapararamdam sa kanya kung gaano siya nito kamahal. They are married for more than seven months now at masasabi niyang ang mga araw na kasama ito sa loob ng pitong buwan na iyon ang pinakamasayang araw ng buhay niya."Patapos na itong meeting ko kay Mr. Sakamura sweetheart so wait for me there para sabay na tayong pupunta sa-- ""Just take your time Clark.." Putol niya habang sinesenyasan si Mildred sa labas ng opisina. Pagkatapos ay Inipit niya ang cellphone niya sa kanyang taynga at ipinagpatuloy ang pinipirmahang papeles. "Maaga pa naman at saka pagkatapos kong pag-aralan itong mga papeles maglilibot pa naman ako sa Sofia. Magkita nalang tayo sa baba..""Sweetheart just leave that to those personnel o kaya sa managers. Hindi na kailangan na personal mo pang libutin ang Sofia's. Masama sayong mapagod, you know that.."Natawa siya sa kabilang linya. "Walking is an exercise Clark at dito lang naman sa main And beside hindi
MARAHAN siyang umupo sa kama habang namumungay ang mga matang minamasdan si Simon na ngayo'y palapit sa kanya at may dalang isang baso ng gatas. Namumungay rin ang mga mata nito habang nakatingin sa kanya."Here.." Sabi nito."Thank you." She whisper. Inabot niya ang baso saka marahan dinala sa kanyang bibig. Nangahalati niya ang laman niyon bago inilapag sa side table. "It's late, matulog ka na." Sabi nito habang inaayos ang comforter sa bandang hinihigaan niya. Bahagyang kumunot ang kanyang noo ng makitang tumayo ito at naglakad palayo sa kama. "Y..You won't sleep here?" She asked with panic in her voice. Bigla siyang kinabahan sa isiping aalis pa rin ito.Lumapit ito sa banda niya. Yumuko at marahan na hinalikan ang kanyang noo."Iga-garahe ko lang ang sasakyan, iniwan ko kasing nakaharang sa may gate. Babalik din ako agad."Marahan siyang tumango. "I..I'll wait for you. Sabay na tayong matulog." Sa maliit na boses ay sabi niya. Sandali siya nitong minasdan pagkunwa'y marahan
Napadilat siya saka napa-angat ang tingin. She swallow hard and cried even more as she saw him standing on the front door. Unti-unti siyang tumayo, napahawak pa siya sa barandilya ng hagdan dahil sa panghihina. She step down slowly without taking her gaze of him. Natatakot siya na kapag kumurap siya ay bigla itong maglaho sa kanyang paningin. Hindi na rin niya alintana ang sunod-sunod na pag agos ng kanyang mga luha. She just let her tears fall freely down her cheeks while watching him closely. "I'm sorry baby, I didn't mean to leave. I was just mad and hurt and.. God.." Napapikit ito. "I'm such an idiot!"Mas lalo lang siyang napahagulgol. Ang kani-kaninang mahina niyang paghakbang ay unti-unting bumilis hanggang sa tinakbo na niya ang pagitan nilang dalawa. She run their distance and as she reach him, she hug him desperately. "Y..You don't understand. I.. I didn't mean it that--""Shh, Its alright.." He whisper and hug her too.. much tightly. "I'm sorry, I promise, No matter how
For a moment she was stunned. Sa dinami-dami ng tanong na pwede nitong itanong, bakit iyon pa ang naisip nito?"W..When did you arrived? Akala ko ba bukas ka pa makakauwi?"Hindi niya gustong ma- intimidate sa presensiya nito pero dahil sa nakikita niyang dilim ng mukha at pagtagis ng mga bagang nito ay hindi niya maiwasang makaramdam ng kaba lalo na at magkasama sila ni Erick sa buong maghapong iyon. Wala naman silang ginawang labag sa kagandahang asal, pero noon pa man ay alam niyang selos na selos na ito kay Erick lalo na at nakita nito na naghahalikan silang dalawa noon. He maybe even think that she and Erick was a thing. At base sa dilim ng mukha nito alam niyang hindi maganda ang mga nasa isip nito ngayon patungkol sa kanilang dalawa.Hindi niya alam kung anong nangyari sa mga ito matapos ang insidenteng iyon four years ago, pero sa sinabi ni Erick kani-kanina lang ay napagtanto niyang hindi naging maganda ang kinalabasan ng kapangahasan niya noon. "Is that why you had a date
"Hello beautiful.." Agad na bungad ni Erick sa kanya.Tumayo siya and with a wide smile she walk towards him.Isang mabining yakap ang ibinigay nito sa kanya.. "How are you?""I'm fine Rick.." Sabi niya ng kumalas. "Ikaw kumusta? Its been a long time since we last see each other. Ano? may bumihag na ba sa lagalag mong puso?" Natatawa niyang sabi saka iminuwestra rito ang sofa.Tumawa rin ito bago umiling. "Wala eh, walang nakapantay sayo."Mahina niya itong tinampal sa balikat "Baliw!" Natatawa niyang sabi bago lumihis sa kabilang bahagi ng sofa paharap dito."Totoo kaya iyon. Magmula noong halikan mo ako hindi na kita nakalimutan." He chuckled.Umiling-iling nalang siya. Alam niyang nagbibiro lang ito. Naipaliwanag na niya kung bakit niya nagawa ang bagay na iyon noon. Higit sa lahat alam niyang alam nito kung hanggang saan lang ang kaya niyang ibigay, kaya hindi na ito nagtangkang lumagpas pa doon.They became friends even after she went to states. They used to call each other some
Marahan siyang napasandig sa swivel chair saka unti-unting ipinikit ang mga mata matapos na maibaba ang kanyang cellphone. It was another usual call from him, checking her and reminding her again about eating her lunch on time. It was as if it became his routine on always calling her in that certain time. Alas onse y medya. Hindi na rin siya magtataka kung maya-maya lang ay tatawag si Mildred at sasabihing naroroon na ang padalang pagkain ni Simon, o kaya naman ay magugulat nalang siya at susulpot ito doon sa opisina niya na may dalang pagkain para sabay silang mag tanghalian.Mahigit isang linggo na mula ng mag take over siya sa Sofia grand, and because of the busy schedule ay halos nawalan na siya ng oras pati sa pagkain, but Simon never let her skip a single meal. Their schedule are both hectic. Magdadalawang buwan ding halos na hindi sila pumasok sa Sofia's dahil sa nangyaring kasal at sa pagkamatay ng kanyang Papa. Ipinagkatiwala niya rito ang pamamahala sa iba pa nilang branch
NAPAPITLAG siya ng maramdaman ang unti-unting paghubad ni Simon sa kanyang suot. Napatingin siya rito. She met his eyes. All she saw there was worries and concern. Gusto sana niyang tutulan ang ginagawa nito pero hindi niya mahanap ang sariling boses. She was weak to muttered even a single word. Her knees were trembling. She was so drained that she can't almost stand beneath the shower kaya wala siyang magawa kundi hayaan na lang ito na magpaligo sa kanya. Iniwas nito ang mata sa kanya partikular sa kanyang katawan saka kinuha ang container ng liquid soap. He open it and pour some on the bath sponge saka marahan na ini-apply sa kanyang katawan, from her arms, her neck, down to her stomach, sa mga hita niya pababa sa binti. Sinundan niya ito ng tingin. Basa na rin ito, nakabakat ang likod sa puting long sleeve na suot but he didn't mind it. Naka-focus ang buong atensyon nito sa ginagawa. Her eyes became gentle as she watch him. Nakaramdam siya ng pinong kirot sa kanyang puso. He neve
Puno ng simpatiya at pag aalala niyang minasdan ang asawa habang tahimik na nakatunghay sa libingan ng ama. Katatapos lang ng libing at sila na lamang dalawa ang naiwan doon sa pribadong museleo ng mga Santana. He take a step much closer to her and hold her hand gently. Bahagya niya pa iyon pinisil, wanting to assure her that he was just at her side. That he will always be at her side no matter what. He wanted to share her pain. Pero gaya ng mga nauna na niyang pagtangka, wala pa ring reaksyon siyang nakikita mula rito. She was silent, calm and expressionless the whole time of Don Armando's wake. Ni hindi niya ito nakitang umiyak. She talk less, maliban sa iilang mga pagbati at pasasalamat sa mga kakilala at taong dumalo sa libing ay wala na itong iba pang mga sinabi. Kahit nga sa kanya ay hindi ito nag-oopen up, and seeing her so calm worries him so much. He rather see her scream or cry hard gaya noon sa ospital kaysa ang makita itong tahimik gaya ngayon. Umakto man ito ng ganoon
PORMAL na siyang ipinakilala ng kanyang Papa sa board at mga empleyado bilang kahalili nito sa Sofia Grand nang sumunod na araw, sa isang simpleng selebrasyon na inilunsad ng mga kaibigan at empleyado bilang pagpupugay at pasasalamat sa kabutihan ng kanyang Papa. Naka-wheelchair man ay halata ang kaligayahan nito ng umakyat sa stage para magbigay ng konting pahayag sa kanilang lahat. He look at the crowd and a gentle smile crossed his lips. "It was maybe my last words and my last goodbye too to all of you.." simula nito. Napalunok siya. Hindi niya sana gustong marinig ang bagay na iyon, but it was his request to give that speech. Naramdaman niya ang marahan na pag-abot ni Simon sa kanyang kamay at hinawakan iyon."Alam kong, alam na ninyong lahat ang kalagayan ko ngayon. Mamaya, bukas, o sa susunod na linggo, maaaring tuluyan na akong magpapaalam sa mundong ito, but before I leave this world, gusto ko sanang ihabilin ang kaisa-isa kong anak sa inyo." Sabi nitong nakatingin sa kan