ฉือหว่านใช้ผ้าเช็ดมือให้สะอาด แล้วหันไปมองกู้เป่ยเฉิน “คุณชายกู้ อยากพูดอะไรก็พูดมา แต่อย่าคิดจะพูดคำว่าขอโทษกับฉันเด็ดขาด”กู้เป่ยเฉินตั้งใจจะขอโทษอยู่แล้ว แต่คำพูดนั้นกลับติดอยู่ที่คอเสียงของฉือหว่านเย็นเฉียบ “คุณทำร้ายคนอื่น คำขอโทษแค่คำเดียวมันลบล้างอะไรไม่ได้ เพราะงั้นไม่ต้องพูด ฉันไม่มีวันให้อภัยคุณ”กู้เป่ยเฉิน “…”เขาคือจอมเกเรแห่งไห่เฉิง นอกจากพี่รองก็ไม่เคยมีใครกล้าหักหน้าเขาแบบนี้มาก่อน แต่ฉือหว่านกลับกล้าทำ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาซะเลย ใบหน้าของกู้เป่ยเฉินมืดครึ้ม“คุณชายกู้ หลับตาพักเถอะ ขาคุณน่าจะรอดแล้ว” ฉือหว่านกล่าวใบหน้าของกู้เป่ยเฉินซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะทำอะไรได้ตามอำเภอใจ เขาทำได้แค่เชื่อฟังฉือหว่านแล้วหลับตาลงฉือหว่านยื่นมือห่มผ้าให้เขา เธอรู้ดีว่าเขาชอบฉือเจียว คิดว่าฉือเจียวคือซ้อเจียวเจียวของเขา เพราะฉะนั้นที่เขาพูดออกมาแบบนั้น เธอไม่แปลกใจเลย เธอชินแล้วถึงเธออยากจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับกู้เป่ยเฉินอีก แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอข้ามเส้นของตัวเองไปไม่ได้ จรรยาบรรณของหมอ ทำให้เธอไม่อาจปล่อยมือจากคนเจ็บได้ขณะนั้นเอง หลิวว่างเดินเข้ามาในห
ฉือหว่านเดินหนีออกมาหลิวว่างมองตามเงาร่างอ่อนช้อยของเธอ ใบหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงอย่างชัดเจน…ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน กู้เป่ยเฉินยังคงนอนหลับหมดสติอยู่ ส่วนฉือหว่านนั้นไม่กล้าหลับตาแม้แต่นิดเดียว เพราะเธอต้องเฝ้าระวังหลิวว่างชัดเจนว่าการอ้างว่าตนแต่งงานแล้วไม่ได้ช่วยทำให้หลิวว่างเลิกล้มความคิดสกปรกนั้นเลยสักนิด เขายังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ไม่เลิกราเธอไม่กล้านอน เพราะเธอรู้ว่าทั้งเธอและกู้เป่ยเฉินอาจตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อฉือหว่านนั่งอยู่คนเดียวที่หน้าประตู กลางดึกของหมู่บ้านบนภูเขาเงียบสงบจนเกือบวังเวง มันเงียบเสียจนเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่งหลังหิมะหยุดตก บรรยากาศในหมู่บ้านยิ่งเย็นยะเยือกไปทั่ว เหมือนเธอถูกทิ้งไว้ที่ปลายสุดของโลกใบนี้ร่างกายของฉือหว่านหนาวจนสั่น เธอรู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย ตัวเริ่มร้อนราวกับจะเป็นไข้หลังจากแช่น้ำทะเลเย็นเฉียบอยู่นาน แม้แต่ร่างกายแข็งแรงอย่างเธอก็แทบจะทนไม่ไหวฉือหว่านได้แต่หยิกฝ่ามือตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองหลับไป เพราะเธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยในความมืดเงียบ เธอเผลอคิดถึงฮั่วซือหานขึ้นมา ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่?
ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นกู้เป่ยเฉินชายหนุ่มที่หลับอยู่ลืมตาตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงวุ่นวาย เขากระโดดลงจากเตียงแล้วกระชากตัวหลิวว่างออกจากร่างของฉือหว่านหลิวว่างซึ่งกำลังคลุ้มคลั่งด้วยไฟราคะ ไม่ทันตั้งตัวเลยเซล้มไปกระแทกกับผนังใบหน้าของกู้เป่ยเฉินซีดขาว แต่อารมณ์กลับแข็งกร้าวและเย็นเฉียบ เขาหันมามองฉือหว่าน “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ฉือหว่านส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”เขาจึงเบนสายตาไปยังหลิวว่าง มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูด “ไอ้สารเลว!”หลิวว่างที่โดนขัดจังหวะกลางคัน หน้าก็ยิ่งบูดบึ้ง เขาตวาดลั่น “ฉันเป็นคนช่วยพวกแกไว้เองนะ ถ้าไม่มีฉัน ขาแกก็พิการไปแล้ว! แกยังกล้าว่าฉันอีก?”“ตอบแทนฉันหน่อยจะเป็นไรไป? ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ซะหน่อย แต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ? จะนอนกับผู้ชายสักคนหรือสิบคนมันก็เหมือนกัน!”คำพูดของเขาทั้งหยาบคายและไร้ยางอายสิ้นดีกู้เป่ยเฉินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เส้นเลือดปูดทั่วแขน เขาเงื้อหมัดใส่หลิวว่างทันทีหลิวว่างก็ไม่ยอมแพ้ เขาจ้องกู้เป่ยเฉินเขม็ง พอกู้เป่ยเฉินพุ่งเข้ามา ทั้งสองก็เข้าต่อสู้กันอย่างดุเดือดฉือหว่านรีบลุกขึ้นยืน มองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“ฉันเห็นว่าด้านนอกมีสมุนไพรอยู่ เดี๋ยวจะออกไปเก็บ นายพักผ่อนก่อนเถอะ”ฉือหว่านพูดพลางเก็บกล่องปฐมพยาบาล จากนั้นก็เดินออกไปตอนมาถึง เธอสังเกตภูมิประเทศโดยรอบไว้แล้ว ที่นี่มีสมุนไพร เธออาจใช้มันทำยาช่วยให้หลิวว่างความจำเสื่อมได้ฉือหว่านย่อตัวลงเริ่มเก็บสมุนไพร แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลัง พอหันไปดู ก็เห็นว่าคือกู้เป่ยเฉินกู้เป่ยเฉินตามมาฉือหว่านเอ่ยอย่างแปลกใจ “นายตามมาทำไม? นายเสียเลือดไปเยอะ ควรจะรีบพักผ่อนนะ”กู้เป่ยเฉินยืนอยู่ มองเธอจากมุมสูง ใบหน้าเล็กเรียวสวยแม้จะสวมเสื้อผ้าหยาบของชาวบ้าน แต่ก็ยังไม่อาจบดบังความงามอันสง่างามราวเทพธิดาได้ “ฉันว่าฉันตามมาเถอะ กลัวว่าจะมีหลิวว่างคนที่สองโผล่มาอีก”ฉือหว่านยิ้มมุมปากอย่างจริงจัง “ฉันกับพี่นายหย่ากันแล้ว ต่อให้ฉันมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นก็ไม่เรียกว่านอกใจ ไม่ต้องตามฉันก็ได้”กู้เป่ยเฉินเม้มริมฝีปาก “ไม่ใช่เพราะพี่ฉัน”ฉือหว่านมองเขา กู้เป่ยเฉินหน้าตาหล่อเหลาจริงๆ ในฐานะทายาทคนเดียวของตระกูลกู้ในไห่เฉิง ชีวิตของเขาก็เหมือนเจ้าชายในวังทองคำแม้ตอนนี้จะดูซอมซ่อ มีบาดแผลทั้งที่ขาและแขน ใบหน้าซีดเซียว แต่ความหล่อ
กู้เป่ยเฉินเคยคบผู้หญิงมาหลายคน กอดเอวก็แล้ว ทำอะไรลึกซึ้งกว่านั้นก็เคยแต่จู่ๆ พอได้โอบเอวของฉือหว่าน หัวใจเขากลับเต้นแรงอย่างไม่เป็นธรรมชาติแต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้ รีบเขย่าร่างเธอเบาๆ พร้อมเรียก “ฉือหว่าน เธอเป็นอะไรไป?”ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสได้ว่า หน้าผากของเธอร้อนจัด อุณหภูมิร่างกายก็ผิดปกติ เธอกำลังเป็นไข้สูงมันช่างเหมือนคำว่า เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ไม่ผิดเพี้ยนฉือหว่านลืมตาขึ้นช้าๆ เธอพยายามลุกขึ้น “ฉันไม่เป็นไร”“ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก? เธอเป็นไข้สูงเลยนะ เดินยังไม่ไหวแน่ เดี๋ยวฉันอุ้มเธอกลับไป”ฉือหว่านมองไปที่ขาขวาของเขาที่บาดเจ็บ “นายจะอุ้มฉันไหวเหรอ?”กู้เป่ยเฉิน “…”กู้เป่ยเฉินรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเขาเนี่ยนะ จะอุ้มผู้หญิงตัวแค่นี้ไม่ไหว? ดูยังไงเธอก็ไม่ถึง 45 กิโล!เห็นเขาทำหน้าเหวอ ฉือหว่านก็หัวเราะน้อยๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านเองกู้เป่ยเฉินเดินตามเธอกลับไปเงียบๆฉือหว่านเอาสมุนไพรมาบด จากนั้นก็ยัดใส่ปากหลิวว่างไป ก่อนจะกินสมุนไพรลดไข้เองเล็กน้อยกู้เป่ยเฉินมองเธอ เธอยังคงทำโน่นทำนี่ไม่หยุด ทั้งที่ร่างกายอ่อนแอแทบยืนไม่ไหว เธอก็ยังฝืนลากสังขาร
ฉือหว่านสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของเขากู้เป่ยเฉินยกแขนขึ้นกอดเธอแน่นขึ้นอีก “ฉือหว่าน อดทนไว้นะ เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นแล้ว”…ทางด้านของฮั่วซือหาน หลังจากที่ฉือหว่านหายตัวไป เขาก็สั่งระดมคนออกตามหาโดยทันทีในเวลาไม่นาน เลขาจ้าวก็นำภาพจากกล้องวงจรมาส่งให้เขา “ท่านประธาน พบแล้วครับ คุณฉือหว่านกับคุณชายกู้ขึ้นเรือยอชต์ลำเดียวกันไป”ฮั่วซือหานมองภาพจากกล้องวงจรปิด เห็นกู้เป่ยเฉินขึ้นเรือยอชต์ ส่วนฉือหว่านขึ้นไปก่อนแล้วใบหน้าหล่อเหลาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งจนแทบหยดน้ำออกมาได้ “กู้เป่ยเฉินมาที่เวยไห่ได้ยังไง?”ไม่มีใครรู้ว่ากู้เป่ยเฉินมาที่เวยไห่ตั้งแต่เมื่อไหร่เลขาจ้าวพูดต่อ “ท่านประธาน ผมเดาว่าคุณชายกู้น่าจะตามคุณฉือหว่านมา”“แล้วเจอเรือยอชต์ลำนั้นหรือยัง?”“ส่งคนไปตามหาที่ทะเลแล้วครับ แต่เรือยอชต์ลำนั้นระเบิดกลางทะเลแล้วครับ”ฮั่วซือหานลุกพรวดจากเก้าอี้ “อะไรนะ? ระเบิด?”เลขาจ้าวพยักหน้า “ใช่ครับ มีคนวางระเบิดบนเรือยอชต์”ขณะนั้นเอง ฉือเจียวก็เดินเข้ามา “ซือหาน ระเบิดนั่นต้องเป็นฝีมือของเป่ยเฉินแน่ เขาคงอยากฆ่าฉือหว่าน ฉันรู้ว่าเขาเกลียดฉือหว่านมาก แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะโหดเหี้ยมขนาด
ฮั่วซือหานพาเลขาจ้าวและทีมงานเข้ามาในหมู่บ้านผิงซี เขาเห็นชาวบ้านกลุ่มหนึ่งจึงรีบเดินเข้าไปถาม “สวัสดีครับ ขอถามหน่อย วันนี้มีคนแปลกหน้าเข้ามาในหมู่บ้านสองคนหรือเปล่า?”ชาวบ้านมองเขาด้วยสายตาระแวดระวัง “พวกคุณเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่?”ฮั่วซือหานตอบอย่างสุภาพ “พวกเรามาตามหาคนครับ”ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ชาวบ้านก็ส่ายหน้าแทบจะพร้อมกัน “ไม่มีใครเข้ามาที่นี่ทั้งนั้น หมู่บ้านเรารับแต่คนใน อย่ามาวุ่นวาย รีบออกไปซะเถอะ”แล้วชาวบ้านก็เริ่มออกปากไล่ฮั่วซือหานเลขาจ้าวกำลังจะอธิบาย “พวก…”แต่ฮั่วซือหานยกมือห้ามไว้ “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”เขาหันหลังกลับอย่างไม่ลังเลเลขาจ้าวเดินตามอย่างมึนงง “ท่านประธาน ทำไมเราต้องถอยล่ะครับ? ผมรู้สึกว่าคุณฉือหว่านกับคุณชายกู้ต้องอยู่ในนั้นแน่ๆ!”แววตาเฉียบคมของฮั่วซือหานเหมือนเหยี่ยวล่าเหยื่อ “ไม่ใช่แค่รู้สึก ฉันมั่นใจว่าพวกเขาอยู่ในนั้นแน่นอน”“แล้วเราจะออกมาทำไมล่ะครับ?”“เมื่อกี้นายไม่เห็นเหรอ? ชาวบ้านที่นี่ต่อต้านคนนอกอย่างชัดเจน ฉันเห็นมีคนกลับเข้าไปเรียกคนแล้วด้วย ตอนนี้เราคนน้อย อยู่ในพื้นที่ของเขา ถ้าปะทะขึ้นมาจะไม่คุ้
หลิวชุนฮวาหันไปมองเลขาจ้าวกับคนที่ตามมาด้วย “หมู่บ้านเราห้ามคนนอกเข้า พวกเขาเข้าไปไม่ได้ แต่ฉันจะแอบพาคุณเข้าไปได้คนเดียว”เลขาจ้าวรีบเอ่ย “ท่านประธาน เข้าไปคนเดียวมันอันตรายนะครับ”ฮั่วซือหานถามกลับเรียบๆ “อันตรายอะไร?”เลขาจ้าวพูดเบาๆ “ชุนฮวาคนนี้เหมือนจะหลงคุณนะครับ ระวังเธอล็อกตัวคุณไว้เป็นเจ้าบ่าวประจำหมู่บ้านล่ะ”ฮั่วซือหานเหลือบตาเย็นๆ ไปมองเลขาจ้าวแวบหนึ่งเลขาจ้าวรีบหุบปากเงียบแทบทันทีฮั่วซือหานสั่งการ “พวกนายพักอยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันจะติดต่อไปเอง”เลขาจ้าวพยักหน้า “รับทราบครับ”ฮั่วซือหานหันไปทางหลิวชุนฮวา “น้องชุนฮวา รบกวนด้วยนะครับ พาผมเข้าไปที”“ไปกันเถอะ”หลิวชุนฮวาพาฮั่วซือหานเข้าไปในหมู่บ้าน ระหว่างเดินอยู่ข้างเขา หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนกวางน้อยวิ่งในป่า “คุณชื่ออะไรเหรอ?”“ฉันชื่อฮั่วซือหาน”“งั้นฉันเรียกคุณว่าพี่ซือหานได้ไหมคะ?”“…ถ้าคุณชอบแบบนั้นก็เรียกได้”“คุณทำงานอะไรเหรอ?”“เปิดบริษัทน่ะ”“แล้วทำไมยังไม่แต่งงานล่ะ คุณชอบผู้หญิงแบบไหน?”เมื่อหลิวชุนฮวามองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง ฮั่วซือหานก็ยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก “ฉันชอบผู้หญิงที่จิตใจดี เชื
ฉือหว่านรีบเดินหนีทันทีแต่ฮั่วซือหานกลับขวางทางเธอไว้ “ฉือหว่าน เธอไม่มีอะไรจะพูดกับฉันหน่อยเหรอ?”ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น ดวงตาใสบริสุทธิ์จ้องมองเขา “พูดเรื่องอะไรล่ะ?”ฮั่วซือหานขบเม้มริมฝีปากบาง “รถหรูที่เธอขับ บ้านหรูที่เธออยู่ ได้มายังไง ใช้เงินใคร?”ฉือหว่านยืดหลังตรงอย่างสง่างาม “ประธานฮั่ว อย่างน้อยฉันไม่ได้ใช้เงินคุณก็พอ ส่วนเรื่องอื่นขอไม่เปิดเผย”ฉือหว่านพยายามจะเดินหนีอีกครั้งแต่ร่างสูงใหญ่ของฮั่วซือหานยืนขวางไว้เหมือนกำแพง ไม่ยอมให้เธอผ่านฉือหว่านยกมุมปากยิ้มเยาะ “ประธานฮั่ว คุณคงแปลกใจมากสินะ? ที่จริงคุณก็คิดไม่ต่างจากฉือเจียวพวกนั้นหรอก คิดว่าฉันเป็นแค่แม่บ้านที่หมุนรอบคุณ ไม่มีทางหาเงินได้เอง ใช้ชีวิตด้วยเงินค่าหย่าของคุณเท่านั้น”ฮั่วซือหานคิดแบบนั้นจริงๆ เพราะฉือหว่านไม่มีงานทำจริงๆ“เธอมีวุฒิการศึกษาสูง มีพรสวรรค์ ที่ผ่านมาเธอเสียสละเพื่อดูแลฉัน ฉันชดเชยให้เธอได้ เธอสนใจวงการไหน ฉันจะจัดการให้เธอเข้าไปทำงาน หรือจะให้ฉันลงทุนเปิดกิจการให้เธอก็ได้”ฮั่วซือหานแทบไม่รู้จักฉือหว่านเลย นอกจากเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นอัจฉริยะสาว ที่เหลือเขาไม่รู้อะไรเลยฉือหว่านมองชายหนุ
หลี่หลันกับฉือถังเห็นฉือเจียวถูกกดลงกับพื้น ต่างก็ตกใจสุดขีด ทั้งสองรีบเข้าไปจะช่วยฉือเจียว “พวกคุณปล่อยเจียวเจียวเดี๋ยวนี้นะ!”“นี่คือคำเตือนครั้งที่สาม ถ้ายังไม่หยุด เราจะลากพวกคุณออกไป!”สุดท้าย ฉือเจียว ฉือถัง และหลี่หลัน ก็ถูกไล่ออกจากดิเอ็มเพอเรอร์สตาร์เรสซิเดนซ์ “ปัง!” ประตูใหญ่ของดิเอ็มเพอเรอร์สตาร์เรสซิเดนซ์ปิดลงต่อหน้าพวกเธออย่างไร้เยื่อใยฉือเจียว “……”ฉือถัง “……”หลี่หลัน “……”พวกเธอเคยเจอเรื่องน่าอับอายแบบนี้ที่ไหนกัน? โดยเฉพาะฉือเจียว เวลาไปไหนกับฮั่วซือหาน เธอเป็ยแขกคนสำคัญเสมอ ไม่เคยต้องมาโดนคนเขาไล่ตะเพิดแบบนี้เลย นี่ถือเป็นครั้งแรกในชีวิตฉือถังก็โกรธเช่นกัน “ทั้งหมดนี่เป็นเพราะฉือหว่าน! ฉือเจียว เรื่องมันยังไงกันแน่? ฉือหว่านมีรถหรู มีบ้านหรู แล้วยังไล่พวกเราออกมาอีก เธอคิดจะท้าทายสวรรค์รึไง!?”ฉือเจียวกำหมัดแน่น “ฉือหว่านมันจะเก่งอะไรกันนักหนา ก็แค่ฮั่วซือหานไม่เอามันแล้วให้ค่าชดเชยก้อนโตเท่านั้น!”หลี่หลันมองเข้าไปยังห้องหรูด้วยสายตาอิจฉา “เจียวเจียว ถังถัง อย่าเพิ่งโมโหไป ถึงประธานฮั่วจะให้เงินมันเยอะ แต่ผู้หญิงอย่างฉือหว่านไม่มีงาน ไม่มีรายได้ แค่รอเวลาม
หลี่หลันพูดขึ้นว่า “หวานหว่าน เธอยังจะกล้าพูดอีกเหรอว่าไม่ได้สะกดรอยตามประธานฮั่ว?เธอสะกดรอยตามเขามาชัดๆ!”“ฉือหว่าน เธอนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ รู้แม้กระทั่งว่าซือหานอยู่ชั้น 9 ตามเขาจนบ้าคลั่งไปแล้วเหรอ? นี่เธอเป็นโรคจิตหรือเปล่า?”ฉือหว่านหันไปมองฮั่วซือหาน “ประธานฮั่ว คุณอยู่ชั้น 9 เหรอคะ?”ฮั่วซือหานใช้สายตาเหลือบไปทางหมายเลขห้อง 901 “ผมอยู่ที่นี่”ฉือหว่าน “อ้อ”จากนั้นเธอก็เดินไปที่หน้าห้อง 902 กรอกรหัสผ่าน “ติ๊ด” ประตูเปิดออกทันทีฉือเจียว ฉือถัง และหลี่หลัน อ้าปากค้างกันหมดฉือหว่านอยู่ห้อง 902 จริงๆ งั้นเหรอ?เธออยู่ที่ดิเอ็มเพอเรอร์สตาร์เรสซิเดนซ์จริงๆ? แถมยังอยู่ตรงข้ามห้องฮั่วซือหานอีก?ฉือหว่านเดินเข้าไปในห้อง ก่อนจะปิดประตู เธอหันกลับมามองพวกเขา “พวกเธอพูดถูกนะ ฉันอยู่ตรงข้ามกับประธานฮั่วจริงๆ ด้วย”ปังฉือหว่านปิดประตูเสียงดังซี๊ด หลี่หลันถึงกับสูดลมหายใจแรง ยัยเด็กนี่มันอะไรกัน? อยู่ดีๆ ก็มีรถหรู บ้านหรู ยังเป็นฉือหว่านคนเดิมอยู่เหรอเนี่ย?ฉือเจียวตกใจจนพูดไม่ออก เธอหันไปมองฮั่วซือหาน “ซือหาน! ฉือหว่านซื้อห้องที่ดิเอ็มเพอเรอร์สตาร์เรสซิเดนซ์ แถมอยู่ตรงข้าม
ไม่เป็นไปได้ยังไง?ฮั่วซือหานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง เขากำลังเอาฉือหว่านไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนนั้น ผู้ก่อตั้งองค์กรถงเหรินถังผู้เปล่งประกายเจิดจ้า?ประธานฮั่ว คุณช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหม?เมื่อครู่ฉือหว่านยืนอยู่ข้างรถของเขา ขอให้เขาไปส่งเธอฮั่วซือหานหัวเราะในใจ ทั้งที่เธอมีรถของตัวเองอยู่แล้ว ยังแกล้งพูดแบบนั้น ที่แท้ก็แค่แกล้งกวนประสาทฉือเจียวรวมถึงแกล้งเขาด้วยผู้หญิงคนนี้ กล้าขึ้นทุกวันจริงๆในตอนนั้นเอง ฉือเจียว ฉือถัง และหลี่หลันก็ขึ้นรถมา ฉือเจียวนั่งเบาะหน้า ส่วนฉือถังกับหลี่หลันนั่งเบาะหลัง ฮั่วซือหานเหยียบคันเร่ง รถโรลส์รอยซ์แฟนธอมก็แล่นออกไปอย่างนุ่มนวลฉือเจียวรับไม่ได้อย่างแรง ฉือหว่านเป็นใครกัน ถึงกล้าใช้รถระดับเดียวกับฮั่วซือหาน เธอมีคุณสมบัติอะไร ถึงได้ขับโรลส์รอยซ์!ฉือเจียวถามขึ้น “ซือหาน ฉือหว่านใช้เงินคุณอีกแล้วใช่ไหม?”ฉือถัง “ประธานฮั่ว ตอนหย่ากัน คุณให้เงินเธอเยอะใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นเธอจะไปเอาเงินที่ไหนมาซื้อโรลส์รอยซ์ได้?”ฮั่วซือหานวางมือลงบนพวงมาลัย นาฬิกาข้อมือหรูของเขาเป็นประกาย แต่สายตาไม่แม้แต่จะเหลือบมองใคร เขาไม่พูดอะไรเลยฉือเจี
ฉือหว่านถึงกับพูดไม่ออก ในตอนนั้นเอง รถใหม่ของเธอก็มาถึงพอดี “ทุกคน ฉันแค่มารอรถที่นี่ ไม่สะดวกคุยต่อแล้วนะ ฉันจะขึ้นรถแล้ว”“รอรถ? รอแท็กซี่เหรอ?” ฉือเจียวหัวเราะเยาะ “ฉือหว่าน หน้าโรงพยาบาลแบบนี้เรียกแท็กซี่ยากมากเลยนะ”เมื่อก่อนฉือหว่านก็ใช้แท็กซี่ตลอด จึงไม่แปลกที่ฉือเจียวจะคิดแบบนั้นฉือถังมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูแคลน “ฉือหว่าน ฉันดูถูกเธอจริงๆ ดูเหล่ารุ่นพี่ของเธอสิ ไม่มีใครไม่มีบ้านไม่มีรถ แต่ละคนชีวิตดีทั้งนั้น มีแต่เธอที่ยังใช้แท็กซี่อยู่ เธอทำให้คำว่าอัจฉริยะสาวเสียชื่อจริงๆ”หลี่หลันรีบดึงแขนฉือถัง “ถังถัง พอเถอะ อย่าพูดแบบนั้นเลย หวานหว่านน่าสงสารจะตายไป”ฉือหว่านเห็นรถของตัวเองจอดเรียบร้อยแล้ว คนขับก็ลงจากรถ เดินตรงเข้ามาหาเธอเธอก้าวไปข้างหน้า เดินผ่านฉือถังและหลี่หลันมาหยุดตรงหน้าฉือเจียว เธอยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วกะพริบตา “ฉือเจียว เธอพูดถูก แถวนี้เรียกรถยากมากเลยล่ะ”ฉือเจียวแสดงสีหน้าภูมิใจฉือหว่านหันไปมองโรลส์รอยซ์ของฮั่วซือหาน “ประธานฮั่ว งั้นคุณช่วยไปส่งฉันหน่อยไหมคะ?”“……” สีหน้าของฉือเจียวเปลี่ยนไปทันที “ไม่ได้!”ฉือหว่านหันไปมองเธอ “ไม่ได้ แล้วเธอจะบ่
ฮั่วซือหานเงยหน้า เขาเห็นฉือหว่านฉือหว่านมาที่โรงพยาบาลในเครือองค์กรถงเหรินถังทันใดนั้น แขนของเขาก็ถูกกอดรัดไว้แน่น ฉือเจียวคล้องแขนเขาไว้ “ฉือหว่านมาทำไม? ซือหาน ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอเลย เห็นเธอแล้วรู้สึกใจจะวาย”ฮั่วซือหานละสายตาจากฉือหว่าน แล้วดึงแขนตัวเองออกจากมือฉือเจียว “งั้นเรากลับกันเถอะ ฉันจะไปเอารถ”พูดจบ ฮั่วซือหานก็เดินออกไปทันทีตั้งแต่กลับมาจากเวยไห่ ฉือเจียวก็เกาะติดฮั่วซือหานตลอด ฮั่วซือหานเองก็ตามใจเธอทุกอย่าง ไม่เคยติดต่อกับฉือหว่านอีกเลย แต่ฉือเจียวกลับรู้สึกชัดเจนว่า ฮั่วซือหานเริ่มเย็นชากับเธอขึ้นเรื่อยๆตอนนี้ ฮั่วซือหานดูเหมือนไม่มีความรักให้เธออีกแล้ว เหลือแค่ความรับผิดชอบฉือเจียวกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ…ฉือหว่านเดินเข้าไปในองค์กรถงเหรินถัง เธอตรงไปหารุ่นพี่สาม เซียวอี้เซียวอี้ยิ้มมุมปาก “หวานหว่าน เธอผอมลงนะ ดูท่าหลังจากแยกจากคุณปู่กับพวกพี่ๆ แล้ว เธอคงได้ลิ้มรสชาติความรักจนหมดหวานล่ะสิ”ฉือหว่านถลึงตาใส่เขา เธอรู้อยู่แล้วว่าพวกพี่ชายต้องล้อเธอแน่ รุ่นพี่สามก็ยังเป็นคนปากร้ายเหมือนเดิมฉือหว่าน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับก่อนนะ”เซียวอี้รีบคว้าเธ
หลี่หลันนึกขึ้นได้ “ฉันพอจะจำได้ องค์กรถงเหรินถังน่าจะเข้าตลาดหลักทรัพย์ต่างประเทศวันที่ 11 เมษายน เลยถูกเรียกกันว่า ‘ตำนาน 411’”ฉือถังพยักหน้า “ใช่เลย”ฉือเจียวมองยาที่อยู่ในมือตัวเอง “ถ้าเป็นแบบนั้น ผู้ก่อตั้งองค์กรนี้ก็ต้องเป็นอัจฉริยะระดับตำนานเลยน่ะสิ ซือหาน คุณรู้จักเขาไหม?”ความจริงตอนนี้ฉือเจียวยังโกรธอยู่เต็มอก แต่เธอไม่กล้าระเบิดใส่ฮั่วซือหานอีกแล้ว ตรงกันข้าม เธอกลับยิ่งพยายามยึดเขาไว้ให้แน่น ทั้งหมดนี้ เธอเลือกจะระบายที่ฉือหว่านแทนฮั่วซือหานคิดอยู่สักพัก “เคยเจอกันครั้งหนึ่ง”ฮั่วซือหานเคยเจอกับผู้ก่อตั้งองค์กรถงเหรินถังจริงๆ ตอนนั้นคือเมื่อหกปีก่อน ที่ลอสแอนเจลิส ประเทศสหรัฐอเมริกาในตอนนั้น เขาเป็นเจ้าพ่อวงการธุรกิจแล้ว และได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานประชุมของแวดวงธุรกิจที่วอลสตรีท คืนนั้น เป็นคืนที่ผู้ก่อตั้งองค์กรถงเหรินถังพาแบรนด์เข้าสู่ตลาดหุ้น เขาได้ยินเสียงเคาะระฆังตอนเที่ยงคืนที่เธอเป็นคนตีคนข้างๆ บอกกับเขาว่า ผู้ก่อตั้งองค์กรถงเหรินถังคนนั้น อายุเพียงแค่ 16 ปีเท่านั้นเขาเองก็เคยเปิดบริษัทแรกในวัย 16 ปีเหมือนกันเธอเองก็พาองค์กรเข้าตลาดหุ้นตอนอายุ 16 เช่นก
"เดี๋ยวก่อน!" ฉือหว่านพูดแทรกขึ้นมากลางคัน ตัดบทคำด่าของฉือเจียวทันที "ฉือเจียว เธอเข้าใจผิดแล้ว เมื่อคืนฉันไม่ได้ยั่วยวนประธานฮั่วเลยนะ ตรงกันข้าม ฉันปฏิเสธเขาสุดชีวิต แต่ประธานฮั่วกลับใช้จังหวะที่ฉันกำลังเป็นไข้ตัวร้อน อ่อนแรงบังคับฉัน!"อะไรนะ?ฮั่วซือหานใช้กำลัง?ฉือเจียวไม่เชื่อสุดหัวใจ ฮั่วซือหานเป็นใคร เขามีสาวสวยอยู่รอบตัว ไม่เคยขาดผู้หญิงเลยสักวันแถมเธอเองก็เคยเสนอตัวให้เขาหลายครั้ง แต่เขากลับปฏิเสธโดยอ้างว่าไม่มีอารมณ์หรือไม่ก็งานยุ่งเขาจะเคร่งขนาดไหนก็เคร่งได้ขนาดนั้นแต่กลับมาใช้กำลังกับฉือหว่านตอนเธอป่วย?ฉือเจียวไม่เชื่อ "ไม่มีทาง! เธอพูดมั่ว!"ฉือหว่านหันไปมองฮั่วซือหาน "ประธานฮั่ว ตอนนี้คุณก็อยู่ตรงนี้ ช่วยบอกฉือเจียวหน่อย ฉันพูดมั่วจริงรึเปล่า?"ฮั่วซือหานมองฉือหว่านแวบหนึ่ง ก่อนจะเผยอริมฝีปากบางเอ่ยขึ้น "เธอพูดเรื่องจริงทั้งหมด"ฉือเจียว "......" เธอแทบจะพังทลายลงตรงนั้นเห็นสีหน้าของฉือเจียวเหมือนกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ฉือหว่านหัวเราะเย็นเยียบ "ฉือเจียว ตอนเธอไปเป็นมือที่สามของคนอื่น เธอเคยคิดบ้างไหมว่าจะมีวันโดนคนอื่นมาเป็นมือที่สามแทน? บอกไว้เลยนะ ประธาน
”เป่ยเฉิน นายมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ทำไม นายกำลังสงสัยฉันเหรอ สงสัยว่าฉันอยากระเบิดตายไปพร้อมกับนาย?”“เป่ยเฉิน ฉันน่ะเป็นซ้อเจียวเจียวของนายนะ นายมาสงสัยฉันแบบนี้ ฉันเสียใจมากเลยนะ ฉันว่า... นายเปลี่ยนไปจริงๆ”“นายบอกมาสิ ทำไมถึงไม่กลับมาให้ทันตามเวลาที่กำหนด แล้วตอนอยู่บนเรือยอชต์ นายไม่ได้ลงมือกับฉือหว่านใช่ไหม?”ฉือเจียวฉลาดมาก เธอเล่นบทอารมณ์เต็มที่ แถมยังชิงโจมตีกู้เป่ยเฉินก่อนเสียอีกกู้เป่ยเฉินบนเรือยอชต์ไม่ได้ลงมือกับฉือหว่านจริงๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “ซ้อเจียวเจียว ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น”“เป่ยเฉิน พวกเราต้องเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ห้ามให้ฉือหว่านมาทำลายความสัมพันธ์ของเราเด็ดขาด”…………ฉือหว่านเริ่มเก็บกระเป๋า เตรียมจะบินกลับไห่เฉิงเก็บของเสร็จ เธอเดินออกไปหารุ่นพี่หญิง แต่ในระหว่างเดินผ่านระเบียง เธอก็เห็นฉือเจียวฉือเจียวรอเธออยู่ตลอดฉือหว่านไม่ได้แปลกใจอะไร เดินตรงเข้าไปฉือเจียวยิ้ม “ฉือหว่าน เธอกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว ฉันเป็นห่วงเธอมากเลยนะ”ฉือหว่านยกยิ้มนิดๆ “ฉือเจียว คนที่ลงมือคือเธอใช่ไหม?”“ฉันไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร ฉือหว่าน