LOGINShare
บทที่ 320
Related chapters
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 321
ฮั่วซือหาน: “กลับถึงมหาวิทยาลัยแล้วหรือยัง?”เขาส่งข้อความถามเธอว่าได้กลับถึงมหาวิทยาลัย C แล้วหรือยังถึงยังไงคืนนี้ก็เป็นโจวจิ่นที่ไปส่งเธอ พอคิดว่าเธอขึ้นรถของผู้ชายคนอื่น เขาก็เม้มริมฝีปากแน่นแต่เพียงไม่กี่วินาทีถัดมา เขาก็ชะงักไปทันที เพราะข้อความที่เขาส่งนั้นไม่สำเร็จ ด้านหลังขึ้นเครื่องหมายตกใจสีแดง“คุณยังไม่ใช่เพื่อนของอีกฝ่าย กรุณาเพิ่มเพื่อนก่อนจึงจะสามารถแชทได้”ฮั่วซือหาน “……”ใบหน้าหล่อเหลาของเขาคล้ำลงทันที ฉือหว่านบล็อกเขาไปแล้วในความเป็นจริง ตอนวันหย่ากัน ฉือหว่านก็บล็อกเขาไปแล้วตอนนี้ฮั่วซือหานถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เขากับฉือหว่าน…ได้หย่ากันไปแล้ว ทุกอย่างจบลงแล้วเธอเคยรักเขาอย่างแรงกล้า แต่ก็เป็นแค่…เคยรักเธอไม่ได้รักเขาอีกแล้ว“ฮั่วซือหาน ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว”เสียงใสของเธอยังดังก้องในหู วันนั้นเธอพูดด้วยตัวเองว่า เธอไม่ได้รักเขาอีกแล้วฮั่วซือหานเปิดแชทของ W ... W ก็คือ "หว่าน" วีแชทใหม่ของเธอเขากดส่งคำขอเป็นเพื่อนไปอีกครั้งแต่ฝั่งนั้น…ก็ยังไม่ตอบรับฉือหว่านไม่ยอมเพิ่มเขาเป็นเพื่อนในตอนนั้น เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นฉือเจียวโทรมา
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 322
ฉือไห่ผิงเอื้อมมือไปปิดทีวีทันทีขณะนั้นหลี่หลันเดินเข้ามา ฉือไห่ผิงหันไปมองหลี่หลัน “เจียวเจียวหลับหรือยัง?”หลี่หลันพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “เพิ่งจะหลับไปเมื่อกี้เอง ร้องไห้จนหลับไปเลยค่ะ ที่รัก เจียวเจียวอยากแต่งงานกับประธานฮั่วมากๆ คุณจะช่วยให้เธอสมหวังไม่ได้เลยเหรอ?”แววตาของฉือไห่ผิงแปรเปลี่ยนเป็นหม่นลึก “เธอหมายความว่ายังไง?”“ที่รัก คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่า เจียวเจียวไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณ!”ฉือไห่ผิงเม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไร“เจียวเจียวมีชาติกำเนิดสูงส่ง ถ้าคุณเปิดเผยเรื่องชาติกำเนิดของเธอ อุปสรรคทุกอย่างจะหมดไป เจียวเจียวก็จะได้แต่งงานกับประธานฮั่ว”ฉือไห่ผิงลุกขึ้นยืน “เรื่องแบบนี้ ฉันไม่อยากได้ยินอีก และเธอก็จงเก็บมันไว้กับตัวเองตลอดไป”หลังจากกล่าวเตือนเสร็จ ฉือไห่ผิงก็เดินขึ้นชั้นบนหลี่หลันยังไม่ยอมแพ้ “ทำไมคุณถึงไม่ยอมเปิดเผยชาติกำเนิดของเจียวเจียวล่ะคะ?”ฉือไห่ผิงยืนอยู่บนบันได หลังของเขายังคงดูสุภาพและสงบนิ่ง แต่แฝงไว้ด้วยความลึกซึ้ง หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า “แม่ของเจียวเจียวไม่ต้องการให้เจียวเจียวกลับไปเมืองตี้ตูอีก”ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว!แววตาของหลี่
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 323
เย่ฮวนเอ่อร์กลับมาแล้วแต่เธอกลับมาคนเดียว ฉือหว่านไม่ได้มาด้วยท่านหลินถามอย่างแปลกใจ “เสี่ยวเยา ทำไมกลับมาคนเดียวล่ะ แล้วฉือหว่านล่ะ?”เย่ฮวนเอ่อร์อธิบาย “พ่อ หวานหว่านติดธุระ วันนี้มาไม่ได้ค่ะ”ฮั่วซือหานมองเย่ฮวนเอ่อร์ แล้วเม้มริมฝีปาก “เธอมีธุระอะไร?”เย่ฮวนเอ่อร์ยิ้ม “พี่ซือหาน ถ้าอยากรู้ ฉันจะบอกก็ได้ หวานหว่านออกไปเที่ยวค่ะ”ฉือหว่านออกไปเที่ยว?“เธอไปไหน?”“ไปเวยไห่น่ะ ได้ข่าวว่าเวยไห่กำลังจะมีหิมะตก หวานหว่านเลยไปดูหิมะแรกของฤดูหนาวกับเพื่อนๆ ใช่แล้ว โจวจิ่นก็ไปด้วยนะ”ฮั่วซือหานนึกขึ้นได้ว่า เมื่อวานผู้อำนวยการอี้เคยพูดว่าจะพาทุกคนไปเวยไห่ดูหิมะ ตอนนั้นเขาปฏิเสธไป ไม่นึกว่าฉือหว่านจะไป แล้วโจวจิ่นก็ตามไปด้วยเย่ฮวนเอ่อร์หัวเราะ “พี่ซือหาน ฉันดูแล้วล่ะว่าโจวจิ่นชอบหวานหว่านมาก เช้านี้เขาก็เป็นคนขับรถมารับหวานหว่านด้วยตัวเอง แบบนี้ก็ดีไง พี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยแนะนำผู้ชายคนอื่นให้หวานหว่านรู้จักอีก”พูดจบ เย่ฮวนเอ่อร์ก็แกล้งถอนหายใจหนึ่งเฮือก “บางคนก็ตาบอดแท้ๆ ไข่มุกอยู่ในมือกลับไม่รู้จักรักษา ดันไปเก็บกรวดราคาถูก ทีนี้ล่ะ ไข่มุกคงถูกผู้ชายคนอื่นแย่งไปแล้ว”ฮั่วซือห
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 324
ทุกคนแยกย้ายกันกลับห้อง ฉือหว่านวางกระเป๋าลง หยิบมือถือออกมา พอเปิดวีแชทขึ้นมา เธอก็เห็นคำขอเป็นเพื่อนจากฮั่วซือหานเขาต้องการจะเพิ่มเธอเป็นเพื่อนเขากับเธอหย่ากันแล้ว ตอนนี้ข้างกายเขามีฉือเจียวอยู่ ฉือหว่านไม่อยากกลับไปวุ่นวายด้วยอีกดังนั้นเธอจึงไม่กดยอมรับฉือหว่านเปิดประตูออกไป เจอเข้ากับโจวจิ่นที่เพิ่งออกมาจากห้องตรงข้ามพอดี โจวจิ่นยิ้มแล้วพูดว่า “น้องฉือ ฉันอยู่ห้องตรงข้ามเธอเองนะ ถ้ามีอะไรก็เรียกฉันได้เลย”ฉือหว่านยิ้มบาง “ได้ค่ะ”ฉือหว่าน โจวจิ่น และบรรดารุ่นพี่รุ่นน้องพากันออกจากโรงแรม ด้านหน้าก็คือเวยไห่อันกว้างใหญ่ไพศาลตอนนั้นเอง โจวจิ่นก็พูดขึ้นว่า “น้องฉือ หิมะตกแล้ว”ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นหิมะขาวโพลนก็ร่วงลงมาจากฟ้าเป็นปุยหนา...หิมะตกจริงๆถนนหนทางไร้ผู้คน หิมะโปรยปรายทั่วท้องฟ้า กลบพื้นดินให้กลายเป็นสีขาวในพริบตาเบื้องหน้า คลื่นทะเลซัดกระหน่ำโถมเข้าฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า สีครามของทะเลตัดกับขาวของหิมะ ครึ่งหนึ่งเป็นทะเล อีกครึ่งเป็นหิมะ งดงามอย่างหาที่เปรียบมิได้ฉือหว่านสวมเสื้อโค้ทยาวสีขาว รัดร่างบอบบางของเธอไว้แน่น จมูกเล็กๆ กับขอบตาขาวผ่องของเธอแดง
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 325
ฉือหว่านรีบชักมือเล็กๆ ที่เพิ่งเล่นหิมะกลับเข้าไปในแขนเสื้อทันที“น้องฉือ ฉัน…”ในตอนนั้นเอง โจวจิ่นก็กลับมาแล้ว ในมือเขาถือถุงมือขนนุ่มอุ่นๆ มาด้วยเมื่อครู่เขากลัวว่าฉือหว่านจะหนาวมือ เลยรีบกลับไปซื้อถุงมือจากโรงแรม แต่พอกลับมาก็เห็นฮั่วซือหานเสียแล้วฮั่วซือหานมาถึงตัวฉือหว่านก่อน ทั้งสองคนยืนอยู่ใต้ร่มสีดำด้วยกันแววตาของโจวจิ่นแฝงความผิดหวัง ถุงมือคู่นี้คงมาช้าไปก้าวหนึ่ง ใช้ไม่ได้เสียแล้วโจวจิ่นเดินเข้ามา “รุ่นพี่ฮั่ว มาที่นี่ได้ยังไงครับ?”ถึงแม้โจวจิ่นจะจบจากฮาร์วาร์ดเหมือนกัน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าฮั่วซือหาน ผู้เป็นอัจฉริยะตัวจริง เขาก็ยังรู้สึกด้อยกว่าในตอนนั้นเอง บรรดารุ่นพี่รุ่นน้องก็เดินมาล้อมรอบ “รุ่นพี่ฮั่ว พี่ไม่มาไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ๆ ถึงโผล่มาได้ล่ะ?”ทุกคนต่างสงสัยว่าทำไมฮั่วซือหานถึงมาที่นี่กะทันหันฮั่วซือหานมองทุกคน พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ฉันมาทำงานแถวนี้พอดีเลยแวะมาดูหน่อย”ฉือหว่านมองเขาด้วยดวงตาใสกระจ่าง...เขามาทำงานที่เวยไห่?บังเอิญขนาดนั้นเชียว?“รุ่นพี่ฮั่ว ไหนๆ ก็มาแล้ว งั้นอยู่เล่นกับพวกเราด้วยเลยนะคะ” ทุกคนเชิญชวนฮั่วซือหานด้วยความยินดีฮั่ว
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 327
ฉือหว่านรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกย่างอยู่บนกองไฟ ฮั่วซือหานกำลังทำอะไรเนี่ย? เขาอยากให้เธอเรียกเขาว่า “รุ่นพี่ฮั่ว” มากเลยหรือไง?เขาต้องกำลังแกล้งเธอแน่ๆฉือหว่านจ้องเขาเขม็งอย่างแรงฮั่วซือหานที่โดนจ้องกลับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเหมือนอารมณ์ดีมากในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าของฉือหว่านโทรศัพท์สายนี้เหมือนเป็นผู้ช่วยชีวิต เธอลุกขึ้นทันที “ทุกคนทานกันก่อนนะคะ ฉันขอออกไปรับสายแป๊บนึง”…………ฉือหว่านเดินไปที่โถงบันไดเพื่อรับสาย โทรศัพท์มาจากรุ่นพี่สาม เซียวอี้“หวานหว่าน ฉันมาถึงไห่เฉิงแล้วนะ เธอไปไหนเนี่ย?”“รุ่นพี่ ฉันอยู่ที่เวยไห่ค่ะ อีกไม่กี่วันก็กลับแล้ว”“โอเค ฉันจะรอ”ฉือหว่านวางสายแล้วหมุนตัว แต่จังหวะที่หันกลับมาก็ชนเข้ากับอกอุ่นๆ แข็งแรงของใครบางคนเข้าเต็มแรง“อ๊ะ!”โทรศัพท์ในมือหล่นลงพื้นทันทีมือถือ!ฉือหว่านรีบก้มลงไปจะหยิบแต่มีมือใหญ่เรียวยาวมือหนึ่งเอื้อมมาจากด้านข้าง คว้ามันไว้กลางอากาศได้ก่อนฉือหว่านเงยหน้าขึ้น แล้วใบหน้าหล่อเหลาสง่างามของฮั่วซือหานก็ขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้าเธอฮั่วซือหานมาแล้ว!เขามาได้ยังไง?ฉือหว่านพ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 327
ฉือหว่านรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกย่างอยู่บนกองไฟ ฮั่วซือหานกำลังทำอะไรเนี่ย? เขาอยากให้เธอเรียกเขาว่า “รุ่นพี่ฮั่ว” มากเลยหรือไง?เขาต้องกำลังแกล้งเธอแน่ๆฉือหว่านจ้องเขาเขม็งอย่างแรงฮั่วซือหานที่โดนจ้องกลับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเหมือนอารมณ์ดีมากในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าของฉือหว่านโทรศัพท์สายนี้เหมือนเป็นผู้ช่วยชีวิต เธอลุกขึ้นทันที “ทุกคนทานกันก่อนนะคะ ฉันขอออกไปรับสายแป๊บนึง”…………ฉือหว่านเดินไปที่โถงบันไดเพื่อรับสาย โทรศัพท์มาจากรุ่นพี่สาม เซียวอี้“หวานหว่าน ฉันมาถึงไห่เฉิงแล้วนะ เธอไปไหนเนี่ย?”“รุ่นพี่ ฉันอยู่ที่เวยไห่ค่ะ อีกไม่กี่วันก็กลับแล้ว”“โอเค ฉันจะรอ”ฉือหว่านวางสายแล้วหมุนตัว แต่จังหวะที่หันกลับมาก็ชนเข้ากับอกอุ่นๆ แข็งแรงของใครบางคนเข้าเต็มแรง“อ๊ะ!”โทรศัพท์ในมือหล่นลงพื้นทันทีมือถือ!ฉือหว่านรีบก้มลงไปจะหยิบแต่มีมือใหญ่เรียวยาวมือหนึ่งเอื้อมมาจากด้านข้าง คว้ามันไว้กลางอากาศได้ก่อนฉือหว่านเงยหน้าขึ้น แล้วใบหน้าหล่อเหลาสง่างามของฮั่วซือหานก็ขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้าเธอฮั่วซือหานมาแล้ว!เขามาได้ยังไง?ฉือหว่านพ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 328
ในจังหวะนั้นเอง ปลายคางเล็กๆ ก็เจ็บขึ้นมา ฮั่วซือหานออกแรงบีบแน่นขึ้นฉือหว่านขมวดคิ้วเรียว “คุณทำฉันเจ็บนะ”ฮั่วซือหานมองเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “ไม่นึกว่าเธอจะมีเสน่ห์มากขนาดนี้”เขาเห็นชายหลายคนชอบเธอมาแล้ว โจวจิ่นเองก็ถือว่าเป็นนักศึกษาที่โดดเด่นที่สุดในรุ่นหลังๆ ก็ยังตกหลุมรักเธอ ถึงขั้นไม่สนว่าเธอเคยแต่งงานมาแล้วด้วยซ้ำฉือหว่านฉวยจังหวะนั้นแย่งมือถือกลับมาได้ “ต่อให้ฉันมีเสน่ห์แค่ไหน…ก็ไม่มีวันชนะใจประธานฮั่วได้อยู่ดี ไม่ใช่เหรอ?”เธอพูดจบก็หันหลังจะเดินหนีแต่ยังไม่ทันก้าวขาออกไป เอวคอดที่พอดีมือก็ถูกแขนแกร่งรัดเข้ามา ฮั่วซือหานดึงเธอเข้ามาแนบอกทันทีความนุ่มนวลและความแข็งแกร่งแนบแน่นกันเพียงชั้นผ้าบางๆฉือหว่านรีบดิ้น “ประธานฮั่ว คุณจะทำอะไร! ถ้ายังไม่ปล่อย ฉันจะร้องขอความช่วยเหลือแล้วนะ!”“ฉือหว่าน…เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?”ฉือหว่านชะงักฮั่วซือหานหยิบรูปภาพใบนั้นออกมา...รูปที่เธอยืนอยู่ข้างตู้โชว์ พร้อมกับรูปเขาอยู่ข้างในนัยน์ตากลมโตของฉือหว่านหดลงทันที รูปนี้มาอยู่ในมือเขาได้ยังไง?ฮั่วซือหานจ้องใบหน้าเล็กของเธอแน่นอีกครั้ง ถามซ้ำ “ฉือ
Latest chapter
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 348
ฮั่วซือหานรู้สึกได้ถึงมือเล็กๆ ของฉือหว่านที่เลื่อนไปบนตัวเขา เธอร้อนรุ่มและใจร้อนเกินไป ขณะที่ดึงกระดุมเสื้อเขาจนกระเด็นหลุดไปเม็ดหนึ่งลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง เขารีบจับมือเธอไว้เบาๆ “ฉือหว่าน ช้าหน่อย ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าสำรองนะ”ถ้าเสื้อผ้าของเขาขาดขึ้นมา เขาจะไม่มีเปลี่ยนนะแต่ฉือหว่านกลับไม่ฟัง เธอเพียงต้องการความอบอุ่นมากกว่านี้ มือเล็กๆ ถูกดึงออกไปได้ก็รีบซุกหน้าลงตรงซอกคอเขา “ไม่เอา…หนาว…”เสียงของเธอออดอ้อนอ่อนแรง ปนน้ำเสียงเจ็บไข้คล้ายเด็กน้อยกำลังอ้อนขอแน่นอนว่า ฮั่วซือหานรู้ดีว่าต่อให้เธอไม่ป่วย เธอก็ออดอ้อนเก่งอยู่แล้ว โดยเฉพาะเวลาที่พวกเขาอยู่กันสองต่อสองบนเตียงเธอเหมือนปีศาจน้อยตัวหนึ่งแค่หลังหย่ากัน ก็ไม่ได้ลิ้มลองอีกเลยฮั่วซือหานพยายามกลั้นใจ แต่สุดท้ายเขาก็อดไม่ไหว มือของเขาลูบไปที่กระดุมเสื้อของเธอ ราวกับตั้งใจจะช่วยเธอระบายความร้อนในกายทุกอย่างเริ่มวุ่นวายขึ้นมาเล็กน้อย เขาพลิกตัวทาบลงเหนือเธอ ทั้งสองสลับกันถอดผ้าเสื้อเชิ้ตของเขาถูกดึงออกไปครึ่งตัว กล้ามไหล่และแผ่นหลังแน่นตึงเผยออกชัด ฝ่ามือเย็นเฉียบของฉือหว่านสัมผัสกับร่างกายของเขาร่างของฮั่วซื
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 347
ฮั่วซือหานหันไปมองกู้เป่ยเฉิน “นายพักผ่อนให้ดี เรื่องอื่นไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้”คืนนี้ฉือหว่านกับกู้เป่ยเฉินต้องการพักฟื้นก่อน เรื่องการกลับออกจากหมู่บ้านค่อยคิดพรุ่งนี้อีกทีกู้เป่ยเฉินได้พี่รองอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกอุ่นใจทันที เขาพยักหน้า “ได้ครับ”ฮั่วซือหานอุ้มฉือหว่านออกมาจากกระท่อม หลิวชุนฮวาที่ยืนรออยู่ข้างนอกก็รีบเข้ามา “พี่ซือหาน น้องสาวพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”“เธอเป็นไข้สูงครับ น้องชุนฮวา รบกวนช่วยจัดหาห้องพักให้เราได้ไหม?”พอได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบของฮั่วซือหานเข้าเต็มตา สาวบ้าหน้าตาอย่างหลิวชุนฮวาจะปฏิเสธได้อย่างไร? เธอรีบใช้อำนาจลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน จัดหาห้องพักสะอาดเรียบร้อยให้เขาทันทีฮั่วซือหานอุ้มฉือหว่านไปวางลงบนเตียง ร่างกายเธอเย็นเฉียบ หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เส้นผมปอยหน้าม้าเปียกชื้นแนบอยู่กับหน้าผากขาวเนียนจนดูน่าสงสารจับใจเขาเอื้อมมือไปเกลี่ยผมออกจากหน้าผากของเธอเบาๆ“พี่ซือหาน” ขณะนั้นเอง เสียงหลิวชุนฮวาก็ดังขึ้นฮั่วซือหานถึงเพิ่งนึกได้ว่ายังมีเธออยู่ในห้อง เขาหันไปถามตรงๆ “น้องชุนฮวา มีพี่ชายด้วยใช่ไหม?”หลิวชุนฮวาพยักหน้า “ใช่ค่ะ พี่ชายฉันชื่อหลิว
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 346
หลิวชุนฮวาหันไปมองเลขาจ้าวกับคนที่ตามมาด้วย “หมู่บ้านเราห้ามคนนอกเข้า พวกเขาเข้าไปไม่ได้ แต่ฉันจะแอบพาคุณเข้าไปได้คนเดียว”เลขาจ้าวรีบเอ่ย “ท่านประธาน เข้าไปคนเดียวมันอันตรายนะครับ”ฮั่วซือหานถามกลับเรียบๆ “อันตรายอะไร?”เลขาจ้าวพูดเบาๆ “ชุนฮวาคนนี้เหมือนจะหลงคุณนะครับ ระวังเธอล็อกตัวคุณไว้เป็นเจ้าบ่าวประจำหมู่บ้านล่ะ”ฮั่วซือหานเหลือบตาเย็นๆ ไปมองเลขาจ้าวแวบหนึ่งเลขาจ้าวรีบหุบปากเงียบแทบทันทีฮั่วซือหานสั่งการ “พวกนายพักอยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันจะติดต่อไปเอง”เลขาจ้าวพยักหน้า “รับทราบครับ”ฮั่วซือหานหันไปทางหลิวชุนฮวา “น้องชุนฮวา รบกวนด้วยนะครับ พาผมเข้าไปที”“ไปกันเถอะ”หลิวชุนฮวาพาฮั่วซือหานเข้าไปในหมู่บ้าน ระหว่างเดินอยู่ข้างเขา หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนกวางน้อยวิ่งในป่า “คุณชื่ออะไรเหรอ?”“ฉันชื่อฮั่วซือหาน”“งั้นฉันเรียกคุณว่าพี่ซือหานได้ไหมคะ?”“…ถ้าคุณชอบแบบนั้นก็เรียกได้”“คุณทำงานอะไรเหรอ?”“เปิดบริษัทน่ะ”“แล้วทำไมยังไม่แต่งงานล่ะ คุณชอบผู้หญิงแบบไหน?”เมื่อหลิวชุนฮวามองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง ฮั่วซือหานก็ยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก “ฉันชอบผู้หญิงที่จิตใจดี เชื
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 345
ฮั่วซือหานพาเลขาจ้าวและทีมงานเข้ามาในหมู่บ้านผิงซี เขาเห็นชาวบ้านกลุ่มหนึ่งจึงรีบเดินเข้าไปถาม “สวัสดีครับ ขอถามหน่อย วันนี้มีคนแปลกหน้าเข้ามาในหมู่บ้านสองคนหรือเปล่า?”ชาวบ้านมองเขาด้วยสายตาระแวดระวัง “พวกคุณเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่?”ฮั่วซือหานตอบอย่างสุภาพ “พวกเรามาตามหาคนครับ”ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ชาวบ้านก็ส่ายหน้าแทบจะพร้อมกัน “ไม่มีใครเข้ามาที่นี่ทั้งนั้น หมู่บ้านเรารับแต่คนใน อย่ามาวุ่นวาย รีบออกไปซะเถอะ”แล้วชาวบ้านก็เริ่มออกปากไล่ฮั่วซือหานเลขาจ้าวกำลังจะอธิบาย “พวก…”แต่ฮั่วซือหานยกมือห้ามไว้ “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”เขาหันหลังกลับอย่างไม่ลังเลเลขาจ้าวเดินตามอย่างมึนงง “ท่านประธาน ทำไมเราต้องถอยล่ะครับ? ผมรู้สึกว่าคุณฉือหว่านกับคุณชายกู้ต้องอยู่ในนั้นแน่ๆ!”แววตาเฉียบคมของฮั่วซือหานเหมือนเหยี่ยวล่าเหยื่อ “ไม่ใช่แค่รู้สึก ฉันมั่นใจว่าพวกเขาอยู่ในนั้นแน่นอน”“แล้วเราจะออกมาทำไมล่ะครับ?”“เมื่อกี้นายไม่เห็นเหรอ? ชาวบ้านที่นี่ต่อต้านคนนอกอย่างชัดเจน ฉันเห็นมีคนกลับเข้าไปเรียกคนแล้วด้วย ตอนนี้เราคนน้อย อยู่ในพื้นที่ของเขา ถ้าปะทะขึ้นมาจะไม่คุ้
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 344
ฉือหว่านสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของเขากู้เป่ยเฉินยกแขนขึ้นกอดเธอแน่นขึ้นอีก “ฉือหว่าน อดทนไว้นะ เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นแล้ว”…ทางด้านของฮั่วซือหาน หลังจากที่ฉือหว่านหายตัวไป เขาก็สั่งระดมคนออกตามหาโดยทันทีในเวลาไม่นาน เลขาจ้าวก็นำภาพจากกล้องวงจรมาส่งให้เขา “ท่านประธาน พบแล้วครับ คุณฉือหว่านกับคุณชายกู้ขึ้นเรือยอชต์ลำเดียวกันไป”ฮั่วซือหานมองภาพจากกล้องวงจรปิด เห็นกู้เป่ยเฉินขึ้นเรือยอชต์ ส่วนฉือหว่านขึ้นไปก่อนแล้วใบหน้าหล่อเหลาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งจนแทบหยดน้ำออกมาได้ “กู้เป่ยเฉินมาที่เวยไห่ได้ยังไง?”ไม่มีใครรู้ว่ากู้เป่ยเฉินมาที่เวยไห่ตั้งแต่เมื่อไหร่เลขาจ้าวพูดต่อ “ท่านประธาน ผมเดาว่าคุณชายกู้น่าจะตามคุณฉือหว่านมา”“แล้วเจอเรือยอชต์ลำนั้นหรือยัง?”“ส่งคนไปตามหาที่ทะเลแล้วครับ แต่เรือยอชต์ลำนั้นระเบิดกลางทะเลแล้วครับ”ฮั่วซือหานลุกพรวดจากเก้าอี้ “อะไรนะ? ระเบิด?”เลขาจ้าวพยักหน้า “ใช่ครับ มีคนวางระเบิดบนเรือยอชต์”ขณะนั้นเอง ฉือเจียวก็เดินเข้ามา “ซือหาน ระเบิดนั่นต้องเป็นฝีมือของเป่ยเฉินแน่ เขาคงอยากฆ่าฉือหว่าน ฉันรู้ว่าเขาเกลียดฉือหว่านมาก แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะโหดเหี้ยมขนาด
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 343
กู้เป่ยเฉินเคยคบผู้หญิงมาหลายคน กอดเอวก็แล้ว ทำอะไรลึกซึ้งกว่านั้นก็เคยแต่จู่ๆ พอได้โอบเอวของฉือหว่าน หัวใจเขากลับเต้นแรงอย่างไม่เป็นธรรมชาติแต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้ รีบเขย่าร่างเธอเบาๆ พร้อมเรียก “ฉือหว่าน เธอเป็นอะไรไป?”ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสได้ว่า หน้าผากของเธอร้อนจัด อุณหภูมิร่างกายก็ผิดปกติ เธอกำลังเป็นไข้สูงมันช่างเหมือนคำว่า เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ไม่ผิดเพี้ยนฉือหว่านลืมตาขึ้นช้าๆ เธอพยายามลุกขึ้น “ฉันไม่เป็นไร”“ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก? เธอเป็นไข้สูงเลยนะ เดินยังไม่ไหวแน่ เดี๋ยวฉันอุ้มเธอกลับไป”ฉือหว่านมองไปที่ขาขวาของเขาที่บาดเจ็บ “นายจะอุ้มฉันไหวเหรอ?”กู้เป่ยเฉิน “…”กู้เป่ยเฉินรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเขาเนี่ยนะ จะอุ้มผู้หญิงตัวแค่นี้ไม่ไหว? ดูยังไงเธอก็ไม่ถึง 45 กิโล!เห็นเขาทำหน้าเหวอ ฉือหว่านก็หัวเราะน้อยๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านเองกู้เป่ยเฉินเดินตามเธอกลับไปเงียบๆฉือหว่านเอาสมุนไพรมาบด จากนั้นก็ยัดใส่ปากหลิวว่างไป ก่อนจะกินสมุนไพรลดไข้เองเล็กน้อยกู้เป่ยเฉินมองเธอ เธอยังคงทำโน่นทำนี่ไม่หยุด ทั้งที่ร่างกายอ่อนแอแทบยืนไม่ไหว เธอก็ยังฝืนลากสังขาร
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 342
“ฉันเห็นว่าด้านนอกมีสมุนไพรอยู่ เดี๋ยวจะออกไปเก็บ นายพักผ่อนก่อนเถอะ”ฉือหว่านพูดพลางเก็บกล่องปฐมพยาบาล จากนั้นก็เดินออกไปตอนมาถึง เธอสังเกตภูมิประเทศโดยรอบไว้แล้ว ที่นี่มีสมุนไพร เธออาจใช้มันทำยาช่วยให้หลิวว่างความจำเสื่อมได้ฉือหว่านย่อตัวลงเริ่มเก็บสมุนไพร แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลัง พอหันไปดู ก็เห็นว่าคือกู้เป่ยเฉินกู้เป่ยเฉินตามมาฉือหว่านเอ่ยอย่างแปลกใจ “นายตามมาทำไม? นายเสียเลือดไปเยอะ ควรจะรีบพักผ่อนนะ”กู้เป่ยเฉินยืนอยู่ มองเธอจากมุมสูง ใบหน้าเล็กเรียวสวยแม้จะสวมเสื้อผ้าหยาบของชาวบ้าน แต่ก็ยังไม่อาจบดบังความงามอันสง่างามราวเทพธิดาได้ “ฉันว่าฉันตามมาเถอะ กลัวว่าจะมีหลิวว่างคนที่สองโผล่มาอีก”ฉือหว่านยิ้มมุมปากอย่างจริงจัง “ฉันกับพี่นายหย่ากันแล้ว ต่อให้ฉันมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นก็ไม่เรียกว่านอกใจ ไม่ต้องตามฉันก็ได้”กู้เป่ยเฉินเม้มริมฝีปาก “ไม่ใช่เพราะพี่ฉัน”ฉือหว่านมองเขา กู้เป่ยเฉินหน้าตาหล่อเหลาจริงๆ ในฐานะทายาทคนเดียวของตระกูลกู้ในไห่เฉิง ชีวิตของเขาก็เหมือนเจ้าชายในวังทองคำแม้ตอนนี้จะดูซอมซ่อ มีบาดแผลทั้งที่ขาและแขน ใบหน้าซีดเซียว แต่ความหล่อ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 341
ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นกู้เป่ยเฉินชายหนุ่มที่หลับอยู่ลืมตาตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงวุ่นวาย เขากระโดดลงจากเตียงแล้วกระชากตัวหลิวว่างออกจากร่างของฉือหว่านหลิวว่างซึ่งกำลังคลุ้มคลั่งด้วยไฟราคะ ไม่ทันตั้งตัวเลยเซล้มไปกระแทกกับผนังใบหน้าของกู้เป่ยเฉินซีดขาว แต่อารมณ์กลับแข็งกร้าวและเย็นเฉียบ เขาหันมามองฉือหว่าน “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ฉือหว่านส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”เขาจึงเบนสายตาไปยังหลิวว่าง มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูด “ไอ้สารเลว!”หลิวว่างที่โดนขัดจังหวะกลางคัน หน้าก็ยิ่งบูดบึ้ง เขาตวาดลั่น “ฉันเป็นคนช่วยพวกแกไว้เองนะ ถ้าไม่มีฉัน ขาแกก็พิการไปแล้ว! แกยังกล้าว่าฉันอีก?”“ตอบแทนฉันหน่อยจะเป็นไรไป? ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ซะหน่อย แต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ? จะนอนกับผู้ชายสักคนหรือสิบคนมันก็เหมือนกัน!”คำพูดของเขาทั้งหยาบคายและไร้ยางอายสิ้นดีกู้เป่ยเฉินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เส้นเลือดปูดทั่วแขน เขาเงื้อหมัดใส่หลิวว่างทันทีหลิวว่างก็ไม่ยอมแพ้ เขาจ้องกู้เป่ยเฉินเขม็ง พอกู้เป่ยเฉินพุ่งเข้ามา ทั้งสองก็เข้าต่อสู้กันอย่างดุเดือดฉือหว่านรีบลุกขึ้นยืน มองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 340
ฉือหว่านเดินหนีออกมาหลิวว่างมองตามเงาร่างอ่อนช้อยของเธอ ใบหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงอย่างชัดเจน…ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน กู้เป่ยเฉินยังคงนอนหลับหมดสติอยู่ ส่วนฉือหว่านนั้นไม่กล้าหลับตาแม้แต่นิดเดียว เพราะเธอต้องเฝ้าระวังหลิวว่างชัดเจนว่าการอ้างว่าตนแต่งงานแล้วไม่ได้ช่วยทำให้หลิวว่างเลิกล้มความคิดสกปรกนั้นเลยสักนิด เขายังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ไม่เลิกราเธอไม่กล้านอน เพราะเธอรู้ว่าทั้งเธอและกู้เป่ยเฉินอาจตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อฉือหว่านนั่งอยู่คนเดียวที่หน้าประตู กลางดึกของหมู่บ้านบนภูเขาเงียบสงบจนเกือบวังเวง มันเงียบเสียจนเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่งหลังหิมะหยุดตก บรรยากาศในหมู่บ้านยิ่งเย็นยะเยือกไปทั่ว เหมือนเธอถูกทิ้งไว้ที่ปลายสุดของโลกใบนี้ร่างกายของฉือหว่านหนาวจนสั่น เธอรู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย ตัวเริ่มร้อนราวกับจะเป็นไข้หลังจากแช่น้ำทะเลเย็นเฉียบอยู่นาน แม้แต่ร่างกายแข็งแรงอย่างเธอก็แทบจะทนไม่ไหวฉือหว่านได้แต่หยิกฝ่ามือตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองหลับไป เพราะเธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยในความมืดเงียบ เธอเผลอคิดถึงฮั่วซือหานขึ้นมา ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่?
