Novels by Tineytiny

"A-ang sabi ko po, Danzi Chris po, sir De Villa." Ngumiti pa siya ng pilit at umiiwas sa mga mata ni Daniel dahil natatakot siyang mabasa ito ng lalaki.Narinig niyang bumuntong-hininga si Daniel at ilang beses tumango. Mukhang naniwala naman si Daniel sa sinabi niyang palusot."Is that so?" ang nasabi lamang ni Daniel. "Your child is beautiful, Ms. Monte. She looks like you," pag-iiba ng topic ni Daniel.Napapikit si Christine. Akala niya hindi na ito magsasalita pa. Umaasa siyang hindi na ibubuka ni Daniel ang bibig niya dahil ganoong klaseng tao naman si Daniel. Hindi niya pag-uusapan ang mga walang kwentang bagay."Mas nakikita ko po 'yong mukha ng papa niya kaysa sa akin. There are some features na nakuha niya sa akin but I think mas marami siyang nakuha sa papa niya," nakangiting sagot ni Christine.Habang sinasabi ang mga pangungusap na iyon, nakatingin lang si Christine sa pilikmata, matangos na

“Good morning, Christine!” bungad ni Adrian ng lumabas si Christine sa elevator.Nagulat si Christine sa bating iyon ni Adrian pero agad din namang napatawa. Naglakad na si Christine habang nakasunod naman si Adrian sa kanya.“Sabay ulit tayong mag-lunch mamaya.” Napailing si Christine at binigyan ng malungkot na ekspresyon si Adrian.“I’m sorry to tell you but Ms. Monte will be coming with me this lunch.”Napalingin si Adrian sa kanyang likod habang napaangat naman ang ulo ni Christine. Nasa harap nila ngayon si Daniel na nanlilisik ang dalawang mata na nakatingin kay Adrian.“Good morning, sir.” Tumayo si Christine at agad na yumuko.“Daniel, ma’boy!” sigaw ni Adrian at inakbayan si Daniel.Tiningnan ni Daniel ang kamay ni Adrian na nakasampa sa kanyang balikat. Tinaasan niya ito ng kilay at humakbang paharap upang maalis ang pagkakaakbay nito sa kanya.

Bumuntong-hininga siya. Inayos ang sarili upang hindi mahalata ng daddy niya na lasing siya. Inilagay niya sa kanyang tenga ang cellphone at bumati. “Yes, dad?” malumanay na tanong niya. “Sophia, ‘wag kang bumisita dito sa ospital hangga’t alam kong may binabalak kang masama sa akin at sa kompanya!”sigaw ng kanyang daddy. Nailayo ni Sophia ang cellphone dahil sa lakas na sigaw ng kanyang daddy. Hindi niya namalayan na umaagos na pala ang kanyang luha. “Dad, I’m not plotting anything to you or the company,” Pagmamatigas niya habang ingat na hindi marinig ng daddy ang kanyang mga hikbi. “Don’t play innocent, Sophia! I know all of your terror actions inside the company. You are not capable of succeeding my company. Samuel is way better than you.” Napahinto siya sa paglalakad at eksaktong nasa isang bench siya. Umupo siya doon.

“Hindi ko papayagan na makuha ng isang taong katulad mo ang kompanyang ‘to,” matigas na saad ni Sophia. “At mas lalong hindi ko hahayaang bilogon mo ng husto si daddy,” dagdag pa niya.Michael Limbayo, ang kaibigan at nagtatrabaho sa kompanya ng daddy niya. Tatlumpong taon na itong nagtatrabaho sa kompanya. Kilala nito ang ina ni Sophia at Samuel dahil magkaibigan ito noon.“Tanggapin mo na lamang hija na kahit anong talino at determinasyon ang mayroon ka, hindi ka magiging tagapagmana ng kompanya.” Sabay ngisi ng malademonyo.Kinalma niya ang sarili nang maramdamang sasabog na siya sa galit. Pinikit niya ang mata habang nakayuko at ang nakakuyom na mga kamay ay tinigil na niya.“Don’t forget this, Tito. Kapag nalaman ni daddy ang ginawa mo kay mommy…” Hinto niya sabay taas ng kilay a tingin sa mga mata ng lalaking kaharap. “Mag

Sumisikat na ang araw nang marinig niya ang malakas na ingay ng alarm clock sa kanyang kwarto. Pinatay niya ito at agad na bumangon.Pagod siya galing sa trabaho lalo na’t siya ang nagpapatakbo nito habang nasa ospital ang kanyang daddy. Habang nakapikit ang mata, napahikab siya.Kung tutuusin gusto niya pang humiga at matulog nalang sa tanang buhay ngunit hindi niya pwedeng gawin iyon lalo na’t nasa krisis ang kompanya ng pamilya nila.Tumayo na siya. Naligo at nagsuot ng kanyang formal attire. Pagdating niya sa hapag-kainan. Nakita niya ang nakababata niyang kapatid.Samuel Lax Dizon. Ang kapatid niya ay isang batang may ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder). 4 years old ito ng malaman ng pamilya na may sakit ito. Iniluwal siyang premature at ito ang pinaniniwalaang dahilan kung bakit ito nagkaroon ng ADHD.“Good morning Sam,” bati niya sa kapa

Isang linggo na ang nakalipas matapos ang pagkakasaksak ni Chien. Balik sa normal ang lahat. Papasok at uuwi siya sa kanilang bahay ngunit hinahatid siya ni Daniel tuwing na gagabihan sila sa kompanya.Tanghali na at palabas na si Christine ng kompanya upang kumain sa isang pinakamalapit na karenderya. Alas dose na ng tanghali, kanina pa kumakalam ang kanyang sikmura. Galing sa isang meeting si Daniel kaya hindi pa siya nakakakain. Paglabas ng kompanya ay nakita niya ang pamilyar na kotseng nakaabang sa harap niya.Ibinaba nito ang bintana ng kotse at masayang kinaway ang kamay kay Christine. Napangiti si Christine at naglakad palapit sa kotse ni Adrian.“Lunch?” kaswal na tanong nito habang tinataas-baba ang kanyang kilay.Napatawa naman ng mahina si Christine at tumango. Tiningnan niya si Adrian at naghihintay na yayain siya nitona sumabay silang kumain.Mas n