ธามนิธิรองประธานหนุ่มบริษัทส่งออกสินค้าการเกษตรและผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรนั่งอยู่ในห้องทำงานขนาดที่ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นโทนสีเทาและดำตามแบบที่เจ้าตัวชอบ  บนโต๊ะมีแล็ปท็อปและแฟ้มเอกสารที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกใสบานใหญ่มองเห็นวิวเมืองกรุงเทพฯ ได้อย่างชัดเจนแต่เขาก็ไม่ค่อยมีเวลามองเท่าไหร่เพราะงานตรงหน้านั้นมากมายเหลือเกิน

ด้านหลังโต๊ะทำงานเป็นชั้นวางหนังสือซึ่งเต็มไปด้วยหนังสือหนังสือธุรกิจ หนังสือเกี่ยวกับการทำเกษตรและหนังสือเกี่ยวกับการท่องเที่ยว ตรงมุมห้องมีโซฟาหนังสีดำตัวยาววางอยู่พร้อมโต๊ะกาแฟเล็กทางด้านหน้า

ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานหนังสีดำตัวใหญ่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ดวงตาคมจ้องมองไปยังหน้าจอแล็ปท็อป สีหน้าค่อนข้างดูเครียด

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ เมื่อเจ้าของห้องกล่าวอนุญาต ประตูห้องก็เปิดออก

สุจิตราเลขานุการวัยกลางคนในชุดสูทสีครีมเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับถือแฟ้มเอกสารในมือ

“คุณธามคะ แฟ้มเอกสารที่คุณสั่งให้เตรียมไว้ค่ะ”

“วางไว้บนโต๊ะเลยครับ”

“ค่ะ คุณธาม” สุจิตราวางเอกสารลงบนโต๊ะและพอจะหันหลังกลับเจ้านายของเธอก็เรียกเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวคุณจี๊ด ผมฝากจัดการเรื่องของขวัญให้จีน่าด้วยนะ”

“ของขวัญเนื่องในโอกาสอะไรคะคุณธาม”

“ครบสามเดือนแล้ว”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวจี๊ดจัดการให้”

“ผมต้องเดินทางไปต่างประเทศเมื่อไหร่นะ”

“อาทิตย์หน้าค่ะ คุณอยากจะพาใครไปด้วยไหมคะ” เลขาสาวถามอยากรู้ใจเพราะเวลาไปทำงานต่างประเทศเจ้านายของเธอก็มักจะพาผู้หญิงไปด้วยตลอด

“ครั้งนี้ไม่ล่ะ เอาไว้เดือนหน้าค่อยเริ่มสัญญาใหม่ก็แล้วกัน ยังไงฝากคุณช่วยจัดการด้วยนะ”

“เหมือนเดิมใช่ไหมคะ”

“เหมือนเดิมแต่ขอหน้าไม่ช้ำนะ”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ก็หมายความว่าเธอคนนี้ต้องเป็นเด็กที่มารับงานไม่นาน ถ้าจะให้ดีก็ขอคนที่เล่นโซเชียลไม่มากก็แล้วกันนะ ผมกลัวว่าวันหนึ่งผมจะหลุดไปอยู่ในโลกโซเชียลของเธอแล้วปัญหามันจะตามมา” ธามนิธิเพิ่มเงื่อนไขเพราะผู้หญิงคนล่าสุดนั้นมักจะชอบถ่ายรูปแล้วเอาไปลงโซเชียล แม้จะไม่เห็นหน้าเขาตรงๆ แต่เขาก็ไม่อยากให้ตนเองเป็นประเด็นให้คนอื่นตามสืบ

“ได้ค่ะคุณธามเดี๋ยวจี๊ดจะรีบจัดการให้นะคะ”

สุจิตราจัดการงานทุกอย่างเรียบร้อยในเวลาบ่ายโมงจากนั้นเธอก็ติดต่อไปยังร้านดอกไม้และร้านเครื่องประดับที่ใช้บริการเป็น หญิงสาวสั่งสร้อยคอเส้นเล็กมาหนึ่งเส้นให้นำส่งพร้อมกับดอกกุหลาบช่อใหญ่ให้คุณจีน่าผู้หญิงคนล่าสุดของเจ้านายซึ่งครบระยะเวลาที่เธอทำสัญญาไว้นั่นก็คือการเป็นคู่ควงและคู่นอนของเจ้านายเธอครบระยะเวลาสามเดือน

ธามนิธิเจ้านายของเธอนั้นเป็นผู้ชายที่มักจะให้เธอติดต่อพริตตี้หรือไม่ก็พวกนางแบบจากโมเดลลิ่งมาเป็นคู่นอนอยู่เสมอ และจะทำสัญญากับหญิงสาวพวกนั้นอย่างต่ำก็ประมาณสามเดือน ซึ่งสัญญานั้นได้ระบุอย่างชัดเจนว่า ถ้าหากสัญญาจบลงแล้วพวกเธอจะไม่เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของเขาและทำเหมือนเป็นการคบกันและเลิกกันตามปกติ

หญิงสาวพวกนั้นจะได้เงินก้อนหนึ่งเมื่อทำตามสัญญาซึ่งดวงนี้มีแค่สุจิตราเลขาของเขากับเพื่อนสนิทของเขาอีกสองคนเท่านั้นที่รู้เพราะภายใต้มาดของผู้บริหารที่ดูน่าเชื่อถือนั้นเขาจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าตนเองจ้างผู้หญิงมานอนด้วย ที่ทำแบบนี้ก็แค่หาความสุขชั่วครั้งชั่วคราวให้กับตัวเองเท่านั้น

ชายหนุ่มไม่อยากให้มันมีปัญหาตามมาภายหลังเพราะเขาไม่เคยคิดจะจริงจังกับคู่นอนเหล่านั้นอยู่แล้วแต่ฉันจะเลือกไปวันไนท์สแตนด์หรือคบหาก็กลัวจะควบคุมพวกเธอไม่ได้การใช้เงินแลกกับการบริการมันจึงเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มเลือกทำมาตลอดระยะเวลาเกือบสองปี

เมื่อจัดการธุระให้เจ้านายเรียบร้อยแล้วก็ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานสุจิตราก็เก็บของใช้บนโต๊ะทำงานเข้าที่ จากนั้นก็รอเวลาให้เจ้านายเดินออกจากห้อง ด้วยตำแหน่งของเลขานุการเธอจึงไม่สามารถกลับบ้านก่อนเจ้านายได้